Jag Panzer, Angelo Perlepes' Mystery, Thelemite @ Κύτταρο, 19/09/25

Μια σπουδαία βραδιά με πολλαπλούς πρωταγωνιστές μας επεφύλασσε η συναυλιακή επιστροφή των Jag Panzer στην Αθήνα, καθώς το συναυλιακό πακέτο που συνέθεταν με τους ανερχόμενους Thelemite και τους θρυλικούς Mystery του Άγγελου Περλεπέ, υπήρξε άκρως ελκυστικό και στην πράξη.

Παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά τους, οι Thelemite άνοιξαν το χορό των εμφανίσεων με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έχοντας στις αποσκευές τους νέο άλμπουμ, το οποίο τους θέλει να εξερευνούν περισσότερο hard & heavy μονοπάτια σε σχέση με το παρελθόν, οι Αθηναίοι heavy metallers προσέθεσαν ακόμη μια δυνατή support εμφάνιση στο ενεργητικό τους.

Καλά στημένοι, με τραγούδια που κάνουν τη διαφορά και κρυφό όπλο τον μανιασμένο Ρένο Λιαλιούτη πίσω από τα τύμπανα, οι Thelemite κέρδισαν πολλούς πόντους, έχοντας ήδη το δικό τους κοινό. Στα πολύ θετικά των συνολικών εντυπώσεων, το γεγονός πως έμειναν ως το τέλος ως απλοί θεατές, δείχνοντας πως αποτελούν μέρος της σκηνής από όποια πλευρά κι αν το εξετάσει κάποιος. Ωραία μπάντα, που αυτό που κάνει, το κάνει με μεράκι και μένει δραστήρια στο χώρο. Τους θέλουμε και σε δική τους headline εμφάνιση σύντομα.

Τους Mystery του Άγγελου Περλεπέ, πάντως, τους έχω στο μυαλό μου σαν ένα ιστορικό, θρυλικό μέγεθος της ελληνικής σκηνής, το οποίο βρίσκεται σε μια περίοδο υπέροχης παραγωγικότητας, σε όλα τα επίπεδα. Με νέο lineup που μοιάζει έτοιμο για όλα, έναν εξαιρετικό νέο δίσκο (κομμάτια του οποίου – βλ. "Wizards Of The Western Coast" και "Visions Will Find The Way", μεταξύ άλλων – ακούσαμε και ζωντανά) και τη φιγούρα του βιρτουόζου κιθαρίστα να δεσπόζει επί σκηνής, τα όσα ακούσαμε υπήρξαν τρομερά – έστω και με τον ήχο να μην είναι πάντα σύμμαχος.

Η νεοκλασική κιθάρα είχε την τιμητική της, ενώ ο νέος Billy Vass στέκει ως ένας τρομερά πληθωρικός σε παρουσία frontman, με τη χημεία του με τα υπόλοιπα μέλη να φαίνεται άψογη επί του παρόντος. Προφανώς, δε, στις παλαιότερες συνθέσεις τους (όπως το εκκωφαντικό "Tales... Of The Unexpected") υπήρξαν οι ανάλογες ένθερμες αντιδράσεις από το συνεχώς αυξανόμενο κοινό εντός του γνωστού χώρου επί της οδού Ηπείρου, καθώς το σχήμα έβαζε πολύ δύσκολα στους headliners. Μακάρι να συνεχίσουν το ίδιο δραστήριοι και απτόητοι, το κοινό και η σκηνή τους έχει ανάγκη.

Μέχρις ενός σημείου, το πράγμα δεν πήγαινε και πολύ καλά. Οι κοινές εμφανίσεις των Jag Panzer και Raven σε Ελλάδα και Κύπρο αρχικά συνέτειναν σε ένα πολύ δυνατό πακέτο. Πρώτα όμως ήρθε η ακύρωση των Raven, λόγω του σοβαρού προβλήματος υγείας που αντιμετώπισε ο John Gallagher. Και έπειτα προέκυψε η απουσία του Mark Briody, φυσικού ηγέτη των Jag Panzer, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, για πρώτη φορά στην σαραντάχρονη και πλέον ιστορία του συγκροτήματος.

Οι καταστάσεις έφεραν τους Panzer να εμφανίζονται με σύνθεση ανάγκης, έχοντας ως μοναδικό ιστορικό μέλος των χαρισματικό ερμηνευτή Harry "The Tyrant" Conklin. Την θέση του Briody κάλυψε ο Casey Trask των Cage ενώ για πρώτη φορά στην Ελλάδα αλλά όχι στην Ευρώπη ο πιτσιρικάς Jacob Lee Coleman βρέθηκε πίσω από τα τύμπανα, καλύπτοντας το κενό του γίγαντα Rikard Stjernquist. Κατά τα άλλα, ο Eric Avila στο μπάσο και ο lead κιθαρίστας Ken Rodarte παραμένουν σταθεροί στις θέσεις τους επί σκηνής εδώ και αρκετά πλέον χρόνια.

