Roadburn Festival @ Tilburg, Netherlands, 20-21/04/24

 Διαβάστε το πρώτο μέρος για τις ημέρες 18-19/04/24 εδώ. 

Ημέρα 3

Η μέρα ξεκίνησε με ένα panel που ανέμενα με ανυπομονησία, μιας που οι Ragana, Death Goals και οι Dan και Leah των Agriculture θα μας μιλούσαν για το "Healing Through Heavy Music". Όλα τους παιδιά που μεγαλώνοντας ανακάλυψαν τη διαφορετική σεξουαλική τους ταυτότητα ή ταυτότητα φύλου τους, ήρθαν σε επαφή για να μοιραστούν τις εμπειρίες τους όπως και τις πρώτες φορές που ένιωσαν εκπροσώπηση μέσα στη σκηνή του σκληρού ήχου, όπως όμως και όλες τις παθογένειες που αυτή περικλείει. Ο ρόλος της σκληρής μουσικής ως αρωγός στην αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας αποτέλεσε κεντρικό θεμέλιο αυτής της τόσο ενδιαφέρουσας συζήτησης, όπως και τα λεπτά όρια μεταξύ εκπροσώπησης και tokenism, τον όρο δηλαδή που αποδίδεται στα ελληνικά ως «προσχηματική υποστήριξη μειονοτήτων» και υποδηλώνει την πρόσκληση ατόμων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σε εκδηλώσεις ώστε επιφανειακά να μοιάζει σαν οι εκδηλώσεις αυτές, να υποστηρίζουν τις συγκεκριμένες ομάδες ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνουν καμία άλλη δράση η δεν έχουν κάποιο συλλογικό σχέδιο για να προβάλλουν τα προβλήματα ή τις ανάγκες τους σε υποστηρικτικό πλαίσιο. Μια συζήτηση που αν θέλετε, θα πρέπει να κάνουμε πιο συχνά στα παρωχημένα πλαίσια του metal.

Η μουσική εκκίνηση του Σαββάτου θα είχε λάβει χώρα υπό ένα από τα πιο βίαια soundtrack του τετραημέρου. Οι Knoll, με το κτηνώδες "As Spoken" στις αποσκευές τους έφεραν το αδυσώπητο πειραματικό dissonant noise/death/grind τους και το έτριψαν στα μούτρα μας. Στήσιμο, ήχος, τύμπανα, φρικαλέα, και μάλλον τα πιο εφιαλτικά φωνητικά που ακούσαμε καιρό. Λογικά όσο γράφονται αυτές οι γραμμές οι τύποι είναι ήδη underground legends και ας λέμε εμείς ό,τι θέλουμε. Ακολούθησε η πραγματική αποκάλυψη λίγο αργότερα στο Terminal Stage, με τους Couch Slut να απογειώνουν την εμφάνισή τους στο έπακρο. Δεν θέλω να ξέρω τι συνέβη στην εμφάνιση έκπληξη τους στο Skate Hall, γνωρίζω όμως ότι η χαρισματική Megan Osztrosits οδήγησε την εμφάνιση των Couch Slut να μας μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη - οι φωνές, τα spoken parts, το αινιγματικό τους noise που εντυπώνονται όλα στο νέο τους δίσκο, "You Could Do It Tonight". Αποτέλεσμα που αποδεικνύει την κατάσταση, ότι βγήκαμε τρέχοντας να προλάβουμε το συλλεκτικό σήμερα, merch τους. Ανάμεσα στον εκμοντερνισμένα progressive ήχο και τις αναπάντεχα πολύχρωμες ενδυματολογικές επιλογές, το οπτικοακουστικό πακέτο των Oneiroporeia ήταν πρακτικά αδύνατο να μην τραβήξει την προσοχή. Βάζοντας στην εξίσωση τη λεπτομέρεια της πρώτης, επαναλαμβάνουμε πρώτης, ζωντανής εμφάνισης και τη φαινομενικά ατελείωτη ενέργεια τους, η νίκη ήταν σαφής.

Από την ανακοίνωση της διπλής τους εμφάνισης, οι Blood Incantation αναμένονταν να αποτελέσουν προμετωπίδα του φετινού φεστιβάλ. Το σχετικό panel συνεπώς, ήταν άχαστο. Ανάμεσα στις δύο ριζικά διαφορετικές εμφανίσεις τους, οι Αμερικανοί πρωτοπόροι μας έβαλαν στον δημιουργικό τους κόσμο με έναν τόσο nerd-y τρόπο που δεν γίνεται να μην εκτιμήσεις. Εξηγώντας μας την απαιτητικότητα του "Timewave Zero" σετ, την περιπετειώδη διαδικασία για να επιτευχθούν όλα τα τεχνικά προαπαιτούμενα, το παρασκήνιο της συμμετοχής του Attila και του ονείρου για συνεργασία με O’Malley, και από εκεί στο πως αντιλαμβάνονται τον πειραματισμό στο death metal, οι Blood Incantation με την οπτική τους αναδείχθηκαν ως αξιοσέβαστες προσωπικότητες του σύγχρονου underground. Δεν παρέλειψαν δε, να μας κλείσουν το μάτι για το που θα κινηθεί ηχητικά, συνενώνοντας δύο ηχητικούς κόσμους, το πολυαναμενόμενο νέο τους άλμπουμ αργότερα μες τη χρονιά.

Το σημαντικότερο για μένα clash ολόκληρου του φεστιβάλ συνέβη όταν έπρεπε να συμβεί επιλογή μεταξύ των Takh και Agriculture. Επιλογές που απεδείχθησαν σοφές βέβαια οδήγησαν στην απροσπέλαστη ουρά έξω από το Hall Of Fame για τους Takh. Η μουσική συνέχεια των The Black Heart Procession που αναδείξαμε ως ένα από τα αγαπημένα μας κρυφά διαμάντια για πέρυσι, δεν απογοήτευσε. Ατμόσφαιρες μεγατόνων, ήχο στην εντέλεια και κόσμο να χαζεύει με το στόμα ανοιχτό. Επίσης δεν απογοήτευσε ότι η εμφάνισή τους τελείωσε νωρίτερα του αναγραφόμενου, δίνοντας μας την ευκαιρία να προλάβουμε αρκετά μεγάλο μέρος της εμφάνισης των Agriculture δίπλα στο Terminal, μετά από τις εξαιρετικές εντυπώσεις που μας άφησε η χθεσινή τους εμφάνιση. Για άλλη μια φορά, το εκστατικό τους black metal μας έστειλε σε αυτή την παράλληλη διάσταση, όπου το black metal είναι προσβάσιμο, σε αγκαλιάζει και δέχεται κάθε πλάσμα αυτού του κόσμου. Παράλληλα, ακούσαμε και μεγάλο μέρος του νέου τους EP, "Living Is Easy". Με την ίδια ευκολία φαίνεται πως οι Agriculture αναδεικνύονται σε ένα από τα σημαντικότερα black metal σχήματα της εποχής μας.

