Up The Hammers Day 2: Titan Force, Demon, Wings Of Steel, Demon Bitch, Royal Altar, Iron Griffin κ.ά. @ Gagarin 205, 08/03/25

Ανταπόκριση Warm Up Show | Πέμπτη 6 Μαρτίου | An Club
Slough Feg, Crush, Skanners, Adamantis, Mountain Throne, March To Die

Ανταπόκριση Πρώτης Ημέρας |  Παρασκευή 7 Μαρτίου | Gagarin 205
Crimson Glory, Ereb Altor, Bütcher, Attic, Amethyst, Noor, White Magician

Θυμάμαι πέρυσι πως έλεγα, ότι είναι ειδικά το Σάββατο του Up The Hammers, κάποια στιγμή μέσα στη μέρα που μια μπάντα σε ξυπνά από τη λέζα της προηγούμενης μέρας για τα καλά. Φέτος δεν είχαμε τέτοια, μιας που οι Tower έκαναν ποδαρικό στη σκηνή κι έδωσαν κλωτσιά στις μούρες μας χωρίς δισταγμό. Είναι πολύ πιθανό να μιλάμε για την καλύτερη εμφάνιση πρώτου ονόματος του φεστιβάλ ολάκερου, αφού οι Tower με αέρα φτασμένης μπάντας απέδειξαν γιατί είναι το νέο μεγάλο όνομα του heavy metal στα γενοφάσκια του. Εμείς το ξέραμε ακούγοντας το "Let There Be Dark" λίγο νωρίτερα από την ώρα του.

Φυσικά όμως δεν είναι μόνο ο δίσκος που έρχεται και μας χάρισαν κομμάτια από εκεί, η συνθήκη να μας δελεάσει να σκαρφαλώσουμε τον πύργο. Υπό κρυστάλλινο ήχο, η φωνή και η εκρηκτική σε ενέργεια παρουσία της Sarabeth Linden στο μικρόφωνο έδειξε για άλλη μια φορά πως η καρέκλα της heavy metal αρσενικής κυριαρχίας τρέμει, και καλά κάνει. Όχι πολύ στο παρασκήνιο ωστόσο, οι υπερταλαντούχοι φίλοι της δίνουν κι αυτοί το δικό τους μουσικό ρεσιτάλ, με τον Philippe Arman να ξεχωρίζει με το μπάσο αλλά και την κινησιολογία του. Νομίζω πως την επόμενη φορά που θα τους δούμε θα βρίσκονται σε θέση headliner. Τους αξίζει και με το παραπάνω. Ακόμη πιο μεγάλο μπόνους, η χαρά με την οποία έγιναν οι ίδιοι κοινό στο υπόλοιπο φεστιβάλ. [Ε.Τ.]

Τους Γερμανούς Writhen Hilt τους έχουμε από κοντά. Τους περιμένουμε στη γωνία να τους αποθεώσουμε μόλις βγάλουν το full length και η εμφάνισή τους προσέδωσε ακόμα ένα λόγο στην ανυπομονησία μας. Έκπληκτοι, αλλά όχι ψαρωμένοι εμφανίστηκαν επί σκηνής. Ο κόσμος ήταν κάμποσος από κάτω και μερικοί είχαν έρθει αποκλειστικά για χάρη τους. Δικαίως. Δεν έχουν και τα πολλά τραγούδια, εφτά όλα κι όλα, κατάφεραν όμως με χαρακτηριστική άνεση και χωρίς ζόρι να αποδώσουν ζωντανά το μεγαλείο αυτών.

Το t-shirt του τραγουδιστή ήταν το spoiler που δεν πήραμε χαμπάρι για την διασκευή στο "Deliver Us From Evil" και παρόλο το ατσούμπαλο κλείσιμο αυτής, οι επευφημίες του κοινού που είχε πυκνώσει κι άλλο, ακολουθήθηκαν από βόλτα στο merch τους. Κάτι μου λέει πως θα τους ξαναδούμε, έστω κι όχι σύντομα μιας και ο δίσκος δεν αναμένεται να κυκλοφορήσει στο άμεσο μέλλον. Εξαιρετικοί.

