Incirrina: «Με τα synthesizers σχεδιάζεις τον ήχο - νιώθεις σαν εφευρέτης!»

Σκοτεινοί, αιθέριοι και ανεξήγητα οικείοι. Με ήχο που ισορροπεί ανάμεσα στο post-punk, το darkwave και την εσωτερική απογείωση, οι Έλληνες Incirrina έχουν καταφέρει να χτίσουν ένα δικό τους μουσικό σύμπαν . Λίγες μέρες πριν ανέβουν στη σκηνή του Death Disco Open Air Festival, το Rocking.gr τους συναντά για μια συνέντευξη που δεν έχει στόχο να εξηγήσει τη μουσική τους, αλλά να την αφουγκραστεί. Μιλάμε για επιρροές, για σκοτάδια, για φως, και για εκείνη τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό βίωμα που κάνει τους Incirrina να ξεχωρίζουν. Αν η Αθήνα έχει φωνή τις νύχτες του φθινοπώρου, οι Incirrina είναι ο αντίλαλος της. Ο Γιώργος (Γ) και η Ειρήνη (Ε) μίλησαν με το Γιώργο και την Ειρήνη για όλα όσα δημιουργούν και συντελούν την ύπαρξη των Incirrina. Δυο άνθρωποι προσγειωμένοι, ζεστοί και με πολλή αγάπη για τη μουσική που αξίζουν τη στήριξή σας.

Καλησπέρα παιδιά και σας ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας. Έχουν περάσει μερικά χρόνια από την προηγούμενη μας συνάντηση και ομολογώ ότι η μπάντα έχει ανέβει πολύ – αξιακά τουλάχιστον στη συνείδηση του κοινού.

Γ : Να σου πω την αλήθεια το ελληνικό πεδίο, να το πω έτσι. Εμένα με έχει λίγο μπερδεύσει. Δεν μπορώ να σου πω ότι έχω μια καθαρή εικόνα του τι γίνεται. Εγώ αυτό που πιστεύω είναι ότι εμείς οφείλουμε να κάνουμε ωραία τραγούδια, ωραία μουσική. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φεύγουν από εμάς. Και πηγαίνουν στον οποιονδήποτε και τα βιώνουν με τον οποιονδήποτε τρόπο. Και είτε τα δέχεται είτε τα αφορίζει. Και νομίζω ότι η δουλειά του κάθε καλλιτέχνη είναι αυτό το πράγμα. Να βγάλει αυτό που έχει και μετά να το αφήσει να πάρει τον δρόμο του. Να το βγάλει από τον συρτάρι του. Χωρίς να του απασχολεί τι θα γίνει. Εμένα προσωπικά μου ενδιαφέρει αυτό που θα βγάλω να είναι καλό. Καλό τι εννοώ. Να με εκφράζει και 110 χρονών να πάω και να το ακούω και να λέω χαίρομαι που μπόρεσα και έφτιαξα αυτό το πράγμα. Και τώρα αν ξεκινούσα θα το έκανα έτσι με τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή θα ήθελα να κάνω καλή μουσική. Δεν βγαίνουμε τα βράδια εύκολα. Ειδικά αυτή τη χρονιά που ήταν δύσκολο. Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει ακριβώς.

Mήπως είναι καλύτερα πολλές φορές να μιλάει το έργο που κάνεις και όχι η περσόνα σου;

Νομίζω ότι ο κόσμος δεν έχει την εικόνα σας.

Ε: Έχει το όνομα. Αλλά δεν έχει την εικόνα. Αυτό απαραίτητα όμως δεν είναι και κακό που συμβαίνει. Να έχει το όνομα και να μην έχει την εικόνα του καθενός ποιος είναι. Μόνο από τα social καταλαβαίνουν ίσως αυτά τα σημεία.

Γ: Mήπως είναι καλύτερα πολλές φορές να μιλάει το έργο που κάνεις και όχι η περσόνα σου; Γιατί και εγώ μπορώ να σου λέω ότι είμαι ο Μπετόβεν. Γιατί αν το πιστεύω μόνο και δεν έχω κανένα έργο σημαίνει ότι έχω καβαλήσει καλάμι. Για μένα προτιμότερο να μιλάνε τα έργα. Οπωσδήποτε. Από την άλλη συνέβησαν πολλά γεγονότα τα οποία μας “έκλεισαν” σε μια πιο εσωτερική κατάσταση.

