Elephant Tree

Habits

Holy Roar (2020)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 18/05/2020
Η προαγωγή των Elephant Tree στην αφρόκρεμα του psych doom
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν οι Elephant Tree έδωσαν στη δημοσιότητα το "Sails" πριν περίπου ένα τρίμηνο, απλώς δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. Επρόκειτο για έναν πραγματικό δυναμίτη, με υπέροχες φωνητικές αρμονίες και ταξιδιάρικη διάθεση και, αυτόματα, η ανυπομονησία για το "Habits" είχε κορυφωθεί. Τώρα κι έπειτα από πολλές ακροάσεις, η αίσθηση ότι οι Elephant Tree είναι ικανοί να κάνουν το μεγάλο ξεπέταγμα είναι πια βεβαιότητα.

Η μεγάλη διαφορά αυτών των Λονδρέζων από τα περισσότερα γκρουπ της sludge/doom/psych συνομοταξίας είναι στην ατμόσφαιρα. Εκεί που οι άλλοι στοχεύουν σε γήινες και αρκετά εσωστρεφείς ηχητικές διαδρομές, οι Elephant Tree αφήνουν γενικά την αίσθηση μιας φωτεινής και εξωστρεφούς μουσικής, στοχεύοντας συχνά σε συναισθήματα ανάτασης. Μπορώ να πω ότι το όλο feeling μου θύμισε αρκετά το εξαιρετικό "Melted On The Inch" των Boss Keloid, αν και οι Elephant Tree έχουν άλλο στυλ και διαφορετικά ατού.

Ενώ τα αργόσυρτα sludgy riff σέρνονται στον αδιάκοπο mid-tempo βηματισμό τους, με τρόπο φαινομενικά οικείο, γίνεται σύντομα αντιληπτό ότι τα riffs και το όποιο heaviness αυτά κουβαλούν, δεν αποτελούν τον πρωταγωνιστή του "Habits". Αυτός είναι, πέραν κάθε αμφιβολίας, τα φωνητικά και οι μελωδικές τους γραμμές. Μακριά από γρυλλίσματα και μέτρια stoner-ιλίκια, οι φωνές είναι καθαρές και ελαφρώς αιθέριες. Με λίγη προσοχή, ίσως καταλήξεις κι εσύ στο συμπέρασμα ότι ενώνονται αδιόρατα με τη βαθιά βρετανική φωνητική παράδοση που ξεκινάει στη late '60s ψυχεδέλεια και φτάνει μέχρι το σύγχρονο indie rock.

Οι κιθάρες από την άλλη χρησιμοποιούνται με τρόπο που περισσότερο μοιάζουν με, πνιγμένα στο distortion synths, πρωτίστως υποστηρίζοντας τις αρμονίες. Τα πραγματικά synths, έχοντας τρομερή παρουσία αλλά όντας και λίγο πίσω στο mix, προσθέτουν σημαντικά στη διαμόρφωση μιας αέρινης, σχεδόν space ατμόσφαιρας. Αν σε όλα αυτά προσθέσεις την αυτούσια folk που σχηματίζει το "The Fallen Chorus", αλλά και το μισό "Broken Nails", έχεις μια καλύτερη εικόνα του εύρους της ηχητικής τους παλέτας. Ειδικά τα folk σημεία είναι υπέροχα και μακάρι να επεκταθούν στο μέλλον.

Παρόλα αυτά τα ωραία, το "Habits" σηματοδοτεί και τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία του να συγκροτήσει ένα πραγματικά τεράστιο άλμπουμ, εξαιτίας μιας σχετικής συνθετικής ανισότητας. Τα τραγούδια που προαναφέρθηκαν είναι όλα θαυμάσια, το δε "Birds" είναι ένα από εκείνα τα μικρά, πολύτιμα έπη που συναντάς πέντε-δέκα φορές τον χρόνο κι αισθάνεσαι ότι η ψυχή μπορεί να σαλπάρει παντοτινά μαζί τους. Δίπλα τους όμως υπάρχουν κάποιες, λίγες είναι η αλήθεια, στιγμές ("Faceless", "Wasted") που η μπάντα ξεχνάει τα χαρίσματα της κι απλώς τα πάει ΟΚ, κάνοντας ότι η μέση sludge μπάντα. Είναι οι στιγμές που θα στοιχίσουν - στη δική μου συνείδηση - στο "Habits", μια θέση δίπλα στα πιο υπέροχα άλμπουμ της χρονιάς. Μικρό το κακό βέβαια, γιατί η ουσία δεν βρίσκεται εκεί.

Αυτό που μένει στο τέλος είναι η εντύπωση μιας μπάντας που βρίσκει μια ολοκληρωτικά δική της πρόταση, σε ένα genre που συχνά μοιάζει κορεσμένο. Άσχετα από το ότι θα μπορούσε να κινείται στη σφαίρα του σπουδαίου, το "Habits" είναι πολύ παραπάνω από επαρκές. Είναι ένα άλμπουμ με πολλές έξοχες στιγμές και μια αυτόφωτη ενέργεια, ένα άλμπουμ που προβιβάζει τους δημιουργούς του στο πάνω ράφι των sludge συγκροτημάτων, ειδικά για τους ακροατές που αναζητούν τα μελωδικά όρια του είδους. Η σπουδαιότητα είναι εξάλλου υπερτιμημένη, είναι μια ψηλομύτα δεσποινίς, ας περιμένει αν θέλει. Το "Habits" είναι πέραν του δεόντως αρκετό για μερικές όμορφες πτήσεις.

  • SHARE
  • TWEET