Sonisphere Festival: Iron Maiden, Slipknot, Mastodon, Rotting Christ, Gojira κ.ά. @ TerraVibe Park, 17/06/11

Από τους Ιάσονα Τσιμπλάκο, Παναγιώτη Λουκά, Χρήστο Καραδημήτρη, Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 18/06/2011 @ 12:03

Το Sonisphere Festival, όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, αποτέλεσε τον πυρήνα των εγχώριων συναυλιακών δρωμένων της καλοκαιρινής περιόδου, έχοντας τρεις διαφορετικές πτυχές ως προς τη σύνθεσή του. Με τους Iron Maiden, Slipknot και Mastodon ως βαριά χαρτιά στο διεθνές στερέωμα, τους Gojira, Moonspell και Virus ως πιο διαφοροποιημένες «μέσες» επιλογές και τους Rotting Christ, Nightfall, Need και Total Riot να εκπροσωπούν την ελληνική σκηνή, η σύνθεση του δημοφιλούς φεστιβάλ θεωρητικά κάλυψε ένα μεγάλο εύρος προτιμήσεων των οπαδών της σκληρής μουσικής.



Την εκκίνηση πραγματοποίησαν οι Total Riot, μια μπάντα για την οποία είχα ακούσει λίγα σκόρπια πράγματα, αλλά επί της ουσίας ήρθα σε επαφή με τη μουσική της όταν ανέβηκε στη δεύτερη σκηνή του Terra Vibe. Πατώντας πάνω στις διδαχές του Max Cavalera, είτε εποχής Sepultura, είτε κυρίως με τους Soulfly, οι nu metallers ζέσταναν τον κόσμο με το groove τους, έχοντας ως σήμα κατατεθέν τα κρουστά, τα οποία επιμελείται ο τραγουδιστής του συγκροτήματος. Σε γενικές γραμμές έδειξαν πως «το έχουν» το στυλ που επιθυμούν να περάσουν και το μόνο που τους λείπει είναι αναγνωρίσιμες συνθέσεις. Μοναδική παραφωνία η επιλογή της διασκευής του "Indians" των Anthrax, που μπορεί να έτυχε θερμής υποδοχής από το κοινό, όμως φάνηκε από την εκτέλεση πως ήταν εκτός των νερών της μπάντας.



Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι Need συνεχίζουν να είναι (σε ένα βαθμό) το καλά κρυμμένο μυστικό της εγχώριας σκηνής, αφού ενδεχομένως μετά την κυκλοφορία του σπουδαίου "Siamese God" να έχουν πραγματοποιήσει περισσότερες εμφανίσεις στο εξωτερικό, παρά εδώ. Οι Need είναι ίσως η καλύτερη μη ακραία μπάντα που έχει να επιδείξει η χώρα μας, κάτι το οποίο υποστήριξαν και με την εμφάνισή τους στη σκηνή του Sonisphere. Σε ένα στιβαρό και δυναμικό 50λεπτο set, βασίστηκαν κυρίως στο δεύτερο άλμπουμ τους, παρουσιάζοντας παράλληλα ένα πολλά υποσχόμενο τραγούδι από τον επερχόμενο, τρίτο δίσκο, που ηχογραφούν αυτή την εποχή. Στο ξεκίνημα των "Soon" και "Lie Before You Sleep" τα υποστηρικτικά πλήκτρα ήταν χαμηλά, με αποτέλεσμα να υπάρχει ένα μικρό κενό στον ήχο σε σημεία, κάτι που διορθώθηκε στη συνέχεια, με τη μπάντα να δείχνει πολύ δεμένη και τον John V. στα φωνητικά να δίνει τον παλμό στον κόσμο. Με κορυφαία στιγμή -κατά την προσωπική μου άποψη- την κομματάρα "In Between" και κλείνοντας με το "Warning", το μόνο που έχω να ευχηθώ είναι αυτή η εμφάνιση των Need να αποτελέσει την αρχή για να τους βλέπουμε όλο και πιο συχνά ζωντανά.