Αυτά τα γεγονότα επηρέασαν την μουσική δημιουργία; Γιατί πάμε σιγά-σιγά προς ένα καινούριο δίσκο όπως φανερώνουν τα singles.

Γ: Υπάρχουν κομμάτια στο καινούριο δίσκο που είναι πολύ μελαγχολικά. Εκεί καταλαβαίνεις ότι κάτι συνέβαινε στο σχήμα αυτό. Οι καταστάσεις επηρεάζουν τους ανθρώπους, τον ψυχισμό και το αποτέλεσμα του ψυχισμού.

Η μελαγχολία αυτή εκφράζεται και με εντάσεις η ας πούμε ότι ο ήχος θα ακολουθήσει μια πιο soft κατεύθυνση;

Γ: Όχι, εμείς έχουμε την τύχη και την ευλογία, όχι μόνο εγώ και η Ειρήνη , αλλά όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη, είτε είναι μουσική, είτε είναι ζωγραφική, είτε είναι συγγραφή, το βαθύ πόλεμο να τον μετατρέπουν σε κάτι άλλο. Όλο αυτό το πράγμα ζυμώνεται μέσα, δημιουργεί μια κατάσταση και αυτή η κατάσταση με την σειρά της επηρεάζει τον άνθρωπο και παράγει κάτι. Άρα, δηλαδή, η στεναχώρια, τα προβλήματα αν θέλεις τα μετουσιώνουν σε κάτι δημιουργικό. Άλλοι άνθρωποι που δεν έχουν τέτοια διαφυγή σε αυτό το πράγμα τους βασανίζουν και δεν μπορούν να το διαχειριστούν. Είναι ένας τρόπος ψυχοθεραπείας.

Τα γεγονότα αυτά στον προσωπικό σας περιβάλλον επηρέασαν έτσι ώστε να στραφείτε στον ελληνικό στίχο ως μια πιο άμεση έκφραση;

Ε: Ο ελληνικός στίχος ήταν κάτι που το συζητούσαμε καιρό. Και το ξεκίνησαμε τώρα σιγά σιγά με το “Κρυφό” που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Είναι κοινωνικό-πολιτικές καταστάσεις που σε ωθούν στο να θες, στο να θέλουμε να μιλήσουμε ελληνικά. Μέσω του Κωνσταντίνου που γράφει. Γιατί ο Κωνσταντίνος (Λόντος) έχει αυτό το χάρισμα, αυτό που αισθανόμαστε επειδή είναι φίλος μας και συζητάμε πολύ. Εμείς θα το πούμε σε μια γλώσσα του “πεζοδρομίου” γιατί δεν το έχουμε τόσο με τις λέξεις. Εντάξει, γράφουμε στίχους όμως. Γράφουμε στίχους, αλλά σε κανένα ισάξιο επίπεδο. Ο Κωνσταντίνος είναι πραγματικός ποιητής. Κάνει τις λέξεις και χορεύουν.

Ο δίσκος δηλαδή θα στραφεί προς το ελληνικό στίχο.

Ε: Όχι αμιγώς. Θα έχει όμως και κάποια άλλα κομμάτια. Αλλά μας αρέσει η ιδέα στον ελληνικό στίχο. Και μην ξεχνάς ότι μιλάς στη μητρική σου γλώσσα. Αυτό στον κόσμο, αρέσει.

Είναι ένα όργανο ξεχωριστό η κάθε γλώσσα.

Είναι και η μουσικολογικό το ενδιαφέρον, γιατί είναι μία συζήτηση που την κάνω συχνά με κόσμο από ελληνικά συγκροτήματα που έχουν και ελληνικούς και αγγλικούς στίχους. Ότι μερικές φορές αλλάζει πάρα πολύ για τη δομή του τραγουδιού να χρησιμοποιείς τα ελληνικά.

