Up The Hammers Festival: Cirith Ungol, Ross The Boss, InnerWish, Tyrant κ.ά. @ Gagarin 205, 26-27/05/17

Warm Up Show, Πέμπτη 25/05/17, An Club

Το τετραήμερο του άψογα οργανωμένου Up The Hammers ξεκίνησε επισήμως την Πέμπτη το απόγευμα στα Εξάρχεια, με τους Φινλαδούς Satan's Fall, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει όνομα στο undergound κύκλωμα ως η νέα μεγάλη ελπίδα στο παλαιάς κοπής speed metal, χωρίς να έχουν ακόμη full-length. Δυστυχώς ο κακός ήχος δεν μας επέτρεψε να εκτιμήσουμε σωστά το υλικό της μπάντας, οπότε κρατάμε τη διάθεσή της και περιμένουμε τα επόμενα. - Θ.Ξ.

Δεύτερη μπάντα που ανέβηκε στην σκηνή του An ήταν οι Iniquity, ή Son Of Iniquity για να είμαστε σύννομοι. Διαθέτοντας πολύ καλό ήχο και έναν εξαιρετικό ντράμερ (τον οποίο βρίσκουμε μεταξύ άλλων και στους Sacral Rage), άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις, με το πρωτόλειο, επικής διάθεσης heavy metal τους. Επιπλέον cultίλα προσέθεσαν τα φωνητικά από τον μπασίστα των Convixion, που αν και επιδέχονται βελτίωσης είναι ψυχωμένα και έρχονται κατευθείαν από το παρελθόν. - Θ.Ξ.

Η εμφάνιση των Αθηναίων thrash-άδων Endless Recovery θα αποτελούσε και το κύκνειο άσμα τους καθώς, όπως πληροφορηθήκαμε, η μπάντα πλέον δεν θα υφίσταται. Όμως αυτό δεν έγινε εν μέσω δακρύων, αλλά μέσω ιδρώτα, headbanging και μπόλικης ενέργειας, τα οποία πυροδότησαν οι υπεργρήγορες συνθέσεις που ακούστηκαν εκείνο το βράδυ για σχεδόν 40 λεπτά. Σε όποιον άρεσε το ακατέργαστο speed/thrash μπαντών όπως οι Razor, αποκλείεται να μην του έβγαλαν γούστα οι Endless Recovery καθώς η απόδοσή τους κυμάνθηκε σε πολύ καλό επίπεδο και πέρα από το δικό τους υλικό ακούσαμε και μια διασκευή στο "Evil Have No Boundaries" των Slayer. - Κ.Π.

Η συνέχεια άνηκε στους Black Soul Horde, στην τελευταία τους εμφάνιση αν όχι για πάντα, σίγουρα για μεγάλο χρονικό διάστημα, όπως μας ενημέρωσαν. Το ξεκίνημα με το ορμητικό "Let Τhe Valkyrs Ride" από το full-length ντεμπούτο τους "Tales Of The Ancient Ones" ήταν ιδανικό, ενώ τα κομμάτια που ακολούθησαν κινήθηκαν στα ευρύτερα πλαίσια του κλασικού, κυρίως αμερικάνικου metal. Παρά το γεγονός ότι ο ήχος δεν ήταν σύμμαχος, η μπάντα φάνηκε αρκετά δεμένη, με τη φωνητική απόδοση του Δημήτρη Κότση να ξεχωρίζει ανάμεσα σε πολύ καλά καταρτισμένους μουσικούς. - Θ.Ξ.

Οι εξ Αμβούργου ορμώμενοι Γερμανοί Stormwarrior ανέλαβαν να κλείσουν τη μέρα της προθέρμανσης πριν το κυρίως μενού και για κάτι περισσότερο από μια ώρα μας παρουσίασαν τραγούδια παρμένα μέσα από τις τέσσερις full-length δουλειές τους. Για κάποιον που δεν έχει ιδιαίτερη επαφή με την μπάντα σίγουρα θα προκάλεσε αίσθηση η έντονη Helloweeen αύρα που αποπνέουν αν και ανά σημεία αυτό ξεπερνούσε τα όρια της υγιούς επιρροής.

Αν κάποιος, πάντως, δεν είχε πρόβλημα με αυτό σίγουρα θα πέρασε καλά ακούγοντας τραγούδια όπως τα "Valhala", "Ragnarok", "Iron Gods" και "Heavy Metal Fire". Η απόδοση της μπάντας ήταν ικανοποιητική, ο ήχος ήταν σχετικά καλός, αλλά οι περισσότεροι είχαν το μυαλό τους ήδη στην επόμενη ημέρα και όσα επρόκειτο να ζήσουμε και μοιραία ο κόσμος δεν ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικός. Γενικά, οι Γερμανοί ήταν τίμιοι και το προσπάθησαν, αλλά δεν προσέφεραν σε κανένα σημείο το κάτι παραπάνω από μια απλά καλή εμφάνιση. - Κ.Π.