Οι Iron Griffin από την άλλη που τους διαδέχτηκαν, μας άφησαν με ένα μεγάλο ερωτηματικό: Τί δεν πήγε καλά; Και να πει κανείς πως δεν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες; Όχι. Εξαιρετικός ο προ τριετίας δίσκος τους με ύφος και θεματολογία ταμάμ για το φεστιβάλ και το κοινό του, ανέβηκαν στην σκηνή και δεν άργησε να φανεί μια αμηχανία. Οκ, δεν είχε γειωθεί τέλεια το μπάσο, φτιάχτηκε αυτό, αλλά η απόδοση ξεκίνησε και συνέχισε να κινείται σε ρηχά νερά.

Εξαιρετική και ψαγμένη επιλογή η διασκευή στο "War Of The Ring" των underground NWOBHM ηρώων ARC, φιλότιμη η προσπάθεια της Maija να κρατήσει το ενδιαφέρον του κόσμου, η χημεία όμως μεταξύ τους δεν ήρθε ποτέ. Ίσως να παίζει ρόλο το γεγονός πως δεν ηχογράφησαν όλοι μαζί τον δίσκο. Ίσως πάλι οι μουσικές καταβολές του καθενός να μην βγάζουν προς τα έξω την απαιτούμενη κοινή συνισταμένη. Κρίμα, γιατί τα τραγούδια και η ατμόσφαιρα που βγάζουν στο στούντιο, φάνταζαν ιδανικά για μια εξαιρετική εμφάνιση. [Γ.Ζ.]

Οι Θεσσαλονικείς Royal Altar αποτέλεσαν την μοναδική ελληνική παρουσία στο κυρίως διήμερο του φεστιβάλ, με περιορισμένης διάρκειας σετ, πολύ καλή θέση στο billing και πολύ συγκεκριμένη αποστολή. Να παρουσιάσουν στο κοινό τα δύο τραγούδια του θρυλικού demo των Ageless Wisdom από το πολύ μακρινό 1990. Συνδετικός κρίκος των δύο σχημάτων ο εξαιρετικός τραγουδιστής και μπασίστας Σωτήρης Πουλίδης. Το αναφερόμενο στις Θερμοπύλες και ορμητικό heavy "Hot Gates", εναρκτήριο του αξιόλογου περσινού full-length ντεμπούτου "Warrior's Dance", φανέρωσε με τον καλύτερο τρόπο ότι όλα θα είναι όπως έπρεπε για να απολαύσουμε τα δύο τραγούδια του "Demo '90", τα οποία οι δημιουργοί τους δεν είχαν παρουσιάσει ποτέ ζωντανά.

Στη λογική κλιμακούμενης κορύφωσης, πρώτα αποδόθηκε το ούτως ή άλλως γαμάτο "After Τhe Gates" και για το φινάλε κρατήθηκε το απίθανο έπος "A Kingdom Without Α Name". Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για σύμπτωση ή πρόθεση. Πόσοι υπήρχαν εν έτει 1990 που να βγάζουν το feeling των Manilla Road και του Mark Shelton, ειδικά στις φωνητικές γραμμές; Μπορεί και κανείς άλλος. Για τέτοια περιπτωσάρα μιλάμε. Ειδικά όταν πατήθηκε το γκάζι προς το τέλος, φαντάζομαι πως όσοι γαλουχήθηκαν με τούτο το άσμα έφτασαν ίσαμε τα ουράνια. Μπορεί τα αυθεντικά μέλη που πλαισίωναν τότε τον Πουλίδη να έλλειπαν από το Gagarin, αντιμετωπίζοντας προβλήματα υγείας, η τετράδα των Royal Altar ήταν πανέτοιμη και για ένα μπασκετικό ημίχρονο τα κατάφερε θαυμάσια. Σας τα λέω όλα αυτά εγώ που ουσιαστικά δεν κατείχα. Αν ποτέ γίνει ένα αντίστοιχο θαύμα με τους Sacrament, εκεί θα καταλάβετε τί σημαίνει γραφικότητα! [Θ.Ξ.]

