AthensRocks Festival (Slayer, Rotting Christ, Leprous, Suicidal Angels) @ Κλειστό Ο.Α.Κ.Α., 13/07/19

Μεγαλειώδεις Σφαγείς, θα μας λείψετε

Η μέρα που περιμέναμε μήνες τώρα, από την ανακοίνωση της επιστροφής των Slayer για μια τελευταία φορά στη χώρα μας, επιτέλους έφτασε. Η αλλαγή χώρου διεξαγωγής, μια εβδομάδα πριν τη συναυλία, όπως αποδείχθηκε δεν πτόησε τους χιλιάδες πιστούς οπαδούς των Σφαγέων, οι οποίοι κατέφθαναν από νωρίς στο κλειστό του Ο.Α.Κ.Α. με κάθε δυνατό μέσο. Λογικό, μιας και το συγκρότημα που θα άνοιγε την ιστορική, πλέον, βραδιά, είναι οι δυναμικοί και πεπειραμένοι thrashers, Suicidal Angels. Φυσικά, το line-up περιείχε τους θρύλους Rotting Christ στην πρώτη τους εμφάνιση στην πρωτεύουσα μετά από την κυκλοφορία του "The Heretics", ενώ η ιδιαίτερη προσθήκη των Νορβηγών Leprous, θα προσέθετε μια ενδιαφέρουσα πινελιά στο κατακόκκινο κάδρο που θα έστηναν οι Slayer. Αποβίβαση λοιπόν στον σταθμό Ειρήνη, και ορδές metalheads ξεχύνονται προς το γήπεδο με τη γνωστή κραυγή να σκίζει τον αέρα με κάθε ευκαιρία. Α.Ζ.

Suicidal Angels

Είθισται (κάκιστα) η πρώτη μπάντα σε ένα φεστιβάλ να «καίγεται» για πολλούς και διάφορους λόγους. Είτε λόγω ώρας, είτε λόγω του καυτού ήλιου στα καλοκαιρινά φεστιβάλ, ο κόσμος έχει «μάθει» να αγνοεί το εγχώριο σχήμα που ανοίγει την εκάστοτε μέρα. Συνήθως, έτσι γίνεται. Όχι όμως και τη μέρα των Slayer. Γιατί αυτοί που άνοιξαν δεν είναι καθόλου τυχαίοι, αλλά μια από τις κορυφαίες σύγχρονες ελληνικές μπάντες του ακραίου ήχου. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και το ότι το φεστιβάλ - πετυχημένα, κρίνοντας εκ των υστέρων - μεταφέρθηκε στο ΟΑΚΑ, όπου οι συνθήκες ήταν ιδανικές όσον αφορά τη θερμοκρασία και τη σκιά.

AthensRocks - Suicidal Angels

Οπότε δεν ήταν παράξενο που τη στιγμή που ξεκίνησαν οι Suicidal Angels, κάτω από τη σκηνή βρίσκονταν σίγουρα 1000 άτομα, έτοιμα να τα σπάσουν με το thrash metal των Αθηναίων ήδη από το "Apokathilosis". Έχοντας κάτι λιγότερο από μια ώρα στη διάθεσή τους, αποτέλεσαν το ιδανικό και σαφώς πιο ταιριαστό support σχήμα στους Slayer. Ορεξάτοι, ενεργητικοί και με επαγγελματικό αέρα επι σκηνής, μοίρασαν το χρόνο σε όλες τις κυκλοφορίες τους με εξαίρεση το "Eternal Domination". Σε όλες τις συνθέσεις τους ο κόσμος ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω, ενώ το "Born Of Hate" από το επερχόμενο "Years Of Aggression" είχε και την απαραίτητη σουηδίλα για τα mosh-pit που είχαν ανοίξει από το πρώτο λεπτό.

AthensRocks - Suicidal Angels

Η εμφάνιση της τετράδας ήταν πραγματικά ό,τι χρειαζόταν για να ζεσταθεί για τα καλά ο κόσμος, ενδεχομένως και να έκλεψε και λίγη από την ενέργεια που φύλαγαν ορισμένοι για τους Slayer. Αν και ο ήχος δεν ήταν στα καλύτερά του, οι Suicidal Angels ανταποκρίθηκαν και με το παραπάνω στον ρόλο τους.