Ομολογουμένως, το μισό live-μισό standup comedy σετ που παρουσίασε ο Broeder Dieleman μας δυσκόλεψε ως προς το δεύτερο συνθετικό λόγω Φλαμανδικών. Ως προς το ηχητικό, από την άλλη, δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο από μια στροφή, ένα γρατζούνισμα στο μπάντζο ή/και ένα πέρασμα στο ακορντεόν για να μας κάνει να χαμογελάσουμε. Το πάνελ "Metal in the Workplace: How to make it a uniting (Work)force" ήταν λίγο διαφορετικό σε σχέση με τις υπόλοιπες συζητήσεις του side programme καθώς δεν είχε σαν ομιλητές επαγγελματίες μουσικούς, αλλά επαγγελματίες άλλων τομέων που αγαπούν τον σκληρό ήχο. Παρόλο που δεν τράβηξε όσο κόσμο είχαν τα άλλα panels (έπαιζαν ταυτόχρονα οι Agriculture - πως να μην είναι όλοι εκεί), είδαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ ενός καθηγητή του πανεπιστημίου Erasmus, ενός μέλος Ολλανδικού κόμματος και ενός ελεύθερου επαγγελματία. Μίλησαν μεταξύ άλλων για το πως είναι να φοράς μέταλ μπλουζάκια στο χώρο εργασίας και αν αυτό επηρεάζει τη στάση των συναδέλφων απέναντι τους, πως αυτά τα στερεότυπα πέφτουν με τα χρόνια, και πως, φυσικά, χρειαζόμαστε περισσότερη έρευνα για να στηρίξουμε αυτές τις υποθέσεις.

Χαμηλά φώτα, μυρωδιά από φθινόπωρο, μία γνώριμη χροιά και μελωδίες σε βιολί να ακούγονται στο βάθος. Χωρίς το παραμικρό ίχνος φιοριτούρας, η Rebecca Vernon και οι υπόλοιποι The Keening, παρέδωσαν ένα μικρό ατμοσφαιρικό σεμινάριο. Η αναφορά στην Παλαιστίνη πριν το ομώνυμο του "Little Bird" έδεσε σαν τέλειος μαύρος φιόγκος. Μία από τις πιο δύσκολες συναισθηματικά στιγμές του φεστιβάλ έμελλε να αποτελέσει η κεντρική εμφάνιση της Uboa στο Engine room, τιτλοφορημένη ως Shutdown. Εκεί, θα βιώναμε μαζί της ολοκληρωμένη κυκλοφορία της, "The Origin Of My Depression". Ένα ανατριχιαστικό performance, όπου η Uboa κοντραρίστηκε επί σκηνής στα ίσα με τους δαίμονες της φυλομετάβασής της, σε σημείο που δημιουργούσε αγωνία για την προσωπική της ευμάρεια. Όπως η ίδια εξομολογήθηκε, με τη συγκεκριμένη εμφάνιση έδιωξε από πάνω το μαρτύριο της κι ενδεχομένως να μην επιστρέψει σε αυτό τον ολόμαυρο δίσκο ζωντανά ποτέ ξανά.

Μετρώντας ήδη ένα άκυρο την προηγούμενη, δεν θα καίγαμε δεύτερη ευκαιρία για να δούμε από κοντά Death Goals. Πόσο μάλλον στο Skate Hall, ή όπως είπαν οι ίδιοι, «στο έδαφός τους». Οι απόπειρες για mosh/crowd surf στην κεντρική πλατφόρμα κέρδισαν στις καρδιές μας. Core χάος, κυριολεκτικά. Δεν είναι η πρώτη φορά που θα βλέπαμε τους Birds In Row, ήταν όμως η πρώτη που θα βλέπαμε το θριαμβευτικό "Gris Klein" στην ολότητά του και τους ίδιους σε τόσο μεγάλη σκηνή. Σε μια συζήτηση σε βάθος με τον B προηγουμένως, εξερευνήσαμε τα όρια του DIY και άλλα πολλά, οπότε η αναμονή για την εμφάνισή τους, μεγάλωνε. Το που έχουν εξελίξει τα φώτα που ουσιαστικά παίζουν μαζί τους οι Birds In Row, μπορεί κάποιος μόνο να το φαντάζεται εάν δεν το έχει δει με τα μάτια του. Εντός ενός επιληπτικού ονείρου, οι Birds In Row παρέδωσαν μια άκρως συναισθηματική εμφάνιση άξια τεράστιας μπάντας, με τον B να μας μιλάει για το καλό στις καρδιές των ανθρώπων μέχρις ότου όλοι μας να βάλουμε τα κλάματα μαζί του και σαν παλιάτσοι να ντυθούμε με "confettis and hats" για να απολαύσουμε τις οπτικές αλληγορίες του "Gris Klein".

Θυσιάζοντας, δικαίως, αρκετό από το φορτισμένο screamo των Γάλλων, τρέξαμε στην κεντρική σκηνή. Το Main Stage του 013 ήταν πήχτρα, η προσμονή μεγάλη, η ησυχία μεγαλύτερη, τα βλέμματα όλα συντονισμένα. Οι Lankum ανέβηκαν στη σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων. Αυτό που θα ακολουθούσε, θα ήταν μια εμπειρία ζωής. Οι πειραματισμοί και η βαθιά πνευματική εμπειρία του "False Lankum" είδε το κοινό των Ιρλανδών να αυξάνεται ξεπερνώντας κάθε προσδοκία. Η ζωντανή απόδοση του μουσικού τους κόσμου, και μόνο στη σκέψη, ανέβαζε την αδρεναλίνη. Όλα ακουστικά, πνευστά, έγχορδα, κρουστά. Και όμως, ο όγκος, οι δονήσεις, το drone, το χτυποκάρδι μας, όλα συντονίστηκαν σε μια εμπειρία που διαπερνούσε το σώμα και ταξίδευε το νου. Πλέον, οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, όσο αναπολούμε το βίωμα της απόδοσης των ασμάτων τους. Βγείτε εξωτερικό να τους δείτε. Δεν θα τους καταλάβετε ποτέ αν δεν ζήσετε την κοινωνία που είναι μια συναυλία τους. Δεν θα φορτιστείτε το ίδιο, δεν θα βουρκώσετε, δεν θα αφεθείτε στην μαγεία της ανθρώπινης εμπειρίας, όσο και αν σας μιλάει ήδη η μουσική τους. Της οποίας το πολιτικό στίγμα αποκαλύφθηκε σε όλο του το αρχέγονο μεγαλείο, εκείνο το απόγευμα στο Tilburg.

