pg.lost

Μία κριτική μπορεί να είναι δύσκολη να συγγραφεί για πολλούς λόγους. Μπορεί το υλικό να μη σου άρεσε, μπορεί να εκτέθηκες σε αυτό σε λάθος ώρα, σε λάθος στιγμή. Μπορεί να δέθηκες συναισθηματικά μαζί του και άντε τώρα να μεταδώσεις στο χαρτί αυτά που ένιωσες. Μπορεί να φοβάσαι κιόλας να το κάνεις αυτό. Μπορεί να σου άρεσε αλλά να μη σου έδωσε το πάτημα που έψαχνες να γράψεις κάτι όμορφο. Μπορεί να μη σου άρεσε καθόλου αλλά να μη σου έδωσε το πάτημα να γράψεις κάτι άσχημο. Μπορεί απλά να είσαι κακός* στο γράψιμο.

Πάντα με πιάνουν τα υπαρξιακά μου λοιπόν όταν πρέπει να μιλήσω για κάποιο post-rock δίσκο, γιατί νιώθω ότι πρέπει να αρχίσω τα φιλοσοφικά και τα αφηρημένα.

Το πού κάθονται οι pg.lost ανάμεσα στα πιο εδραιωμένα ονόματα του χώρου είναι ένα μυστήριο για μένα. Στα αυτιά και τα μάτια μου, πρόκειται για την μπάντα που έχει γράψει ίσως ένα από τα καλύτερα post-rock κομμάτια όλων των εποχών (βλέπε Yes I Am), αλλά δεν φαίνεται να αναφέρονται συχνά μαζί με τους «μεγάλους». Ίσως δεν έχω βρεθεί στις σωστές κουβέντες. Θα μου πεις, είναι και ο χώρος έτσι που κανείς δε μιλάει γενικώς και η οποιαδήποτε σύγκριση γίνεται δύσκολη - άλλωστε - πόσο ζυγίζει ένα vibe;

Μάλλον το μεγαλύτερο πρόβλημα της μπάντας ήταν ότι πάντα πατούσε σε γνώριμες φόρμες, και σαν επιλέξεις να το κάνεις αυτό, η μοναδική σου επιλογή για να ξεχωρίσεις είναι να προσφέρεις αγνή ποιότητα μόνο. Αναλαμπές τέτοιας ποιότητας υπήρχαν στη δισκογραφία τους (βλέπε Terrain), αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο - για να μη πω αδύνατον - να διατηρήσεις ένα τέτοιο επίπεδο σε βάθος χρόνου/δίσκου. Εκεί λοιπόν χαντακώνονταν δισκογραφικά η μπάντα, προσφέροντας σταθερά καλό μεν αλλά γνώριμο δε υλικό.

Με το "Oscillate" όμως νιώθω ότι έκαναν την υπέρβαση. Ναι μεν πατάνε σε πολύ γνώριμες φόρμες αλλά οι συνθέσεις αυτές καθαυτές μου φαίνονται στιβαρές, προσεγμένες και απροσδόκητα πιασάρικες (πράγμα που δε συνηθίζεται να λέγεται για post-rock δίσκους). Με δυοτρείς ακροάσεις είχα ήδη ξεχωρίσει μελωδίες που μου είχαν κολλήσει στο κεφάλι (βλέπε Waves) και όποτε είχα χρόνο και χώρο να ντύσω την μπανάλ, πανδημική μου καθημερινότητα με ένα σάουντρακ, γύρναγα στον δίσκο αυτόν.

Εκεί που με πιάνουν τα υπαρξιακά μου είναι πως δε θα εκπλαγώ καθόλου αν γυρίσεις και μου πεις πως δεν εντόπισες ούτε μισή στιγμή έμπνευσης στον δίσκο. Το ότι με το πέρασμα από το Mandalorianικό τέλος του ομώνυμου κομματιού στο "E22" δεν άρχισες αμέσως να λικνίζεσαι στον ρυθμό του αρπίσματος, το ότι το build-up του "Shelter" δε σου φάνηκε για σεμινάριο, το ότι οι επιλογές και θέσεις των κομματιών δε θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα, έτσι ώστε να μη μειωθεί το ενδιαφέρον σου ούτε δευτερόλεπτο.

Μπορεί να εκτέθηκα στο δίσκο στη σωστή ώρα, στη σωστή στιγμή, άλλα έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, έχει υπάρξει πανέμορφη συντροφιά εδώ και πολλές ακροάσεις και δεν τον βαριέμαι ούτε λίγο.

Bandcamp

*το autocorrect του γκουγκλ ήθελε να μου το κάνει «καλός». Μη με πατρονάρεις έτσι ρε γκουγκλ - είμαι που είμαι έτσι όπως είμαι - μη με πατρονάρεις.