Τα δισκογραφικά βραβεία του 2024

Όπως τα σκαρφίστηκε το συντακτικό δίδυμο του εορταστικού, χειμερινού In The Heat Of The Night

Από τους Σπύρο Κούκα, Αντώνη Μαρίνη, 17/01/2025 @ 13:44

 Η λατρεία που γίνεται συνήθεια επανέρχεται, με τη δισκογραφική παραγωγή της χρονιάς που μας άφησε να αφήνει πολλά περιθώρια για συζητήσεις, παρανοήσεις κι απόψεις που έχουν από πολλή έως ελάχιστη σημασία. Έτσι, η στήλη επανέρχεται δριμύτερη και μοιράζει τα δικά της δισκογραφικά Oscar και Χρυσά Βατόμουρα για το 2024, με τον πλέον υποκειμενικό, ίσως κι εκτός πραγματικότητας τρόπο.


Βραβείο sweet 16, ή: ο δίσκος που οριακά έμεινε εκτός προσωπικής λίστας

Α.Μ.: Ατελείωτο γκρίζο. Παγωμένος αέρας. Μυρωδιά θάλασσας. Το "Men Gu​ð​s Hond Er Sterk" είναι από εκείνα τα άλμπουμ που απαιτούν προσοχή και χάνουν το νόημά τους αν παιχτούν αποσπασματικά. Από το πρώτο χαμηλοκουρδισμένο χτύπημα μέχρι το γρατζούνισμα της κιθάρας και την αφήγηση στο κλείσιμο του ομώνυμου επιλόγου, η ατμόσφαιρα παραμένει βαριά κι ασήκωτη. Ο Jón Aldará δεν χρειάζεται προβολείς για να λάμψει. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω μόνο με μία λέξη το τρίτο LP των Hamferð, αυτή μάλλον θα ήταν «καθηλωτικό».

Σ.Κ.: Το "Dark Sky Sanctuary" των Freeways. Ωραίο δισκάκι, ευδιάθετο. Από εκείνα που σε ταξιδεύουν νοητά στο χωροχρονικό των επιρροών του, σε κρατάνε με αμείωτο ενδιαφέρον και διαθέτουν εκτός από άκρατη μουσικότητα, και τόνους ψυχής. Κάπου εκεί στα late ‘70s, λίγο πριν το heavy metal μπει σε μια ιδιωματική οριοθέτηση, με το NWOBHM οδηγό και την απλότητα αυτοσκοπό, οι Freeways παίζουν μια μουσική που δεν αλλάζει τη ζωή μας, αλλά την κάνει πιο όμορφη.

Βραβείο καλώς τα παιδιά, ή: το ντεμπούτο της χρονιάς

Α.Μ.: Ένα από τα τελευταία αντίστοιχα του 'it's only rock 'n' roll' γνωμικού σε δίσκο, "Letter To Self". Δοκιμασμένες βάσεις. Μικρόφωνα, κιθάρες, μπάσο, ντραμς. Οι γραμμές πατάνε με τέτοια απλότητα που παρακαλάνε για τραγούδι. Δεν είναι μοντέρνο με την αισθητική έννοια, αλλά ακούγεται αφάνταστα φρέσκο. Για όλες τις επιρροές από τον εναλλακτικό κόσμο, τα πάντα μέσα του φωνάζουν ροκ. Ο αγαπημένος Αντώνης Καλαμούτσος δώδεκα μήνες πίσω, γράφοντας για τους Sprints είχε βάλει «θα» μπροστά από το «μεγαλουργήσουν». Προσωπικά το δέχομαι και σε ενεστώτα.

Σ.Κ.: Οι Έλληνες Leatherhead υπήρξαν σφαλιάρα μεγατόνων, αφού στα τελειώματα της χρονιάς κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους US power–oriented δίσκους του 2024. Κιθάρες ξυράφια, συνθέσεις επικίνδυνες, με έναν τραγουδιστή που οι ερμηνείες του διψούσαν για αίμα. Προσωπικά, το ομότιτλο ντεμπούτο τους είναι το στικεράκι που μετάνιωσα που δεν έδωσα, αφού και στουντιακά και ζωντανάτο σχήμα σπέρνει πανικό, όντας τεράστια ελπίδα για το μέλλον.