Τρέξιμο μέχρι το Paradox για μια από τις εκπλήξεις του φεστιβάλ. Ψιθυριστές φωνές μυστών ανέφεραν διαρκώς στο διαδίκτυο αινιγματικά τους Ni, και έτσι πώς να χάσουμε το extreme avant/math/prog τους; Και μα τη δυσαρμονία την ίδια, τα όσα κάνουν ζωντανά οι μουρλοί αυτοί Γάλλοι, μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Σαρωτικοί. Παρόμοια δύναμη ψυχής επρόκειτο να μετουσιώσει σε μουσική και η εμφάνιση των Ragana. Δύο άτομα που έχουν αγκαλιάσει το concept της απόλυτης ισότητας, οι Maria Stocke και Coley Gilson εναλλάσσουν επί σκηνής ισότιμα ρόλους μεταξύ κρουστών και τραγουδιού/ κιθάρας. Κεντρικό θέμα της εμφάνισής τους η εκπληκτική, περσινή τους κυκλοφορία "Desolation's Flower". Σαν ουσιαστικά μία ύπαρξη, ο δυισμός των Ragana επί σκηνής είναι ικανός να προκαλέσει δέος, ειδικά τις στιγμές όπου μεταξύ των συνθέσεων, για μερικά δευτερόλεπτα αλλάζουν θέσεις και επανατοποθετούν τη συλλογική τους οντότητα σε άλλο πλαίσιο. Σχήμα που δεν πρέπει να χάσει κανείς έστω και για μία φορά.

Σοκαριστήκαμε με το "To Be Cruel" όταν αυτό μας ήρθε από το πουθενά, ακούσαμε τι είχαν να μας πουν οι Khanate χθες περί της ξαφνικής τους επαναδραστηριοποίησης, πιάσαμε λοιπόν στασίδι στην κεντρική σκηνή του 013 για να δούμε να γράφεται ιστορία. Δεκαεφτά χρόνια από την τελευταία φορά, μια ζωή ολόκληρη, οι Khatane θα εξαπέλυαν τους εφιαλτικούς μουσικούς τους δαίμονες σε ζωντανή σκηνή, την πιο κατάλληλη ίσως στον κόσμο για να συμβεί αυτό το σπουδαίοι γεγονός. Όσο κι αν είχαμε προετοιμαστεί, τίποτα δεν μπορούσε να σε βρει έτοιμο για τη δύναμη από την κόλαση που σε ταρακουνά όταν οι Khanate ανεβαίνουν στη σκηνή, όντας οι πιο ώριμοι μουσικοί που έχουν υπάρξει. Ο πρώτος χτύπος στα κρουστά του Tim Wyskida κάνει ραχοκοκαλιές να ανατριχιάσουν Σε έναν κύκλο με τον Alan Dubin στο επίκεντρο να μας μιλά στις γλώσσες των μεγάλων παλαιών, οι Khanate έπαιξαν τρομακτικά, σε ένα κοινό αμίλητο που χανόταν στο μαγευτικό τους θόρυβο. Οι τέσσερις συνθέσεις που επιλέχθηκαν για να μας φτάσουν στα όρια ήταν φυσικά τα "Pieces Of Quiet" και "Under Rotting Sky" από το εμβληματικό "Khanate", το "Commuted" εκπροσωπώντας το "Thing Viral" αλλά και το ομώνυμο διαμάντι του τελευταίου. Αν η συνάντηση με τους Khanate είχε ένα αρνητικό ήταν ότι έπρεπε να τους αφήσουμε τα τελευταία λεπτά και υπήρξε προφανές πως αυτή την εμπειρία μαζί τους, πρέπει να τη ζήσεις από την αρχή μέχρι το τέλος. Ελπίζουμε να έχουμε αυτή την ευκαιρία ξανά, στο Terminal όμως μας περίμεναν πολλές συγκινήσεις.

Η ζωντανή απόδοση ολόκληρου του "A Patient Man" από τους Cult Leader, ήταν επαρκής λόγος να ταξιδέψουμε μέχρι το Tilburg. Οι Αμερικανοί έριξαν το extreme hardcore τους στα κεφάλια μας και με ηγετική φυσιογνωμία τον τραγουδιστή Anthony Lucero, παρέδωσαν ένα νοσταλγικό όσο και βίαιο σετ. Στα πιο post-metal περάσματα, που λύτρωσαν πολλά δάκρυα στο χώρο, το σχήμα απέδειξε πως βρίσκεται σε διαολεμένη φόρμα, και αφού μας ρήμαξε, συνέχισε με μερικές επιλογές από την υπόλοιπη δισκογραφία του. Ακόμα και οι ατέλειές τους φάνταζαν στοιχειά της φύσης εκείνο το απόγευμα. Ο Kyle Bates είχε ήδη κερδίσει το στοίχημα του τετραημέρου μετά τη συνεργασία με τις Ragana. Στο αυστηρά προσωπικό/Drowse σετ, παρουσίασε το υλικό του με όλο το πνιχτό σκοτάδι, τις λεπτές δυναμικές και τα προσεγμένα ασπρόμαυρα visuals που του άξιζαν. Το "Artificial Bouquet" πρόλαβε να γίνει από τους αγαπημένους μας δίσκους για φέτος, με την τριάδα των Frail Body να αναδεικνύονται ένα από τα σημαντικότερα screamo σχήματα της γενιάς μας. Παρά το μεγάλο της ώρας, η επίσκεψη στην εμφάνισή τους στο Engine Room ήταν απαραίτητη. Μάθημα που μας δίδαξαν αυστηρά οι Birds In Row προηγουμένως μα και οι Frail Body τώρα, πως είναι συγκλονιστικός ο όγκος ήχο που τρία άτομα μπορούν να δημιουργήσουν με αρκετό ταλέντο. Ωμός συναισθηματισμός, metal αισθητική, τα άνθη του κακού των Frail Body μας στιγμάτισαν λίγο πριν κλείσει η τρίτη μέρα του Roadburn Festival με τον πιο δυνατό τρόπο.

Σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να υπάρχει ένα σερί από κλισέ εκφράσεις τύπου «απόλυτη ισοπέδωση» / «έσβησαν τα πάντα» / «έτσι πρέπει να παίζεται το death metal», και θα ήταν απόλυτα δίκαιο. Παίρνοντας βαθιά ανάσα, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ήμασταν ήδη ελαφρώς κομμάτια πριν επιστρέψουν οι Blood Incantation στην μεγάλη σκηνή του 013, και ότι σε τελική ανάλυση μιλάμε για μόνο μία από τις κορυφές της ημέρας. Αλλά διάολε, έτσι πρέπει να παίζεται το death metal. Η μισή αλήθεια υπάρχει ήδη στο υλικό των "Starspawn" και "Hidden History Of The Human Race". Την άλλη μισή, την είδαμε να έρχεται καταπάνω μας σα μανιασμένη κατάμαυρη οντότητα από τον ένατο κύκλο της κόλασης από τα πρώτα ανεβάσματα. Υπερβολές; Ugh.

Ημέρα 4

Η τελευταία ημέρα του φεστιβάλ ξεκίνησε με το «πατροπαράδοτο» ετήσιο Q & A του καλλιτεχνικού διευθυντή, Walter Hoeijmakers, δηλαδή της ψυχής του Roadburn. Συνειδητοποιημένος, προσιτός, και με κάθε του λέξη και κίνηση να αναβλύζει μια πηγαία, ανόθευτη αγάπη για τη μουσική, ο Walter μας μύησε στο παρασκήνιο του φετινού στησίματος του φεστιβάλ. Το οποίο, όπως μας εξήγησε, δεδομένων των οικονομικών και γεωπολιτικών συνθηκών, είναι με διαφορά το πιο κοστοβόρο της 25ετούς πορείας του. Αν υπάρχουν στοιχεία που συγκρατήσαμε από την διεισδυτική ματιά του ιθύνοντα νου του Roadburn, είναι ο σεβασμός του προς τις εκάστοτε απαιτήσεις των μουσικών, η ακεραιότητα της ομάδας του αναφορικά με το πώς προσεγγίζει καλλιτέχνες, αλλά και αντιστρόφως η μακρά σχέση αλληλοεκτίμησης και εμπιστοσύνης που οδήγησε φερειπείν τους Khanate να επικοινωνήσουν μόνοι τους για την συναυλιακή τους επιστροφή στο φεστιβάλ. Μια ειλικρινής προσέγγιση, η οποία δεν παραλείπει να φέρει και αρνήσεις στο τραπέζι, όταν αυτές συγκρούονται με τον αξιακό κώδικα της κοινότητας που οικοδομείται κάθε χρόνο.

Η "black metal Sunday" ξεκίνησε με τους Laster στο Terminal να παρουσιάζουν ολόκληρο το περσινό "Andermans Mijne". Η Ved Buens Ende-ική θεατρικότητα, σε συνδυασμό με το εντυπωσιακό corspepaint/στολισμό, έβαλαν εξαρχής το κοινό σε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, και το προοδευτικό μαύρο μέταλ των Ολλανδών ήταν μια εμφάνιση - δήλωση. Μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του φεστιβάλ αποτέλεσε η εμφάνιση των Use Knife, νωρίς το μεσημέρι της Κυριακής. Η μεθυστική τους συνένωση δυτικοευρωπαϊκής ηλεκτρονικής μουσικής και Αραβικής μουσικής παράδοσης έμελλε να μας μείνει ανεξίτηλη. Η τριάδα, κρυμμένη πίσω από τρία πέπλα με προφανείς σημειολογικές αναφορές στο ισλάμ, επί των οποίων δυνατά visuals κυριαρχούσαν δημιουργώντας ένα οπτικοακουστικό αποτέλεσμα ικανό να σε κάνει να αναβιώσεις τις χίλιες και μία νύχτες σε μία στιγμή. Με τα ελάχιστα, φορτισμένα λόγια τους που μεσολάβησαν, γέμισαν το Next Stage με συγκίνηση και το έδιωξαν από εκεί με ένα νέο αγαπημένο συγκρότημα. Μπαίνοντας στο Hall Of Fame, το ρολόι έδειχνε λίγο πριν τις 15:00. Μετά τα πρώτα μέτρα, μπορούσες να νιώσεις το βράδυ να πέφτει και το ημερολόγιο να τρέχει πίσω. Η γραμμή ανάμεσα στους Habitants και την ορθόδοξη ατμοσφαιρική σκηνή του '90 ξεχωρίζει με γυμνό μάτι, και όχι μόνο από την παρουσία του René Rutten. Ήχος σαν την αγκαλιά μία ζεστής κούπας.

Αν έπρεπε να περιγραφεί με μία μόνο λέξη η σύμπραξη των Die Wilde Jagd με την Metropole Orkest, αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν «επιβλητική». Θέλετε το πρώτο γενναίο σοκ του κατάμεστου χώρου στην κεντρική σκηνή, σε βαθμό που έφερε στο μυαλό την προηγούμενη εμφάνιση της μεγάλης ορχήστρας στον ίδιο χώρο πέντε χρόνια πίσω; Θέλετε το δέος, κοιτώντας τα δύο πελώρια κόκκινα κρουστά και το στήσιμο πάνω στη σκηνή, ή ακούγοντας την πανδαισία του ανοίγματος; Θέλετε η προσοχή στις λεπτομέρειες και στον τρόπο που ξεδιπλωνόταν η αφήγηση, θαρρείς σαν soundtrack ταινίας χωρίς λόγια; Θέλετε οι μικρές κορυφώσεις στην ροή και το εκκωφαντικό γκραν φινάλε; Η μία ώρα του "Lux Tenera" τα είχε όλα.

Black metal συνέχεια, αφού οι Verwoed, ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα και ανερχόμενα σχήματα της τοπικής σκηνής, θα παρουσίαζαν το φετινό "The Mother". Στυλιζαρισμένη post/ψυχεδελική εμφάνιση με ισλανδικές αρετές, με τις ταχύτητες να ανεβαίνουν συγκριτικά με την στούντιο εκδοχή, και ένα ασφυκτικά γεμάτο Terminal να βλέπει τις απαιτητικές μουσικές των Ολλανδών μυστών να κερδίζουν εύκολα τις εντυπώσεις. Υπέροχοι. O Dirk Serries με το σχήμα του Fear Falls Burning έχει αποτελέσει βασικό πυλώνα του noise drone ήχου ανά τα χρόνια, και φέτος επέστρεψε στο Roadburn ώστε να μας χαρίσει κάτι μοναδικό: μαζί με εκλεκτούς καλεσμένους στη σκηνή του Hall Of Fame εκτελέστηκε η νέα του, ανολοκλήρωτη μουσική σύνθεση, "The Principal Flaw", η οποία και ολοκληρώθηκε με σκοπό να ηχογραφηθεί μπροστά στα μάτια μας. Το drone έτριξε τα ντουβάρια κι εμείς είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε μια μουσική δημιουργία στη γένεσή της.