Πρώτη Ημέρα, Παρασκευή 26/05/17, Gagarin 205

Έχοντας τη δυσκολότερη αποστολή απ' όσες μπάντες είδαμε στην ημέρα, καθώς το billing τους έβρισκε πρώτους σε σειρά εμφάνισης, οι Monasterium ανέβηκαν στη σκηνή του γνωστού μαγαζιού της Λιοσίων, με αρκετό (δεδομένης της ώρας) κόσμο να βρίσκεται από κάτω.

Επιδιδόμενοι σε ένα στιβαρό επικό doom, το οποίο βασιζόταν σχεδόν καθολικά στις διδαχές των Solitude Aeturnus και Candlemass (με το μπλουζάκι του μπασίστα τους απλώς να τονίζει του λόγου το αληθές), οι Πολωνοί metallers έκαναν αισθητή την παρουσία τους, κερδίζοντας το ενδιαφέρον ακόμη κι όσων δεν ήταν εξοικειωμένοι με τις συνθέσεις του περσινού ομώνυμου ντεμπούτου τους.- Σ.Κ.

Οι Resistance ήταν η πρώτη από τις τέσσερις καλιφορνέζικες μπάντες που θα βλέπαμε στο φεστιβάλ, το οποίο ειδικά την Παρασκευή είχε έντονο αμερικάνικο χρώμα. Με ρίζες στη δεκαετία του '80 (παρότι οι πρώτες κυκλοφορίες ήρθαν στα '00s), η πεντάδα φάνηκε να κατέχει τα βασικά του US power, στηρίζοντας το σετ της στο EP "Volume I Battle Scars" του 2015 και το επερχόμενο full-length "Metal Machine".

Ο όχι καλός ήχος και (συνεπώς;) τα θέματα συγχρονισμού μεταξύ τυμπάνων και εγχόρδων αφαίρεσαν πόντους από το συνολικό αποτέλεσμα, οι εντυπώσεις, όμως, ήταν συνολικά θετικές, συνυπολογίζοντας, το γενικότερο attitude, τη διασκευή στο "Blackout" των Scorpions και το γρήγορο δεύτερο μέρος του "Heaven And Hell" των Sabbath που ήρθε στο τέλος, κολλητά στο "Hail Τo Τhe Horns" (φόρος τιμής στο τεράστιο Ronnie James Dio). - Θ.Ξ.

Οι Diviner ήταν οι μοναδικοί εκπρόσωποι της χώρας μας κατά την πρώτη μέρα του φεστιβάλ. Με τον Κώστα Φοίτο να έχει πλέον αντικαταστήσει τον Θύμιο Κρίκο, οι Αθηναίοι μας παρουσίασαν τραγούδια από το ντεμπούτο τους "Fallen Empire" για περίπου μια ώρα. Αρκετά δεμένοι ως σύνολο και με άνεση πάνω στη σκηνή, δεν δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν το χειροκρότημα του κόσμου. Ασχέτως μουσικών γούστων, σε μια live εμφάνιση δεν είναι δύσκολο να γουστάρεις αυτό το «οι Iced Earth συναντάνε τους Judas Priest» metal τους.

Ο ήχος ήταν καλός, η μπάντα καλοπροβαρισμένη και με πολύ καλή απόδοση και τα προσωπικά highlight αποτέλεσαν το "Evilizer" και "Riders From The East" το οποίο είναι ένα πολύ απαιτητικό τραγούδια, αλλά το οποίο παίξανε πολύ καλά. Εν αναμονή, λοιπόν, των καινούργιων κινήσεων της μπάντας, η εμφάνισή τους κρίνεται απόλυτα επιτυχημένη.

Είχα δει τους Night Demon στο Keep It True και ήξερα τι να περιμένω. Όσοι, όμως, τους βλέπανε πρώτη φορά σίγουρα πάθανε πλάκα από την απίστευτη ενέργεια που ερχόταν από τη σκηνή του Gagarin στη μία ώρα που διήρκησε η εμφάνιση των Αμερικάνων. Με το ολόφρεσκο "Darkness Remains" στις αποσκευές τους, το power trio από τη Ventura, παρέδωσε μαθήματα του τι σημαίνει heavy metal live.