Βραβείο κι όμως είναι ακόμα εδώ, ή: οι μεγάλοι που το έχουν ακόμα

Α.Μ.: Όποια φωνούλα έστω διανοηθεί να σκεφτεί κάτι κοντά σε «δεν έχουν μεγαλώσει τόσο οι Nightwish», παρακαλείται να τσεκάρει ημερολόγια, να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να πάρει μερικές αποφάσεις. Είκοσι στρογγυλά χρόνια από τότε που το "Once" έριχνε ύπουλα τη σκιά του στον μεταλλικό κόσμο και περίπου τριάντα από το ντεμπούτο, το "Yesterwynde" κινείται ακριβώς στα μονοπάτια που έχουν ορίσει οι Φινλανδοί, το κάνει όμως με χάρη και ουσία.

Σ.Κ.: Θα έβαζα Judas Priest, αλλά οι Αρχιερείς ήδη μας είχαν αποδείξει ότι «το έχουν ακόμη» με το "Firepower" και απλά συνέχισαν να το επιβεβαιώνουν. Γιατί Satan, λοιπόν; Διότι το "Songs In Crimson" είναι δαιδαλώδες και grower, και νιώθω ότι το αδίκησα στην προ μηνών παρουσίαση του, αφού τελικά το ακούω με την ίδια αφοσίωση ακόμη και σήμερα.

Βραβείο στερνού αντίο

Α.Μ.: Ίσως φταίει που μετά την ανακοίνωση την άνοιξη του '23 το τέλος πλησίαζε αργά και βασανιστικά. Ίσως που παρότι μεγάλωσαν, σίγουρα ηλικιακά και στο βαθμό του δυνατού ηχητικά, οι Sum 41 στα μάτια μου παρέμειναν εκείνα τα μπουμπούκια που φώναζαν 'I'm sick of always hearing "act your age"'. Ίσως έχει να κάνει με την επιμονή και τις περιπέτειες του Deryck Whibley. Σε κάθε περίπτωση, το "Heaven x Hell" ανταπεξήλθε με το παραπάνω στις προσδοκίες κι έριξε αυλαία με τον καλύτερο τρόπο σε μια υπέροχη, ημίτρελη πορεία.

Σ.Κ.: Δεν το γνωρίζαμε, αλλά προς ώρας, το φοβερό και τρομερό "Prequel To Madness" των Traveler είναι και το τελευταίο τους. Μεγάλο πλήγμα, απρόσμενη εξέλιξη και πολλά ερωτηματικά, με τους Καναδούς να βρίσκονται στο απόλυτο prime τους αυτή τη στιγμή, όντας συνεχώς σε ανοδική πορεία και έμοιαζαν να έχουν πολλά και διάφορα σχέδια για τα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Μακάρι να επιστρέψουν.


Βραβείο R! επιλογής από τον Σπύρο Κούκα

Α.Μ.: Εύκολα, άκοπα, απροβλημάτιστα, Innerwish.To power που αγαπήσαμε, το metal που χρειαζόμαστε. Από τις μέρες του "Silent Faces" μέχρι σήμερα, ο κόσμος έχει έρθει ανάποδα, η σκηνή έχει μπει στον πάγο, έχει ξαναβγεί κι έχει μεταλλαχθεί, αλλά εκείνοι ανεπηρέαστοι συνεχίζουν το δικό τους δρόμο. Οι κιθάρες, οι καλπάζοντες ρυθμοί, οι μεστές ερμηνείες, το πέρασμα του Hansi, η διασκευάρα για σβήσιμο, το "Ash Of Eternal Flame" τα έχει όλα. Το μόνο που έχουμε να περιμένουμε τώρα είναι η πολυπόθητη ανακοίνωση για τη ζωντανή του παρουσίαση.

Βραβείο R! όχι επιλογής από τον Αντώνη Μαρίνη

Σ.Κ.: Ζορίζομαι, αλήθεια. Εδώ θα μπορούσαν να βρίσκονται τόσο το τελευταίο Bring Me The Horizon (ναι, με εκείνο το απαράδεκτο εξώφυλλο), και υποτυπωδώς το άλμπουμ της Halsey, αφού είναι πράγματα που άκουσα – τώρα αν εκτίμησα είναι άλλη συζήτηση. Το έβδομο άλμπουμ των Amaranthe ωστόσο, "The Catalyst", με την υπέροχη Elize Ryd να συνεχίζει να πρωταγωνιστεί, το άκουσα ετεροχρονισμένα, και αποτέλεσε μια «ένοχη απόλαυση», προσφέροντας απλόχερα εύκολες, catchy συνθέσεις σύγχρονου heavy metal – τίποτα λιγότερο ή περισσότερο.