Έφτασε και η ώρα να κατέβουμε τα μπουντρούμια του αληθινού heavy metal. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα αντικρύζοντας τους Demon Bitch στη σκηνή να πλασάρουν ένα εμφανισιακό μιξ Βικτωριανής εποχής και σεβεντιλας, ήταν η υπερπροσπάθεια των βαμπιρ - χαρακτήρων της ταινίας "What We Do In The Shadows" να προσποιηθούν ότι ταιριάζουν με τα ρούχα τους στη σύγχρονη εποχή. Το αστείο μου πέρασε γρήγορα από το μυαλό βέβαια με την ίδια την απόδοση των Demon Bitch, των πρώτων δαιμόνων για αυτό το βράδυ που μας απασχόλησαν ευχάριστα. Οι ίδιοι βέβαια είχαν αποδείξει δισκογραφικά την αξία τους. Μπορεί οι δύο τους δουλειές, "Hellfriends" και "Master Of The Games" να απέχουν μεταξύ τους οχτώ χρόνια, πέρυσι όμως το δεύτερο μας κράτησε σπουδαία heavy metal συντροφιά.

Οι απεικονίσεις του φανταστικού εντός του πλαισίου του Demon Bitch έχουν μια ιδιαίτερη χάρη επί σκηνής. Θρύλοι που ζωντανεύουν με κομμάτια όπως τα "Into The Archway" και "Devil Love". Ίσως αν είχα ένα παράπονο, να ήταν αυτό της σκηνικής τους παρουσίας που ήταν λιγουλάκι άγαρμπη και για μένα θέλει λίγη περισσότερη εμπειρία και προβάρισμα, από την άλλη όμως, κι αυτό το μουσικά παθιασμένο χυμαδιό έχει την φάση του και κυρίως, την Αλήθεια του. 

Από τα άναρχα βικτωριανά βαμπίρ στην απόλυτη glam rock πασαρέλα, ο ρουχισμός είχε την τιμητική του στην παρούσα φάση του φεστιβάλ και οι Wings Of Steel ανέβηκαν στη σκηνή για να κλέψουν την παράσταση. Δεν ήθελαν και πολύ βέβαια αφού το "Gates Of Twilight" έχει προλάβει να κατασταλάξει στις ψυχούλες μας και να αγαπήσουμε αυτόν τον παλαιϊκό τους ήχο. Με στόφα πραγματικών rock stars, οι Parker Halub και Leo Unnermark με την παρέα τους στις ζωντανές εμφανίσεις πραγματικά έλαμψαν σε όλα τα επίπεδα.

Θέλεις με την εκπληκτική τους απόδοση; Θες με τη φωνή του Leo που θύμισε μεγάλα hard rock και prog πνευμόνια με τις νότες όπου με ευκολία αγγίζει; Θες με την όρεξη και το πόσο σχεδόν χορογραφημένα όργωναν τη σκηνή και επικοινωνούσαν με τον κόσμο; Οι συνθέσεις των Wings Of Steel κατάφεραν να λάμψουν στο σανίδι του Gagarin, νομίζω με τα "She Cries" και "Stormchild" να βαίνουν με ευκολία στην επιλογή των αγαπημένων μου στιγμών της εμφάνισής τους, αλλά και του φεστιβάλ ολάκερου, άντε, ίσως και το sing along προς το τέλος του "Cry Of The Damned". Αν δεν τους περίμενε στη γωνία η ιστορία του heavy metal να επισκιάσει τα πάντα, θα μιλούσαμε ίσως για κορυφαία εμφάνιση ημέρας. [Ε.Τ.]

