Caspian

Αυτό το συγκρότημα ήταν και φυσικά θα παραμείνει για πάντα πολύ ψηλά στις προτιμήσεις όλων όσων έχουν ασχοληθεί με το μοντέρνο και χωρίς κανόνες rock. Είναι μία από τις μπάντες στυλοβάτες του post-rock και σίγουρα έχουν αποδείξει και ζωντανά ότι μπορούν να παίξουν πολύ καλά και με τον θόρυβο αλλά και την ατμόσφαιρα.

Από το εκπληκτικό ντεμπούτο τους "Four Trees" και μετά, δυστυχώς κάθε νέα τους κυκλοφορία ήταν λίγο πιο ρηχή. Τα "Tertia", "Waking Season", "Hymn For The Greatest Generation" και "Dust And Disquiet" που έχω ακούσει, αν το ντεμπούτο έπαιρνε πέντε στα πέντε, τα επόμενα έχαναν και από μισό πόντο στη θεωρητική βαθμολόγηση που θα έκανα.

Ευτυχώς η φετινή κυκλοφορία κολυμπάει λίγο καλύτερα. Νοσταλγεί και καλά κάνει, το παρελθόν και προσπαθεί να κινηθεί κάπου μεταξύ έντονου θορύβου και συναισθηματικής ατμόσφαιρας. Όχι δεν έγιναν ξαφνικά οι GY!BE στην ένταση και οι Sigur Ros στην ατμόσφαιρα, αλλά τα δύο στοιχεία που τους έκαναν μεγάλους υπάρχουν στις συνθέσεις αυτές και θα έλεγα ότι έχουν τοποθετηθεί αρκετά καλά. Βρήκα εξαιρετικά σημεία, όπως στις κιθάρες στα κομμάτια "Flowers Of Light" και "Collapser" ας πούμε, χωρίς όμως να εντοπίσω τίποτα φρέσκο, μοντέρνο και καινοτόμο. Είναι νοσταλγικά, θυμούνται την αρχή του είδους, τις αρχές της ίδιας τους της έμπνευσης, χωρίς να το εξελίσσουν καθόλου. Το γαργάλημα στο "Division Blues" θυμίζει τους Ιάπωνες μάστορες του χώρου και θα έλεγα ότι για λίγες μικρές στιγμές σε αναγκάζει να κλήσεις τα μάτια σου. Με κλειστά τα μάτια οφείλεις να μείνεις και στα γλυκά και βαθιά συναισθηματικά "Nostalgist", το ομώνυμο και το "Onsra" που χαρίζουν την άλλη πτυχή του συγκροτήματος. Αν όλα τα κομμάτια ήταν σαν τη σύνθεση "Ishmael" ενδεχομένως να είχα μια εντελώς διαφορετική συνολική άποψη για τον δίσκο. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό και ακραία ατμοσφαιρικό κομμάτι που από την ακουστική κιθάρα, το τσέλο και τα βιολιά και τη μικρή επανάληψη, ξεσπά σε ένα υπέροχο θηρίο θορύβου που γαργαλάει και κεντρίζει τα παιδεμένα αυτιά. Το περισσότερο συγκινητικό κομμάτι θα μπορούσα να πω. To πιο καλοφτιαγμένο. Το πιο προσεγμένο. Αυτό που κάνει τη διαφορά. Είναι ίσως στα καλύτερα του είδους, για πάντα.

Τελικά η ουσία του δίσκου και το συμπέρασμα των ακροάσεων καταλήγει ότι οι μεγάλες στιγμές του δίσκου είναι σκόρπιες και δυστυχώς εντελώς τυχαία βαλμένες μέσα στην ενορχήστρωση των συνθέσεων. Δεν θα ακούσετε τίποτα άσχημο, δεν θα ακούσετε τίποτα κακοφτιαγμένο, δεν θα ακούσετε όμως και τίποτα πρωτότυπο και προπαντός θα ακούσετε μεγάλες στιγμές κρυμμένες σε λίγα δευτερόλεπτα ή πίσω από πολύ μικρές λεπτομέρειες. Δεν είναι κακό, απλά δεν είναι αυτό που θα σε κολλήσει στον τοίχο. Εκμεταλλευτείτε τα καλά του στοιχεία και απολαύστε τα μαζί με το υπόλοιπο.

Bandcamp
Spotify