Βγήκαν στη σκηνή με το εναρκτήριο τραγούδι "Welcome To The Night" και η συνέχεια ήταν καταιγιστική. Ο Jarvis Leatherby και ο Armand Anthony οργώνουν τη σκηνή και ο Dusty πίσω από το drum kit αποτελεί μια καλοκουρδισμένη μηχανή που κρατάει σταθερά το ξέφρενο tempo. "Maiden Hell", "Heavy Metal Heat", "Black Widow" ήταν κάποια από τα τραγούδια που έσπασαν κάποια άλατα στους γερασμένους σβέρκους μας, με τα highlight της εμφάνισής τους να αποτελούν η εμφάνιση της μασκότ/χάρου στο "The Chalice" ο οποίος έδινε το κύπελλο στα παιδιά της πρώτης σειράς να πιούνε από το περιεχόμενό του, το "Darkness Remains" για τη φοβερή απόδοση και το συναίσθημα που βγάζει και φυσικά η διασκευή στο "Wasted Years" με την παρουσία του τραγουδιστή των Attacker, όχι για την τέλεια απόδοση, αλλά για την ενέργεια και το πάθος που βγάλανε. Εμφάνιση «άριστα δέκα». - Κ.Π.

Έπειτα από την τρομερή εμφάνιση των Night Demon λίγα λεπτά νωρίτερα (με τον Bobby Lucas να τους βοηθάει στην άψογη διασκευή τους στο "Wasted Years"), οι Attacker παρέλαβαν ένα ήδη ζεστό, αλλά και ιδιαίτερα απαιτητικό κοινό για μια συνέχεια παρόμοιας δυναμικής. Βέβαια, οι U.S. metallers από το New Jersey δεν είχαν κανένα πρόβλημα με αυτό, παρουσιάζοντας μια επιλογή τραγουδιών που εκτεινόταν από το θρυλικό "Battle At Helm's Deep" ντεμπούτο τους μέχρι και το εξαιρετικό περσινό "Sins Of The World".

Η μπάντα παρουσιάστηκε ιδιαίτερα δεμένη επί σκηνής, με τους σχετικά νέους Brian Smith και Jon Hasselbrink (σε μπάσο και κιθάρα, αντίστοιχα) να έχουν ενταχθεί ιδανικά στις λειτουργίες της μπάντας, στην οποία δεσπόζει η παρουσία του αειθαλούς Mike Sabatini, της μοναδικής σταθερής συνιστώσας σε ολόκληρη την πορεία των Attacker (αλλά και του ελληνικής καταγωγής κιθαρίστα Mike Benetatos). Ωστόσο, θεωρώ τις εντυπώσεις από την υπόλοιπη μπάντα έκλεψε ο ακούραστος Bobby "Leather Lungs" Lucas, ο οποίος, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί αυτήν τη στιγμή έναν από τους κορυφαίους ερμηνευτές στο U.S. power metal στερέωμα.

Αποδίδοντας με την ίδια άνεση καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, είτε επρόκειτο για κομμάτια της δικής του περιόδου ("World Destroyer", "The Hammer", "Carcosa", "Glen Of The Ghost"), είτε για παλαιότερα αγαπημένα τραγούδια (όπως τα κλασσικά "Slayer's Blade", "(Call On) The Attacker" και "Zero Hour", αλλά και τα "The End" και "The Unknown", μεταξύ άλλων), όντας συγχρόνως άριστος στα επικοινωνιακά του καθήκοντα ως frontman, ο Αμερικάνος ερμηνευτής ξεχώρισε οριακά από τους εξίσου ορεξάτους συνοδοιπόρους του. Συνολικά, λοιπόν, οι Attacker πραγματοποίησαν μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις της πρώτης μέρας του Up The Hammers, θέτοντας με τη σειρά τους πολύ ψηλά τον πήχη για τους Tyrant, τους cult heavy metal ήρωες που ακολουθούσαν.

Το κουαρτέτο από την Pasadena της Καλιφόρνια, με μπροστάρη τον Glen May και το εντυπωσιακό του full leather outfit ξεκίνησαν το περίπου μονόωρο set τους με το "Warriors Of Metal" από το ιστορικό ντεμπούτο του και βρίσκοντας το κοινό αρκετά μουδιασμένο και σίγουρα διχασμένο. Έχοντας (πιθανότατα από επιλογή) αρκετά μέτριο ήχο σε ολόκληρη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, αλλά κάνοντας και αρκετά λάθη κατά την εκτέλεση των κομματιών τους (με τον Glen May, μάλιστα, να ξεχνάει σε διάφορες περιπτώσεις τους στίχους τους), αντιμετώπισαν προβλήματα που δεν συνάδουν με τη θέση τους στο συνολικό billing της ημέρας.

