Ανασκόπηση 2019: Speed/ Thrash Metal

Larry Carroll (R.I.P)

Είπαμε, αυτή η χρονιά φέρνει ποικιλοτρόπως τη σκιά των Σφαγέων. Δυστυχώς, αυτή η σκιά μπορεί να αποκτήσει και μια μακάβρια διάσταση. Ο Lawrence Carroll (1954 - 2019) ήταν ένας ιδιαίτερα πετυχημένος εικαστικός καλλιτέχνης. Παράλληλα όμως, ήταν και ο δημιουργός των μνημειωδών εξωφύλλων των εξής Slayer δίσκων: Reign In Blood (1986), South Of Heaven (1988), Seasons In The Abyss (1990), Christ Illusion (2006). Σίγουρα θα θυμάται ο καθένας μας τη διαστροφική ατμόσφαιρα που ένιωσε να τον κατακλύζει όταν συντόνισε τις μνημειώδεις συνθέσεις με το διαχρονικό περίβλημα. Όπως και με κάθε καλλιτέχνη, η κληρονομιά του Carroll, τουλάχιστον στον χώρο μας, θα υφίσταται στον αιώνα τον άπαντα, μιας και τα εξώφυλλά του, ειδικά αυτά των ‘80s Slayer, θα είναι εξίσου κλασικά με το μουσικό τους περιεχόμενο.

Μorten Stützer (R.I.P.)

Μόλις στα 57 του χρόνια μας άφησε τον περασμένο Οκτώβρη ο (αρχικά μπασίστας μα μετέπειτα) κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος των Δανών thrashers Artillery, Morten Stützer. Ο βετεράνος μουσικός ταλαιπωρούταν από προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια, τα οποία και τον εμπόδιζαν στη συμμετοχή του στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας κι επιδεινώθηκαν σημαντικά εντός του έτους που φεύγει, με τη θρόμβωση να ορίζεται ως η επίσημη αιτία θανάτου του.

Bruce Corbitt (R.I.P.)

Τη σημαντικότερη μάχη της ζωής του, σε ηλικία 56 ετών, έχασε δυστυχώς και ο Bruce Corbitt των ιστορικών Τεξανών thrashers Rigor Mortis, από επιπλοκές του καρκίνου του οισοφάγου από τον οποίο έπασχε. Ο Αμερικάνος τραγουδιστής υπήρξε μια εμβληματική μορφή του αμερικανικού thrash underground, ζώντας μια έντονη ζωή πάνω και κάτω από τη σκηνή και γλιτώνοντας τα χειρότερα σε μια-δυο περιπτώσεις που η σωματική του ακεραιότητα του βρέθηκε σε κίνδυνο παλιότερα (τόσο από ένα on stage μαχαίρωμα του, όσο και από μια καρδιακή προσβολή πριν μερικά χρόνια).

Peter Hobbs (R.I.P)

Μία από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές του Αυστραλιανού thrash ήχου έφυγε τις 21 Οκτωβρίου. Ο Peter Hobbs ήταν η ηγετική μορφή των Tyrus, εκ των πρώτων ακραίων metal μπαντών της Μελβούρνης. Κάπου στις αρχές του 1987 θα αρχίσει το solo project του, με το δίσκο "Hobbs Angel Of Death" του 1988 να μένει για πάντα στις καρδιές μας. Ήχος από τον Harris Johns, η Sodom αύρα να ποτίζει κάθε σύνθεση του ταλαντούχου κιθαρίστα ενώ άσματα σαν τα "Lucifer’s Domain" και "Crucifixion" έχουν στοιχειώσει τις εφηβικές μας στιγμές. Το δε "Satans Crusade" κάνει μέχρι και τους Profanatica να κοκκινίζουν. Περιόδευε μέχρι το θάνατό του ενώ το τελευταίο album "Heaven Bled" με μισό ιταλικό line-up άρεσε σε αρκετούς.

Thrash Metal Goes To The Movies

Τα μουσικά biopics τείνουν να γίνουν μόδα τα τελευταία χρόνια με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Το 2019, είδε τη βιομηχανία του θεάματος να φλερτάρει με την '80s κληρονομιά του ιδιώματος ποικιλοτρόπως. Αρχικά, η κυκλοφορία, που κατέφθασε και στην Ελλάδα, του "Murder In The Front Rοw" για τη σκηνή του San Fransisco, είναι εξέχουσας σημασίας, ιστορικά και μουσικά, ενώ ο ίδιος ο Adam Dubin μας μίλησε γενικότερα για τις μουσικές ταινίες. Οι Metallica, που πλέον είναι ντροπή, κρίμα και άδικο να αποκαλούνται thrash metal, κυκλοφόρησαν είκοσι χρόνια μετά, τη δεύτερη σύμπραξή τους με τη φιλαρμονική του San Fransisco, το S&M2, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένας συνδυασμός του πρωταρχικού αποτελέσματος με τις απαιτήσεις ενός σύγχρονου Metallica concert. Φυσικά, επειδή ποτέ δεν θα ξεμείνουμε από αναφορές στους Slayer, με τη σειρά τους ολοκλήρωσαν την τελευταία τους περιοδεία συνδυάζοντάς την με την κυκλοφορία του fiction/live album "Repentless Killogy".