Φροντίσαμε να στριμωχθούμε από νωρίς στο Next Stage γιατί οι Neptunian Maximalism είναι πιθανώς το δισκοπότηρο των κρυφών χαρτιών του φεστιβάλ. Ένα λάθος στο πρόγραμμα έκανε την αναμονή ολίγον τι δύσκολη, αλλά η εκκίνηση των avant/jazz/drone πνευμάτων ήταν ασφυκτική. Η απόδοση του επερχόμενου "Le Sacre Du Soleil Invaincu", μας ταξίδεψε σε ανατολίτικα σαμανιστικά μονοπάτια, με τον υποβόσκοντα όγκο να αφήνει πολλές προσδοκίες για ένα άλμπουμ που θα επεκτείνει τον underground μύθο τους. Επιστροφή στο ξύλο και το Terminal, όπου τα wraiths των Devil Master έπαιρναν τη θέση τους στη σκηνή. Με αμφίεση βγαλμένη από τα μπουντρούμια των ‘80s, και τις δισολίες κάθε στιγμής μέσα από το "Ecstasies Of Never Ending Night" να ισοπεδώνουν το σύμπαν, το old school black metal/punk της μπάντας ήταν πραγματική αλητεία. Τι και αν ο ήχος κάπου έχανε, τόσα χαμόγελα, ιδρώτα και moshing δεν ξαναείδαμε στο τετραήμερο. Οι τύποι μας προσγείωσαν ξανά στην κόλαση με εκνευριστική ευκολία.

Το οπτικοακουστικό θαύμα μάλλον αποτέλεσε τη θεματική της Κυριακής, μιας που μία από τις μπάντες που περιμέναμε πολύ θα ανέβαινε το απόγευμα στη σκηνή του Roadburn για να μας μαγεύσει. Λίγες μέρες μετά την εμφάνισή τους στην Αθήνα, οι Grails ήρθαν στο μέρος που πραγματικά αποτελεί σπίτι τους για να γυρίσουν στις εκπληκτικές τους συνθέσεις ανά τα χρόνια αλλά και να μας στείλουν να απολαύσουμε τον νέο, κινηματογραφικής ποιότητας δίσκο τους "Anchees En Maat". Οι Grails φαίνεται ότι έχουν αυτό το χάρισμα να σε κάνουν να ταξιδέψεις κάθε φορά που βρίσκονται μπροστά σου ενώ για αυτή τους την εποχή έχουν επιλέξει αποκόμματα από underground ευρωπαϊκό κινηματογράφο με την απεικόνιση soft πορνό στην πιο αρτιστίκ του έκδοση, να ντύνει τις εντυπωσιακές τους μουσικές με ένα πέπλο άβολης απελευθέρωσης και αέρα exploitation cinema. Μια εμπειρία που θα μας μείνει σίγουρα για καιρό. Οι Grails πρέπει να βρίσκονται στην κεντρική σκηνή του Roadburn πιο συχνά.

Η Hilary Woods θα μπορούσε να είναι άλλο ένα ιρλανδικό folk act αυτής της έκδοσης του φεστιβάλ. Έχοντας όμως εξελίξει τον ήχο και τις επιρροές της, και συνοδεύομενη απο τον Oliver Turvey στο βιολί (και ένα δοξάρι που πιθανότατα είναι στο βιβλίο Guinness) μας χάρισε μια όμορφη ώρα πιο πειραματικά και drone μονοπάτια. Με νωπές τις μνήμες από την παρουσίαση του "Little Bird", οι Keening βγήκαν για ένα επιπλέον σετ στο Little Devil. Κάτι το πλαίσιο του μπαρ, κάτι οι παραμορφώσεις που έμειναν στο ελάχιστο, το όλο πράγμα έμοιαζε με ένα γουστόζικο ημιακουστικό δώρο. Ο αναπάντεχα καλός ήχος και η έκπληξη με το ακυκλοφόρητο κομμάτι απλά πρόσθεσαν μερικά θαυμαστικά. Λες και δεν υπέφεραν ήδη αρκετά από το drone, οι τοίχοι του Hall Of Fame ήταν έτοιμοι να υποστούν και τους ηχητικούς πειραματισμούς των JeGong, του σχήματος των Dahm Majuri Cipolla και Reto Mader στην πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση μαζί. Οι δύο δίσκοι υπό το προσωνύμιο JeGong, διαμάντια της Pelagic Records, αποδόθηκαν ζωντανά για πρώτη φορά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σε σκληρές εντάσεις, στον κόσμο που βρήκε καταφύγιο στην post drone noise ζεστασιά των JeGong ενώ έξω η βροχή αγρίευε.

Τι είναι hype; Η εμφάνιση των Fluisteraars. Οι Ολλανδοί αποτελούν ένα από τα πλέον ανερχόμενα και εκκεντρικά σχήματα στη σκηνή σήμερα, αφού με δίσκους όπως το "Bloem" απομακρύνθηκαν αρκετά από τον σκληρό black metal πυρήνα. Εξαιρουμένου του ambient set, αυτή εδώ πρακτικά ήταν η δεύτερη συναυλία τους και έτσι, παίζοντας και εντός έδρας, αποθεώθηκαν στο έπακρο. Με ένα χαρισματικό frontman, αλλά και μια αρκετά απόμακρη παρουσία, με τις ατμόσφαιρες να χάνουν το χειροκρότημα από τα ψυχωμένα παλαιομοδίτικα riffs, οι Fluisteraars έδωσαν μια συναυλία που συζητήθηκε. Μπορεί πρόσφατα να τους είχαμε απολαύσει στο δικό μας Release Festival, η παρουσία όμως των ιστορικών The Jesus And Mary Chain στη σκηνή του Roadburn Festival ήταν πολύ μεγάλο πράγμα. Ειδικότερα, εφόσον πρόσφατα κυκλοφόρησαν τη νέα τους εξαιρετική δουλειά, "Glasgow Eyes". Με αέρα συγκροτήματος στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του κι ας είναι φτασμένοι στο επίπεδο μουσικού ήρωα, οι The Jesus And Mary Chain έδωσαν μια εκπληκτική εμφάνιση στη σκηνή που θα μπορούσε να αποδώσει ιδανικότερα από όλες τα noise στοιχεία τους. Από τις ουρές που είδαμε/υπομείναμε/σιχτιρίσαμε, εκείνη για τη σαββατιάτικη εμφάνιση των Torpor ήταν ίσως η πιο αναπάντεχη. Η ανακοίνωση για surprise set στο Skate Hall ήταν πολύ καλή για να χαθεί. Τα χαμόγελα της τριάδας ξεχώριζαν από χιλιόμετρα. Ο συντονισμός δεν άργησε να επιτευχθεί. Ποιος είπε ότι δεν ταιριάζουν κόντρα πλακέ με λάσπη;

