Overkill

Εν είδει προλόγου θα αναφέρω τον μοναδικό λόγο που επιτρέπω σε κάποιον να μην γουστάρει να ακούει τις τελευταίες δουλειές των Overkill και αυτός δεν είναι άλλος από την παραγωγή του Verni. Δεν είναι κακή προφανώς, αλλά είναι ιδιαίτερη, μοντέρνα και ίσως τα αυτιά κάποιο να μην μπορούν να ανεχτούν τα πολλά πρίμα και τον ξουραφένιο ήχο των τυμπάνων (κάποιοι τον ονομάζουν «πλαστικό»). Αυτό όμως είναι και το μοναδικό «αρνητικό». Η νέα δουλειά των Αμερικάνων ξεχειλίζει για ακόμα μια φορά ποιότητα και μαγκιά και θα ικανοποιήσει στο έπακρο τους οπαδούς τους.

Τα πράγματα είναι απλά και με το καλημέρα οι τόνοι ανεβαίνουν επικίνδυνα. Η «βιομηχανική» εισαγωγή του "Last Man Standing" είναι εξόχως ψαρωτική και θα περίμενες να σκάσει μύτη ο Σβαρτζενέγκερ με τα δερμάτινα, το γυαλί ηλίου και την κομμένη καραμπίνα. Αντί όμως για το εξολοθρευτή, σκάει μύτη ένα thrash-ο-riff, από εκείνα που έχουν ψωμοτύρι. Ο Bobby για ακόμα μια φορά αποδεικνύει πως βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα, o Dave Linsk θα κεράσει ένα ωραιότατο solo όταν έρθει η ώρα και ο νεοεισελθών στις τάξεις της μπάντας Jason Bittner αποδεικνύει πόσο φοβερό μηχανάκι είναι και πως κάθεται ταμάμ σε αυτό που πρεσβεύουν μουσικά οι Overkill εν έτει 2019.

Στο "Head Of A Pin" οι Sabbath επιρροές φωνάζουν από χιλιόμετρα μακριά στο εναρκτήριο αργό και βαρύ θέμα, αλλά στην συνέχεια θα έχουμε plot twist καθώς ο βασικός ρυθμός παίρνει κεφάλια. Το "A Mother's Prayer" είναι εκείνο το τραγούδι το οποίο θα έβαζα να ακούσει κάποιος για να του αποδείξω γιατί τους θεωρώ την πιο αλήτικη μπάντα. Θα μπορούσε βέβαια αυτό να ήταν το punk-ικο "The Garden State" στο οποίο ξυπνάνε μνήμες από το "W.F.O.", μόνο που αυτήν τη φορά δεν είναι o Carlito (Pacino) στην εισαγωγή του τραγουδιού που μιλάει μόρτικα λίγο πριν ξεκινήσει το πιστολίδι, αλλά ο Tony -motherfucking- Soprano (Gandolfini) που εξηγεί όμορφα κι ωραία στον Silvio Dante (Steven Van Zandt) γιατί είναι δύσκολο να είσαι το νούμερο ένα της ιεραρχίας.

Μόνο ανατριχίλες με το μέσης ταχύτητας "Where Few Dare To Walk", αν και όταν μιλάμε για ρυθμό στους Overkill πρέπει να λάβουμε υπόψη το γεγονός πως υπάρχουν αυξομειώσεις και το αργό μπορεί να γίνει υπεργρήγορο (και το αντίστροφο) σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Το "Hole In My Soul", κλασικά ως το τελευταίο τραγούδι τσακίζει κόκαλα και ακούγεται ως μια μίξη των Slayer με τους Metallica, πάντα προφανώς υπό το δικό τους πρίσμα.

Γενικότερα δεν υπάρχει τραγούδι στον δίσκο που να μην σε κάνει να κουνήσεις κάποιο μέλος του σώματός σου, άλλοτε πιο ρυθμικά (πόδι) και άλλοτε πιο βίαια και έντονα (κεφάλι). Αλλά αυτό δεν θα προκαλέσει καμία απολύτως έκπληξη σε όσους πιστεύουν στο όραμα των Αμερικάνων. Οι Overkill με ελάχιστες εξαιρέσεις πάντα είχαν το κοκαλάκι της νυχτερίδας (pun intended), τόσο σε αλλαγές κατεύθυνσης, όσο και στην αντικατάσταση μελών και φαίνεται πως πλέον έχουν βρει τον σταθερό πυρήνα που συμβάλει στην σωστή αποτύπωση των ιδεών του D.D. Verni στην εκάστοτε κυκλοφορία. Οι διαφορές από δίσκο σε δίσκο πλέον ίσως είναι πιο δυσδιάκριτες, αλλά αυτό αποδεικνύει πως το συγκρότημα ξέρει ξεκάθαρα που θέλει να κινείται και πλέον οι λέξεις "Overkill" και «ποιότητα» είναι έννοιες ταυτόσημες και όποιος δεν συμφωνεί είτε είναι κουφός, είτε προκατειλημμένος.