Possessed - Revelations Of Oblivion

Οι Possessed είναι διπλοθεσίτες στις ανασκοπήσεις μας μιας και χτυπούν σε διπλό ταμπλό, death και thrash. Επίσης είναι μια ακόμα καλή ευκαιρία να σας πιπιλίσουμε το μυαλό και να προπαγανδίσουμε όσο γίνεται περισσότερο για της τελειότητα του "Revelations Of Oblivion". Σίγουρα ο Emilio Marquez έχει δίκιο όταν λέει ότι «με την υπομονή έρχεται και η επιτυχία» αλλά άσματα σαν τα "No More Room In Hell" ή "Demon" λίγοι τα περίμεναν. Και ναι, η San Francisco αισθητική των riff εξακολουθεί να υπάρχει μαζί με τη φωνάρα του Becerra.

Death Angel - Humanicide

Με την ορμή αγέραστων εφήβων και την εμπειρία να δρα ευεργετικά στις συνθετικές τους αρετές, οι Death Angel μας προσέφεραν ακόμη έναν εξαιρετικό δίσκο εκρηκτικού thrash metal, με στιχουργική προσέγγιση που στηλιτεύει τα κακώς κείμενα του σύγχρονου κόσμου και μικρές μουσικές εκπλήξεις που ρέουν αβίαστα.

Exumer - Hostile Defiance

Μέσα σε μόλις επτά χρόνια οι Mem Von Stein (φωνή) και Ray Mensh (κιθάρα) έχουν δώσει άλλο αέρα στους Exumer. Σίγουρα αναπολούμε το "Possessed By Fire" αλλά θα ήμασταν κουφοί αν δεν αναγνωρίζαμε το τι έχουν καταφέρει με τα τρία album της επιστροφής τους. Το "Hostile Defiance" συγκεκριμένα μας εκπλήσσει με την ορμητικότητα του και το πόσο εύληπτα είναι τα τραγούδια που περιλαμβάνει. Βάλτε και τους εξαιρετικούς στίχους και έχετε ένα δίσκο φυτίλι σε στουπί με βενζίνη.

Sodom - "Out Of The Frontline Trench"

Τι και αν κυκλοφόρησαν απλά ένα EP φέτος; Αν το ακούσατε τότε ξέρετε γιατί βρίσκονται σε αυτήν τη θέση. Η ποιότητα των συνθέσεων, αλλά κυρίως ο διακριτικός ανανεωτικός αέρας που αυτές φέρουν, μόνο να προσθέσουν μπορούν στην κληρονομιά των Γερμανών. Στα λόγια του ίδιου του Angelripper, το "Out Of The Frontline Trench" είναι μια ουσιαστική επιστροφή στις ρίζες. Μπορεί τα τρία νέα τραγούδια να τραβάνε την προσοχή, αλλά ακόμη και η διασκευή σε Sacrilege και η επανηχογράφηση του "Agent Orange" βγάζoυν νόημα. Εν τέλει, οι Sodom συνεχίζουν να κινούνται σε υψηλά επίπεδα και να απασχολούν δια της παροντικής τους υπόστασης και όχι μόνο της νοσταλγικής.

Flotsam And Jetsam - The End Of Chaos

Σε μια ανέλπιστη μα τόσο καλοδεχούμενη επιστροφή στη φόρμα, οι power/thrashers από την Arizona κυκλοφόρησαν μια δουλειά που συγκαταλέγεται άνετα στο top-5 της δισκογραφικής τους πορείας, υπολειπόμενη αντικειμενικά μονάχα σε σύγκριση με τα κορυφαία "Doomsday For The Deceiver" και "No Place For Disgrace". Αν δεν είχε κι αυτό το απαράδεκτα προχειροφτιαγμένο εξώφυλλο...

Overkill - The Wings Of War

Η δεκαετία που έρχεται στη δύση της έχει σίγουρα βασικούς πρωταγωνιστές για το thrash την ομάδα των Overkill. Με το "Ironbound" του 2010 και με 5 δίσκους στη πλάτη δεν γίνεται να μην τους χειροκροτήσεις. Εμμένουν στο στυλ που έχουν εδραιώσει, σίγουρα κάπου επαναλαμβάνονται αλλά όλοι τους διατηρούνται σε δαιμονισμένη φόρμα. Πράγμα που συνεχίζεται με το "The Wings Of War". Ειδικά ο Bobby δεν παύει να μας τρελαίνει με τις τσαμπουκαλεμένες ερμηνείες του. Σίγουρα θα προτιμούσαμε καλύτερο ήχο στα τύμπανα, δεν κρύβουμε και την τοτεμική λατρεία στον Gustafson αλλά οι κύριοι εδώ είναι σκέτη πώρωση. Και στα live τους εξακολουθούν να σκοτώνουν. 

