Aggressive Perfector

Τον Σεπτέμβριο του 2017 η Dissonance θέλοντας να επιστήσει την προσοχή του κοινού στο νέο ρεύμα της Βρετανικής heavy metal σκηνής κυκλοφόρησε τη συλλογή British Steel. Ο εύστοχος υπότιτλος ‘The Rising Force Of British Heavy Metal’ υπεδείκνυε το πώς και γιατί της συγκεκριμένης κυκλοφορίας έχοντας μέσα σχήματα όπως : Amulet, Eliminator, Dark Forest, Wytch Hazel κ.α. Μέσα σ’ αυτά ήταν και οι Aggressive Perfector, οι οποίοι μου έκαναν εντύπωση αφού το "Harlot’s Spell" ήταν ένα φανταστικό τραγούδι. Σκεφτείτε μάλιστα ότι μέχρι τότε είχαν μόνο ένα demo, το "Satan’s Heavy Metal", μια κασέτα που είχε βγει περίπου ένα χρόνο πριν. Κάτι υπήρχε πίσω απ’ το σχήμα, κάτι τόσο δυνατό που τους ξεχώριζε.

Αυτό διατρανώνεται αν μη τι άλλο με το debut "Havoc At The Midnight Hour". Η Dying Victims του τσάκαλου Flo την κατάλαβε τη δουλειά και χωρίς καθυστερήσεις μας παρουσιάζει το δίσκο αυτό σε CD και LP. Οι Aggressive Perfector εδώ ακούγονται πιο heavy απ’ ότι στο demo tape τους δίνοντας μεγάλη έμφαση στο πως θα κάνουν τα κομμάτια τους ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ. Αυτό θα το συνειδητοποιήσετε στα τρία πρώτα, δηλαδή τα "Onwards To The Cemetery", "Chains Of Black Wrath" και "Turbo Evil". Το πρώτο πέραν του καρφωτού riff του έχει ένα ρεφρέν που προσωπικά με κόλλησε. Σκεφτείτε κάτι σε Tank/Motorhead όπου στιχουργικά ασχολείται με διάφορες τελετές στα νεκροταφεία. Έτσι θα τυλιχτεί ένα πέπλο τρόμου στην όλη μουσική της τριάδας απ’ το Manchester προβάλλοντας και πράγματα από τους Venom, Mercyful Fate και τους Ιταλούς Black Hole.

Αν λοιπόν με το πρώτο τραγούδι κολλάς φανταστείτε τι γίνεται με τα υπόλοιπα δύο όπου είναι ακόμα πιο εθιστικά. Στην κραυγή του "Chains Of Black Wrath" θα αντιληφτείτε γιατί κατατάσσουμε το group στο συνολικό χώρο του speed αλλά με το "Turbo Evil" θα νιώσετε τέτοια αγαλλίαση που δεν περιγράφεται. Βασικό θέμα και ρεφρέν είναι από άλλο πλανήτη.

Ο δίσκος θα εμφανίσει κι άλλα στοιχεία ή πτυχές απ’ το "Land Of No Return" και μετά. Οι Ιταλικές μαύρες σειρήνες στην αρχή του ας πούμε είναι προφανείς. Όπως και οι επιρροές απ’ τη μέση περίοδο των Deceased στο τέλος του αλλά και στο φινάλε του "Devil’s Bastard". Το όνομά τους εν τω μεταξύ προφανώς και υποδηλώνει πράγματά απ’ τους Slayer. Ενδεικτικά η αρχή του "Into The Nightmare", η κραυγή στο "Vengeful One" αλλά και η συνολική ερμηνεία του Daniel Shaw ή αλλιώς Holocausto (πολύ Beherit έτσι;) μιας και ο Araya τον έχει στιγματίσει. Βέβαια οι όλες πινελιές των Slayer είναι λιγότερες απ’ το demo τους. Να προστεθούν στα πολύ θετικά του δίσκου το "Seven Gates", το φινάλε του. Ναι έχει αρκετούς Venom, ειδικά στην αρχή, ενώ βγάζει μια οργή και επιθετικότητα παράλληλα όμως με κλασικό αγνό heavy metal.

Αν μέναμε εδώ θα μιλάγαμε ότι το "Havoc At The Midnight Hour" είναι turbo (δανείζομαι στίχους τους). Αλλά δεν μπορώ να πω πως τα "Vengeful One" και "Devil’s Bastard" είναι εκεί που στέκουν τα υπόλοιπα έξι τραγούδια. Το πρώτο έχει μια έκδηλη έκρηξη θυμού αλλά κατά το ήμισυ μας αρέσει, ενώ το solo του δεν πολύ στέκεται. Στο “Devil’s Bastard” αν εξαιρέσω το Deceased σημείο δε σε τραβάει. Εννοείται πως οι συγκρίσεις τίθενται με το υπόλοιπο υλικό και τις άλλες κομματάρες τους.

Έτσι συνολικά αν και θα μπορούσαμε να είχαμε μια μπόμπα μεγατόνων έχουμε κάτι το εξαιρετικά καλό. Προφανώς δε μας χαλάει καθόλου έτσι; Μπορεί στο μέλλον να κάνουν μεγαλύτερο μακελειό. Πάντως ήδη τη σφαλιάρα τη φάγαμε και μάλιστα για τα καλά. Επίσης ξανακολλάμε με τον Velio Josto και το Lucio Fulci εξώφυλλό του ενώ δεν μπορούμε να σταματήσουμε να τραγουδάμε τα "Turbo Evil" και "Onwards To The Cemetery". Πάρτε τις αλυσίδες και ξαμοληθείτε στα νεκροταφεία.