Pallbearer

Forgotten Days

Metal Blade (2020)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 22/10/2020
Όλα δείχνουν ότι η ιστορία θα κρατήσει τους Pallbearer ως το σημαντικότερο doom metal όνομα των καιρών μας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν αισθάνομαι κανέναν οπαδισμό για τους Pallbearer. Κοιτούσα με μισό μάτι την εν χορώ αποθέωση που λάμβανε το, πολύ καλό κατά τ' άλλα, "Heartless" του 2017 από τον αμερικανικό metal τύπο και περίμενα το επόμενο άλμπουμ τους για να υψώσω τις ενστάσεις μου. Αντί αυτού - κι ενώ η αντιπάθεια μου για τα media darlings δεν κρύβεται εύκολα - το "Forgotten Days" με φέρνει στην αναπάντεχη θέση να θεωρήσω σχετικά εύλογες τις όποιες υπερβολές ειπωθούν γι' αυτήν την μπάντα, όταν η χρονιά αυτή δύσει.

Η «μεταστροφή» μου δεν οφείλεται στο αν το "Forgotten Days" αποτελεί ή όχι, την καλύτερη δουλειά των Pallbearer. Έτσι κι αλλιώς βρίσκω λίγο ανόητο να αγκιστρώνεται κανείς σε συγκεκριμένα άλμπουμ και μετά να ζητάει την εσαεί επανάληψη τους και θεωρώ τις όποιες συγκρίσεις εντελώς περιττές, όντας από αυτούς που εκτιμούν ένα γκρουπ από το σύνολο της πορείας και της εξέλιξης τους. Αν το "Forgotten Days" καταφέρνει κάτι πολύ σημαντικό, αυτό είναι η αίσθηση της προοπτικής που κερδίζει για τους δημιουργούς του. Την αίσθηση ότι κάθε νέα τους δουλειά θα αποτελεί ένα βήμα μπροστά.

Οι φίλοι των δύο πρώτων άλμπουμ ένιωσαν μια μικρή απογοήτευση όταν είδαν τα funeral doom στοιχεία να εκλείπουν στο "Heartless" - αλίμονο, μέχρι κι ο δικός μας Moonshiner εκνευρίστηκε! Το "Forgotten Days" σημαίνει τη μερική επιστροφή σε αυτά τα μονοπάτια, σίγουρα όχι με την έννοια του πισωγυρίσματος. Το δωδεκάλεπτο "Silver Wings" στη μέση του άλμπουμ γνέφει απροκάλυπτα στους παλιούς οπαδούς και στους λάτρεις του θρηνητικού doom ήχου. Από κοντά και τα θαυμάσια "Rite Of Passage" και "Caledonia" που κλείνουν το άλμπουμ, με τα γοτθικά στοιχεία να μην περνάνε απαρατήρητα.

Νομίζω όμως ότι όποιος μείνει στα εξωτερικά στοιχεία των «στυλ», θα χάσει το νόημα του τί ακριβώς κάνει τους Pallbearer τόσο καλούς. Η μπάντα ήταν πάντα πολύ μαεστρική στο να ενώνει αρμονικά την αμερικανική κληρονομιά του doom metal με τη βρετανική σχολή. Ειδικά για τη δεύτερη να πω ότι, παρά τον Sabbath-ικό ήχο, δεν υπάρχουν και τόσες πεντατονικές αναφορές στους Πατέρες, όσο riffs και lead μέρη που παραπέμπουν στο Yorkshire των αρχών των '90s. Και το "Forgotten Days" έχει πολλά και καλά riffs. Με ένα τέτοιο, το ομώνυμο μπαίνει λυσσασμένα για να ορίσει τον συνολικό βηματισμό ενός δίσκου, που διαθέτει μεγαλύτερο πλουραλισμό απ' ότι ίσως φαίνεται αρχικά.

Είναι όμως τα στοιχεία από το κλασικό metal και το αμερικάνικο hard rock που κάνουν τη διαφορά. Στοιχεία που θα βρει κανείς διάσπαρτα στη θαυμάσια φωνή του Brett Campbell (με λίγη προσοχή θα εντοπίσεις αναφορές από Rob Halford ως Eric Bloom), στα riffs και τις κιθαριστικές μελωδίες. Κατά συνέπεια, ένα έπος σαν το "Stasis" - σίγουρα το personal favourite του άλμπουμ - μπορεί να χρωστάει σχεδόν τα πάντα στους Blue Oyster Cult, το ‘’The Quicksand Of Existing’’ να ηχεί ατσάλινο και το "Vengeance & Ruination" να μπουκώνει τα ηχεία σχεδόν σαν να ακούς γνήσια επικό metal, και όλα να ακούγονται απόλυτα συμπαγή. Το καλύτερο είναι πως οι Pallbearer ενσωματώνουν όλα αυτά τα ωραία στον ήχο τους χωρίς να αμφιταλαντεύονται και χωρίς να θυσιάζουν το υψηλό, αισχυλικό τους doom ύφος.

Για να επιτευχθούν τα παραπάνω, πρέπει το songwriting να είναι εξαιρετικό. Και πράγματι, ο μπασίστας και βασικός συνθέτης Joseph Rowland καταφέρνει να δέσει τα πάντα αρμονικά, προβάλλοντας μια μαστοριά και αυτοπεποίθηση που δύσκολα βρίσκει κανείς σε γκρουπ που δισκογραφεί εδώ και μόλις οκτώ χρόνια. Οι Pallbearer έχουν φυσικότητα και αέρα και ας μην το υποτιμάμε αυτό: είναι μέσα σε αυτήν την καθαρή αυτοπεποίθηση που σμιλεύονται οι ηγέτες του κάθε μουσικού χώρου. Τα παλικάρια από το Arkansas φαίνονται να μην επηρεάζονται από αυτό το βάρος. Το γεγονός ότι εισάγουν για πρώτη φορά και, αναλογικά πάντα, radio friendly μελωδίες (σπουδαίο το "Riverbed") χωρίς να αλλοιώνεται επ' ουδενί η φύση τους, αποτελεί ένα ακόμα στοίχημα που μοιάζει να κερδίζεται.

Παρουσιάζοντας το πολύ αξιόλογο φετινό άλμπουμ των Loviatar, μόλις πριν λίγες μέρες, ο Μάνος έγραψε ότι ‘’το νέο άλμπουμ των Pallbearer θα επανά-διδάξει το που οδεύει το μοντέρνο doom’’. Δεν είναι εύκολο να κερδίζεις τέτοια εμπιστοσύνη μετά από τέσσερα μόλις full length άλμπουμ. Το "Forgotten Days" είναι μία έξοχη doom metal δουλειά από ένα γκρουπ που ωριμάζει ιδανικά και στυλώνει τα πόδια του με σιγουριά. Χωρίς να προσφέρουν κάτι καινοφανές στο metal, ανακατεύουν με περίσσια προσωπικότητα μια χούφτα από αγαπημένα, παραδοσιακά υλικά και σερβίρουν μια γεύση που κρύβει μεγάλη μαστοριά. Θα διάλεγα τη μαστοριά έναντι της ρηχής καινοτομίας κάθε μέρα και, κάτω από αυτό το πρίσμα, το "Forgotten Days" μοιάζει και είναι υπέροχο. Το σημαντικότερο; Την επόμενη φορά θα τραβήξουν ξανά έναν οικείο κι ελαφρώς ανανεωμένο δρόμο, όπως κάνουν πάντα οι μοναχικοί και οι ηγέτες.

  • SHARE
  • TWEET