Suicidal Angels - Years Of Aggression

Το πιο πρόσφατο δημιούργημα της κυρίαρχης εγχώριας thrash metal δύναμης εμφανίστηκε αρκούντως πιστό στις μουσικές της αξίες, όντως υποδειγματικό στο να ανανεώσει τις καθιερωμένες συνθετικές της μανιέρες με ώριμες διαφοροποιήσεις κι έχοντας την έμπνευση σε περίσσεια.

Xentrix - Bury The Pain

Η ανανέωση σε πρόσωπα και ιδέες είχε ευεργετική επίδραση στους βετεράνους Βρετανούς thrashers, αφού οι πρόσφατες προσθήκες των Jay Walsh και Chris Shires (σε φωνητικά/κιθάρα και μπάσο, αντίστοιχα) τους οδήγησαν στη δημιουργία ένος πραγματικά ανταγωνιστικού δίσκου ποιοτικού κοπανήματος, το οποίο σχεδόν συναγωνίζεται τις δύο πρώτες, κλασικές, δουλειές τους.

Destruction - Born To Perish

Το "Born To Perish" βρίσκει τους Destruction ανανεωμένους. Έχοντας βάλει άλλη μια κιθάρα στο line-up τους σε χτυπούν με κάποια ωραία solo ενώ η έλευση του θηρίου Randy Black κάνει πιο πλούσια τα τραγούδια. Κατά τ’ άλλα δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηριστεί η συγκεκριμένη δουλειά αν όχι η καλύτερη, σίγουρα απ΄ τις σημαντικότερες μετά την επανασύνδεσή τους. Δεν είναι και επίτευγμα μιας και οι Γερμανοί δεν είχαν κυκλοφορήσει με το 2000 κάτι το συγκλονιστικό αλλά δεν παύουν riff σαν αυτά στο κομμάτι "Born To Perish" να συγκινούν. 

Sacred Reich - Awakening

Οι Αμερικάνοι έχουν μεγάλο κοινό στη χώρα μας. Απλά αναλογιστείτε το τι γίνεται διαχρονικά στα metal clubs υπό τους ήχους τους. Η επιστροφή με το "Awakening" ίσως ακούστηκε με μεγαλύτερη επιφύλαξη απ όσο θα έπρεπε. Διότι αν το δούμε ψυχρά η φωνή του Phil Rind το χει ακόμα ενώ έχουν μια τέτοια ρυθμικότητα τα τραγούδια τους που αποκλείεται να μην χτυπηθείτε μ’ αυτά. Το "Divide & Conquer" ίσως στέκεται πιο ψηλά απ’ όλα αλλά γενικώς οι Sacred Reich δείχνουν δόντια. Θα επιθυμούσαμε που και που λίγο παραπάνω ταχύτητα, ίσως και μεγαλύτερη προσοχή σε κάποια σημεία αλλά γενικά σου μένει κάτι αρκετά καλό στο τέλος. Χαλάλι τους.

Algebra -Pulse?

Βλέπεις το όνομα της μπάντας και τη χώρα καταγωγής της και λογικά αρχίζεις να υποψιάζεσαι περί τίνος πρόκειται. Οι Ελβετοί, στον τρίτο τους δίσκο, πράγματι τελειοποιούν το προσωπικό τους μείγμα tech thrash επιρροών συνθέτοντας μια από τις πιο αξιοσημείωτες κυκλοφορίες της χρονιάς στον χώρο. Η ορμή και η εξαιρετική σύγχρονη παραγωγή, τους επιτρέπουν να φέρουν στο προσκήνιο τις επιρροές από Coroner και Forbidden και όχι μόνο. Το "Pulse?" είναι δίσκος με προσωπικότητα, ο οποίος ηχεί αρκετά άμεσος για το ύφος του, χωρίς όμως να προσποιείται στιγμή κερδίζοντας τη θέση του στις κυκλοφορίες που ξεχώρισαν φέτος στο ιδίωμα.

Warsenal - Feast Your Eyes

Ζήτω το Quebec! Thrash μέχρι τελικής πτώσης! Ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Mathieu Rondeau εξαπολύει δολοφονικά riff με τέτοια άνεση που μένεις χάνος. Πλαισιωμένος από δύο δυνατούς παίχτες στο rhythm section στριφογυρίζει γύρω από Megadeth, Whiplash, Voivod και πάει λέγοντας. Το "Feast Your Eyes" είναι η δεύτερη δουλειά τους μετά την ένοχη και βρώμικη απόλαυση του "Barn Burner" και αν συνεχίσουν έτσι θα σπάσουν οι αυχένες μας. Υπερκινητικό, αλλοπρόσαλλο το thrash των Καναδών μας έχει συνεπάρει.