Σίγουρα, οι Αμερικάνοι heavy metallers πάντοτε είχαν ιδιαιτερότητες στη μουσική τους, οι οποίες βρίσκονταν σε πρώτο πλάνο και στην εδώ παρουσία τους, αλλά αν μη τι άλλο, θα μπορούσαν να έχουν αποδώσει πολύ καλύτερα κι επαγγελματικά σε πολλούς τομείς.

Κατά τα άλλα, οι ιδιόμορφες ερμηνείες του Glen May, με τα χρονικώς παράταιρα, αλλά και τόσο χαρακτηριστικά του γυρίσματα ήταν εκεί και οι ίδιοι φάνηκε να το διασκεδάζουν παίζοντας τραγούδια όπως το "Battle Of Armageddon" (που υπήρχε και στη θρυλική συλλογή "Metal Massacre III" ως "Armageddon"), το "Beyond The Grave" αλλά και τα "King Of Kings" και "War" με τα οποία έκλεισαν το set τους. Άλλωστε, με τα καλά τους και τα άσχημά τους, αυτοί ήταν πάντοτε οι Tyrant και ακόμη κι αν η εμφάνιση τους δεν διεκδίκησε τρομερές δάφνες ποιότητας, συνεχίζει να μετράει ως ένα κειμήλιο της heavy metal-ικής ιστορίας. - Σ.Κ.

Μετά από το φιάσκο των Tyrant και την πανηγυρική διάψευση του αξιώματος «Αμερικάνικη μπάντα μην τη φοβάσαι», ο Ross The Boss και η μπάντα του όφειλαν να αποκαταστήσουν τη χαμένη τιμή. Ο κιθαρίστας στα έξι πρώτα άλμπουμ των Manowar θα πλαισιωνόταν από τον πολύ Mike LePond στο μπάσο, τον γνωστό από τη συμμετοχή του στο "The Triumph Οf Steel", Kenny "Rhino" Earl στα τύμπανα, και το μεγάλο ερωτηματικό Marc Lopes στα φωνητικά και το δυσκολότερο έργο στον κόσμο.

Και δεν είναι μόνο ότι ο Αμερικανός έπρεπε να καλύψει τη θέση του κορυφαίου ερμηνευτή Eric Adams, αλλά έπρεπε να δοκιμαστεί και στη σύγκριση με τον πιτσιρικά Mike Cotoia, που βρέθηκε πέρυσι στο πλευρό του Ross και παρά το αταίριαστο παρουσιαστικό του, προκάλεσε ρίγη συγκίνησης με τις ερμηνείες του, ακόμη και δια μέσω του YouTube. Στο άλλο μεγάλο ερώτημα του φεστιβάλ γενικότερα που ήταν ο ήχος, πήραμε απάντηση από το ξεκίνημα με το τρομερό "Blood Of The Kings", καθώς αυτό που έφτανε στα αυτιά μας ήταν πολύ δυνατό και τρομερά διαυγές, προμηνύοντας ένα live που θα έπιανε κορυφές.

Ο Rhino συνδυάζοντας άψογα δύναμη, ταχύτητα και ακρίβεια στα χτυπήματά του επιβεβαίωσε και διέψευσε ταυτόχρονα τις προ εικοσαετίας και βάλε φήμες περί drum machine, o LePond έβγαζε με άνεση τα θέματα του αρχηγού DeMaio, και ο Ross The Boss με βασικό όπλο ένα από τα καλύτερα tone που έχουμε ακούσει σε κιθάρα, έσπερνε τις riff-άρες και τα παθιασμένα solo του. Ο Lopes ήταν εξαιρετικός ως frontman και πολύ δυνατός στις ερμηνείες του, προσθέτοντας κάμποση σκληράδα που δεν ήταν αταίριαστη, αλλά όταν έφτανε στις κραυγές, είτε τις έπιανε εντελώς διεκπαιρεωτικά, είτε τις απέφευγε εντέχνως, ενώ δυο τρεις φορές που προσπάθησε να φτάσει ψηλά, απλά απέτυχε.