SETLIST
 

Apokathilosis 
Bloodbath 
Front Gate 
Born Of Hate 
Eternally To Suffer 
Bleeding Holocaust
Seed Of Evil 
Endless War 
Moshing Crew
Capital Of War

Leprous

Συνέχεια με τους Νορβηγούς Leprous στην «παράταιρη» επιλογή της βραδιάς. Προσωπικά, αν και είμαι μεγάλος οπαδός της μπάντας, η προσθήκη τους σε ένα τέτοιο billing μάλλον κακό τους έκανε. Με έναν ήχο εντελώς μακριά από τα υπόλοιπα σχήματα και από τα ακούσματα του μέσου θεατή, δεν είναι τυχαίο ότι μόλις ξεκίνησαν, λίγο μετά από τις 6:30, πολύς κόσμος αναχώρησε προς τα πίσω για μπίρα, μια ματιά στο merch ή άραγμα στις κερκίδες. Έτσι βρεθήκαμε λίγοι (και καλοί) να απολαύσουμε μια από τις κορυφαίες σύγχρονες μπάντες του προοδευτικού metal. ‘Η έτσι ελπίζαμε.

AthensRocks - Leprous

Με πολύ κακό ήχο στο ξεκίνημα, ο οποίος έστρωσε μόνο στα "From The Flame" και "The Price", οι ιδιαίτερα δραστήριοι Leprous έκαναν ό,τι πέρναγε από το χέρι τους να ξεκουνήσουν το κοινό που τους κοίταγε μουδιασμένο. Πέρασαν 3 κομμάτια για να γίνει αυτό, όταν ήρθε το "From The Flame" - από τις κορυφαίες στιγμές του τελευταίου τους δίσκου. Εκεί είχαμε και λίγο πιο ένθερμες αντιδράσεις από τον κόσμο, αλλά και πάλι οι στιγμές αμηχανίας ήταν έντονες.

AthensRocks - Leprous

Προσωπικά, δεν μπορώ να πω ότι ήταν μια εμφάνιση που ευχαριστήθηκα και τον βασικότερο λόγο τον έπαιξε ο κάκιστος ήχος. Αν και η μπάντα ήταν τίμια, δεν υπήρχε η αναγκαία αλληλεπίδραση με το κοινό για να θεωρηθεί ένα live πετυχημένο - και σε αυτό φταίμε κυρίως εμείς. Ωστόσο, κατά την αποχώρησή τους εισέπραξαν ένα δυσανάλογα παρατεταμένο χειροκρότημα. Δεν πειράζει, αναμένουμε τον επόμενο δίσκο, αλλά και επίσκεψη, η οποία, δυστυχώς, πολύ δύσκολα θα συμβεί μέσα στην επόμενη διετία. A.K.

SETLIST
 

Bonneville
Stuck
The Flood
From The Flame
Illuminate
The Valley
The Price
Mirage
Third Law

Rotting Christ

Με το πρόγραμμα να τηρείται στο έπακρο και ύστερα από μικρά και «ανεβαστικά» διοργανωτικά σκέρτσα στη σκηνή, το πανό με το εξώφυλλο του "The Heretics" αποκαλύπτεται. Η νεοσύστατη, (με νέες προσθήκες σε δεύτερη κιθάρα και μπάσο) τετράδα των Rotting Christ βγαίνει τη σκηνή, υπό τους ήχους του "Hallowed Be Thy Name" από την τελευταία τους δουλειά. Παρά τον αρκετά μέτριο ήχο και την όχι τόσο δυναμική επιλογή εναρκτήριου, ο κόσμος έδειξε αμέσως πως περίμενε αυτήν την εμφάνιση. Με τις νεαρές ηλικίες να δίνουν δυναμικά το παρόν ειδικά στις μπροστινές σειρές και να αποθεώνουν κάθε τραγούδι της μπάντας, η συνέχεια ανέβασε τις εντάσεις με το "Kata Ton Daimona Eaytoy" από το ομότιτλο του 2013. Με τον ήχο να συνεχίζει να παραμένει σε μέτρια επίπεδα, τα πρώτα μαζικά pits έκαναν την εμφάνισή τους και ο κόσμος βοηθούσε στα φωνητικά την εμφανώς κουρασμένη φωνή του Σάκη.