War Curse - Eradication

H Svart είναι τόσο προσεγμένη εταιρεία που, μεταξύ των εξαιρετικών κυκλοφοριών που μας χάρισε, κυκλοφόρησε και τον νέο δίσκο των War Curse. Οι Αμερικανοί στον δεύτερο τους δίσκο, με νέο τραγουδιστή, δείχνουν να ξεχωρίζουν με χαρακτηριστική άνεση όσον αφορά τους σύγχρονους τους. Το "Eradication" ρέει αβίαστα, διαθέτει εξαιρετική bay area παραγωγή, αλλά το κυριότερο, αποτελείται από ευκολομνημόνευτες τραγουδάρες. Οι Testament συναντούν τους Metallica, με μικρές Megadeth μελωδικές πινελιές. Εδώ δεν μιλάμε για κάποιο thrash metal παρακλάδι, αλλά το παλιό, το ορθόδοξο, με ολόφρεσκες όμως συνθέσεις. Υπολογίστε δε, την ύπαρξη του Jason Viebrooks (Exhorder/Heathen) στο μπάσο και βρήκατε και τον συνδετικό κρίκο.

Hatriot - From Days Unto Darkness

Οι Καλιφορνέζοι αποτελούν ένα από τα πιο αξιόπιστα στελέχη του νεότερου κύματος συγκροτημάτων του αμερικανικού thrash metal, με την τσαμπουκαλεμένη παρέα του - ελληνικής καταγωγής - κιθαρίστα Κώστα Βαρβατάκη να κυκλοφορεί φέτος τον τρίτο - και καλύτερο - δίσκο της δεκαετούς της πορείας και να βάζει δύσκολα στους - ομόηχους της - μεγάλους (Exodus, Destruction) του είδους.

Reign Of Fury - Exorcise Reality

Αν και υπάρχουν απ ‘το 2006 οι Εγγλέζοι Reign Of Fury δεν έχουν τύχει αναγνώρισης. Το "Exorcise Reality" είναι ο τρίτος δίσκος της καριέρας τους που συνεχίζει στο μελωδικό δρόμο των Metallica, Anthrax και ολίγο Death Angel. Λιγότερο ρυθμικοί απ’ τους Evile, ξέρουν από καλό song writing ενώ οι μελωδίες του τραγουδιστή τους Bison Steed ώρες ώρες σε στέλνουν για τσάι. Ξέρετε, το Αγγλικό. Δυστυχώς το LP αυτό προς το παρόν υπάρχει μόνο σε ψηφιακή μορφή και είναι πραγματικά κρίμα τραγούδια σαν τα "To Fight And Conquer" να μην ακουστούν στο βαθμό που τους αξίζουν. Προσθέστε τους καλούς στίχους και ότι όλα τα μέλη κεντάνε στα όργανά τους.

Vulture - Ghostly Waves & Battered Graves

Οι Γερμανοί Vulture είναι για τους καιρούς μας οι βασιλιάδες του speed. Τελεία και παύλα! Στο ντεμπούτο "The Guillotine" του 2017 μας λιώσανε τα μυαλά και στο νέο "Ghostly Waves & Battered Graves" μας στείλανε για χόρτα! Ο ορισμός της ξυραφένιας κιθάρας, riff από λεπίδες, φωνή τρελοκομείο και αισθητική ταινιών τρόμου. Ειλικρινά ο παράδεισος κάθε μεταλά. Η δε προσήλωση που έχουν στο όραμά τους μας πωρώνει κι άλλο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο drummer τους Gereon Deceiver μας είχε εκμυστηρευτεί ότι παλεύουν με κάθε λεπτομέρεια είτε αισθητική (εξώφυλλα) είτε ηχητική. Το αποτέλεσμα είναι απλά κλασικό. Δίσκος σταθμός… Vulture Kills!!!

Chainbreaker - Lethal Desire

Εκτός από τους Cauldron ο κιθαρίστας Ian Chains βαράει με λυσσασμένο speed στους Chainbreaker. Κοινώς γίνεται της αλυσίδας. Μέσα σε ένα ανακάτεμα από Slaughter, Sacrifice και Razor (α, ρε Καναδά), το "Lethal Desire" πελεκάει άσχημα. Τραγούδια μικρά σε διάρκεια, to the point, με ένα τραγουδιστή αποκάλυψη. Και αυτό διότι ο Rob Ouellette θα πάρει όλη τη δυναμική των Chainbreaker (είτε riff, είτε drumming) και θα ποτίσει με κάθε τι που αρμόζει κάθε κομμάτι. Επίσης στηρίζουμε στεγνά μπλούζες Merciless και Blue Oyster Cult.

Seax - Fallout Rituals

Τας κεφαλάς ημών τω σήμα της Banzai κλίνομεν. Με αυτά τα τροπάρια αρχίζουν την ημέρα τους οι Seax και στο "Fallout Rituals" φτάνουν στη (τουλάχιστον για την ώρα) κορυφή τους. Όταν ανεβάζουν ταχύτητες (σχεδόν πάντα δηλαδή) χάνεις το έδαφος απ’ το headbanging, έχουν ωραία solo ενώ ο Carmine Blades κάνει το μικρόφωνο πομπό υψηλών συχνοτήτων. Μοιάζουν σαν μια πιο ευθυτενής απάντηση στο τρελάδικο των Ranger μπολιασμένο με ουκ ολίγα κλασικά metal στοιχεία. Αυτά μαζί με τον ολίγο τι punk-ικο τσαμπουκά τους κάνει δίσκους σαν και τούτο αντικείμενα ιδρωμένης λατρείας. 