Setlist:
Soon / Lie Before You Sleep / Twinsoul / Siamese God / Inbetween / Lifeknot / Stroll Of Choice / War/ning
 

Χρήστος Καραδημήτρης


Μετά τις εμφανίσεις των δύο ελληνικών συγκροτημάτων, τη σκυτάλη πήραν οι Virus, πρώτο ξένο group της ημέρας. Πραγματικά ήμουν πολύ περίεργος να τους ακούσω, αφού μόνο το όνομα τους είχα ακουστά. Δυστυχώς, από τα πρώτα λεπτά της εμφάνισης τους τα μηνύματα, τουλάχιστον σε εμένα, δεν ήταν ενθαρρυντικά. Το «οι Voivod συναντούν μουσικά τους Katatonia και παντρεύουν στοιχεία με πολλές avant garde πινελιές» στυλ τους μάλλον κούρασε από κάποιο σημείο και μετά.



Έκανα μεγάλη προσπάθεια να τους ανεχτώ, αλλά μάταια. Είναι από τις ελάχιστες φορές που περιμένω με τόση αγωνία ένα group να τελειώσει το set list του. Αυτό που ακουγόταν ήταν ένα συνονθύλευμα ήχων και τίποτα παραπάνω. Ο καθένας προσπαθούσε να παίξει και καλά τεχνικά, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία, με αποτέλεσμα να βγαίνουν από τα ηχεία βουητά και όχι μουσική. Κοιτώντας γύρω, σχεδόν όλοι όσοι ήταν περιμετρικά κοντά μου είχαν τα ίδια συναισθήματα. Ευτυχώς, γιατί ένιωθα κάπως παράξενα. Από την άλλη, ο κόσμος που ήταν κάτω από τη σκηνή εν μέρει έδειχνε κάποιο ενδιαφέρον. Ο καθένας έχει το γούστο του, βεβαίως, και σίγουρα δεν το αλλάζει. Λυπάμαι αν στεναχωρώ τους όποιους οπαδούς τους, αλλά τουλάχιστον για εμένα ήταν η πιο κουραστική και βαρετή εμφάνιση μπάντας που έχω παρακολουθήσει. Ίσως αν ποτέ αλλάξουν μουσική πορεία να τους ξανακούσω. Μέχρι τότε υπάρχουν εκατοντάδες άλλα groups να ασχοληθώ.

 

 

Θοδωρής Μηνιάτης


Με το πέρας της εμφάνισης των Virus και σύμφωνα με το πρόγραμμα ήταν η ώρα για την εμφάνιση των Nightfall. Για κάποιο λόγο, η δίοδος προς την Apollo Stage επετράπη την ώρα που ξεκίνησαν την εμφάνιση τους οι Nightfall. Ώσπου να «κατηφορίσει» ο κόσμος που είχε αρχίσει να καταφθάνει στο TerraVibe, οι Nightfall αρχικά εμφανίστηκαν με ελάχιστο κόσμο κάτω από τη σκηνή. Δεν είχε περάσει πολύ καιρός από τότε που οι Nightfall έκαναν την επανεμφάνιση τους, ως support στο πρόσφατο live των Cradle Of Filth. Τότε είχαν παίξει αποκλειστικά, από την αρχή μέχρι το τέλος, το πρόσφατο "Astron Black And The Thirty Tyrants" άλμπουμ, το οποίο είχαν «ντύσει» με διάφορα visuals.