Το "Nocturnal Will" το ακούσαμε και το αγαπήσαμε μονομιάς, σε μια σχέση που θα μας συντροφεύει μέχρι το Δεκέμβριο, τουλάχιστον. Την προηγούμενη εμφάνισή τους στο Roadburn ακόμα τη μνημονεύουμε. Οι Dödsrit λοιπόν, εμφανώς μεγαλύτερο όνομα, επέστρεψαν, έτοιμοι να μας μαγέψουν με τις ιστορίες καταραμένου μεγαλείου που εξαπέλυσαν με το νέο τους άλμπουμ. Μεγαλειώδεις, επικοί, απρόσιτοι όσο και γήινοι, με ένα σεμιναριακό ήχο, με καθηλωτικά leads και mid-tempo σημεία, οι τύποι σάρωσαν τα πάντα στο διάβα τους. Ο τρόπος που οι μακροσκελείς συνθέσεις των Dödsrit αποδίδονται ζωντανά, ειδικά αυτές οι συγκλονιστικές εναλλαγές, με κάθε crust πέρασμα να αποθεώνεται με κραυγές, τους καθιστά ένα πραγματικά μοναδικό σχήμα. Δεν είναι τυχαίο πως οι λυτρωτικές τους μουσικές μάγεψαν ακόμη και περαστικούς με το ιδίωμα. Ό,τι πετύχουν τους αξίζει στο έπακρο.

Aνάμεσα στα sets (και τα stages) των Torpor και Dödsrit, προλάβαμε να περάσουμε απο τη τελευταία εμφάνιση της UBOA ως artist in residence. To "Calm down" σετ ήταν - διόλου τυχαία - μια απο τις τελευταίες εμφανίσεις του φεστιβάλ, με τη Xandra Metcalfe να βρίσκεται στη μέση του Hall of Fame, με το κοινό γύρω της και ambient, drone, meditative ήχους να μας προετοιμάζουν για το κλείσιμο. Προς το σβήσιμο της βραδιάς, και του φεστιβάλ ολάκερου, οι Cloakroom και το ξεχωριστό stoner emo / shoegaze μουσικό τους αποτέλεσμα είχαν την τύχη να αποτελούν ένα από τα δύο συγκροτήματα που θα έκλειναν τη μουσική ελεγεία του 24ου Roadburn Festival. Τα σύννεφα πίσω τους να προλογίζουν ένα καλύτερο αύριο και υπό τους γρυλιστούς ήχους της shoegaze ιδιοφυίας Doyle Martin, οι Cloakroom έντυσαν τα τελειώματα του φεστιβάλ με πολλά από τα στοιχεία που συναποτελούν την αγάπη μας για αυτό το μικρό θαύμα στα νότια της Ολλανδίας: θόρυβος, underground μουσική, μελωδία, βλέμμα σε ένα καλύτερο μέλλον τόσο για τη μουσική όσο και για τον κόσμο.

Σύνοψη

Highlights:

A.M.: Το άχαστο σερί Chelsea Wolfe-Royal Thunder. Η Hexvessel Folk Assembly. Το πληρωμένο nü-metal represent! στους Health. Οι Lankum, γενικά. Η επιστροφή του Skate Hall.

E.T.: Οι Clipping και το πως έκαναν όλο το φεστιβάλ να κουνιέται στους ρυθμούς τους, ένα μεγάλο μου απωθημένο επιτέλους έγινε πραγματικότητα. Οι εμφανίσεις των Birds In Row, Ragana, Cult Leader και Frail Body, η μία πίσω από την άλλη, οδήγησαν σε δέος για τις συναισθηματικές αποκρίσεις της μουσικής. Οι Agriculture στο Skate Hall με τη συμμετοχή της Uboa άφησαν τους λίγους τυχερούς να παραμιλούν. Το classics set των Royal Thunder και η φωνή της Mlny. Οι Use Knife. Οι συμπεριφορές του κοινού προς άλλα μέλη του κοινού, μια κοινότητα αξιοζήλευτη.

M.T.: Lankum, τα commissioned projects των Hexvessel και Die Wilde Jagd, η ενεργεια των μπαντών στο skate hall. Τα μάτια των τραγουδιστών που γυάλιζαν (Lucy Kruger και Inter Arma) και τα μάτια που άστραφταν (Death Goals και Hexvessel Folk Assembly). Το πως συνεχίζει να εξελίσσεται το φεστιβάλ και μας δίνει heavy μουσική από και προς νέες κατευθύνσεις.

Κ.Λ.: Η ολιγόλεπτη "ήλθον, είδον, ενίκησα" εμφάνιση του Vicotnik, τα δάκρυα
συγκίνησης στους Lankum, η "αιματηρή" εμφάνιση των Couch Slut και η a
cappella εισαγωγή του Attila Csihar.

Α.Ζ.: Οι Lankum. Κάθε άτομο από το κοινό αλλά και μουσικός που φώναξαν "Free Palestine" στο τετραήμερο. O Vicotnik και το γενικότερο commissioned project του Kvohst. Μάλλον όλα τα commissioned projects, εντυπωσιακά. Και μετά όλοι οι άλλοι, δηλαδή οι Thantifaxath, clipping., Dodsrit, Blood Incantation, Chelsea Wolfe, Neptunian Maximalism, Couch Slut, Home Front, Cult Leader και Knoll αυτού του κόσμου. Η εμπιστοσύνη του κοινού στους πειραματισμούς και τα καλλιτεχνικά ρίσκα της σύνθεσης του line-up, και εν τέλει η πανηγυρική αποδοχή τους.

Απογοήτευση:

A.M.: Ο διαολεμένος αέρας. (Σταγόνες για πάντα!) Η εικόνα της μισοάδειας κεντρικής σκηνής σε κάποια σετ. Το βασανιστικό σήκωμα στους Khanate.