Από τη στιγμή που το μεγαλύτερο μερίδιο αυτού του πράγματος που λέγεται Manowar είναι ο μοναδικός Eric Adams με την τρομερή χροιά του και τις απίθανες ακόμη και τώρα κραυγές του, το έργο οποιουδήποτε αντικαταστάτη θα ήταν τρομερά δύσκολο, οπότε μοιραία ο Lopes, παρά τις δεδομένες δυνατότητές του και την υψηλή απόδοσή του, δεν θα μπορούσε παρά να χάσει άνετα στη σύγκριση. Στα υπόλοιπα, δύο είναι τα σημεία που πρέπει να εστιάσουμε: το ένα είναι το setlist και το άλλο η εν γένει απόδοση στις εκτελέσεις.

Έχοντας ως δεδομένο ότι θα ακούγαμε τραγούδια από τα έξι πρώτα άλμπουμ των Manowar, το setlist δεν θα μπορούσε να είναι κακό, αλλά όπως και συνέβη εν τέλει,υπήρχε ο κίνδυνος να λείπουν κάποιοι ύμνοι και να αντικατασταθούν από ευχάριστες κατά τα λοιπά εκπλήξεις. Κάπως έτσι, σίγουρα χαρήκαμε που ακούσαμε το "The Oath" ή το τρομερό "Each Dawn I Die", αλλά τουλάχιστον ένα "Secret Of Steel" και ένα "Army Of The Immortals" έλαμψαν διά της απουσίας τους.

Όσον αφορά στις εκτελέσεις, σε γενικές γραμμές ήταν απλά άψογες, με την μπάντα να είναι απόλυτα δεμένη και να προχωρά σε ελαφριές διαφοροποιήσεις, κάτι που προσωπικά μου άρεσε κιόλας, παρά τις μικρές παραφωνίες σε μερικά solo. Το solo τυμπάνων πριν το "Fighting The World" θα μπορούσε να λείπει, όπως και το μπλουζίστικο solo του Ross στην εισαγωγή  του "Hail And Kill" που έκλεισε το σετ αντί για το "Battle Hymn". Όλα αυτά βέβαια έχουν μικρή σημασία όταν στα βασικά η μπάντα πήρε άριστα, και ο κόσμος με την θυελλώδη ανταπόκρισή του και τα μεγαλειώδη sing along παραλίγο να γκρεμίσει το Gagarin.

Σημαντικότερο γεγονός βέβαια είναι ότι γιορτάστηκε όπως πρέπει η τεράστια και ασύγκριτη μουσική κληρονομιά των Manowar, ειδικά τώρα που η πορεία τους φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος, αλλά και το ότι ο Ross The Boss επιβραβεύτηκε με ένα show αντάξιο της ιστορίας του και της προσφοράς του στη μουσική, γνωρίζοντας την αποθέωσή πάνω σε ένα μεγάλο stage. - Θ.Ξ.

Δεύτερη Ημέρα, Παρασκευή 26/05/17, Gagarin 205

Τον άχαρο ρόλο του ανοίγματος της δεύτερης ημέρας ανέλαβαν αυτήν τη φoρά οι Lord Vigo. Έχεις που έχεις αυτήν την περίεργη διάθεση (κάποιοι το λένε hangover), έρχονται και οι Γερμανοί με το Epic Doom τους, ε δεν το λες και ιδανικό ξεκίνημα. Στην πορεία το πράγμα από άποψη διάθεσης βελτιώθηκε και υπήρχε λίγος μεν κόσμος, αλλά κάποιοι έδειξαν να ευχαριστιούνται το θέαμα που μας προσέφεραν. Η στιγμή που μένει περισσότερο είναι η διασκευή στο "Witchfinder General" της ομώνυμης μπάντας, με τον μπασίστα να κατεβαίνει και να τρέχει μέσα στον χώρο, βγαίνοντας ακόμα και στο φουαγιέ και παίζοντας ακόμα και από τον εξώστη. - Κ.Π.

Όπως και την πρώτη μέρα, μετά το doom ξεκίνημα το φεστιβάλ συνεχίστηκε σε πιο κλασικές metal φόρμες, και για να είμαστε ακριβείς, με πιο κλασικές από των Γερμανών πιτσιρικάδων Blizzen πεθαίνεις. Τιμώντας το ντεμπούτο EP του 2015 και το περσινό πρώτο τους LP, απέδωσαν εξαιρετικό και γρήγορο heavy metal σε κάτι περισσότερο από μισή ώρα.

Highlight της εμφάνισής τους ήταν η διασκευή στο "Metal Gods" των metal gods Judas Priest, ενώ και το φινάλε με το "Time Machine" ήταν εξίσου ενδιαφέρον. Γενικότερα πιστεύω ότι αυτά τα τυπάκια μπορούν να ξεχωρίσουν από τα πολλά συγκροτήματα της γενιάς τους, αρκεί βεβαίως να δουλέψουν περισσότερο σαν μονάδες και να καταφέρουν να γράψουν μερικά αξιομνημόνευτα κομμάτια.