Στα πλαίσια του Sonisphere οι Nightfall επέλεξαν ένα best-of, με τραγούδια όπως τα "Astronomica", "Armanda", "Isthar (Celebrate Your Beauty)", "Iris (And The Burning Aureole)", "Ambassador Of Mass". Κάποια χρόνια πριν, το 1999, είχαν εμφανιστεί στα πλαίσια του Rockwave. Τότε είχαν φτάσει στο peak της καριέρας τους και ακόμα θυμάμαι το χαμό στα "Diva" και "Lesbian Show". Σήμερα, τα ίδια τραγούδια, που με αυτά ολοκλήρωσαν την εμφάνιση τους, απλά άφησαν μια γλυκιά ανάμνηση σε όσους ήμασταν και τότε στο Rockwave. Με τον ήχο να μην είναι σύμμαχος τους, οι Nightfall προσπαθούν να ανακτήσουν κάτι από την παλιά τους αίγλη. Θα τα καταφέρουν; Ο χρόνος θα δείξει...



Για τη συνέχεια, οι πολύ αγαπητοί στη χώρα μας Moonspell. Πάντα πίστευα ότι υπάρχουν συγκροτήματα που είναι ιδανικά για φεστιβάλ και κάποια άλλα για κλειστούς χώρους. Όσο καλά και να έπαιξαν οι Moonspell, με ντάλα ήλιο στις 16:30 το απόγευμα, η μαγεία χάνεται. Το "Vampiria" ή το "Wolfshade" που ακούσαμε, για παράδειγμα, αλλιώς ακούγονται το απόγευμα και αλλιώς σε κλειστό χώρο και με τον ανάλογο φωτισμό. Το "Opium" δε θα μπορούσε να λείψει από την εμφάνιση τους και ταρακούνησε για τα καλά τον κόσμο, με τον Fernando Ribeiro να κάνει συχνά αναφορά στους δεσμούς του συγκροτήματος με την Ελλάδα, καθώς και στα κοινά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει τόσο η χώρα μας, όσο και η Πορτογαλία. Ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα στα keyboards ανάγκασε τον Fernando να μας πει «This mal@@ies happens», για να ακούσουμε στη συνέχεια και τραγούδια όπως το "Scorpion Flower", "Trebaruna" και να κλείσουν την εμφάνιση τους με το επιβλητικό "Alma Mater". Ο χρόνος της εμφάνισης τους είχε φτάσει στο τέλος του, μετά από μία ώρα, αλλά καθώς ο Fernando είχε όρεξη, μάς κράτησε το καλύτερο για αργότερα...

 

 

 

 

Παναγιώτης Λουκάς


Αν υπήρχε μία αδικημένη μπάντα στο φετινό Sonisphere, αυτή θα ήταν οι Gojira. Οι Γάλλοι extreme metallers έπεσαν θύματα των χρονικών επικαλύψεων, αφού η εμφάνισή τους ξεκίνησε μεσούσης της αντίστοιχης των Moonspell, ενώ πριν καν ολοκληρωθεί αρκετός κόσμος κατευθυνόταν ήδη προς τη μεγάλη σκηνή και τους Mastodon. Σε συνδυασμό των παραπάνω, αλλά και της χαμηλής θέσης στο billing, το τετραμελές συγκρότημα βρέθηκε να παίζει μπροστά σε ολιγάριθμο -για δεδομένα ενός φεστιβάλ- κοινό. Ωστόσο, υπήρχαν κι εκείνοι που είχαν στηθεί για παραπάνω από μιάμιση ώρα μπροστά στη σκηνή, περιμένοντάς τους υπομονετικά. Όπως θα αποδεικνυόταν αργότερα, κάτι παραπάνω ήξεραν...



«Ισοπεδωτικοί» είναι μάλλον η καταλληλότερη λέξη που θα χαρακτήριζε τους Gojira, αφού στο τρίπτυχο ήχου-εκτελεστικότητας-σκηνικής παρουσίας έπιασαν εντελώς «άλλο» επίπεδο. Στο μικρό διάστημα που είχαν στη διάθεσή τους, τα αδέρφια Duplantier, ο Jean-Michel Labadie και ο Christian Andreu έβαλαν άπαντες στην πρίζα με την απόδοσή τους, ξεπερνώντας μάλιστα αυτήν του 2009 στο Rocking Athens Festival. Όπως ήταν αναμενόμενο, το set τους βασίστηκε κατά ένα μεγάλο ποσοστό στους δύο τελευταίους τους δίσκους, ενώ και τα "Terra Incognita" και "The Link" δεν έμειναν παραπονεμένα, με τα "Love" και "Remembrance", αντίστοιχα, να τα εκπροσωπούν.