Γ: Έχει άλλο ήχο η κάθε γλώσσα. Και άλλο ρυθμό. Βοηθά τον ακροατή να σκέφτεται. Να μην ακούει ευκολοχώνευτα πράγματα που τα έχεις ακούσει ένα εκατομμύριο φορές. Να σου λέει κάτι διαφορετικό που να πεις «α, δεν το είδα από αυτή την οπτική γωνία το θέμα που λέει το τραγούδι». Αυτό είναι το δύσκολο.

Ε: Μιας και μιλάμε για εμάς, το κομμάτι δεν θα ήταν το ίδιο στα αγγλικά ας πούμε θα ήταν τελείως αλλιώς. Οι λέξεις, το τραγούδισμα και μετά αλλιώς ο ρυθμός, θα ήταν τελείως αλλιώς το κομμάτι. Οπότε έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό που ρώτησες μουσικολογικά πόσο επηρεάζει η γλώσσα. Είναι ένα όργανο ξεχωριστό η κάθε γλώσσα. Και φυσικά εντάξει όσο και να μας αρέσουν τα αγγλικά δεν είμαστε αγγλόφονοι. Είναι και άλλη η έκθεση στη μητρική σου γλώσσα πάντα.

Τα συνθεσάζερ είναι όργανα τα οποία σου δίνουν τη δυνατότητα να σχεδιάζεις τον ήχο - δηλαδή σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν ένα είδος εφευρέτη

Και από αυτό θα πάρω μια πάσα να πιαστώ για το γεγονός ότι υπάρχει για μένα μια παράδοση στην ελληνική σκηνή και από παλαιότερα που έχει διάφορες διακυμάνσεις. Ξεκινούμε από ηλεκτρονικούς ήχους στις δεκαετίες των 80's και των 90's από τη Λένα Πλάτωνος και όλη αυτή τη σκηνή που είναι πιο παραδοσιακή και φτάνει μέχρι το σήμερα που ο ηλεκτρονικός ήχος έχει μπει και σε πιο punk ακούσματα και σε πιο post-punk ακούσματα και γίνεται δημοφιλής και σε νεότερες ηλικίες. Εσείς πώς το βιώνετε και στο κοινό που σας ακολουθεί και σε άλλους καλλιτέχνες με τους οποίους αλληλεπιδράτε σε παρόμοιους ήχους;

Ε: Εγώ χαίρομαι πολύ για αυτό που λες ότι οι νέες γενιές έχουν αισθητική, δεν ξέρω αν είναι μόνο θέμα εξωτερικής αισθητικής, αλλά νομίζω τους αρέσει αυτό το νοσταλγικό σε αυτή την εποχή το βλέπω και στους μαθητές μου που μου λένε «παίζετε τέτοια κυρία αλήθεια;” τους φαίνεται ένα πράγμα πολύ όμορφο και νομίζω ότι έχουν δίκιο γιατί έχει αυτήν την αθωότητα εμείς τη ζήσαμε.