Toxic Holocaust - Primal Future: 2019

Η επιστροφή του Joel Grind έπειτα από έξι χρόνια, είναι εντυπωσιακή. Μπορεί το γνώριμο ύφος της μπάντας να υφίσταται δίχως σοβαρές εκπλήξεις, το αλήτικο όμως speed metal τους ηχεί αρκούντως ικανοποιητικό. Οι μικρές λεπτομέρειες που χρωματίζουν τον σκελετό των συνθέσεων, η εμμονή στο mid tempo και η αντίθεση παλαιομοδίτικου στυλ με δυστοπικές στιχουργικές αναφορές, μετατρέπει το "Primal Future: 2019" σε μια από τις φετινές speed metal κυκλοφορίες που αξίζει να ασχοληθεί κάποιος, αφού δεν απογοητεύει δευτερόλεπτο, ενώ χαρίζει και ακομπλεξάριστες συνθέσεις αγνής πόρωσης και απόλαυσης, ως οφείλει.

Aphrodite - Lust And War

Στο σχήμα των Aphrodite έχουμε μια σύμπραξη των Jo Steel (Ice War, ex-Iron Dogs) και Tanza Speed (Demona, Outline). Παίζουν ένα εκρηκτικό speed που αποτελείται από ένα μίγμα από Vectom (απίστευτο, έτσι;), Znöwhite και Vice Human (όχι, δεν κάνουμε πλάκα). Όλα αυτά μαζί με εικόνες από τα υπόλοιπα σχήματά τους μας φέρνουν εμπρός κάποιων εξαιρετικών κομματιών σαν τα "Pandora’s Box Unleashed" ή το "Lightning Crashed". Εκεί που λιώνουμε όμως είναι στα φωνητικά του "Gorgon Medusa". Αν συμπάσχετε μαζί μας ελάτε, διότι εκτός της ελληνικής θεματολογίας έχει και κάτι extra στο τέλος.

Inculter -Fatal Visions

Μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του χώρου γενικότερα, έρχεται από τη Νορβηγία. Οι Inculter, στον δεύτερο δίσκο τους, κυκλοφορούν ένα παραγνωρισμένο διαμάντι, με μπόλικες αναφορές σε Aura Noir και Merciless, ικανό να τους εδραιώσει στη συνομοταξία των Deathhammer, Nekromantheon, Audiopain μεταξύ άλλων. Για την ακρίβεια, η δυναμική του "Fatal Visions" διακατέχεται από μια αρχαϊκή αύρα, που δεν πνίγεται από τις επιρροές της κερδίζοντας τους μια θέση σε κάθε ενημερωμένη thrash metal συζήτηση. Η άριστη παραγωγή, τα ουρλιαχτά και ο καταιγισμός κιθαριστικών θεμάτων, συνθέτουν έναν δίσκο αποκαλυπτικού, black thrash, ο οποίος διαθέτει τόσες λεπτομέρειες ώστε να τυραννά ακόμη τα ηχεία μας.

Urn - Iron Will Of Power

Στον καλύτερο δίσκο της έως τώρα πορείας τους, οι Urn συνθέτουν εθιστικά και διαολεμένα τραγούδια τα οποία, αν και κινούνται αρκετά κοντά στο γνώριμο στυλ των Destroyer 666, δεν αποτυγχάνουν να μείνουν με τον ακροατή. Πιασάρικες φωνητικές γραμμές, πετυχημένα leads και μια υπερανθρωπική αύρα να πλανάται στον αέρα, μετατρέπουν το "Iron Will Of Power" σε μια από τις πιο αναπάντεχα απολαυστικές κυκλοφορίες της χρονιάς στο ιδίωμα. Με μικρές επικές δόσεις αγνού Bathory worship να διανθίζουν τις συνθέσεις, όσα στερείται σε πρωτοτυπία ο δίσκος τα κερδίζει σε ουσιώδη αποτελεσματικότητα.

Oath Of Cruelty - Summary Execution At Dawn

Στον πρώτο τους δίσκο, οι Oath Of Cruelty, καταφέρνουν με χαρακτηριστική άνεση να αποδώσουν το death/thrash τους σε υψηλά επίπεδα. Η εμπειρία που κουβαλάνε τα μέλη τους, συνδυάζεται με μια πραγματική underground αφοσίωση, και η αμερικάνικη death metal σχολή, βρίσκει τη σκανδιναβική death/thrash, υπό τις διδαχές της παραδοσιακής γερμανικής. Συνθέσεις που ηχούν επιθετικές και τεχνικές ταυτόχρονα, παραγωγή που προσδίδει ταυτότητα, όλα μετατρέπουν το "Summary Execution At Dawn" σε μια αξιοπρόσεκτη κυκλοφορία και ας ήρθε αργά μες τη χρονιά.