Βραβείο εγκληματικής απουσίας R! στίκερ

Α.Μ.: Θα πω μπράβο στον εαυτό μου που δεν πέρασα ως επιλογή το "What Happened To The Heart?". Χρειάστηκε κόπο, χρειάστηκε προσπάθεια, χρειάστηκαν οι ζέστες και τα φεστιβάλ του καλοκαιριού, χρειάστηκε η απότομη προσγείωση του Σεπτέμβρη, αλλά τελικά τα κατάφερα. Δίνω μόνο σαν ελαφρυντικό ότι για τα γούστα μου η προηγούμενη δουλειά της αγαπημένης Aurora στεκόταν ένα (ή μισό, ανάλογα με τη μέρα) σκαλί ψηλότερα, πέρα από αυτό ωστόσο μιλάμε για απολύτως παράλογο non-call. Μπόνους επίπεδο: "Keep Me Fed".

Σ.Κ.: Η Ειρήνη μας έπιασε εξαπίνης, παρόλο που τα γράφει ωραιότατα. Ακούς το proto-metal το σωστό, το εμπνευσμένο, το μαγκιόρικο, των Grendels Syster με τα σωστά μηνύματα και την εξωφυλλάρα – φόρο τιμής στους Cirith Ungol – και δεν το αναδεικνύεις ολοκληρωτικά; Ευτυχώς, για τον γράφοντα, το πλήγμα δεν υπήρξε τόσο μεγάλο όπως η παρουσίαση – ιεροσυλία στο "White Goddess" των Atlantean Kodex, αλλά και πάλι, καθαρά σε επίπεδο προσωπικού γούστου, το "Katabasis Into The Abaton" θα έπρεπε να φέρει το βαρυσήμαντο R!.

Βραβείο φιλαράκια μου δυστυχώς, ή: απογοήτευση, προβληματισμός και στενοχώρια

Α.Μ.: Το "Unia" δεν θα το ξαναβρίσετε, το "Unia". Μετά από μία σειρά περιπλανήσεων εκτός των συνόρων που τους έβαλαν στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη, οι Sonata Arctica αποφάσισαν να επιστρέψουν στις ρίζες. Οι ατμόσφαιρες δίνουν θέση σε ανεβασμένες ταχύτητες, οι δίκασες και τα γλυκερά πληκτράκια επανέρχονται, σαν τον παλιό καιρό. Στο δια ταύτα, δυστυχώς το "Clear Cold Beyond" χάνει από το ίδιο του το περιεχόμενο, κι αντί για δικαίωση δημιουργεί καινούργιες ερωτήσεις για το παρόν και το μέλλον.

Σ.Κ.: Accept. Απαράδεκτα μέτριο. Αυτό, βασικά, υπήρξε και το πρόβλημα με τον πιο πρόσφατο δίσκο των βετεράνων heavy metallers, αφού η μανιέρα υπάρχει, τα στοιχεία που ξεχώρισαν τους Γερμανούς επίσης, αλλά εδώ τα πάντα απλώς υπολειτουργούν. Μετά από σχεδόν ένα χρόνο, δεν μπορώ να θυμηθώ μία σύνθεση μέσα από το "Humanoid", ενώ η επιστροφή στην ακρόαση του προκαλεί μονάχα χασμουρητά.


Βραβείο γιατί να είσαι #1 όταν μπορείς να είσαι §1;

Ομόφωνα: Θα μπορούσε να μπει και το τελευταίο Deep Purple εδώ, χάρη στον ευφάνταστο τίτλο που έφερε, αλλά το "The Last Will And Testament" των Opeth είναι κάπως πιο «progrocking επιλογή». Θες prog, το έχεις. Θες post ονοματοδοσίες που θα έκαναν τους GY!BE υπερήφανους, επίσης. Θες επιστροφή σε πιο metal φόρμες – κάτι που είχαν να πιάσουν σε τέτοια έκταση από το "Watershed", πάρε κι από αυτό. Η progrocking καρδιά μας σκίρτησε που κατάφερε και μπήκε ο δίσκος στα 30 καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, το OCD μας, όμως, κάπως κλωτσάει.