Γ:Υπάρχει και κάτι άλλο θα έλεγα σε αυτό. Όποιος ασχολείται με την ηλεκτρονική μουσική όπως έχετε καταλάβει, τα συνθεσάζερ είναι όργανα τα οποία σου δίνουν τη δυνατότητα να σχεδιάζεις τον ήχο - δηλαδή σε κάνουν να αισθάνεσαι κατά κάποιο τρόπο σαν ένα είδος εφευρέτη που είναι κλεισμένος στο εργαστήριό του και κάνει πειράματα. Όλα αυτά τα πράγματα συνδυαστικά σου δημιουργούν έναν κόσμο ο οποίος είναι πολύ διαφορετικός απ' αυτόν στον οποίο βρίσκεσαι και αυτό το πράγμα είναι σαν μια χοροχρονομηχανή που σε μεταφέρει κάπου αλλού. Εσύ ορίζεις τι θα είναι αυτό το αλλού. Θα είναι κάτι νοσταλγικό, θα είναι κάτι ρομαντικό θα είναι κάτι τρυφερό, κάτι μυστήριο σου δίνει μια δυνατότητα ταξιδιού χωρίς να κινείσαι ουσιαστικά. Εμένα τουλάχιστον αυτό μου αρέσει. Έχει πάρα πολλά μονοπάτια. Υπάρχει η χορευτική μουσική το EDM, η ambience σκηνή, το noise, έχεις πάρα πολλά πράγματα να πάρεις και πόσα άλλα, οπότε διαλέγεις ποια μονοπάτια θα πάρεις και αφήνεσαι στη ροή των πραγμάτων. Και η καραντίνα ενδυνάμωσε τον ήχο αυτό. Γενικά όλο αυτό το πράγμα έγινε νομίζω λίγο και άθελά του, κλείστηκε ο κόσμος στο σπίτι του, έψαχναν τρόπους να βοηθηθoύν από την κατάσταση και κατέφυγαν κάποιοι στη μουσική και ανακαλύψαν κάτι καινούριο όπως και ο καθένας μας νομίζω ανακάλυψε κάτι καινούριο. Πολλοί μου έχουν μοιραστεί ότι έστρεψαν το ενδιαφέρον στην ηλεκτρονική μουσική γιατί ήταν πιο εύκολο να γράψουνε μέσα στο δωμάτιο και να γράψουνε μόνοι τους.

Βέβαια εσείς έχετε και ένα κλασικό background μουσικών σπουδών οπότε έχει ένα ενδιαφέρον το τι σας έστρεψε σε αυτό το ήχο που είναι λίγο πιο εναλλακτικός.

Ε: Είναι μεγάλη κουβέντα. Εγώ έχω το πολύ κλασικό θα έλεγα.

Γ: Σαν παιδιά μεγαλώσαμε με αυτά τα ακούσματα δηλαδή Cure, Jarre, Cult, Joy Division, Depeche Mode κτλ. όλα αυτά τα πράγματα. Ξέρετε και η μουσική είναι ένα ταξίδι το οποίο δεν τελειώνει έχει μόνο αρχή δεν υπάρχει τέλος. Κάπου σαν άνθρωποι οφείλουμε να γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Νομίζω ότι η επιτυχία στο κάθε άνθρωπο είναι αυτό, το να γίνει αυτό που πραγματικά είναι. Σε μια συζήτηση που είχαμε παλιά εξέφρασα την επιθυμία μου στη Ειρήνη ότι πάντα ήθελα να φτιάξω ένα γκρουπ με ηλεκτρονική μουσική. Μου είπε και η Ειρήνη το ίδιο. Και απλά το δοκιμάσαμε...

Πως επιλέξατε την ονομασία του γκρουπ;

Ε: Incirrina είναι ένα χταπόδι. O Γιώργος έχει μανία με όλα τα θαλάσσια. Επίσης τον λένε και «χταπόδη» γιατί παίζει πολλά όργανα οπότε ψάχναμε δύο χρόνια μέχρι που καταλήξαμε σε αυτό.

Γ: Είναι ένα χταποδάκι που ζει στον Ειρηνικό κυρίως. Καλό είναι που το λέμε γιατί το είχαμε πει τότε στο ραδιόφωνο αλλά να υπάρχει και γραπτά κάπου.

Μοιάζει και κάπως με το Ειρήνη σαν όνομα (Γέλια).

Το χταπόδι είναι φοβερά ενδιαφέρον σαν ζώο για το ότι έχει έναν εγκέφαλο αλλά το κάθε ένα του πλοκάμι δρα ανεξάρτητα και αυτό γιατί έχει ουσιαστικά εννιά εγκεφάλους. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν άνθρωπο με εννιά εγκεφάλους τι θα έκανε αλλά για το ζώο αυτό είναι πολύ καλό. Άρα η φύση ξέρει τι δίνει και πού το δίνει.

Από την τελευταία φορά που είχαμε την επαφή μας τότε που ήταν να παίξετε με τους FRONT 242 έχετε κάνει πάρα πολλά live από τότε και ευρωπαϊκή περιοδεία.