Πολύ καλά και πολύ ωραία τα όσα προηγήθηκαν, επειδή όμως εξ ορισμού έχουμε άλλου είδους αδυναμία για τις παλιοσειρές, οι Demon ήρθαν την κατάλληλη στιγμή για να επιβεβαιώσουν ότι όσο ωραίοι και αν είναι οι νέοι, και όσο κι αν τους χρειαζόμαστε, οι παλιοί έχουν άλλοι χάρη. Με διαφορετική από την στουντιακή εισαγωγή, ο ύμνος "Night Of The Demon" έβαλε εξαρχής για τα καλά το κοινό στο παιχνίδι, καταφέροντας να αγγίξει ευαίσθητες χορδές. Σαφέστατα δηλώνω πολύ περισσότερο οπαδός των Crimson Glory και ειδικά των Titan Force, έχοντας όμως την τύχη να γνωρίσω τους Demon σε συγκριτικά ακόμη μικρότερη ηλικία, ήταν οι μοναδικοί από τις παλιοσειρές του φεστιβάλ που κατάφεραν να με αγγίξουν με διαφορετικό τρόπο, έστω και στιγμιαία.

Ο ιστορικός frontman Dave Hill είναι ο μοναδικός παλιός της ομάδας χωρίς κανένα συνοδοιπόρο από τα πολύ παλιά, πλαισιώνεται όμως όχι από παιδιαρέλια αλλά από μπαρουτοκαπνισμένους μουσικούς, με πλέον χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον μπασίστα Paul Johnson, γνώριμο από την "Rock Τhe Nations" και "Destiny" εποχή των Saxon. Η εξάδα βγάζει τον ήχο που πρέπει και αποδίδει εξαιρετικά, και αναμενόμενα ο Hill τραβάει την περισσότερη προσοχή. Θα ήταν αδύνατο ο χρόνος να μην έχει αφήσει τα σημάδια του στη φωνή του (αν είναι όντως 77 στα 78, δεν φαίνεται καθόλου!), ακόμη και έτσι όμως θυμηθήκαμε πως είναι να ακούμε ένα κανονικό τραγουδιστή. Καλό είναι για μια φωνή να βγάζει προσωπικότητα και διαφορετικότητα, ακόμη καλύτερο όμως να είναι ολόσωστη. Δυστυχώς σήμερα τέτοιες φωνές σπανίζουν, ακόμη και στον χώρο του παραδοσιακού metal, δυστυχώς το φαινόμενο είναι ακόμη πιο εκτεταμένο σε άλλους χώρους.

Εξαιρετικό ήταν προφανώς το "Sign Of A Madman" από το sophopore "The Unexpected Guest", αλλά και το "Nowhere To Run", με το "The Plague" στο ενδιάμεσο να υπενθυμίζει την εποχή που οι Demon λοξοδρόμησαν από το κανονικό hard rock και θέλησαν να γίνουν Styx. Λέω hard rock και όχι NWOBHM, καθώς η σύνδεσή τους με το κίνημα οφειλόταν εν πολλοίς στην occult θεματολογία και δεν υπήρξε ξεκάθαρα υφολογική. Δυνατό το "Face The Master" από το περσινό "Invincible" πολύ όμορφο το μακροσκελές "Remembrance Day (A Song For Peace)", με folk εσάνς και επική διάθεση, ακόμη καλύτερα προφανώς τα "The Spell" και "Liar" των δύο πρώτων άλμπουμ. Πριν το αναμενόμενα μεγάλο φινάλε, παρενεβλήθη το επίσης μακροσκελές "Life On The Wire", έτσι για να μας τη σπάσει, τρώγοντας ίσως την θέση ενός "Into Τhe Nightmare".

Τί μπορείς να πεις όμως όταν έρχεται ένας ΥΜΝΟΣ της μουσικής μας όπως το "Don't Break The Circle"; Ένα τραγούδι που σε έναν δίκαιο κόσμο θα έπρεπε να είναι τόσο γνωστό όσο οποιοδήποτε τραγούδι των Iron Maiden. Πολύ απλά, αν υπάρχει κάποιος που κατέχει και δεν ήταν στο Gagarin, θεωρώ αδύνατον να μην ζηλεύει διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Και στο τέλος τέλος, για να ολοκληρωθεί όπως πρέπει το 70λεπτο, "One Helluva Night" και κανονικότατο, αλήτικο rock 'n' roll. Κύριε Hill και σία, είχαν περάσει πάρα πολλά χρόνια, ήταν μεγάλη μας τιμή που βρεθήκατε στο φεστιβάλ, μακάρι να τύχη να σας ξαναδούμε σύντομα στα μέρη μας.