AthensRocks - Rotting Christ

Η συνέχεια της εμφάνισης, κινήθηκε στα ίδια επίπεδα, με το setlist να επικεντρώνεται στο "Rituals" και το "The Heretics". Η ζωντανή απόδοση του "Elthe Kyrie" όσο δυναμική και να ακούγεται, ακόμη και από playback, η επιβλητική ερμηνεία της Δανάης Κατσαμένη, φαντάζει κάπως άβολη, ενώ οφείλει να αναφερθεί πως τα pits δεν σταμάτησαν ακόμη και στην προσευχή του «’Απαγε Σατανά». Το "Dies Irae" ζωντανά ηχεί πιο ενδιαφέρον από ότι στην εκτέλεση του δίσκου, αν και τα διαρκή προηχογραφημένα «καθαρά» φωνητικά και κάποια samples δεν βοηθούσαν στο να κορυφωθεί η ένταση της συναυλίας. Η συνέχεια, ήταν μια γερή βουτιά στο παρελθόν, με το "Forest Of N’Gai" να συμβάλλει τα μέγιστα τόσο με την κατακόρυφη βελτίωση του ήχου, όσο και με τη συγκλονιστική του ατμόσφαιρα, που δεν άφησε κανέναν ακίνητο, ανεξαρτήτως ηλικίας. Η συνέχεια δε, με την καθιερωμένη πλέον, διασκευή σε Thou Art Lord και το "Societas Satanas" είναι μια από τις κορυφές κάθε εμφάνισης της μπάντας. Ένα από τα μαζικότερα και μεγαλύτερα pits της βραδιάς κατέκλυσε την αρένα του σταδίου, και ο συνωστισμός ήταν τέτοιος, που ο κόσμος ουσιαστικά περπατούσε μες το pit.

AthensRocks - Rotting Christ

To "King Of A Stellar War", που ακολούθησε, αποδόθηκε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, με τα leads του νεοεισελθέντα κιθαρίστα να κόβουν σαν λεπίδα την ατμόσφαιρα. Πριν το αναμενόμενα επιβλητικό φινάλε, σειρά είχε μια επιστροφή στον, πιθανώς, καλύτερο δίσκο της μπάντας για την τρέχουσα δεκαετία, με τα "In Yumen/Xibalba" και "Grandis Spiritus Diavolos" να αποδίδονται, δυστυχώς πιο υποτονικά από ότι τα έχουμε συνηθίσει. Είναι γεγονός, πως παρά τη μεγάλη μερίδα πιστών οπαδών, με την μπάντα να αποκτά μια νέα γενιά με κάθε τους κυκλοφορία, η βαρύτητα που έδωσε στις ύστερες συνθέσεις της, άφησε ανάμεικτα συναισθήματα συνολικά στον κόσμο που τους παρακολούθησε, δεδομένης και της περιορισμένης χρονικά, εμφάνισης. Σε συνδυασμό με τον αρκετά μπουκωμένο ήχο για το πρώτο μισό, δεν ήταν παρά τα μέσα της εμφάνισής τους που όλος ο κόσμος ένιωσε πως παρακολουθεί μια κλασική εμφάνιση Rotting Christ. Όπως και να έχει βέβαια, το διαχρονικά μεγαλοπρεπές κλείσιμο τους, με το επίκαιρο "Non Serviam", θα είναι ανέκαθεν ανατριχιαστικό, σε όποια φόρμα και αν είναι η μπάντα, ο ήχος ή το κοινό. Α.