Γ: Ναι κάναμε πολλές εμφανίσεις αλλά και την πρώτη μας μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία. Ήταν ωραία. Ήταν και δύσκολα μαζί κάποιες στιγμές. Δηλαδή είχαμε εννιά ώρες ταξίδια με τρένο. Ξύπνημα τέσσερις η ώρα το πρωί. Πενήντα κιλά εξοπλισμό. Πενήντα κιλά εξοπλισμό με τα χέρια. Εμείς οι δύο. Δηλαδή θυμάμαι τις τρεις πρώτες μέρες είχε ζοριστεί το σύστημα αλλά μετά μπήκε σε μια ροή Και φυσικά όταν τελείωσε αυτό... Ήρθε η νοσταλγία.

Πώς είδατε τα πράγματα έξω σε σχέση με εδώ. Μουσικά αλλά και στην αντιμετώπιση του κόσμου;

Γ: Το σίγουρο είναι ότι οι Γερμανοί πρέπει να φτιάξουν τα τρένα τους (Γέλια). Επειδή ξηλώνουν το δίκτυο έχουν καθυστερήσεις. Παίρνεις το επόμενο τρένο αλλά δεν έχεις τη θέση σου. Με αποτέλεσμα στα ταξίδια να είμαστε όρθιοι. Μουσικά η αντιμετώπιση του κόσμου, των διοργανωτών ήταν πολύ διαφορετική από ότι περιμέναμε. Πολύ φιλόξενη. Πολύ ζεστή. Στην Ελλάδα Εδώ δεν χορεύουν τόσο. Εδώ μιλάνε. Έχουμε δύο χαμηλόφωνα κομμάτια τα παίζαμε και ο κόσμος έκλαιγε. Στην κυριολεξία .Δεν ακούγεται τίποτα.

E: Σε σχέση με αυτό που είδα στην Ευρώπη, έχει μεγαλύτερη παράδοση αυτή η μουσική εκεί. Κακά τα ψέματα. Δεν είναι δικιά μας. Είναι δικιά τους. Στη Γερμανία θα πάνε πέντε, επτά το απόγευμα να ακούσουν συναυλία φιλαρμονικής. Έχουν άλλη κουλτούρα στο θέμα της συναυλίας. Όχι μόνο στη σκηνή μας.

Nα εκφράζεις τις κοινωνικές σου ευαισθησίες με πράξεις. Όχι με συνθήματα. Όχι με λόγια πολλά. Πρέπει να κάνουμε έργα.

Είστε επίσης από τις μπάντες που συμμετέχετε σε πολλές δράσεις και φεστιβάλ με κοινωνικές προεκτάσεις. Πόσο σημαντικό είναι για εσάς ένας καλλιτέχνης να το εκφράζει αυτό με τις ενέργειες του;

Ε: Αυτό συμβαίνει από τα γενοφάσκια μας.

Γ: Nα το εκφράζει με πράξεις. Όχι με συνθήματα. Όχι με λόγια πολλά. Πρέπει να κάνουμε έργα. Πράξεις. Έχουμε ακούσει, έχουμε πει - οκ, τέλος - Αλλά ναι πρέπει να έχουμε πράξεις. Δηλαδή αισθάνεσαι, είσαι αντίθετος σε κάτι. Μην το κάνεις εσύ αν σου δοθεί η ευκαιρία.

Αν κοιτάξουμε τον παράγοντα των πωλήσεων, ποια χώρα μπορείς να πεις οτι είναι η βάση των Incirrina;

Γ: Να σου πω την αλήθεια δεν έχω ιδέα (Γέλια). Αν μιλάς για το που έχουμε μεγαλύτερη αποδοχή θα σου πω σίγουρα η Γερμανία και μετά η Γαλλία. Αμερική επίσης.

Ε: Δεν είμαστε και πολύ καλοι στα στατιστικά (Γέλια)

Ποιοι θα ήταν οι άνθρωποι, οι καλλιτέχνες με τους οποίους θα θέλατε ιδανικά να συνεργαστείτε και να εμφανιστείτε μαζί κάποια στιγμή στη ζωή σας;

Γ: Τι να πρωτοπώ. Από θρύλους Ian Curtis, Bowie, Brian Eno. Στην Ελλάδα τώρα με τα παιδιά από τους Grey Gallows επίσης έχουμε έρθει πολύ κοντά και έχουμε δουλέψει μαζί και έχουμε κάνεις πολλές συζητήσεις.

