Aurora

Μη ρωτήσετε φίλες και φίλοι γιατί καθυστέρησε τόσο αυτό το κείμενο. Οι μόνες λέξεις που θα καταφέρω να ψελλίσω θα είναι «καλοκαίρι» και «φεστιβάλ», και προφανώς καμία από τις δύο δεν περνάει πουθενά. Για όλη τη ντροπή που κουβαλάω γράφοντας αυτές τις γραμμές, ωστόσο, θα ένιωθα πολλαπλάσια αν άφηνα λίγο καιρό ακόμα να περάσει, κι έπιανε η εποχή των ατελείωτων ετήσιων λιστών με τα αγαπημένα καλύτερα. Γιατί κακά τα ψέματα, η υπέροχη δεσποινίδα Aksnes και ο πέμπτος δίσκος της έχουν κάθε λόγο να βρεθούν σε τέτοιες.

Η γραμμή που ενώνει το παρόν με το παρελθόν διακρίνεται με γυμνό μάτι. Οι βάσεις που έθεσε δύο χρόνια πίσω το ονειρικό "The Gods We Can Touch" στέκονται στέρεες. Σε επιφανειακή ανάγνωση, τα τουίστ στη γνώριμη συνταγή δεν αποκλείεται να περάσουν μέχρι κι απαρατήρητα. Όχι επειδή δεν υπάρχουν, αλλά γιατί είναι τόσο καλά δοσμένα. Δεν θα έβγαζε νόημα κάτι διαφορετικό· στα μεγάλα σαλόνια οι απότομες αλλαγές σπανίζουν. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που το καλλιτεχνικό όραμα, που εδώ κυριαρχεί, δεν τις επιτάσσει.

Οι ερμηνείες παίζουν για ακόμα μία φορά στο ψηλότερο ράφι. Ανεξάρτητα από είδη, ταμπέλες και τα σχετικά. Ο ήχος παραμένει προσωπικός, αναγνωρίσιμος κι απολύτως παραμυθένιος. Η παραγωγή αστράφτει, καταφέρνοντας να μην αφήνει συσκευασμένη επίγευση. Για το περιεχόμενο, τα λόγια ωχριούν. Αν το μέσο επίπεδο του pop hit βρισκόταν έστω κοντά σε τραγούδια σαν τα "To Be Alright" και "The Conflict Of The Mind", ο κόσμος θα ήταν πολύ ομορφότερος. Με όποιο τρόπο κι αν παιχτεί το χαρτί του είδους, σε όποιο πλαίσιο, όποια μέρα.

Παρά τα εξήντα λεπτά, η ροή του άλμπουμ είναι τόσο προσεκτικά σχεδιασμένη, που οι όποιες αδύναμες στιγμές δεν κοστίζουν πραγματικά. Οι μεγάλες από την άλλη, είναι τόσο μεγάλες που ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα. Το ηλιόλουστο "Some Type Of Skin" (ιδιαιτέρως ακουστικά) με τις κομμένες και ραμμένες για μικροφωνικές πάσες κορυφώσεις. Ο δροσερός αέρας από το βορρά του απολαυστικού "When The Dark Dresses Lightly". Η αναπάντεχα παραμορφωμένη εξάχροδη πάνω από βιολιά, έγχορδα και κοράκια στο ανατριχιαστικό "A Soul With No King".

Σε περίπτωση που δεν είχε συμβεί ήδη, το "What Happened To The Heart?" εδραιώνει τη θέση της Aurora ανάμεσα στις πλέον εξέχουσες παρουσίες του σύγχρονου μουσικού στερεώματος. Τα ηλεκτρονικά στο σερί από το "My Name", με Ane Brun για να ολοκληρωθεί σύνδεση με τους δικούς μας αρκτικούς τροβαδούρους που αμφιβάλλω αν έστω μία ψυχή είχε σημειωμένη σε κάρτα μπίνγκο για το 2024, μέχρι το "My Body Is Not Mine" παρακαλάνε για κίνηση. Οι έχοντες ζωντανή εμπειρία θα πουν ότι αυτό είναι δεδομένο. Οι υπόλοιποι ελπίζουμε.