Goatriders

Όταν οι μπάντες σου κάνουν τη ζωή εύκολη, τις εκτιμάς περισσότερο. Να, για παράδειγμα οι Goatriders. Όνομα, εξώφυλλο, γραμματοσειρά και χώρα προέλευσης σε προϊδεάζουν για το πώς θα ηχούν. Αν όχι ακριβώς, στο αρκετά περίπου πέφτεις μέσα και δεν χρειάζεται να διαβάσεις καν τα βαρετά Δελτία Τύπου.

Σουηδία και σε συνδυασμό με τα παραπάνω ο νους πάει σε κάτι vintage. Σε κάτι παλιακό. Να ‘ναι doom rock; Καθαρόαιμη 70ίλα; Με λίγο fuzz ίσως; Σα να τζαμάρει ο Hendrix με τον Wino; Ώπα, μου κάνει αυτό. Πολύ. Ειδικά στην αρχή του "The Magician’s Keep" παίζει πολύ Wino και βαριά ομίχλη.

Ένας μπουκωμένος ήχος. Μια ασφυξία. Και λίγο πριν καλέσεις την επιτροπή σωτηρίας, σκάνε τα blues του Hendrix. Λίγος αέρας βρε παιδί μου. Λίγη ανάσα. Σαφώς και είναι καλοδεχούμενη, το καλύτερο όμως είναι πως με κάποιο περίεργο τρόπο συνδυάζεται εξαιρετικά με την κλεισούρα που προϋπήρχε. Δεν την έδιωξε.

Κι εκεί που έχεις πάρει χαμπάρι τι παίζει με τους Goatriders, σου σκάνε το δεκάλεπτο "Songs From Mars" και φτου κι απ’ την αρχή. Μια ψυχεδελική γκρούβα, με μελωδίες που παραπέμπουν σε My Sleeping Karma κι ατμόσφαιρα «κουμπωμένων» Monster Magnet. Τι έγινε ρε παιδιά; Είναι βραδύκαυστες οι ουσίες φαίνεται.

Και το ξαναβάζεις από την αρχή μην τυχόν και κάτι σου ξέφυγε. Όχι. Μια χαρά τα είχες ακούσει από την πρώτη φορά. Δεν τα φαντάστηκες. Σχεδόν. Άντε να προσθέσω τώρα πως το "Golem" έχει έντονη την αύρα του Paul Chain. Ποιάς περιόδου του; Καλό κι αυτό. Όπως και οι προθέσεις των Σουηδών. Θα πόνταρα ευχαρίστως για κάτι σπουδαίο εκ μέρους τους στο άμεσο μέλλον.