Ε: Με τις Kaelan Mikla θα ήθελα να κάναμε κάποια συνεργασία επίσης.

Υπάρχουν κάποιες εγχώριες μουσικές δουλειές, πιο πρόσφατες, που να σας αρέσουν πολύ;

E: H τελευταία δουλειά που έκαναν οι Dramachine με τον Larsovitch μου άρεσε πολύ.

Γ: H δουλειά που έκανε ο Γιαννης Παπαϊωάννου στο "Soundscapes vol.2" που αξίζει να το ακούσει κάποιος που του αρέσει η ambient μουσική. Πολύ καλή δουλειά.

Στη χώρα υπάρχει μία πλασματική κατάσταση με νούμερα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Πώς βλέπετε αυτή τη στιγμή την κατάσταση στη χώρα μας σε κοινωνικό επίπεδο;

Γ: Βλέπουμε αυτή τη στιγμή μια πλασματική κατάσταση με νούμερα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Θα σας πω τώρα μια ιστορία. Μια φορά έπαιζα με ένα μεγάλο όνομα στην Ελλάδα και έρχεται ο μάνατζερ και μας έλεγε, έχουμε συγκρότημα. Του λέω διαφωνώ πάρα πολύ σε αυτό. Μου λέει γιατί. Του λέω συγκρότημα είναι όταν είμαστε 5-10 άνθρωποι βγάζουμε ένα Χ ποσό και στο τέλος της ημέρα το διαιρούμε στα ίδια άτομα. Εδώ που είμαστε του λέω υπάρχει το όνομα του ενός, που και πολύ καλά κάνει, αλλά μη μου λες για συγκρότημα γιατί όταν δεν είχε κόσμο σε κάποιες συναυλίες δεχτήκαμε να πάρουμε λιγότερα. Δεν είδα όμως όταν είχε πολύ κόσμο να πάρουμε περισσότερα. Στην αποτυχία είμαστε συγκρότημα δηλαδή αλλά στην επιτυχία είμαστε σκλάβοι μουσικοί. (Γέλια)

Ε: O Χαρυ Κλυνν τα είχα πει χρόνια πριν αυτά!

Πιστεύω ότι αν ζηλεύεις καλοπροαίρετα δεν είναι κακό

Εγώ πάλι πιστεύω οτι η κατάρα μας εδώ είναι η ζήλεια.

Ε: (Γέλια) Κοίτα για μένα δεν υπάρχει εθνικότητα σ' αυτό. Και στην Γερμανία, συγκεκριμένα το έζησα. Απλά είναι διαφορετικός ο τρόπος. Έχουν άλλο κώδικα. Οπότε όσοι ξέρουν μπορούν να το πιάσουν. Η ζήλια είναι μαρτύριο. Στο λέω έχοντας ζηλέψει. Αλλά δεν έχω κάνει κακό σε άνθρωπο. Τώρα θα φαγωθώ μόνη μου. Αλλά δεν θα κάνω κακό σε άνθρωπο.

Γ: Πιστεύω ότι αν ζηλεύεις καλοπροαίρετα δεν είναι κακό. Καλοπροαίρετα πώς το εννοώ. Να ακούς ένα ωραίο δίσκο και να χαίρεσαι. Να λες ρε γαμώτο είναι τόσο ωραίος. θέλω και εγώ να τον είχα κάνει αυτόν. Εσύ μιλάς για αυτό που λέμε φθόνο. Εγώ μιλώ για την παραγωγική ζήλια. Δηλαδή εμένα μ' αρέσει πάρα πολύ το “Oxygene” (Jeanne Michael Jarre). Και λέω ρε γαμώτο θα ήθελα να το είχα κάνει εγώ αυτό. Δηλαδή το θαυμάζω. Τη φώτιση που ήρθε και έκανε αυτό το πράγμα. Αυτό το θαυμάζω. Και θέλω να είναι καλά ο άνθρωπος ή το group που έκανε αυτό το πράγμα να κάνει και ένα άλλο στο μέλλον ακόμα καλύτερο.