Μετά από περίπου μία ώρα, πολύ χτύπημα πάνω και κάτω απ' τη σκηνή και «υποψία» κάμποσων νέων οπαδών, οι Γάλλοι μάς αποχαιρέτισαν με το "Vacuity", με την ανάγκη για headline show να γίνεται πλέον επιτακτική. Δεν είμαστε αχάριστοι, γουστάρουμε να τους βλέπουμε, και πόσο μάλλον σε μια εξαιρετική κατάσταση όπως αυτή που διανύουν (εδώ και χρόνια). Έλα όμως που οι άτιμοι δε χορταίνονται με τίποτα...



Setlist:
Ocean Planet / Backbone / Remembrance / Love / A Sight To Behold / Flying Whales / The Heaviest Matter Of The Universe / Toxic Garbage Island / Vacuity

 

 

 

 

Βαγγέλης Ευαγγελάτος


Μετρώντας άλλη μία εμφάνιση τους στη χώρα μας, το ελληνικό κοινό υποδέχτηκε ξανά τους Mastodon, σε ένα set που μάλλον λίγα είχε να προσφέρει, απ' ό,τι φάνηκε, τελικώς.

Έχοντας, μέχρι πρόσφατα, συνηθίσει να παίζουν ολόκληρο το, πανέμορφο, "Crack The Skye" στα live τους, είναι λογικό πως κάποτε θα τους κουράσει, έτσι οι fan της μπάντας, που κρατιώνται κυρίως από τις συνθέσεις του τελευταίου αυτού δίσκου, παίρνοντας και μένα η μπάλα, μάλλον απογοητεύτηκαν από την τετράδα, καθώς μονάχα το ομώνυμο κομμάτι ακούστηκε στη μία ώρα κατά την οποία μονοπωλούσαν την κεντρική σκηνή του Terra Vibe.



Ανοίγοντας μαεστρικά με "Iron Tusk", ξεκίνησαν δυναμικά, προβοκάροντας τον κόσμο που είχε μαζευτεί να ξεκινήσει το κοπάνημα. Το "March Of The Fire Ants" έτυχε προφανώς ακριβώς της ίδιας αντίδρασης, μιας και είναι αδύνατο να μείνει κανείς ασυγκίνητος από το riff που συγκλονίζει το κομμάτι πριν το τέλος του.

Με τον κίνδυνο όμως να φανώ γραφικός και κουραστικός, ναι, για άλλη μια φορά, ο ήχος τους δεν τούς βοηθούσε καθόλου, πράγμα που ξανά, για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνει τις ανησυχίες μας πως οι Mastodon είναι μπάντα που φεστιβαλικά, σε ανοιχτούς χώρους, έχει ελάχιστα να προσφέρει, άρα και να λάβει, εκτός από την πλήρη αδιαφορία μη εξοικειωμένων ακροατών. Αυτό φάνηκε και από τις μέτριες αντιδράσεις του κόσμου, αλλά και από γενικά σχόλια που ψάρεψα μετά το τέλος της εμφάνισης τους και ήθελαν μεγάλο μέρος του κοινού απογοητευμένο, να μετράει άλλη μία μέτρια στάση της μπάντας στη χώρα μας.



Κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους υπήρξαν ελάχιστα επικοινωνιακοί, με τον Dailor (drums) κυρίως να εμψυχώνει το κοινό ανάμεσα στα κομμάτια και τους άλλους μάλλον σε κάποιο δευτερεύοντα ρόλο. Ιδιαιτέρως ο Hinds ίσως ήταν και σε άλλη διάσταση, αν κρίνουμε από τα σφυρίγματά του την ώρα που έκανε πως τραγουδάει. Απογοήτευση λιγάκι ήταν και το γεγονός πως ενώ υπάρχει ένας γενικότερος ντόρος για την επικείμενη, καινούργια τους κυκλοφορία, ονόματι "The Hunter", δεν έγινε ουδεμιά αναφορά σ' αυτή, πόσο μάλλον στην ελπίδα να ακούσουμε κάποιο καινούργιο κομμάτι.

Συνοψίζοντας, οι Mastodon, με ένα greatest hits -θα λέγαμε- πέρασμα από το back catalogue τους, προσπάθησαν να δώσουν έναν πιο δυνατό παλμό στο Terra Vibe, αλλά τελικώς λίγους κατάφεραν να αγγίξουν και με την κατακλείδα τους «Keep bringing Mastodon to Greece», ξανά, για άλλη μια φορά συμπληρώνουμε εμείς «ναι, το χειμώνα, κάπου που να σας ταιριάζει».



Setlist (με μια κάποια επιφύλαξη):
Iron Tusk / March Of The Fire Ants / Where Strides The Behemoth / Mother Puncher / Circle Of The Cysquatch / Aqua Dementia / Crack The Skye / Sleeping Giant / The Wolf Is Loose / Crystal Skull / Megalodon / Blood And Thunder

 

 

 

 

Ιάσονας Τσιμπλάκος


Λίγα λεπτά πριν τις 19:00 είχε έρθει η σειρά των Slipknot να πατήσουν το πόδι τους στο Apollo Stage, ακριβώς όπως είχαν κάνει και στις 30 Ιουνίου του 2009. Βέβαια, διαφορές με την προηγούμενη φορά υπήρχαν και μάλιστα σημαντικές, αφού η εννιαμελής υπόσταση της μπάντας έχει πλέον μειωθεί κατά μία φαινομενικά αναπόσπαστη μονάδα. Ο Paul Gray μπορεί να απουσίαζε από το πλευρό των υπολοίπων οκτώ, όμως τη θέση του στη σκηνή δεν πήρε ο Donnie Steele, όπως είχε ανακοινώσει η μπάντα, αλλά μία άδεια φόρμα εργασίας με το διακριτικό #2. Το Sonisphere της Αθήνας θα αποτελούσε την πρώτη καλοκαιρινή στάση των Αμερικανών, οπότε κανείς δεν είχε την παραμικρή ιδέα τι να περιμένει από άποψης επιλογής τραγουδιών, αντιμετώπισης του θανάτου του Gray και γενικότερης παρουσίας της μπάντας. Ευτυχώς, οι εκπλήξεις που μας επεφύλασσαν ήταν ευχάριστες.



Το οπτικό μέρος έδωσε πρώτο το σύνθημα για τη βουτιά στο μακρινό παρελθόν, με τις παλιές μάσκες και τις κόκκινες φόρμες εποχής "Slipknot" να βάζουν φωτιά στην ήδη εντυπωσιακή είσοδο της οχτάδας. Επιπλέον, η διακόσμηση στο πίσω μέρος της σκηνής συμπεριλάμβανε εννέα αντίγραφα του μονογράμματος "S", από τα οποία το κεντρικό ήταν μόνιμα τυλιγμένο σε φλόγες. Το δυναμικό μπάσιμο με τα "(Sic)", "Eyeless" και "Wait And Bleed" πήρε κεφάλια για ακόμα μία φορά, ο Sid Wilson άρχισε τα crowd surfing πριν καν μπει το πρώτο τραγούδι, ενώ το κοινό, διόλου αποδυναμωμένο από τον δυνατό ήλιο, απαντούσε με ανάλογες αντιδράσεις.



Μία ακόμα τονωτική κίνηση ήταν η επαναφορά στο προσκήνιο του δίσκου "Iowa", που έγινε με αφορμή τη συμπλήρωση δέκα χρόνων από την κυκλοφορία του. Τα "People = Shit", "Disasterpiece" και "The Heretic Anthem" που ακούστηκαν κέρδισαν κατά κράτος το ένα και μοναδικό του "All Hope Is Gone" ("Psychosocial"), κάτι που δε φάνηκε να δυσαρεστεί κανέναν. Φυσικά, η αναφορά στον Gray δεν άργησε να έρθει, καθώς ο Taylor τού αφιέρωσε συγκινημένος το "Duality" κι ενώ ο κόσμος φώναζε ρυθμικά το όνομα του πρόωρα χαμένου μπασίστα.



75 λεπτά αργότερα, ο καθιερωμένος «εθνικός ύμνος» "Surfacing" έδωσε τέλος σε ένα ακόμα επιβλητικό show των Slipknot. Μπορεί η τρίτη τους εμφάνιση στη χώρα μας να μην ξεπέρασε τις προηγούμενες, λόγω μειωμένου set και κάποιων μελανών σημείων στον ήχο, όμως η παρελθοντολογική διάθεση της μπάντας και η όποια συναισθηματική φόρτιση (κι απ' τις δύο μεριές) προσμέτρησαν θετικά στο τελικό αποτέλεσμα. Μετά τα ατελέσφορα σήριαλ των δηλώσεων, τα ντοκουμενταρίσματα των τατουάζ και πολλά άλλα φαιδρά, οι Slipknot έπρεπε να δράσουν και εντός του φυσικού τους περιβάλλοντος. Και αυτό από μόνο του έφτανε.



Setlist:
742617000027 (intro) / (Sic) / Eyeless / Wait And Bleed / The Blister Exists / Liberate / Before I Forget / Pulse Of The Maggots / Disasterpiece / Psychosocial / The Heretic Anthem
Duality / Spit It Out / People = Shit / Surfacing

 

 

 

 

Βαγγέλης Ευαγγελάτος


Και μετά από την εκρηκτική εμφάνιση των Αμερικανών, το ενδιαφέρον στράφηκε στους headliners της Saturn Stage, Rotting Christ. Περιοδεύοντας τον τελευταίο χρόνο ανά τον κόσμο και με φρέσκες τις αναμνήσεις από τις συναυλίες στην Ελλάδα, ο Σάκης Τόλης και η παρέα του απέδειξαν και πάλι ότι μπορούν να σταθούν επάξια μπροστά σε κάθε περίσταση. Διανύουν την καλύτερή τους περίοδο και προσέφεραν και πάλι ένα set το οποίο ήταν άκρως επαγγελματικό από τεχνικής άποψης και συνάμα «ζεστό» και «οικογενειακό», όπως τους έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια.



Με τα "Aealo", "Athanati Este" και "Nemecic" να βρίσκονται στα πρώτα πέντε κομμάτια που ακούστηκαν, καταλαβαίνει κανείς πως ο παλμός και η ένταση που επικρατούσαν είναι σχεδόν περιττό να περιγραφούν. Κάπου εκεί, ο Σάκης ταξίδεψε τους πολυάριθμους φίλους που βρίσκονταν μπροστά στη σκηνή πίσω στο χρόνο και μέσα σε χειροκροτήματα και κραυγές θαυμασμού παρουσίασε τον Fernando Ribeiro. Ο ίδιος, χαρακτηριστικά ορεξάτος, δήλωσε πόσο αδερφικό συγκρότημα θεωρεί τους Έλληνες, έκανε χαβαλέ με τον κόσμο και βεβαίως ερμήνευσε το "Among Two Storms" από το "A Dead Poem" του 1997. Ο Ribeiro, μάλιστα, το διασκέδαζε τόσο, που κράτησε το μικρόφωνο και κατά τη διάρκεια του "Sign Of Evil Existance", ενώ ούτε μετά από αυτό αποχώρησε από τη σκηνή, αφού παρέμεινε στην άκρη αυτής για να παρακολουθήσει την υπόλοιπη συναυλία. Φεστιβαλική έκπληξη που απογείωσε την εμφάνιση.



Μία εμφάνιση που πραγματικά δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από όσες προηγήθηκαν, αφού υπήρχε μία διάχυτη σιγουριά για το αποτέλεσμα και αυτό έβγαινε προς τον κόσμο. Άλλωστε, η γνώση, η εμπειρία και η αποφασιστικότητα που κατέχει το συγκρότημα είναι αυτά που το οδηγούν στις παγκόσμιες περιοδείες αλλά και στο τελικό billing του ελληνικού Sonisphere. Στη συνέχεια τα "Demonon Vrosis" και "Sign Of Prime Creation" δεν επέτρεψαν στο κοινό να πάρει ανάσα, ενώ το φινάλε με δεκάδες άτομα επί σκηνής να τραγουδούν το "Non Serviam" θύμισε τις συναυλίες του χειμώνα και υπενθύμισε πως οι Rotting Christ παραμένουν ένα συγκρότημα ταπεινό, με χαμηλό προφίλ και σεβασμό απέναντι στους οπαδούς του.



Ό,τι πιο αξιόλογο έχουμε να δείξουμε στο εξωτερικό, μέσα από μία πολυετή πορεία που δεν είναι παραμυθένια και έχει χαραχθεί αργά και μεθοδικά.

Setlist:
Aealo / Eon Aenaos / Athanati Este / Fire Death and Fear / Nemecic / Among Two Storms / The Sign of Evil Existence / Demonon Vrosis / Chaos Geneto (The Sign of Prime Creation) / Phobos' Synagogue / dub-sag-ta-ke / Non Serviam

 

 

 

 

Λάμπης Παρταλάς


Πρέπει να συμφιλιωθώ με το γεγονός πως κάθε φορά που θα βλέπω ζωντανά τους Iron Maiden θα συγκρίνω την εκάστοτε εμφάνισή τους με την προηγούμενη, αλλά και τις ακόμη προγενέστερες που είχα την τύχη να παρακολουθήσω. Για μια ακόμα φορά πιστοποίησα πως δεν πρόκειται να ξαναζήσω μια συναυλία των θρύλων του heavy metal όπως τη ζούσα 10-15 χρόνια πριν, αλλά αυτό ακριβώς με κάνει να μπορώ να αποσαφηνίσω τι περιμένω βλέποντας τους ζωντανά. Ως εκ τούτου, ευχαριστήθηκα με την ψυχή μου το show που παρουσίασαν στα πλαίσια της υποστήριξης του περσινού τους άλμπουμ, "The Final Frontier".



Δεν άλλαξα άποψη για το ότι οι Maiden χάνουν πολύ ώθηση με το ξεκίνημα του προ-ηχογραφημένου "Satellite 15" και την είσοδο της μπάντας με το ομώνυμο τραγούδι, αλλά ο καλπάζων ρυθμός του "El Dorado" έμοιαζε πιο δυνατός στη ζωντανή του μορφή. Το "The Talisman" είχε (κι αυτό) μάλλον χλιαρή υποδοχή από τον κόσμο, που όσο περνάνε τα χρόνια χάνει τη ζέση του ακόμα και για ονόματα όπως οι Metallica και οι Maiden, προσέχοντας μην κουνηθεί το χέρι, καθώς παίρνει video με το κινητό του. Από την άλλη, το "Coming Home" επιβεβαίωσε και στη ζωντανή του μορφή ότι είναι σπουδαίο τραγούδι, με μεγάλη ερμηνεία του Dickinson, και το "When The Wild Wind Blows", με τις πανέμορφες στρωτές εναλλαγές του, φαίνεται πως ολοκληρώνεται στο μισό χρόνο από αυτόν που διαρκεί στην πραγματικότητα.