SETLIST
 

Hallowed Be Thy Name
Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
Fire, God And Fear
Ελθέ Κύριε
Άπαγε Σατανά
Dies Irae
Forest Of N’Gai
Societas Satanas (Thou Art Lord cover)
King Of A Stellar War
In Yumen/XIbalba
Grandis Spiritus Diavolos
Non Serviam

Slayer

Συναισθηματική νύχτα αυτή του Σαββάτου. Ναι, χωράει πολύ συναίσθημα στη μουσική, ακόμα και στις πιο ακραίες τις εκφάνσεις. Θυμάμαι τη γνωριμία μου με τους Slayer, πριν πολλά, πολλά χρόνια. Θυμάμαι το - σοκαριστικό για μένα τότε - εσώφυλλο του "Divine Intervention", με τον τύπο που είχε χαράξει και στα δύο χέρια του το λογότυπο της μπάντας και τα αίματα να τρέχουν. Φέρνω πάλι τον αετό και την πεντάλφα που σχημάτιζαν τα σπαθιά ως επιβλητική και τρομακτική εικόνα στον μικρό νου μου. Θυμάμαι φυσικά την επιθετική, ταχύτατη μουσική τους κι εμένα να σκέφτομαι «ρε, αυτοί εδώ είναι πολύ άγριοι». Θυμάμαι να μεγαλώνω μαζί τους, να μαθαίνω να αγαπάω τις ακραίες μουσικές που αγαπάω σε μεγάλο βαθμό εξ’ αιτίας τους, να τους ακούω όταν είμαι οργισμένος.

AthensRocks - Slayer

Μετά από 35 γεμάτα χρόνια, αυτό το τεράστιο και σημαντικότατο συγκρότημα που δεν έβγαλε ποτέ κακό δίσκο (προσωπικά πιστεύω πως δεν έβγαλε ούτε καν μέτριο δίσκο), αποφάσισε μόνο του να αποχωρήσει από το προσκήνιο. Όποιος μπορούσε να πάει στη συναυλία, δεν έλειψε, όπως φάνηκε και από την τιγκαρισμένη αρένα και τις γεμάτες κερκίδες. Φάτσες γνωστές παντού, όλων των ηλικιών, μιας και μεσήλικες και νεότεροι οπαδοί έδωσαν όλοι το «παρών» σ’ αυτή την αποχαιρετιστήρια γιορτή - ή και μάχη - που σήμανε το τέλος μιας εποχής. Όλοι ετοιμοπόλεμοι!

Ακριβώς την ώρα που όριζε το πρόγραμμα, τα φώτα έσβησαν και το εισαγωγικό ορχηστρικό κομμάτι από τον τελευταίο τους δίσκο "Repentless" άρχισε να βγαίνει από τα ηχεία. Μετά από λίγο, οι τέσσερις Σφαγείς βγήκαν ηγεμονικά στη σκηνή, με τον αέρα που πάντα είχαν στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Από την αρχή φάνηκε ότι οι Slayer εξακολουθούν να «παίζουν μπάλα» στο υψηλότερο επίπεδο. Τα δύο πρώτα τραγούδια "Repentless" και "Evil Has No Boundaries" προέρχονταν από την τελευταία και από την πρώτη τους δουλειά και είχαν ηλικιακή διαφορά άνω των 30 ετών, η οποία δε φαινόταν ούτε κατά διάνοια. Ο ήχος ήταν λίγο μπουκωμένος, όμως δεν άργησε να στρώσει.

AthensRocks - Slayer

Δεν περίμενε κανείς από τον Araya να βγάλει τις τσιρίδες του "Postmortem" μετά από 30τόσα χρόνια, όμως ο άτιμος το έκανε. Από την αρχή της συναυλία φαινόταν ότι για μια ακόμα φορά οι Slayer θα είναι σε πολύ καλή μέρα – δεν τους έχω πετύχει ποτέ σε κάτι λιγότερο. Μετά το "Hate Worldwide" ήρθε το πρώτο σημείο ξαποστάματος, όπου ο Araya μας ευχαρίστησε πολύ λιτά και μας ζήτησε απλώς με το που θα μετρήσει ως το τρία, να φωνάξουμε όλοι μαζί "waaaaaaaaar". Ήταν σα να δίνει το έναυσμα για να γίνει αυτό που ζητούσε ο Σάκης στο δικό του set λίγο πιο πριν: "War Ensemble" λοιπόν και πραγματικά, πουτάνα όλα. Με το που μέτρησε ο Araya και έπεσε το πρώτο πανό αποκαλύπτοντας ένα νέο, πιο ταιριαστό σε σκηνικό πολέμου, ήταν σαν κάποιος να γύρισε έναν διακόπτη και από εκείνο το σημείο και μετά η συναυλία να ανέβηκε επίπεδο.