Δεν ξέρω αν έχετε ερωτηθεί ξανά αλλά γιατί επιλέξατε τον τίτλο "8:15" για το πρώτο σας άλμπουμ;

Ε: Είναι η ώρα που έπεσε η ατομική βόμβα στην Χιροσίμα.

Γ: Εγώ στα παιδικά μου χρόνια μεγάλωσα στην Ιαπωνία. Έχω πάρα πολλές αναμνήσεις. Με έχει επηρεάσει πάρα πολύ στο τρόπο σκέψης. Θυμάμαι ότι όταν πήγαινα εκεί στις γιορτές για την επέτειο στο νηπιαγωγείο, στο μουσείο. Έχω δει πράγματα τα οποία τα θυμάμαι. Φωτογραφίες. Είναι φόρος τιμής σε κάτι που είναι πολύ σημαδιακό για μένα. Σαν το ύψιστο κακό. Όχι μόνο για τον άνθρωπο. Για τα ζώα για τα φυτά. Για τα φυτά δεν μιλάει κανείς. Τα οποία θέλουν τρία πράγματα μόνο σαν ζωντανοί οργανισμοί. Ήλιο, νερό και αγάπη. Τίποτα άλλο. Και είναι ευτυχισμένα. Και δεν πειράζουν κανένα. Ενώ εμείς... Δεν χορταίνουμε τίποτα.

Μιας που λέγαμε πριν για γλώσσες και προφανώς η πρώτη γλώσσα που μίλησες ήταν τα Ιαπωνικά, θα έβαζες την Ιαπωνική γλώσσα στη μουσική σας;

Γ: Μου φαίνεται πολύ εκτός. Πολύ δύσκολο. Δεν το είχα σκεφτεί να σου πω την αλήθεια.

Ε: Ενδιαφέρουσα ιδέα.

Γ: Όντως ενδιαφέρουσα.

Ε: Να χρησιμοποιήσουμε τις κασέτες που τραγουδάς γιαπωνέζικα όταν ήσουν παιδί και σε ηχογραφούσε η μητέρα σου.

Γ: Ναι στην γιαγιά μου να ακούσει το κανακάρη της που τραγουδάει. Θα μπορούσε να γίνει πάντως κάποιο Outro/Intro!

Ε: Ναι, ναι. Καλή σκέψη. Ίσως θα μπορούσε.

Γ: Ευχαριστώ, πολύ ωραία ιδέα. Δεν το είχα σκεφτεί. Εγώ πάντως πολλές φορές καταφεύγω εκεί σε αναμνήσεις.

Το τελευταίο που ήθελα να πω, επειδή είναι και έτσι η αφορμή η εμφάνιση στο festival, πώς τη βρίσκεται αυτή τη πρωτοβουλία για ένα τέτοιου είδους festival...

Ε: Εξαιρετική. Εγώ αυτά τα θεωρώ θετικά.

Γ: Και θα μου άρεσε του χρόνου να γίνει ξανά, να παίξουν άλλες μπάντες. Και γιατί όχι να γίνει και τετραήμερο. Και σε άλλη πόλη στην Ελλάδα αν και δύσκολο. Θα ήθελα να γίνει στην Θεσσαλονίκη κάτι παρόμοιο.

Σας ευχαριστούμε πολύ για την συνέντευξη και θα τα πούμε ξανά στο φεστιβάλ. Κλείστε όπως θέλετε στέλνοντας ένα μήνυμα στους αναγνώστες του Rocking.gr.

Ε: Εμείς ευχαριστούμε πολύ. Θέλω να ευχηθώ να είμαστε όλοι καλά πραγματικά. Να είμαστε καλά και στα μυαλά μας και να αγαπάμε ο ένας τον άλλο όσο γίνεται περισσότερο. Πέρα από την μουσική που μπορεί και μας ενώνει, να μας ενώνουν πολλά περισσότερα πράγματα μέσα στη ζωή.

Ειρήνη Τάτση, Γιώργος Καραγιάννης