Metallica & San Francisco Symphony: S&M2

Είκοσι χρόνια μετά τη σύμπραξή τους με τη Συμφωνική Ορχήστρα του San Francisco, οι Metallica επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος. Βασικά δεν επιστρέφουν ακριβώς στον ίδιο τόπο καθώς επέλεξαν αυτήν τη φορά το πολύ πιο εντυπωσιακό, είναι η αλήθεια, ολοκαίνουριο Chase Center (χωρητικότητας 19.000 θέσεων) και με την παραγωγή του εν λόγω εγχειρήματος να βρίσκεται πιο κοντά στη λογική των indoor show της μπάντας, με τη σκηνή να στήνεται στο κέντρο του venue υποστηριζόμενη από κυκλικές γιγαντοοθόνες.

Με τον Michael Kamen να έχει φύγει από κοντά μας από το 2003, οι Metallica αυτήν τη φορά εμπιστεύτηκαν τον επί χρόνια διευθυντή της SFSO, Michael Tilson Thomas, τον μαέστρο Edwin Outwater και τον ενορχηστρωτή Bruce Coughlin για να ετοιμάσουν το όλο project, αλλά αυτήν τη φορά τα μέλη της μπάντας συμμετείχαν πιο ενεργά, όπως ενημερωθήκαμε στο πολύ μικρό εναρκτήριο υπό μορφή talking heads εισαγωγικό.

Δεν νομίζω πως έχει νόημα μια track by track ανάλυση του τι είδαμε στην οθόνη του σινεμά κατά τη διάρκεια της προβολής, αλλά καλύτερα ας σταθούμε σε εκείνα τα σημεία που αξίζουν να σχολιαστούν περισσότερο. Στα υπέρ και τα κατά του όλου εγχειρήματος δηλαδή.

Θα ξεκινήσω από τα αρνητικά, γιατί στην ουσία είναι κάποιοι παράγοντες συνδυασμένοι οι οποίοι συνήθως καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα, που δεν είναι άλλο από το να μην καταλαβαίνεις τι ακούς ανά σημεία. Είναι η ένσταση που είχα τότε και συνεχίζω να έχω και τώρα. Όταν παραφορτώνουν τις ενορχηστρώσεις στα ήδη μπουκωμένα στο distortion ξεσπάσματα, το ηχητικό αποτέλεσμα είναι ένας αχταρμάς, που πότε ακούς το σόλο του Hammett, πότε τα down-strokes του Hetfield, αλλά που μονίμως ακούς κάτι που δεν κολλάει στο αυτί σου με τίποτα. Για να το πω πιο απλά, νιώθεις πως ακούς «φασαρία». Η γνώμη μου είναι πως αυτό έχει να κάνει κυρίως με τα ορχηστρικά μέρη τα οποία κάποιες φορές μοιάζουν να θέλουν να πάρουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο από τους αδιαμφισβήτητους πρωταγωνιστές που είναι η ίδια η μπάντα.

Κάτι άλλο που σκέφτομαι είναι η επιλογή των τραγουδιών. Αυτή δεν μπορεί να γίνεται μόνο βάσει δημοτικότητάς τους, αλλά προσθέτοντας στην εξίσωση και τι ίσως ταιριάζει περισσότερο στο όλο εγχείρημα, με καλλιτεχνικούς όρους μιλώντας. Παίρνω για παράδειγμα την καταπληκτική απόδοση και συνεργασία της μπάντας με την ορχήστρα στο "Call Of Κtullu". Και εντάξει, αυτό ήταν γνωστό από το 1999, στο "Halo On Fire" όμως, όταν η ορχήστρα συνοδεύει την μπάντα στις βασικές μελωδίες είναι που κερδίζεται το παιχνίδι και όχι όταν βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη κατά τη διάρκεια του σόλο.