Στο εισαγωγικό riff του "Mandatory Suicide", ανατρίχιασα κανονικά. Αυτά τα πιο αργόσυρτα κομμάτια των Slayer είναι πολύ ύπουλα: μετά το "Reign In Blood" κατέβασαν λίγο τις ταχύτητες και απλώς κατάφεραν να συνεχίσουν να βγάζουν δισκάρες, αλλά με μεγαλύτερη χρονική διάρκεια. Αφού μάθαμε ότι η επιστροφή δανεικών μπορεί να είναι μεγάλη σκύλα, είδαμε και πώς είναι να ανοίγει ένα pit σε μέγεθος κρατήρα ηφαιστείου ακριβώς στο κέντρο της αρένας, σε μια ανελέητη εκτέλεση του "Payback".

AthensRocks - Slayer

Μετά το γκαζωμένο "Born Of Fire", το δίδυμο των κλασσικών "Seasons In The Abyss" και "Hell Awaits" αποτέλεσε ένα από τα πολλά highlights του έτσι κι αλλιώς φοβερού setlist. Για την απόδοση και τη σκηνική παρουσία, τα λόγια δεν μπορούν εύκολα να περιγράψουν αυτά που ζήσαμε. Ο επιβλητικός, ηγετικός Araya τραγουδούσε με λύσσα εφήβου, ενώ ο (ακόμα) φοβιστικός King και ο πλήρως εγκλιματισμένος Holt απορώ πώς έχουν ακόμα σβέρκους μετά από τόσα χρόνια διαρκούς headbanging. Ο δε Bostaph, πραγματικά έχει καλύψει ένα από τα πιο δυσαναπλήρωτα κενά που μπορώ να σκεφτώ με απίστευτο τρόπο. Κρυμμένος πίσω από το drumkit του, σχεδόν άφαντος από τις θέσεις της αρένας, άφηνε το αριστοτεχνικό του παίξιμο να μιλάει γι’ αυτόν.

Πάντα αυτοί ήταν οι Slayer. Λίγα έως καθόλου λόγια, καθόλου φανφάρες, βασικά πράγματα από stage show (εδώ μας έφεραν μόνο κάποιες φωτιές και ήταν υπερ-αρκετές) και ισοπεδωτική απόδοση ικανή να παρασύρει και τον πιο περαστικό να παίξει ΞΥΛΟ.

AthensRocks - Slayer

Στο "South Of Heaven" δυστυχώς κάποιος ανεγκέφαλος έσκασε ένα καπνογόνο στη μέση της αρένας, το οποίο υπάρχει περίπτωση να ήταν κάνα ληγμένο χημικό από αυτά που πετάει η Αστυνομία στα Εξάρχεια. Η βρώμα του σάπιου κρεμμυδιού που διαχύθηκε στον χώρο επηρέασε και τα μάτια μας εκτός από τη μύτη μας, αλλά ευτυχώς διαλύθηκε σύντομα.

Η σκηνή ξαφνικά λούστηκε στο κόκκινο φως, με λίγους λευκούς προβολείς να έχουν πέσει πάνω στο drumkit του χταποδιού που λέγεται Paul Bostaph. Οι υπόλοιποι τρεις έχουν γυρίσει την πλάτη τους σ’ εμάς και είναι στραμμένοι προς τον Paul, παίζοντας μία και μόνη νότα στα όργανά τους και περιμένοντας το παρασύνθημα. Το πανό άλλαξε και πάλι, με το καινούργιο (και τελευταίο) να είναι ένα λιτό μαύρο backdrop με δύο ζευγάρια αετών που κρατούσαν πεντάλφες από σπαθιά στα πόδια τους - ένα από την κάθε πλευρά του drumkit - να κοιτάζουν απειλητικά το ένα το άλλο. Και τότε, έβρεξε αίμα. Τι riff ήταν αυτά! Τι ατμόσφαιρα! Όλος ο κόσμος, μικροί και μεγάλοι, κουβάρι στα pits. Ο Holt, άνετος στη σκηνή, ζήτησε και πήρε ένα μπουκάλι μπύρας, την οποία και κατέβασε σχεδόν αστραπιαία σε κάποιο σημείο του κομματιού που δεν τον καλούσε το μουσικό του καθήκον.