Δυσκολεύομαι αρκετά να κρίνω με αντικειμενικά κριτήρια τους Jag Panzer, ειδικά όταν πρόκειται για τις ζωντανές τους εμφανίσεις και τους καλύτερους δίσκους τους. Υπήρξαν ανέκαθεν ένα από τα αγαπημένα μου metal συγκροτήματα και του έχω δει πλέον και τις επτά φορές που έχουν έρθει στην χώρα μας. Η τελευταία εμφάνιση στο Κύτταρο δεν αποτέλεσε εξαίρεση, καθότι σαρωτική καθ' όλη την διάρκεια του 90λεπτου, με μοναδική ίσως εξαίρεση το υπερβολικά heavy για τα γούστα μου "Stronger Than You Know".

Σε αντίθεση με αρκετές από τις προηγούμενες φορές, ο ήχος είναι πάρα πολύ καλός, καθόλου δεδομένο για τις φορτωμένες και εν πολλοίς απαιτητικές ενορχηστρώσεις, ενώ συνολικά η απόδοση κρίνεται αλάνθαστη χωρίς πολλούς αστερίσκους. Με αυτά τα δεδομένα, δεν αποτελούν έκπληξη ούτε το πολεμικό κλίμα που επικρατεί στα πιο αγαπημένα κομμάτια, ούτε οι θερμές αντιδράσεις στα περισσότερα από το σύνολο των δεκαέξι που καλύπτουν τις διαφορετικές περιόδους της δισκογραφίας μέχρι και το πολύ πρόσφατο παρελθόν. Επιπλέον απόδειξη εξάλλου αποτέλεσε η ιαχή "Panzer, Panzer" που ακούστηκε αρκετές φορές.

Στις επιμέρους αποδόσεις, ο Casey Trask καλύπτει απόλυτα το κενό που άφησε ο Mark Briody, παίρνοντας μάλιστα solo στο "Black" και το "Symphony Of Terror". Ο Ken Rodarte επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά ότι είμαι μεγάλος παιχταράς, εκτελώντας στην πένα τα solo και τα θέματα γιγάντων όπως ο Joey Tafolla και ο Chris Broderick, ενώ συνεισφέρει και δεύτερα φωνητικά. Ο Τύραννος της καρδιάς μας, μπορεί πλέον να μην πιάνει ακριβώς τα στάνταρ που τον έφερναν στην ελίτ των ελίτ, με κραυγές όμως όπως εκείνη στο "Harder Than Steel" και με τα γούστα που έβγαλε στο "Warfare" προκάλεσε μόνο θαυμασμό. Πίσω από τα τύμπανα, ο Jacob Lee Coleman ήταν απλά απολαυστικός και τραβούσε συνεχώς την προσοχή, παίζοντας αρκετά στο hi-hat και κάνοντας τα κόλπα του με τις μπαγκέτες.

Παρότι ακούσαμε έξι τραγούδια του εμβληματικού "Ample Destruction", ενός από τα καλύτερα άλμπουμ του US power metal και γενικότερα της δεκαετίας του '80 τουλάχιστον, τα highlight της βραδιάς δεν περιορίζονται εκεί. Πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα το τελευταίο του σετ και πάντοτε μαγικό "Shadow Thief" που θαρρείς ότι δύναται να σηκώσει μέχρι και νεκρούς από τους τάφους τους. Κατά τα άλλα, πάντοτε θα υπάρχουν κομμάτια που έχουμε πολλά χρόνια να ακούσουμε και θα μας λείπουν, πάντοτε όμως θα φεύγουμε ικανοποιημένοι και με το εκάστοτε setlist, δεν γίνεται διαφορετικά.

Προσωπικά θα ξαναέβλεπα αυτούς τους Jag Panzer, με αυτή την απόδοση, ακόμη και αύριο. Το ίδιο θέλω να πιστεύω ότι ισχύει για τους περισσότερους που βρέθηκαν στο Κύτταρο, για όσους έχουν να τους δουν πολλά χρόνια, και προφανώς για όσους δεν τους έχουν δει ποτέ. Οι Αμερικανοί έχουν απόλυτη επίγνωση της λατρείας που τρέφουμε στο πρόσωπό τους και θα δίνουν πάντοτε τον καλύτερο εαυτό τους, διασκεδάζοντας παράλληλα με την ψυχή τους. Κλισέ, αλλά και την επόμενη φορά, θα είμαστε εκεί.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης