Kairon; IRSE

Με το που ολοκληρώνεται η εντυπωσιακή εισαγωγή του "Psionic Static", έχει ήδη γίνει ξεκάθαρο γιατί αρκετοί ποντάρουν ότι οι Kairon; IRSE είναι το next big thing του ψυχεδελικού rock. Το τρίτο τους άλμπουμ με τίτλο "Polysomn" σκοπεύει να εδραιώσει αυτή την πεποίθηση και δεν αφήνει πολλά περιθώρια αμφιβολίας: όλα δείχνουν προς μια ψυχεδελική υπερπαραγωγή.

Τί είναι όμως η ψυχεδέλεια; Είναι στυλ; Αν ναι, οι Kairon; IRSE παίρνουν άριστα. Χρησιμοποιούν κάθε πιθανό και απίθανο κλισέ, κάθε glitching ήχο, τα πιο πολύχρωμα synths, τα πιο παραισθησιογόνα grooves και τις πιο αστεράτες μπασογραμμές για να σε εντάξουν ολοκληρωτικά στο αντίστοιχο περιβάλλον. Τα φωνητικά είναι τα κλασικά αφηρημένα/αιθέρια του είδους και οι κιθάρες φέρνουν και λίγο θόρυβο, όταν πρέπει. Συγκριτικά με το "Ruination", φαίνεται ότι «στρογγυλεύουν» τα πολλά fuzz-αρίσματα και αφήνουν το prog ελαφρώς σε δεύτερη μοίρα. Θα έλεγε κανείς ότι ωριμάζουν, όσο ωριμάζει και ο Jun-His σαν παραγωγός - εξακολουθώντας όμως να κρατάει τη σπουδαία άποψη για τη δική του μπάντα.

Αν όμως η ψυχεδέλεια είναι μια κατάσταση στην οποία σε υποβάλλει η σύνθεση, οι Kairon; IRSE βαθμολογούνται απλά με «Καλώς». Έχουν πολλές ωραίες ιδέες και γράφουν ωραία τραγούδια, κάποιες φορές παραπάνω κι από καλά. Εστιασμένοι όμως πολύ στο ηχητικό κομμάτι και στο στυλ, δίνουν την εντύπωση ότι δεν δίνουν την ίδια στοργή στη σύνθεση και τη ροή της μουσικής, όπως έκαναν ας πούμε πέρσι οι Ισλανδοί Lucy In Blue, «αναγκάζοντας» μας να τους βάλουμε στους καλύτερους της χρονιάς. Το "Polysomn" στα αυτιά μου έχει και κάποιες κοιλιές δίπλα στις στιγμές που είναι ικανές να συναρπάσουν. Υπάρχουν και τέτοιες και, παραδόξως, πρόκειται για τις συνθέσεις που εξερευνούν τα μελωδικά τους όρια ("Welcome Blue Valkyrie", "Mir Inoi").

Οι θιασώτες λοιπόν του ύφους, θα λατρέψουν τον δίσκο. Θα ταξιδέψουν στο σύμπαν της χρυσής late '60s psych εποχής, θα ρουφήξουν κάποιες βαρύτερες αλλά και κάποιες dream pop τζούρες και θα δουν τον κόσμο μέσα από μωβ, λαχανί, ροζ και βυσσινί ηχητικές φαντασμαγορίες. Όσοι όμως προτιμούν την υποβολή από την επιβολή, θα σκάψουν για να βρουν τις δικές τους στιγμές. Τα prog ηχοτόπια του "Hypnogram" είναι πολύ πυκνά για να τα αγνοήσεις, ο ρυθμός του "White Flies" πολύ δυνατός για να μην λικνιστείς, ο δίσκος όμως συνολικά δεν είναι απόλυτα συνεπής με την υπεροχή. Πάει κι έρχεται.

Όλα λοιπόν καταλήγουν στο πως επιθυμεί να τριπάρει ο καθένας. Η προσωπική μου εντύπωση για το "Polysomn" είναι ότι αποτελεί έναν αρκετά εξεζητημένο δίσκο που δεν με γραπώνει συναισθηματικά αλλά με πείθει ηχητικά. Η εντύπωση ενός καλού δίσκου που κυλάει κι αφήνει μια ελαφριά αίσθηση, δεν με ανυψώνει και δεν με αφήνει να βουλιάξω και η ικανοποίηση της ακρόασης έρχεται από αυτό που ακούω κι όχι από αυτό που νιώθω. Παρ 'όλα αυτά, οι Kairon; IRSE αναντίρρητα ωριμάζουν και δεν βρίσκω παράλογο να ποντάρεις σε αυτούς. Ίσως απλώς αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά το βυσσινί.