Βραβείο δε βγαίνουν τα μαθηματικά

Ομόφωνα: Θες η καραντίνα, θες οι περιβόητες «νοθείες» της old school πλευράς του site που ποτέ δεν επιβεβαιώνονται, το ντεμπούτο των White Dog υπήρξε το πιο 'WTF' άλμπουμ της χρονιάς στα χρονικά του Rocking. Τέσσερα χρόνια αργότερα, οι ίδιοι επέστρεψαν ανανεωμένοι, με νέο δίσκο που είναι σαφώς πιο ποιοτικός και ποικιλόμορφος από το ντεμπούτο τους, αλλά το "Double Dog Dare" έφτασε μόλις 14 θέσεις πιο κάτω στη ψηφοφορία μας. Το λες κι έκπληξη – ή και όχι.

Βραβείο ανησυχητικά χαμηλής παραγωγικότητας

Ομόφωνα: Πού 'ναι τα χρόνια ωραία χρόνια που οι King Gizzard & The Lizard Wizard είχαν έτοιμο ένα άλμπουμ κάθε πρώτη του μήνα. Δεν είναι ότι παραμεγάλωσαν, ούτε ότι ξέχασαν την τέχνη τους. Κάθε φορά που επιστρέφουν, ακόμα και στις λιγότερο εντυπωσιακές απόπειρες τους, έχουν κάτι καινούργιο να δώσουν. Με το "Flight B741" κοιτάζουν περισσότερο από ποτέ προς την κατεύθυνση του κλασικού rock, και προς έκπληξη κανενός τα καταφέρνουν περίφημα. Κάποιοι βαμμένοι θα συμπληρώσουν πιο βαριές κουβέντες. Δεν είμαστε από εκείνους.


Βραβείο βαθύ progrocking

Ομόφωνα: Στον Tigran Hamasyan για το περήφανο χάλκινο μετάλλιο του "The Bird Of A Thousand Voices". Αλήθεια τώρα, χρειάζονται περισσότερες εξηγήσεις;

Βραβείο Σάκης Τόλης

Ομόφωνα: Στους Yoth Iria για το "Blazing Inferno". Είσαι ο Jim o Mutilator, ιδρυτικό μέλος των Rotting Christ και σεβάσμια περσόνα στο χώρο της εγχώριας – και όχι μόνο – black metal σκηνής. Έχεις φύγει από τους Christ καμιά τριανταριά χρόνια, επιλέγεις να επιστρέψεις στη μουσική δράση δημιουργώντας μια φοβερή νέα μπάντα, και φτάνεις στο δεύτερο σας δίσκο. Και αυτός είναι συγκλονιστικός, ο καλύτερος μεσογειακός black metal δίσκος της χρονιάς αλλά θυμίζει έντονα κάτι. Οκ, προφανώς η απάντηση θα είναι και πάλι Rotting Christ, αλλά όχι της πρώιμης, Mutilator περιόδου, αλλά της εποχής "Aealo", με την μπάντα να κάνει σπουδαία δουλειά στο να δώσει αυτό που όσοι παραπονιούνται για τα τελευταία άλμπουμ των αδερφών Τόλη, θεωρούν ότι δεν παίρνουν από αυτά.

Βραβείο Mόνο Mέιντεν

Ομόφωνα: Αναμφισβήτητα, "Nocturnal Will". Δεν θα δεχθούμε ερωτήσεις. Όχι όταν κάθε, κάθε όμως, τετράλεπτο από τη συνολική διάρκεια υπάρχουν τουλάχιστον δέκα κραυγαλέες απαντήσεις. Οι περιστασιακοί σιδηρόδρομοι δεν αρκούν ως αντεπιχείρημα. Ούτε τα μετρημένα στα δάχτυλα crusty περάσματα. Και ας σοβαρευτούμε, τα φωνητικά είναι εκεί απλά για να ρίξουν στάχτη στα μάτια. Παραφράζοντας την πανανθρώπινη αλήθεια: οι κιθάρες αγόρι, ποτέ δε λένε ψέματα. Οι Dödsrit είναι αυτοί οι τύποι. Κι αν στο στούντιο παίρνουν κεφάλια, πού να δείτε τι κάνουν ζωντανά. Κάποιοι εδώ γύρω είχαν την τιμή, κι ακόμα αναπολούν ελπίζοντας σε επαναληπτικό. 

  • SHARE
  • TWEET