AthensRocks - Slayer

Χωρίς encore και λοιπά στημένα σκηνικά, το set των Slayer έκλεισε με τις κομματάρες "Dead Skin Mask" - ένα από τα αργά τους διαμάντια - και, φυσικά, "Angel Of Death", με την κραυγή του Araya στην αρχή να αναρωτιόμαστε πώς στο καλό βγήκε. Με το ξύλο που έπεφτε σε όλη τη διάρκεια του live στην αρένα, οι μετακινήσεις πληθυσμού ήταν σύνηθες φαινόμενο. Έχανες την παρέα σου και την ξανάβρισκες - ή σε ξανάβρισκε αυτή - σε εντελώς διαφορετικό σημείο. Στο "Angel Of Death" είχαμε το αποκορύφωμα όλου αυτού και αναρωτήθηκα πώς άραγε θα φαινόταν αυτό το θέαμα από την κερκίδα.

Στο τέλος οι μουσικοί μοιράσανε πένες και μπαγκέτες για κάνα πεντάλεπτο, ενώ ο Araya μετά έμεινε μόνος του στη σκηνή για περίπου δέκα λεπτά, απλά στεκόμενος σε διάφορα σημεία της και δεχόμενος το χειροκρότημα και τις ιαχές του κόσμου - δηλαδή, την αγάπη του. Ήταν ο αποχαιρετισμός σε φίλους που ήταν μαζί μας για δεκαετίες και πλέον δε σκοπεύουν να είναι μαζί μας εκ του σύνεγγυς. Θέλει πραγματικά άντερα για να πεις ότι αποχωρείς ενώ είσαι ακόμα ακμαίος. Ειδικά όταν το να είσαι στη σκηνή και να παίζεις είναι μάλλον αυτό το πράγμα που ξέρεις να κάνεις καλύτερα στη ζωή σου. Μακάρι οι Slayer να κρατήσουν την υπόσχεσή τους και να μην επιστρέψουν - θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο σεβασμό αν το κάνουν.

AthensRocks - Slayer

Άλλη φετινή συναυλία διαφημίστηκε ως η «τελευταία μάχη», αλλά στην πραγματικότητα επιτρέψτε μου να πω ότι κατά τη γνώμη μου η τελευταία μάχη ήταν αυτή που ζήσαμε το Σάββατο το βράδυ στο ΟΑΚΑ. Μια τεράστια μπάντα - ίσως η σπουδαιότερη του ακραίου ήχου - στην τελευταία της παράσταση επί ελληνικού εδάφους, μας έσπασε τα άλατα στους σβέρκους, μας έκανε να ιδρώσουμε και να πονέσουμε στα πλευρά, μας έκλεισε τις φωνές. Και στο τέλος, μας συγκίνησε κιόλας, μας έκανε να τρέχουν ζουμιά από τα μάτια στον τελευταίο αποχαιρετισμό. Έφυγε με μια πραγματικά αρχηγική εμφάνιση, την οποία θα θυμόμαστε για χρόνια.

Τα λόγια του Tom Araya προς εμάς λίγο πριν αποχωρήσει οριστικά από τη σκηνή ήταν «Ευχαριστώ πολύ. Θα μου λείψετε. Αντίο.» Δεν ξέρω ποιος έπρεπε να τα πει σε ποιον. Π.Κ.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά

SETLIST
 

Delusions of Saviour (intro)
Repentless
Evil Has No Boundaries
World Painted Blood
Postmortem
Hate Worldwide
War Ensemble
Gemini
Disciple
Mandatory Suicide
Chemical Warfare
Payback
Temptation
Born of Fire
Seasons in the Abyss
Hell Awaits
South of Heaven
Raining Blood
Black Magic
Dead Skin Mask
Angel Of Death

  • SHARE
  • TWEET