Η εμφάνιση των Holy Martyr είχε εξαρχής την ιδιαιτερότητα να διαρκέσει περισσότερο από εκείνες των δύο επόμενων συγκροτημάτων, καθώς οι γείτονες Ιταλοί είχαν αρκετά όπλα στην φαρέτρα τους, επιστρέφοντας μετά από χρόνια στη χώρα μας. Από το ξεκίνημα φάνηκε ότι όλα θα ήταν ιδανικά για τους αρκετούς φίλους της μπάντας, καθώς ο ήχος ήταν πολύ καλός και η διάθεση περίσσευε πάνω και κάτω από τη σκηνή.

Δεδομένης της διάρκειας του σετ, η επιλογή να παιχτούν αρκετά κομμάτια από το φετινό "Darkness Shall Prevail" δεν ήταν εξεζητημένη, ειδικά από τη στιγμή που το φρέσκο υλικό είναι αξιόλογο, οι εντονότερες αναμνήσεις όμως μοιραία προέρχονται από τα ελληνικά τραγούδια του παρελθόντος που έτυχαν αναμενόμενα θερμής υποδοχής. Η εντύπωση που γενικότερα μου έμεινε από τους Ιταλούς και το παλαιάς σχολής επικό-πολεμικό metal τους, είναι ότι θα μπορούσαν να έχουν γνωρίσει και περισσότερη επιτυχία δεδομένης της πορείας των Sabaton, αλλά αυτό είναι μια άλλη, γνωστή ιστορία. - Θ.Ξ.

Οι Αμερικάνοι Thrust πάτησαν φουριόζοι το σανίδι της σκηνής εξαπολύοντας άμεση επίθεση στους posers με το "Fist Held High". Τραγούδια όπως το "Overdrive", "Wasted" και "Metallic Attack" αποδίδονται πάρα πολύ καλά και ο κόσμος δείχνει να γουστάρει αρκετά το παλιομοδίτικο metal τους. Τεράστια μορφάρα ο πατουρο-μπασίστας τους ο Eric Claro τα έλεγε μια χαρά, οι κιθαρίστες ήταν τιμιότατοι και ο ντράμερ τους σταθερότατος και βοηθούσε στα πιο gang μέρη των ρεφρέν. Φυσικά όταν ήρθε η ώρα για το "Posers Will Die!" όλο το Gagarin σηκώθηκε στο πόδι και κάποιοι από τους φίλους μου φάνηκε πως με κοιτούσαν περίεργα ,αλλά θέλω να πιστεύω πως ήταν απλά η ιδέα μου. - Κ.Π.

Μετά τις αρκετές μπάντες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τελευταίους τους Thrust που στάθηκαν τουλάχιστον στο ύψος των περιστάσεων, είχαμε την ευκαιρία και την τύχη να παρακολουθήσουμε τους Mythra για μια σειρά διαφορετικών λόγων. Εκτός από την εξαιρετική απόδοσή τους και το αξιόλογο υλικό τους, αφενός προέρχονται από τη Μεγάλη Βρετανία (η μοναδική μπάντα του διημέρου από το τιμημένο νησί), και αφετέρου, ως μέλη του ιστορικού New Wave Οf British Heavy Metal κινήματος έδωσαν υφολογικά το κάτι διαφορετικό.

Χωρίς να υπολείπονται σε μεταλλικά στοιχεία, οι Βρετανοί γερόλυκοι έσπασαν τη μονολιθικότητα των περισσοτέρων συμμετεχόντων με μια πιο hard rock προσέγγιση σε κάποια σημεία, όπως είθισται σχεδόν σε κάθε Up The Hammers με μία τουλάχιστον μπάντα, ενώ σε μερικά τραγούδια διέθεταν μέχρι και punk αιχμές, μέσα στα ασφαλή βεβαίως πλαίσια του NWOBHM.

Στα πενήντα περίπου λεπτά που διήρκεσε το σετ τους χώρεσαν αρκετά τραγούδια από το σημαντικό παρελθόν τους, αλλά και από το φρέσκο και εξαιρετικό όπως φαίνεται "Still Burning", με πιο χαρακτηριστικά τα "U.F.O" (από τα καλύτερα, πιο απλά και πιο αξιομνημόνευτα ρεφρέν του φεστιβάλ) και φυσικά το "Death Αnd Destiny" από το ιστορικό, όμώνυμο single που έκλεισε το set. Στα συν καταγράφονται βεβαίως και τα πολύ ενδιαφέροντα lead και solo που αποδεικνύουν τη στόφα μιας μπάντας και τη διαχωρίζουν συν τοις άλλοις από τις υπόλοιπες. - Θ.Ξ.

