Long Distance Calling
How Do We Want To Live?
Το ορχηστρικό post-rock των Γερμανών εμπλουτίζεται με φουτουριστικά στοιχεία σε ένα ομολογουμένως αρκετά ευχάριστο άκουσμα
Από τη στιγμή που οι Γερμανοί post-rockers αποφάσισαν ότι το εγχείρημα «μόνιμα φωνητικά» υποβαθμίζει το τελικό αποτέλεσμα, έχω την εντύπωση ότι αναγκάστηκαν να εκφράσουν με διαφορετικό τρόπο την ανάγκη τους για εξέλιξη. Το κατ' εξοχήν ορχηστρικό συγκρότημα έχει αφήσει βαθιά το στίγμα του στο post-rock και μετά από μια μικρή κοιλιά, φαίνεται πως βρίσκεται σε ανοδική τροχιά, όπως αποδείχθηκε με το προηγούμενο άλμπουμ τους, το "Boundless".
Για τις ανάγκες του τελευταίου, οι Long Distance Calling κλείστηκαν σε μια καλύβα μέσα στο δάσος και εμπνεύστηκαν από τη φύση όταν έγραφαν τον δίσκο. Στην περίπτωση του "How Do We Want To Live?" η έμπνευση έρχεται από μια εκ διαμέτρου αντίθετη πηγή. Η Τεχνητή Νοημοσύνη, καθώς και ο βαθμός που αυτή έχει εισέλθει στην καθημερινότητά μας και μας επηρεάζει είναι η πηγή του νέου δίσκου.
Είναι αλήθεια ότι το εξώφυλλο δεν είναι κάτι που θα περίμενα από τους Γερμανούς. Ταιριάζει πιο πολύ σε soundtrack μιας φουτουριστικού τύπου ταινίας. Ωστόσο, επειδή ακριβώς δεν είναι κάτι που φέρνει σε Long Distance Calling, μου εξήψε το ενδιαφέρον, το οποίο διατήρησε και το πρώτο αρκετά ενδιαφέρον δείγμα με το "Hazard".
Ήδη από το εισαγωγικό μέρος του "Curiosity", παρατηρείται η προσπάθεια να δημιουργηθεί και μουσικά ένα δυστοπικό μέλλον. Αρκετά «μπλιμπλίκια», και ταξιδιάρικες floyd-ικές μελωδίες με στιβαρές μπασογραμμές και φουτουριστικά πλήκτρα προδιαθέτουν για ένα αλλόκοσμο σύμπαν. Το "Hazard" είναι πιο κοντά σε αυτό που θα λέγαμε trademark Long Distance Calling κομμάτι, και για αυτό θα προσεγγίσει πιο εύκολα τους παλαιότερους οπαδούς της μπάντας. Σε πιο synthwave καταστάσεις μπλέκεται το "Voices" - δεύτερο δείγμα που έδωσαν στη δημοσιότητα - μπλέκοντας και με το post-rock, φυσικά, σε ακόμα μια αρκετά ενδιαφέρουσα στιγμή του δίσκου.
Η αλήθεια είναι ότι στιγμές που θα πλήξεις, απουσιάζουν από τον δίσκο. Κάθε κομμάτι έχει τον δικό του χαρακτήρα και σε κάθε ένα από αυτά θα βρείς τόσο στοιχεία που αναγνωρίζεις στην πάροδο της δισκογραφίας των Γερμανών, αλλά και καινούργια πράγματα που εμπλουτίζουν τον ήχο τους.
Για μένα, καλύτερα από τα υπόλοιπα, δουλεύουν τα "Fail / Opportunity" με την έντονη trip-hop / ηλεκτρονική διάθεσή του και το τσέλο να κυριαρχεί, καθώς και το "Immunity", το οποίο ακολουθεί και φέρνει αρκετά God Is An Astronaut στο νου, αλλά το βασικό riff της κιθάρας είναι ξεκάθαρα Long Distance Calling.
Η απόπειρα να συνεχίσουν την παράδοση όπου φιλοξενούν έναν τραγουδιστή σε μια και μόνο σύνθεση με φωνητικά στο δίσκο, ελαφρώς διαφοροποιείται, αφού αυτή τη φορά τη σκυτάλη παίρνει ο σχετικά άσημος Eric Pulverich των Kyles Tolone, μιας alternative / indie rock μπάντας, με το τελικό αποτέλεσμα να μην καταφέρνει να αναδειχθεί σε highlight του δίσκου.
Εν κατακλείδι, οι Long Distance Calling τολμούν και διαφοροποιούν το υλικό τους, ενσωματώνοντας αρκετά από τα στοιχεία που συνάδουν με το φουτουριστικό θέμα του "How Do We Want To Live?". Ενδεχομένως, οι συνθέσεις να μην αγγίζουν το επίπεδο παλαιότερων κομματιών, όπως τα "Black Paper Planes" και "Arecibo", αλλά θεωρώ πως η ακρόαση του δίσκου είναι μια περισσότερο εσωτερική υπόθεση από τις προηγούμενες δουλειές τους. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι αρκετά ενδιαφέρον και ποιοτικά συνάδει με την δισκογραφία των Γερμανών, οι οποίοι έχουν εξελιχθεί σε μια δυναμική μονάδα στον χώρο του post-rock.