Έχεις γράψει πέντε καταπληκτικά instrumental και έχεις δυο ακόμα power ballads ή όπως θες πες τα "Fade To Black" και "Welcome Home (Sanitarium)" που φωνάζει το πράγμα πως θα ταίριαζαν. Γιατί δεν τα χρησιμοποιείς; Η απάντηση που ίσως κάποιος θα έδινε και θα είχε εν μέρη δίκιο θα ήταν πως τότε το πράγμα θα έγερνε μονόπατα προς μια πλευρά και θα άφηνε κάποιες άλλες πτυχές της μπάντας στο σκοτάδι, οπότε θα πάω πάσο. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω πως στο μυαλό μου είχα και έχω τη δημιουργία ενός δίσκου που θα ήταν τέλειος από όλες τις απόψεις και δεν θέλω να φτάνω στο σημείο να συζητάμε σε ποια τραγούδια ταίριαζε απόλυτα η ορχήστρα και σε ποια λιγότερο.

Κατά τα λοιπά όμως, ο θεατής είχε την ευκαιρία να δει ένα μεγαλειώδες show. Με φοβερές ιδέες, όπως αποδείχτηκε εκείνη να βγάλουν τον μπασίστα της ορχήστρας να παίξει με ηλεκτρικό κόντρα μπάσο πάνω στη σκηνή το μέρος του γίγαντα Cliff στο "(Anesthesia) Pulling Teeth", με τον Hetfield να αποδίδει εξαιρετικά με μόνο τη συνοδεία της ορχήστρας το "Unforgiven III", με το φανταστικό "The Outlaw Torn" να παίρνει την αναγνώριση που του αξίζει όντας μια από τις δυνατότερες συνθέσεις της μπάντας και να κερδίζει μια θέση στο setlist, και με το να ακούμε ξανά το φανταστικό "No Leaf Clover" υπό τη συνοδεία της SFSO.

Προσπαθώντας να κάνω εκ νέου μια σούμα του τι εστί το S&M2, θα μιλήσω και πάλι για ένα μεγαλειώδες όραμα το οποίο εκ των πραγμάτων δεν ήταν δυνατόν να ξεπεράσει το σοκ του 1999, αλλά που αποδεικνύει πως οι Metallica έχουν ακόμα διάθεσή να σπάνε στεγανά είτε ενσωματώνοντας νέα τραγούδια και στοιχεία στο set τους είτε ρισκάροντας με αμφιλεγόμενες επιλογές, όπως ήταν η -αδιάφορη κατά τα άλλα- σύμπραξη μπάντας και ορχήστρας σε μια αμιγώς κλασική σύνθεση ("Iron Foundry"). Η γενικότερη εντύπωση πάντως που αποκόμισα είναι πως οι ενορχηστρώσεις στα καινούρια τραγούδια ήταν πιο «σεβαστικές» απέναντι στις αρχικές εκτελέσεις και κούμπωσαν αρκετά καλά.

Αν φαίνεται πως ίσως εστιάζω περισσότερο στα αρνητικά, αυτό γίνεται γιατί οφείλει κάποιος να είναι αυστηρός με την -ίσως- σπουδαιότερη metal μπάντα. Αν αφήσουμε όμως για λίγο στην άκρη το καθαρά μουσικό μέρος και πιο συγκεκριμένα το προβληματικό ανά σημεία δέσιμο ορχήστρας-συγκροτήματος, το αποτέλεσμα που βγήκε στην οθόνη του σινεμά ήταν και πάλι εντυπωσιακότατο, με τον σκηνοθέτη Wayne Isham να αποτυπώνει με μαεστρία το τι συνέβη εκείνο το βράδυ και με τους Metallica να τα δίνουν όλα, δείχνοντας για ακόμα μια φορά πως όποια επιλογή και αν κάνουν, μπορούν να την υποστηρίξουν στο έπακρο. Το 2λεπτο sing along του κόσμου στο τέλος του "Memory Remains" τα λέει όλα...