Έχω δει πάρα πολλές φορές τους Αθηναίους InnerWish ζωντανά και δεν περίμενα πως υπήρχε τρόπος να με απογοητεύσουν με την εμφάνισή τους. Τα μόνα αρνητικά ήταν το μικρό setlist, ο ίσως λίγο περισσότερο σκληρός ήχος από όσο έχω συνηθίσει να τους βλέπω και έχω την εντύπωση πως ήταν αρκετά μπροστά και η φωνή του Εικοσιπεντάκη. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν ικανό να στερήσει από κάποιον την απόλαυση τους να ακούς ζωντανά τραγούδια όπως το "Rain Of A Thousand Years" ή τη διασκευάρα στο "Lonely Lady" των Q5.

To setlist στηρίχτηκε -όπως ήταν λογικό- στο φοβερό ομώνυμο περσινό τους δίσκο και η τριάδα "Inner Strength", "Needles In My Mind", "Ready For Attack" να κλείνει ιδανικά την εμφάνισή τους. Όσο κι αν αγαπάω το ντεμπούτο των Innerwish, όταν ακούς κολλητά τα "Needles In My Mind" και "Ready For Attack" οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες και βλέπεις πόσο πραγματικά έχουν αλλάξει και γίνει καλύτεροι στο πέρασμα του χρόνου. Το "The Needles..." πιστεύω πως θα είναι πλέον μονίμως η καλύτερη στιγμή των live τους. Απίστευτο τραγούδι. - Κ.Π.

Με την κούραση του τριημέρου να είναι περισσότερο από ποτέ εμφανής και τα πόδια μας να μας κρατάνε οριακά, σφίξαμε τα δόντια και περιμέναμε με υπομονετικά μέχρι να ρυθμιστεί και η τελευταία λεπτομέρεια για την πολυαναμενόμενη εμφάνιση των Cirith Ungol. Μέσα σε λίγα λεπτά βέβαια θα τα ξεχνούσαμε όλα και θα μεταφερόμασταν σε έναν άλλο κόσμο, αυτόν που είχαν πλάσει για εμάς οι Αμερικανοί με τα τραγούδια τους και είχε αραχνιάσει για 25 περίπου χρόνια.

Μαζί με την παλιοπαρέα από το τιμημένο Αγρίνιο επιλέξαμε να βρεθούμε όσο κοντά γινόταν στη σκηνή γιατί απλά δεν γινόταν διαφορετικά, θυσιάζοντας ίσως τη δυνατότητα για ευκρινέστερο ήχο, ο οποίος όμως μετά από μερικά τραγούδια ήταν αισθητά βελτιωμένος, φτάνοντας σε πολύ καλά επίπεδα. Το intro από το "War Eternal" έφερε την πεντάδα στη σκηνή για το εναρκτήριο και καθόλα συμβολικό "I'm Alive", με το πρώτο δυνατό sing along να συνταράσσει το Gagarin.

Το πράγμα σοβαρεύει στο "Join The Legion", αλλά το πρώτο πραγματικό highlight έρχεται με το "Atom Smasher", πρώτο κομμάτι που βιώνουμε από το τρομακτικό "King Of The Dead" μαζί με ρίγη συγκίνησης. Το "Edge Of A Knife" με την riffάρα στο μέσο και το καλπαστό "Blood & Iron" φέρνουν περισσότερο νερό στο αυλάκι για το μεγαλειώδες "Black Machine" που προκαλεί απανωτά αυτοαναδυόμενα stage diving.

Ανάλογο ενθουσιασμό θα προκαλέσει και το "Frost And Fire" από το ομώνυμο ντεμπούτο και επισήμως το μακρινό 1981, ενώ το "Finger Of Scorn" απλά θα μπει και αυτό με άνεση στις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς. Δύο ακόμη τραγούδια από το "One Foot In Hell" θα κλείσουν τον κύκλο του τρίτου άλμπουμ με το "Chaos Descends" να ξεχωρίζει, για να φτάσουμε πιθανώς στην κορύφωση της βραδιάς με την τριλογία του "Paradise Lost" και πρώτο και καλύτερο το "Chaos Rising". Το φορτισμένο ξεκίνημα, το κόψιμο στο κουπλέ, η φωνητική έκρηξη του Baker, η αποθέωση με το stand alone επαναλαμβανόμενο riff του Barazza, η ίδια μελωδία σε lead στη συνέχεια, τα είδαμε όλα με τα μάτια μας να εκτυλίσσονται μπροστά μας και ζήσαμε το όνειρο.