Sarke - Gastwerso

Το χαρακτηριστικό αργό black/thrash των Sarke εξελίσσεται σημαντικά με τις τελευταίες τους κυκλοφορίες. Στο "Gastwerso", ίσως η μπάντα επιτέλους βρίσκει το safe place που ήθελε για να συνδυάσει τις διαφορετικές της όψης. Μπόλικοι Celtic Frost, ατμοσφαιρικά στοιχεία, μια γοτθική αισθητική, γυναικεία φωνητικά, αλλά και πιο γρήγορες στιγμές, διανθίζουν το τελικό αποτέλεσμα. Κλείνοντας, η necro ειρωνική απόδοση των στίχων από τον Nocturno Culto θα παραμένει ανέκαθεν εθιστική, πόσο μάλλον όταν προσαρμόζεται στις απαιτήσεις του δίσκου.

Nocturnal Breed - We Came For The Violence

Κλασική περίπτωση οι Nocturnal Breed. Από τα πρώτα σχήματα τρελαμένων μεταλάδων του Βορρά που χτύπησαν εις διπλούν, με black και thrash. Το ίδιο εξακολουθούν να πράττουν στο "We Only Came For The Violence" αν και θα συναντήσουμε πολλές επιρροές από Accept εδώ και κει. Η βιαιότητα, η τοξικότητα και το λουτρό από φωτιά και θειάφι δεν γίνεται να αποφευχθεί αν μπλέξεις με τους Νορβηγούς. Στηρίζουμε με θέρμη τις περίεργες Deathhammer αναθυμιάσεις του "Choke On Blood". Καλύτερο opening track δε θα μπορούσαν να ‘χουν. 

Chevalier - Destiny Calls

Η απουσία του drummer τους μπορεί να μας στέρησε τη δυνατότητα από μια μεγάλη εμφάνιση στο φετινό Into Battle αλλά δεν μπορούμε να πάρουμε τη βελόνα απ’ το βινύλιο του "Destiny Calls". Οι epic επιρροές τους προφανώς είναι απ’ τα χαρακτηριστικά τους, μιας και οι Omen με τους Manilla Road κάνουν πάρτι στις συνθέσεις τους αλλά οι speed στιγμές τους μας αποσβολώνουν. Ιδιαιτέρως στο σημείο των solo και τσιρίδων του "The Curse Of The Dead Star" δακρύζουμε, ανατριχιάζουμε και χτυπιόμαστε μαζί. Από τα σκοτεινά μπουντρούμια γεμάτα υγρασία και μούχλα οι Chevalier εξαπολύουν ότι τους έχει πωρώσει από ADX και μεσαίωνα και εμείς προχωράμε δίπλα τους δίχως σκέψεις.

Hellripper - Black Arts And Alchemy 

Καταρχάς, μέγιστος σεβασμός στον James McBain και το κολασμένο black/speed one-man project του για τις αντιναζιστικές του δράσεις και πεποιθήσεις. Ακολούθως, hats off για τη φετινή του δισκογραφική επιστροφή με ένα EP πέντε συνθέσεων και όυτε 16 λεπτών, που ωστόσο περιέκλειε όλη την ουσία, τη λύσσα και την καλώς εννοούμενη βρωμιά του είδους. Και - για να μην ξεχνιόμαστε - περιέχει και τη διασκευάρα στο “Iron Heads”, με το οποίο οι Running Wild συμμετείχαν στο θρυλικό "Death Metal" split μαζί με Helloween, Hellhammer και Dark Avenger.

Βewitcher - Under The Witching Cross

To Portland φέτος, δεν έχει σταματήσει να προσφέρει μουσικά διαμαντάκια, ανεξαιρέτως ιδιώματος. Βέβαια, οι Bewitcher θα μπορούσαν να έρχονται και από τη Σουηδία, μιας και η λατρεία που τρέφουν στην πρώιμη τριλογία των Bathory, δεν είναι φυσιολογική. Όταν αυτή όμως μπλέκεται με το μένος των Venom, Exciter, αλλά και Motley Crue, τότε το αποτέλεσμα αν και αρκετά παράγωγο των επιρροών του, δεν γίνεται να μην είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον. Μάλιστα, το speed metal των Bewitcher, ενίοτε, μπορεί να γίνει και εθιστικό, όταν στον δίσκο περιλαμβάνονται τραγούδια όπως το "In The Sign Of The Goat"

Diabolic Night - Beyond The Realm

Γερμανός ο Heavy Steeler που κινεί τα νήματα στους Diabolic Night, εντελώς Γερμανικό και το ντεμπούτο του "Beyond The Realm". Από τις ταχύτητες των Iron Angel και των πρώτων Helloween έως τις μελωδίες των Running Wild και τη μεταλλικότητα των Accept και Stormwitch. Πολυαναμενόμενος ο συγκεκριμένος δίσκος αφού από το 2014 και μετά αρκετοί είχαν σταμπάρει το group, σίγουρα με τον εν λόγω δίσκο θα κερδίσει κι άλλους. Το τραγούδι "Infernal Power" συγκαταλέγεται στα καλύτερα του είδους για φέτος.

