Crippled Black Phoenix

Ellengæst

Season Of Mist (2020)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 30/11/2020
Το άνισο περιεχόμενο υποτιμά λιγουλάκι τον δίσκο, ο οποίος όμως παραμένει υψηλού επιπέδου με δύο συγκλονιστικές συνθέσεις
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που θεωρεί τους Crippled Black Phoenix ως την πιο αγαπημένη του μπάντα όλων των εποχών. Αυτό καταδεικνύει και πόσο εξωφρενικά υποτιμημένη μπάντα είναι.

Αν κάτσω να το πολυσκεφτώ, ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι είναι υπερπαραγωγικοί κυκλοφορώντας κάτι σχεδόν κάθε χρόνο από το 2007. Ακόμα και τα ΕΡ τους είναι τεράστια σε διάρκεια, που θα μπορούσαν να θεωρούνται πολλές φορές ως κανονικότατα full length άλμπουμ.

Το φετινό "Ellengæst" καλή ώρα, με τα οκτώ τραγούδια του και τα 54 λεπτά διάρκεια, βρίσκει τους Βρετανούς στη συνηθισμένη τους μίζερη και μελαγχολική ροπή, που όμως σου φτιάχνει τη διάθεση.

Στις περίεργες μέρες που όλοι βιώνουμε κάτι έγινε «χοντρό» πρέπει να έγινε πάλι με το line-up της μπάντας και παρατηρούμε ότι το αφεντικό Justin Greaves αυτήν τη φορά χρησιμοποίησε πολλαπλούς guests -κυρίως- στα φωνητικά, οι οποίοι αλλάζουν σημαντικά την αισθητική του άλμπουμ. Για να κάνουμε και λίγο name dropping βλέπουμε ότι στο δίσκο εμφανίζονται διάφορες ενδιαφέρουσες φιγούρες.

Για παράδειγμα ακούμε τον Gaahl (ναι και εγώ απορώ), ο οποίος κρατάει απόσταση από το black metal παρελθόν του και με εντυπωσιάζει με τη βαθιά μελωδική φωνή του στο "In The Night". Επίσης κάνει εμφάνιση o συνταξιούχος Vincent Cavanagh των Anathema στο "Lost", αν και κυρίως τον ακούμε στο εναρκτήριο "House Of Fools". Ο δίσκος γενικά έχει μπόλικο χρώμα από Anathema, και το συγκεκριμένο κομμάτι με παρέπεμψε αρκετά αρχικά προς τους Νορβηγούς Manes, παρά τα midtempo μελωδικά πηγαινέλα με τα υποτονικά περάσματα μόνο με πιάνο. Στη συνέχεια, στο slow-burn post-rock 11λέπτο άσμα, "The Invisible Past", κάνει το guestαριλίκι του και ο Jonathan Hulten των Tribulation, το οποίο θα έλεγα ότι δυστυχώς ανήκει σε αυτά τα τραγούδια που έχεις απλά ακούσει ξανά από αλλού καλύτερα.

Όμως με το "Cry Of Love" ο δίσκος μας προσφέρει και ένα τεράστιο, σχεδόν ραδιοφωνικό dark rock χιτάκι, το οποίο μου θύμισε και λίγο Tiamat (εποχής 2000) με τον μπασίστα των CBP να αναλαμβάνει και τα φωνητικά.

Το πιο ιδιαίτερο τραγούδι του δίσκου όμως είναι με διαφορά το "Everything I Say". Εδώ η ανατριχιαστική ομοιότητα της Belinda Kordic με τη Marianne Faithfull, κάνει αυτό το τραγούδι για εμένα το highlight του δίσκου, αφού έχει μια σχεδόν χειροπιαστή θεατρική δραματικότητα και η μελωδία του βάζει τη θλίψη σαν ένα εθιστικό ναρκωτικό κάτω από το πετσί σου και σε κάνει να αναζητάς περισσότερο.

Προσπερνώ την ηχητική κάλτσα του τραγουδιού με το όνομα (-) και πάω κατευθείαν στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου, το οποίο είναι μια new wave διασκευή στους Bauhaus, που παραδόξως δεν είναι τελείως ξέμπαρκη στη γενικότερη αισθητική του "Ellengæst". Βέβαια, οι CBP μας έχουν ξανακλείσει δίσκο τους με κάτι κάπως εκτός κλίματος.

Αν και βρίσκω το περιεχόμενο του "Ellengæst" συνολικά άνισο, το υψηλό επίπεδο του συγκροτήματος σώζει τελικά το δίσκο και οι Crippled Black Phoenix παραμένουν στη συνείδηση μας ως μια τεράστια, αλλά υποτιμημένη μπάντα.

  • SHARE
  • TWEET