Το encore φυσικά ήθελε αναμενόμενα τρία ακόμη κομμάτια από το θρυλικό "King Of The Dead", ήτοι το τρομακτικό "Master Of The Pit" και τα δύο ομώνυμα (μπάντας και δίσκου), όπου όλοι έφτασαν στα όριά τους. Επειδή, όμως, μιάμιση ώρα καθαρής μουσικής χωρίς διαλείμματα, solo και λογίδρια δεν μας έφτασαν, ο διοργανωτής και ένας από τους βασικούς υπευθύνους για την ιστορική βραδιά, Μανώλης Καραζέρης, κάλεσε ξανά την πεντάδα στη σκηνή για το δεύτερο encore που ήταν η επανάληψη του "Black Machine". Μέσα σε αποθέωση από ένα γεμάτο Gagarin, οι Cirith Ungol μας ευχαρίστησαν και μας αποχαιρέτησαν, αφήνοντας τη σκηνή για να πέσουν οι τίτλοι τέλους.

Σε σχέση με τις δύο προηγούμενες εμφανίσεις μετά την επανένωση, τον Οκτώβριο στην ιδιαίτερη πατρίδα Ventura την Καλιφόρνια, αλλά και πριν λίγο καιρό στο Keep It True, η μπάντα εμφανίστηκε μάλλον αρκετά πιο δεμένη, ενώ κρίνοντας από τα σχετικά video, η αποδοχή από το κοινό εδώ ήταν πολύ πιο θερμή. Μιλώντας για καθένα από τα μέλη ξεχωριστά, δεν υπάρχει κάποιος που υστέρησε, ενώ όλοι ξεχώρισαν για διαφορετικούς λόγους.

Ο εκ των ιδρυτών Greg Lindstrom κράτησε ιδανικά τις ρυθμικές και συνεισέφερε σε μερικά solo χωρίς προφανώς κανένα λάθος, ο Jarvis Leatherby στο μπάσο, όντας ο βασικός ηθικός και υλικός αυτουργός της επανένωσης εμφανίστηκε ως ο πιο πωρωμένος όλων, ο Baker δεν έχει χάσει ίχνος από την απόκοσμη χροιά του ενώ προς το τέλος όχι μόνο δεν έπεσε αλλά άρπαξε για τα καλά, ο Garven μετά από τα πρώτα κομμάτια λύθηκε και έπαιξε τα πάντα ακριβώς όπως στους δίσκους με το χαρακτηριστικό, παλιακό ύφος, και τέλος ο Barraza δεν έχασε νότα, αποδεικνύοντας πως αποτελεί κιθαριστάρα ολκής.

Το να μιλήσουμε συνολικά για τη βραδιά έχει νόημα μόνο μέχρι σε ένα σημείο, καθώς από εκεί και πέρα τα λόγια δεν μπορούν να αποτυπώσουν τα συναισθήματα. Θα αρκεστώ να πω ότι τα μεγάλα και πολύ ιδιαίτερα τραγούδια υπήρχαν εκεί από πάντα χάρη σε αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς που τα έγραψαν και τα ηχογράφησαν, συνδυάζοντας το ειδικό βάρος των Black Sabbath, την ψυχεδέλεια και την κληρονομία των '70s, αλλά και το μοναδικό επικό συναίσθημα που λίγοι μπόρεσαν να συλλάβουν.

Από εκεί και πέρα θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί αλλά και ικανοί γιατί στη χώρα μας μπορέσαμε να συλλάβουμε το μεγαλείο αυτής της μπάντας νωρίτερα και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με πολλούς Ευρωπαίους και Αμερικανούς, και αποζημιωθήκαμε από μια ήδη θρυλική εμφάνιση των δημιουργών των ίδιων, που παρουσίασαν άψογα επί σκηνής τα όσα μοναδικά υπήρχαν αποτυπωμένα στους δίσκους. Όπως ανέφερε και ο Baker σε μία από τις ελάχιστες φορές που απευθύνθηκε στο κοινό «επιτέλους ζούμε μαζί το όνειρο» και αυτή είναι η ύψιστη ικανοποίηση για έναν οπαδό της μουσικής των Cirith Ungol.

Φωτογραφίες: Νώντας Εμμανουήλ / photorocking.com, Χρήστος Λεμονής