E.T.: Κάποιες από τις μεγάλες ουρές στους μικρότερους χώρους του φεστιβάλ ενώ οι μεγαλύτερες σκηνές ήταν μισογεμάτες. Οι Patriarchy τους οποίους περίμενα πιο ατμοσφαιρικούς και όχι τόσο προκλητικούς - πράγμα καθόλου κακό αλλά δεν μου ταιριάζει με τη μουσική τους. Που δεν είχα δυνάμεις για τα after party.

M.T.: Δεν υπολογίσαμε σωστά και χάσαμε τη special μπυρα με όνομα "Walter". Ήταν sold out από το Σάββατο μεσημέρι και αυτό είναι ένα λάθος που δεν θα κάνουμε του χρόνου.

Κ.Λ.: Oι Laster, η κακή επιλογή να εμφανιστούν στο Next Stage οι Neptunian Maximalism και οι μεγάλες ουρές στα μικρότερα venue.

Α.Ζ.: Το ότι δεν είδα το νέο Godzilla x Kong σε IMAX ενώ θα έπρεπε. Ότι δεν ήπια μπύρα Walter, ως σωστός roadburn-ο-φασαίος. Το ότι δεν κατάφερα να μπω στο Skate Hall. Οι τιμές αλλά και η απουσία merch ανά περιστάσεις. Το ότι προσπάθησα να συνδεθώ με το vibe των Khanate και απλά απέτυχαν να το μεταδόσουν, ενώ τους περίμενα πως και πως. Τα σύνθια των Sunrise Patriot Motion και οι Dool που όσο και αν έπαιζαν μουσικάρες (για αυστηρά live setting όμως), δεν «γέμισαν» τη κεντρική σκηνή για μένα.

Λυπάμαι που έχασα:

A.M.: Έπαιξαν από δύο φορές και δεν κατάφερα ποτέ να δω Agriculture και Inter Arma. Η αναμονή για White Ward και Ragana ήταν επιεικώς απαγορευτική. Οι Birds In Row ατύχησαν.

E.T.: Σίγουρα τους Lankum που παρότι όχι μεγάλη οπαδός θα ήθελα να βιώσω, αν και θυσιάστηκαν αγνά για τους αγαπημένους μου Birds In Row. Που δεν κατάφερα να δω καθόλου τους Blood Incantation. Η χιλιομετρική ουρά που μας άφησε εκτός των Xiu Xiu. Τα surprise sets των Couch Slut αλλά και αυτό των διασκευών των Inter Arma. Το τελευταίο set της Uboa. Που δεν επισκέφθηκα καθόλου το Paradox.

M.T.: Το μισό "Timewave Zero". Ήθελα να προλάβω τη Lucy Kruger και τη μπάντα της και με βαριά καρδιά έφυγα στα μισά του σπέσιαλ σετ αλλά αν μπορούσα θα ταξίδευα μαζί τους στο ambient διάστημα ακόμα και να έπαιζαν 5 ώρες. Forest Swords, Lana del Rabies, Couch Slut, scheduling θυσίες . Το Paradox έμεινε πάλι απέξω.

Κ.Λ.: Forest Swords, Stormo, Takh, Habitants και The Keening.

Α.Ζ.: Inter Arma, αλλά αυτός είμαι. Μην κάνετε το ίδιο λάθος. Τον Κavus Torabi όπως και τους The Bevis Frond και Xiu Xiu, τρεις πολύ μεγάλους καλλιτέχνες που έχουν γράψει ιστορία. Τους Deaf Club και τους Death Goals που δεν περίμενα πως θα τους έβλεπα ζωντανά (και δεν είδα εν τέλει). Το ότι ξανά δεν τίμησα γνωστή αλυσίδα fast food και συμβιβάστηκα με imposters.

Η καλύτερή μου ανακάλυψη:

A.M.: Τα έλεγε το παγανιστικό ντουέτο αλλά ποιος άκουγε, Hedvig Mollestad Trio και Dödsrit. Αυστηρά με παγωμένη ποτάρα και υψωμένο σφυρί, αντίστοιχα.

E.T.: Η Uboa και ο τρόπος που έχει επανοικειοποιηθεί τα power electronics ως ιδίωμα. Το πόσο σοβαρά και φανατικά ξεκίνησα να ακούω την Backxwash με το που γύρισα στην Αθήνα. Το μαθητικό project των Oneiroporia που ξεπέρασε κάθε προσδοκία στην πρώτη του εμφάνιση. Η εμφάνιση των Couch Slut που με έστειλε να τους αδειάσω τον πάγκο του merch χωρίς αναστολή.

M.T.: Lucy Kruger & the Lost Boys. Χαλάλι λοιπόν το ταξίδι στο διάστημα με τους Blood Incantation που κόπηκε στη μέση. Η συνεργασία Ragana και Drowse.

Κ.Λ.: Couch Slut.

Α.Ζ.: Οι Ni με τεράστια διαφορά. Μιλάμε για σχήμα ογκόλιθο και απίστευτα σημαντικό στο σημερινό avant-garde. Οι Drowse και Uboa για διαφορετικούς λόγους. Το τι σημαίνει live από τους Health. Ότι άμα δώσεις πάνκικη γκρούβα στους Roadburners αυτοί θα στα κάνουν όλα ώπα, όποιος και να είναι στη σκηνή. Το πώς μουσικοί από διαφορετικά μέρη και σκηνές προέλευσης συγκλίνουν (αλλά και αποκλίνουν) σε διάφορες απόψεις.

Πιο παράξενη στιγμή:

A.M.: Το πρώτο αντίκρισμα των Tusmørke. Η ουρά για το κανονικό σετ των Torpor. Όταν πέρασε με μπύρες δίπλα μας ο Perturbator. Το «ήρθε μερτς Lankum, έχουν κασκόλ».

E.T.: Η σοκαριστική εμφάνιση των Agriculture με την Uboa στο Skate Hall και η στιχομυθία κραυγής μεταξύ των Uboa και Leah. Όταν όλο το Terminal έκλαψε με τα λόγια του B. των Birds In Row. Η πρώτη νότα των Khanate που έκανε ραχοκοκαλιές να ανατριχιάσουν. Το spoken word σημείο της Megan Osztrosits των Couch Slut. H Counterfeit Madison με τους Clipping. To "Nation" των Home Front. Ο Perturbator σε ρόλο κοινού να είναι εκεί να στηρίξει τους φίλους του, Health. Όλοι οι καλλιτέχνες που εξέφρασαν τη στήριξη τους στην Παλαιστίνη.

