King Witch

Να, αυτά δεν μπορώ. Πιθανώς τα Witch King & Witchking να ήταν κατοχυρωμένα, οπότε οι Σκωτσέζοι βαφτίστηκαν King Witch. Σου πετάνε μετά το "Of Rock And Stone" και δίνουν δικαιώματα: Τίποτα χασικλήδες στονεράδες είναι που πάνε να δημιουργήσουν εντύπωση μπας κι ακούσει κανείς τη μουσική τους. Μέχρι να το ακούσεις. Γιατί θα αναθεωρήσεις άρδην. Γιατί το λαγούμι που θα πας να κρυφτείς μόλις αντιληφθείς τα τελευταία του δυο λεπτά, θα είναι ήδη κατειλημμένο. Από μένα.

Επικό, μελωδικό & λυρικό doom. Με γυναικεία φωνητικά που βγάζουν τέτοιο συναίσθημα, όμοιο με εκείνο που σου προκαλούσε ο Tony Martin όταν ερμήνευε τις μελωδίες του Iommi. Η αρχή βέβαια του δίσκου δεν μαρτυρά κάτι τέτοιο. Η ομότιτλη σύνθεση έχει κάμποσα progressive στοιχεία που όμως δεν καθιστούν δυνατό τον μουσικό αποπροσανατολισμό: Εδώ έχουμε να κάνουμε με doom metal. Με μια άψογη διαχείριση του αργού, βασανιστικού τέμπο με το πιο δραστήριο. Το bluesy.

Υπάρχει μια ισορροπία κι όχι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που θα κουράσει. Ακόμα κι ο doomster Σίσυφος θα φώναζε έλεος αν άκουγε πάλι τις προβλεπόμενες κι ενίοτε κουραστικές Candlemass φόρμες. Πάλι καλά που οι King Witch έχουν ποικιλία. Έχουν την επίγνωση του πότε να αλλάξουν τον ρυθμό. Ειδικά το "Witches Mark", είναι τόσο αναζωογονητικό την ώρα που μπαίνει, τόσο για τους ίδιους όσο και για μας. Παρόλο που φτύνουν αίμα. Η αύρα του Lemmy, μας/τους δίνει κουράγιο.

Και πίστεψέ με, θα το χρειαστούν. Στις μεγάλης διάρκειας συνθέσεις. Εκεί που πλέον οι μπάντες καταθέτουν τα διαπιστευτήριά τους. Δεν λέω αν είναι δίκαιο ή άδικο. Όταν όμως έχεις καταναλώσει αμέτρητη ποιοτική ενέργεια, θα σου βγάλω το καπέλο που από τη μέση του δίσκου και μετά τοποθετείς τις δεκάλεπτες συνθέσεις. Οκ, δεν παίζουν ζωντανά κα δεν θα κουραστούν. Η ψευδαίσθηση αυτή όμως μου κάνει. Λες και τους έχω δίπλα μου είναι.

Λες κι έχουν διανύσει τα άπειρα χιλιόμετρα σε λιγότερο από 45 λεπτά κι έχουν το ακαταλόγιστο. Κι εδώ είναι η μεγάλη διαφορά με τους δεινόσαυρους του είδους. Αγαπάμε την καταδίκη που μας κερνάτε, δώστε μας όμως και κάτι να μας κρατήσει για τη δύσκολη συνέχεια. Ε, τούτοι εδώ το δίνουν σε πληθώρα: Αλλαγές εκεί που τους πρέπει. Στο λίγο πριν, στο οριακό σημείο. Λειτουργούν περισσότερο σαν ακροατές και λιγότερο σαν μουσικοί που προσπαθούν να κατακτήσουν μια θέση στην doom κοινότητα.

Έχουν βέβαια κι ένα τεράστιο προτέρημα. Δύο μάλλον. Τα φωνητικά και τις κιθάρες. Οι ενδεικτικές στιγμές υπάρχουν, όπως και τα αποδεικτικά στοιχεία. Αν υπάρχει όμως μία και μοναδική σύνθεση που αντιπροσωπεύει το όραμα της μπάντας και την ορθότητα των άνωθεν, αυτό είναι το grand finale: Το "Beyond The Black Gate" είναι παράδειγμα προς μίμηση. Για όλους μας. Απ’ όλες τις απόψεις. Είναι η αμήχανη στιγμή της αποκαθήλωσης ενός ειδώλου. Η μη αναμενόμενη στιγμή της αποθέωσης. Η ώρα η καλή που κατάπια τη γλώσσα μου με τα στερεότυπα παραδείγματα του προλόγου. Forgive me my Queen Witch, for I have doubted you.