Aggressive Perfector - Havoc At The Midnight Hour

Το "Havoc At The Midnight Hour" έπεσε σαν ταβάνι πάνω μας. Η τριάδα απ’ το Manchester μας έχει κάνει να μαζεύουμε το σαγόνι μας με ύμνους σαν τα "Onwards To The Cemetery", "Chains Of Black Wrath" και το super hit "Turbo Evil". Εκνευριστικά catchy τραγούδια με Tank αισθητική αλλά και μπόλικη Mercyful Fate τρομολαγνεία. Έχοντας σίγουρα πάρει διδαχές απ’ τον μέγιστο Fowley και ακολουθώντας κατά γράμμα τις κιθαριστικές ατραπούς των Smith και Adams δεν γίνεται να μην βγάλεις αριστούργημα. Ο εν λόγω δίσκος δεν είναι τίποτε λιγότερο από κάτι τέτοιο. Τα λόγια περιττεύουν, εμείς απλά προσκυνούμε!

High Command - Beyond The Wall Of Desolation

Αν θέλαμε να ήμασταν κυνικοί, τότε το ντεμπούτο των High Command θα έπρεπε να μπει στις κορυφές του έτους. Επειδή όμως μπορούμε, τους τοποθετούμε στις φρέσκες προτάσεις καθώς αρκετά ανεχτήκαμε μέτριες πρώτες δουλειές με μια απλή ελπίδα για το μέλλον. Το "Beyond The Wall Of Desolation" μπλέκει hardcore, Kreator, Slayer αλλά κυρίως μπόλικο επικό doom, και το crossover αποτέλεσμά του μαγεύει. Δυναμικές συνθέσεις, άρρωστη παραγωγή, και όπως είπε ένας φίλος, ο Conan ο Θρασάς, είναι παρών με καθαρή βαρβαρική διάθεση για πετσόκομμα δίχως έλεος.

Critical Defiance - Misconception

Αρχές Φεβρουαρίου η Unspeakable Axe Records κυκλοφόρησε το "Misconception" των Χιλιανών Critical Defiance. Πραγματικά, απ’ το πρώτο τους τραγούδι, το "Desert Ways" είναι σα να λένε: ’γειά σας, εδώ έχουμε ένα από τα καλύτερα thrash LP για φέτος’. Η μακρά εισαγωγή του συγκεκριμένου τραγουδιού είναι τόσο καλοφτιαγμένη, έχει τόσο ψωμί και ιδέες που δεν παίζει κάποιος να αδιαφορήσει. Αυτό συμβαίνει και στα οκτώ κομμάτια όπου ταλαντώνονται μεταξύ Annihilator και Sepultura ή από Slayer μέχρι Kreator. Στο τσακίρ κέφι, παίζουν με τεχνική και στα μυαλά μας έρχονται οι Toxik. Τι να πρωτογράψεις για αυτό το ντεμπούτο! Το μελωδικό μέρος του "Spiral Of Hatred"; Για το "507"; Αν αυτό είναι το πρώτο τους φανταστείτε τι θα γίνει μετά!

Shadowmass - Shadowmass

Από τις στάχτες των Fadom, οι οποίοι είχαν μια δυνατή underground παρουσία μέσα στη δεκαετία που μας αφήνει (κυκλοφορώντας και το "Pantophobia" άλμπουμ, το 2014) ξεπετάχτηκαν οι Shadowmass, προσθέτοντας τον πανταχού παρόντα Maelstrom στον ήδη υπάρχοντα πυρήνα τους. Με τον Σταμάτη Συράκο (επίσης στους Chronosphere) να αναλαμβάνει πλέον τα ηνία σε φωνή και κιθάρες, το ομώνυμο ντεμπούτο των Shadowmass έχει τις κιθάρες, έχει την όρεξη και αποτελεί τον ιδανικό επαναπροσδιορισμό μιας πορείας που είχε βρει τις αναμενόμενες δυσκολίες.

Fusion Bomb - Concrete Jungle

Εκτός της Ντουντελάνζ στο εξωτικό Λουξεμβούργο υπάρχει και metal. Οι Fusion Bomb είναι μια thrash μπάντα και το "Concrete Jungle" μας απασχόλησε αρκετά φέτος. Δυναμικές συνθέσεις με επιρροές από Exodus, Megadeth, Nuclear Assault αλλά και πιο σύγχρονα πράγματα σαν τους Municipal Waste. Αν και ο ήχος τους είναι λίγο επίπεδος με τα τύμπανα να πάσχουν απ’ τον μοντέρνο πλαστικό ιό, το σχήμα παρουσιάζει αρκετά καλές ιδέες. Επίσης το εξώφυλλο του Devon Whitehead στο βινύλιο είναι super.

Judiciary - Surface Noise

Φυσικά από το Texas, φυσικά με τις γνωστές τσαμπουκαλεμένες μεξικανόφατσες που ανέκαθεν αποτελούσαν εγγύηση τόσο στα πιο παραδοσιακά, όσο και στα πιο ακραία παρακλάδια παρούσες και ομοίως φυσικά επιδιδόμενοι σε αυτό το thrash/hardcore crossover που σε αφήνει αναίσθητο από το πρώτο του riff, οι Judiciary μετά από 5 χρόνια, κάμποσα lives και τετραψήφιο αριθμό από κουτάκια μπύρας, ντεμπούταραν φέτος. Το "Surface Noise" τους, μας αρέσει, καθώς σε ούτε μισή ώρα διάρκειας κάνει τα απαραίτητα και τα κάνει αρκούντως καλά, με ένα πάθος και μια νεανική φλόγα που λείπει από πολλές σύγχρονες δουλειές του χώρου.