Παράλληλα, ο πανζουρλισμός στο "Wicker Man" και το συνεχές τραγούδι στο -αγαπημένο- "Blood Brothers" υποδεικνύουν πως το "Brave New World" έχει αρχίσει να καθιερώνεται στις συνειδήσεις των οπαδών ως κλασικό άλμπουμ και ενδεχομένως το ίδιο θα ισχύσει μελλοντικά και για τα δύο επόμενα. Κάτι τέτοιο προκύπτει και από το πόσο διασκέδασε ο κόσμος κατά την εντυπωσιακή εκτέλεση του "Dance Of Death".



Μόνο που η πλειονότητα του κόσμου για μια ακόμα φορά βρέθηκε δίπλα στους Maiden για να αποθεώσει τα μεγάλα τραγούδια τους κι ας παραπονιέται αυτός που δε θα τους δει έτσι κι αλλιώς για την αμετακίνητη θέση τους στο setlist. Είτε πρόκειται για τον πανικό στο "The Trooper", είτε για τη «μοναδική κάθε φορά» συναυλιακή εμπειρία που προσφέρει το "Fear Of The Dark", είτε για το μεγαλείο του "Hallowed Be Thy Name". Δεν υπάρχουν αρκετές φορές για να ακούσεις αυτά τα τραγούδια και δεν υπάρχει κορεσμός στο να τα απολαμβάνεις να αποδίδονται ζωντανά.



Από τους Iron Maiden ξέρεις ότι θα πάρεις το 100% των θετικών του επαγγελματισμού σε θέματα όπως ο ήχος, τα σκηνικά και η απόδοση της μπάντας. Ο Bruce Dickinson συνεχίζει αλαζονικά να είναι ο καλύτερος heavy metal τραγουδιστής (σχεδόν καλύτερος κάθε φορά), ενώ για τον αρχηγό Steve Harris αρκεί κάποιος να έβλεπε το πώς αλώνιζε τη σκηνή στο encore. Ο Adrian Smith είχε για μια ακόμα φορά τον καλύτερο ήχο από τους τρεις κιθαρίστες, με τον Murray να είναι αρκετά ορεξάτος και τον Gers να κάνει ως συνήθως τα δικά του.



Μοναδική μου ένσταση ο υπέρμετρος εκνευρισμός του Dickinson κάθε φορά που άναβαν καπνογόνα στο κοινό, ιδιαίτερα όταν στο "Wicker Man" ουσιαστικά σταμάτησε να τραγουδάει, αν και στο τέλος ο καπνός τον επηρέασε φανερά. Συνολικά, το live στάθηκε στα (υψηλά) επίπεδα της προ τριετίας συναυλίας.



Πρέπει να νιώθουμε τυχεροί που εδώ και κάποια χρόνια (με ελάχιστες εξαιρέσεις) έχουμε τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε τους Iron Maiden κάθε φορά που το κάνει κι ο υπόλοιπος κόσμος, οπότε ας εκτιμήσουμε αυτό που μας προσφέρουν και να αφήσουμε στην άκρη τις γνωστές εξυπνάδες που αναπαράγουμε με ευκολία ως λαός. Οι Iron Maiden, ακόμα και εν έτει 2011, παίζουν σε ένα επίπεδο πάνω από το σύνολο των υπολοίπων συγκροτημάτων και θα είμαστε εκεί και την επόμενη φορά που θα μας επισκεφτούν, γνωρίζοντας τι περιμένουμε από αυτούς.

Setlist:

Satellite 15... The Final Frontier
El Dorado
2 Minutes to Midnight
The Talisman
Coming Home
Dance of Death
The Trooper
The Wicker Man
Blood Brothers
When the Wild Wind Blows
The Evil That Men Do
Fear of the Dark
Iron Maiden
----------------------------
The Number of the Beast
Hallowed Be Thy Name
Running Free

 

 

 

 

Χρήστος Καραδημήτρης


Για περισσότερες φωτογραφίες από το Sonisphere Festival επισκεφτείτε το σχετικό φωτορεπορτάζ μας.

 

 

  • SHARE
  • TWEET