Titan Force και Up The Hammers, Up The Hammers και Titan Force, βίοι παράλληλοι. Για τρίτη φορά headliners. Η πρώτη στο An το 2009 ήταν τραυματική. Τραυματική γιατί ο κακός ήχος δεν μας επέτρεψε να απολαύσουμε όπως πρέπει το θαυμάσιο υλικό του συγκροτήματος. Η δεύτερη φορά το 2015 ήταν μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει ποτέ μου, με τέλειο ήχο και τέλεια απόδοση.

Η τρίτη φορά φέτος στο Gagarin ήμουν σίγουρος ότι θα είναι εφάμιλλη της δεύτερης, με επιπλέον ατραξιόν την πρώτη παρουσία του μπασίστα John Flores στην χώρας, σηματοδοτώντας ως εκ τούτου την πρώτη φορά που θα βλέπαμε μαζί τα τρία αδέλφια (δεν είναι αστείο, δεν είναι σουβλατζίδικο, είναι από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να βιώσεις ένας οπαδός του καλού heavy metal). Στην άλλη κιθάρα, όπως και το 2015, ο jazzman Steve Langemo και πάντοτε πίσω απ' το μικρόφωνο ο ένας και μοναδικός Harry Conklin.

Στην πράξη φάνηκε ότι το διάρκειας 95 λεπτών set δομήθηκε σωστά, καθώς στο άτυπο πρώτο μέρος κυριάρχησαν τα τραγούδια του sophomore "Winner / Loser", με εναρκτήριο το "Only The Strong" από το demo του 1994 και την παρεμβολή του αγαπημένου "Fool On The Run" από το ακαταμάχητο ντεμπούτο. Αν και ο ήχος ήταν προφανώς πολύ καλός, σε πρώτη φάση οι κιθάρες ακούγονταν πάρα πολύ δυνατά, παραφωνία που διορθώθηκε στη πορεία για να ακουστούν όπως έπρεπε η μία κομματάρα πίσω από την άλλη, όταν θα έμπαινε για τα καλά και ο κόσμος στην εξίσωση.

Θεωρώ το "Titan Force" του 1989 δεκάρι ακατέβατο που θα σύστηνα σε οποιδήποτε με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, ενώ δεν θα μπορούσε να συμβεί το ίδιο για συγκροτήματα που είμαι πολύ περισσότερο οπαδός τους. Καθώς προέκυψε να το ακούσω αμέτρητες φορές πριν ακούσω για πρώτη φορά το εξαιρετικό "Winner / Loser", απλά δεν μπορώ να τα βάλω σε ζυγαριά. Αυτό που κατάλαβα όμως Gagarin, είναι ότι τα κομμάτια του ζωντανά ακούγονται τρομερά, σε βαθμό που δεν θα με χάλαγε να το ακούσω επί τόπου ολόκληρο. Και αυτό γιατί αυτοί οι παιχταράδες είναι ακαταμάχητοι, με απίστευτο δέσιμο.

Θα κρίνω ξεχωριστά τον αγαπητό μας Harry Conklin, καθώς εδώ υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. Ευτυχώς είχαμε την τύχη να τον δούμε πολλές φορές στην χώρα μας να αποδίδει σαν ο καλύτερος metal τραγουδιστής όλων των εποχών, δυστυχώς από το 2019 και έπειτα, όταν είδαμε τους Jag Panzer στο Temple, φαίνεται σαν να «γέρασε» απότομα. Κάποιος που δεν τον είχε ξαναδεί ζωντανά μπορεί να μην καταλάβει καν τι εννοώ, καθώς αποδίδει ακόμη σε πολύ υψηλό επίπεδο, έχοντας όμως μέτρο σύγκρισης, θα αφαιρέσω λίγους πόντους από το απόλυτο σκορ που θα έδινα συνολικά στην εμφάνιση.