M.T.: Όταν συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα πέρασαν οι μέρες φέτος και ξαφνικά το φεστιβάλ τελείωνε. Τα Joker-Folie-à-Deux vibes απο τον χορό του Vicotnik. Το δοξάρι-καλάμι ψαρέματος στο σετ της Hilary Woods. Excellent!

Κ.Λ.: Να ξεκινάς την μέρα σου με το απόκοσμο μουσικό σκηνικό που έστησαν οι Knoll.

Α.Ζ.: Τα δάκρυα δεξιά και αριστερά στους Lankum μέχρι εκεί που μπορούσες να δεις. Η a capella είσοδος του Attila στο Void Ov Voices. Τα φωνητικά των Knoll και ο ρόλος της Counterfeit Madison στα σετ των clipping. Τα flashbacks Πανδαιμονίου από το μπάσιμο της Metropole Orkest. Η παρουσία των Couch Slut, το hype και το σόου των Fluisteraars, το πώς οι Blood Incantation έσβησαν μια εντυπωσιακή ημέρα με το πρώτο τους riff. Όταν ένιωσα τη συγκίνηση των υπεύθυνων του Heavy Metal Factory για το σετ των Oneiroporia. Το «αντιπολεμικό» τσιτάτο των Cloakroom που αστόχησε ελαφρώς. Όταν ο Walter μας αποκάλυψε το Χ που έριξε το Roadburn σε πρόσφατα επανενωμένο σχήμα επειδή ένιωσε πως αδιαφορεί για τις αξίες του Festival.

Αντί Επιλόγου

Μερικά ταξίδια είναι αμφίδρομα. Ειδικά αυτά της μουσικής. Πομπός και δέκτης, μέσο και μήνυμα, αλληλοτροφοδοτούνται και επανανοηματοδοτούνται διαρκώς σε έναν αέναο χορό. Ακόμη και όταν αυτός λαμβάνει χώρα στα στενά περιθώρια της μουσικής βιομηχανίας και της πεζής πραγματικότητας, δεν παύει να εκπέμπει γοητεία, όταν φέρει τα πάντα σε κίνηση. Ένα τέτοιο ταξίδι, είναι και για εμάς κάθε Roadburn. Πόσο μάλλον το φετινό.

Με το που ηχήσει η τελευταία νότα την Κυριακή βράδυ στο Tilburg, αυτόματα ξεκινάμε τα πλάνα για τον επόμενο Απρίλιο. Πρόκειται για μια διαδικασία, σχεδόν τελετουργική, της οποίας οι συναυλίες καθεαυτές είναι μόνο ένα μέρος. Από τα μελαγχολικά μπλουζ του τέλους της εμπειρίας, μέχρι εκείνο το χαμόγελο πως τα καταφέραμε και φέτος, και από την ανάγνωση της ημερομηνίας διεξαγωγής του επόμενου στο προσεγμένο booklet που παίρνουμε κατά την άφιξή μας, μέχρι τις εικασίες για τους καλλιτέχνες που θα απαρτίζουν το lineup, η πορεία είναι διαρκής. Και είναι μια πορεία εξερεύνησης.

Είναι αξιοθαύμαστο το πώς το φεστιβάλ αυτό διατηρεί, ενώ εξελίσσεται και διαγράφει τη δική του πορεία, ακέραιο τον πυρήνα του. Το Roadburn 2024, ίσως είχε το πιο ευρύ ηχητικό φάσμα καλλιτεχνών που εμφανίστηκαν ποτέ σε αυτό. Ίσως επίσης, ήταν και το πιο θαρραλέο, όσον αφορά τα καλλιτεχνικά του ρίσκα. Σε μια διαρκή αλληλεπίδραση με το κοινό και το διεθνές underground, το φεστιβάλ κοίταξε μόνο μπροστά, έχοντας την ασφάλεια που παρέχει η εμπιστοσύνη και η αλληλεγγύη που έχει οικοδομήσει με την κοινότητα του ανά τα χρόνια. Και αν μας ρωτάτε, δικαιώθηκε. Αυτό βέβαια, θα φανεί στο μέλλον, όταν δούμε τους καρπούς που φυτεύονται τα τελευταία χρόνια στην Ολλανδία κάθε Απρίλιο, να ανθίζουν. Και εμάς να τους παρακολουθούμε ενθουσιασμένα.

Οι δύο ανταποκρίσεις που διαβάζετε, αποτελούν το προσωπικό μας λιθαράκι, στην καταγραφή και προπαγάνδιση όλων όσων λαμβάνουν χώρα εκεί, θέλοντας να αναδείξουμε την ευρύτερη σημασία τους. Γιατί, για κάθε καλλιτέχνη που μας έκανε να ανατριχιάσουμε και να βουρκώσουμε, υπήρχε ένας ακόμα που μάθαμε ή θέλαμε να δούμε. Για κάθε συγκρότημα που ανυπομονούσαμε να δούμε ζωντανά, θεωρώντας δικαίωση την προσθήκη του στο lineup, υπήρχε μια σύμπραξη/εμφάνιση – έκπληξη που μας κίνησε το ενδιαφέρον. Για κάθε σχόλιο και παρατήρησή μας για το καθαρά τεχνικό σκέλος ενός τόσο μεγαλεπήβολου φεστιβάλ, υπήρχε μια νέα εξωμουσική, σε πρώτη ανάγνωση, πινελιά και προσθήκη η οποία συνεισέφερε στην ενίσχυση των δεσμών της κοινότητας, αλλά και στην βελτίωσή της.

Γιατί ο επαναπροσδιορισμός και ο φουτουρισμός που ασπάζεται το Roadburn, ξεπερνούν τα όρια μιας τυπικής συναυλίας. Αντανακλούν μια ευρύτερη κοινωνική δυναμική της μουσικής της ίδιας. Βρίσκονται διαρκώς σε κίνηση, σε επικοινωνία. Και με το μέλλον αβέβαιο, ευελπιστούμε πως αυτός ο χορός, δεν θα σταματήσει. Υπάρχει πολλά χιλιόμετρα να διανυθούν, πολύς δρόμος να καεί, πολλά ακόμα να επιτευχθούν, πολλές αναμνήσεις να δημιουργηθούν. Με την ευχή να δώσουμε εκ νέου παρόν στο Roadburn 2025, θα συνεχίζουμε τις περιπετειώδεις αναζητήσεις μας στο underground. Εκεί όπου συμβαίνουν τα μουσικά θαύματα που θα μας συντροφεύουν και θα μας ενώνουν. Διότι για πάντα θα έχουμε το Roadburn. Και του χρόνου, με υγεία και πάθος.

Y.Γ.: Λευτεριά στην Παλαιστίνη.