Slayer, Suicidal Angels @ AthensRocks Festival

Παρά το ετερόκλητο, συνάμα όμως εξαιρετικό, line up του, το φετινό AthensRocks θα μείνει λογικά χαραγμένο στη μνήμη όλων των παρευρισκομένων. Πως αλλιώς, όταν βιώσαμε μια ισοπεδωτική, ιστορική, εκπληκτικής απόδοσης, εμφάνιση από τους Slayer, κατά πάσα πιθανότητα την τελευταία τους στη χώρα μας. Το αντίο δόθηκε με moshing, δάκρυα, ιδρώτα, συγκίνηση, άριστο ήχο, μνημειώδες setlist ενώ κορωνίδα όλων στέκει το αντίο του Araya επί σκηνής, μετά το πέρας της εμφάνισης της μπάντας. Όλα όμως ξεκίνησαν από μια εντός έδρας ηγετική εμφάνιση από τους Suicidal Angels, οι οποίοι ανέβασαν τον πήχη με το καλησπέρα.

Voivod @ Temple

Πριν ισχυριστεί κάποιος πως οι Καναδοί δεν είναι thrash, δηλώνω έτοιμος να υπερασπιστώ πως ποτέ δεν το αποτινάξανε πλήρως από πάνω τους κατά μήκος της δισκογραφίας τους. Ένας τέλειος ήχος, δυναμικά support, ενδιαφέρων συγκερασμός εποχών στο setlist, αλλά ένα πράγμα θα θυμάμαι από τη συγκινητική και άρτια εμφάνιση αυτή των Voivod. Αυτό δεν είναι άλλο από το μάθημα που μου δώσανε, πως η μάταιη καταδίωξη της υστεροφημίας μόνο να σε κάνει να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου μπορεί. Η αγνή και χύμα απόλαυση στα πρόσωπά τους σε συνδυασμό με τις εκδηλώσεις λατρείας του κοινού, ήταν ένα σκηνικό εξίσου μαγικό όσο τα concept τους.

Midnight @ Temple

Αν ένα live είναι καλό το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή. Αν ένα live είναι κλασικό το καταλαβαίνεις όταν το ξανά στριφογυρνάς στη κεφαλή σου έπειτα από μήνες και καθρεφτίζεται ένα τεράστιο χαμόγελο στη μουσούδα σου. Στις 22 Αυγούστου οι Midnight μας έκαναν λιώμα, αλοιφή. Black ‘n’ roll τόσο ξεσηκωτικό σπανίζει. Πάνω στο σανίδι δε, όλο αυτό πολλαπλασιάζεται. Θα μας μείνει αξέχαστο το τι έγινε στο "Unholy And Rotten" όπως και το πώς τρεις τύποι μπορούν να κάνουν τόση ζημιά με τόσο απλά τραγούδια. Περιττό να ειπωθεί ότι δεν κρατιόμαστε για τον νέο τους δίσκο απ' τη Metal Blade.

Anthrax @ Release Athens Festival

Σε μια συναυλιακή ημέρα που προσέλκυσε τα βλέμματα του ευρέως κοινού λόγω της παρουσίας των Disturbed σε αυτήν, ήταν η εμφάνιση των βετεράνων thrash γιγάντων που κέρδισε τις εντυπώσεις. Με τον ενθουσιασμό και το βαρυσήμαντο back catalogue τους ιδανικούς συμμάχους, οι Αμερικάνοι thrashers απέδειξαν γιατί η μία από τις τέσσερις θέσεις του Big-4 τους ανήκει δικαιωματικά, ενώ ο κόσμος έβρισκε για πρώτη φορά παλμό μέσα στη βραδιά. Εξαιρετική εμφάνιση, από τις καλύτερες από όνομα που δεν υπήρξε headliner σε κάποιο καλοκαιρινό φεστιβάλ, η οποία ευχόμαστε να επαναληφθεί στο κοντινό μέλλον και σε κάποιο ολόδικό τους show στα μέρη μας.

Artillery @ Crow

Αν κάτι είναι συγκινητικό στο συγκεκριμένο ιδίωμα, είναι το πόσες μπάντες που πραγματικά ξεχώρισαν ποιοτικά αλλά όχι εμπορικά τη χρυσή εποχή των ‘80s, συνεχίζουν ακόμη να δισκογραφούν. Μια από αυτές τις ξεροκέφαλες, και μάλιστα με σταθερή δισκογραφική παρουσία τα τελευταία δέκα χρόνια, είναι και οι Δανοί Artillery. Η εμφάνιση τους στην Αθήνα, αλλά και τη Λάρισα, σίγουρα είναι ένα γεγονός άξιο μνείας, αφού, τέτοιες κινήσεις, δηλώνουν μια εκατέρωθεν ειλικρινή σχέση αγάπης, τόσο του εγχώριου κοινού για αυτούς, όσο και της μπάντας για τη μουσική αυτή.