Για τους υπόλοιπους τα λόγια φαίνονται φτωχά. Από που να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς. Τα παραδείγματα ουκ ολίγα. Απίστευτος καταιγισμός στα τύμπανα από τον Stefan στο φινάλε του "Fields Of Valor", εφετζίδικο παίξιμο με το δεξί στο "Chase Your Dreams" για απόλυτο χάζεμα, άψογος και απολαυστικός συνολικά, για μία ακόμη φορά με t-shirt Meshuggah. Μπασισταράς ολκής ο συνεχώς χαμογελαστός John με το fan fret εξάχορδο που επιτέλους απολαύσαμε από κοντά.

Σολάρες, δισολίες και ξανά σολάρες από τον τρίτο αδλεφό Mario Flores και τον Langemo, σε ισότιμους ρόλους. Όταν έχεις την τύχη να βλέπεις ταυτόχρονα τρεις μουσικούς που παίζουν μαζί από μικρά παιδιά και έχουν πατήσει προ πολλού τα -ήντα, ίσως να μην υπάρχει ψηλότερο ταβάνι. Υπό αυτές τις συνθήκες, διαφορετικά θα μου την έσπαγε κάπως που έβλεπα δύο headless όργανα - όταν δεν βλέπω headstock γουρλώνω τα μάτια, στην προκειμένη δεν με απασχόλησε σχεδόν καθόλου.

Όλα αυτά όμως θα είχαν σημασία μόνο κατά το ήμισυ, αν δεν υπήρχε το κατάλληλο υλικό. Ενδεικτικά μόνο να αναφέρουμε την tapping δισολία στο "New Age Rebels" που έσπασε με την κραυγή του Harry ή τον τρόπο που η τζαζίστικη μπασογραμμή οδήγησε σε κιθαριστικό solo για sing along στο "Toll Of Pain". Πλούσιο σε τεχνική και λυρισμό κάτω από την ομπρέλα του ακαταμάχητου US metal, με τρομερά θέματα, θαμάσιους στίχους και μελωδιάρες,  και το "Titan Force" αποδόθηκε κατά τα 7/9, με την τριάδα των "Master Of Disguise", "Chase Your Dreams" και "Blaze Of Glory" να ξεχωρίζει εν τέλει μέσα σε πανηγυρικό κλίμα και δυνατό sing along.

Για την ιστορία, το "Bright Red" παρενεβλήθη ως το πιο heavy, με την αμερικάνική έννοια, τραγούδι που έγραψαν ποτέ οι Titan Force, ενώ στην θέση του encore απολαύσαμε αντί για σβήσιμο το "In Τhe End", γρήγορο κομμάτι με δίκασο που γράφτηκε τα τελευταία χρόνια και μακάρι να σημαίνει ότι θα έρθει σύντομα τρίτο άλμπουμ. Περιχαρής ο Harry μοίρασε ένα σωρό setlist, o John φάνηκε να το απολαμβάνει περισσότερο από όλους και βεβαίως όλοι μαζί γνώρισαν την αποθέωση από το κοινό του Up The Hammers.

Μετά από ένα γεμάτο και αρκετά απαιτητικό τριήμερο λοιπόν, το φεστιβάλ της καρδιάς μας ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο, προς τιμήν όλων χωρίς απρόοπτα, και ανανέωσε το ραντεβού για το 2026 με τους εορτασμούς των 20 χρόνων, που όλα δείχνουν ότι θα γραφτεί ιστορία. Όσοι είχαν κουράγια βρέθηκαν την Κυριακή στο καθιερωμένο τα τελευταία χρόνια γεύμα απολαμβάνοντας το jazz trio των Stefan Flores, John Flores και Steve Langemo, ή έδωσαν μία ακόμη μάχη με τους Domine αργότερο στο Κύτταρο, η αφεντιά μου είχε να πάει σε κάτι γενέθλια γιατί έλειπε πολύ καιρό από το σπίτι. Και του χρόνου βεβαίως πάλι εκεί θα είμαστε! [Θ.Ξ.]

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

(Οι φωτογραφίες των Tower και των Writhen Hilt είναι της Χριστίνας Αλώση από την σελίδα του Up The Hammers στο Facebook)