Overkill

Οι Overkill είναι μία μπάντα που τυγχάνει της καθολικής αναγνώρισης από την παγκόσμια metal κοινότητα. Μία μπάντα που έχει κυκλοφορήσει ουκ ολίγα διαμάντια, από το "Feel The Fire" του '85 μέχρι σήμερα. Μία μπάντα που ποτέ δεν έβγαλε κακό δίσκο, και που ποτέ δεν σταμάτησε να βρίσκεται στο προσκήνιο, αντίθετα με άλλες που διαλύονται και επανασυνδέονται, ανάλογα με τις προσταγές των trend της κάθε εποχής. Τα "Bloodletting", "Killbox 13", "ReliXIV" και "Immortalis" της τελευταίας δεκαετίας είναι δίσκοι που, αν μη τι άλλο, κράτησαν το όνομα των Overkill ψηλά, όντας αξιοπρεπέστατοι. Τι μπορεί να περιμένει κανείς, λοιπόν, εν έτει 2010, από ένα συγκρότημα που μετράει πλέον 30 χρόνια ηλικίας;

Την απάντηση την δίνουν οι ίδιοι με τον καλύτερο τρόπο, με μία δισκάρα σαν το "Ironbound", που έρχεται να αναβιώσει τα καλύτερα χρόνια του συγκροτήματος, αλλά και ολόκληρου του thrash metal. Αυτό που κάνουν εδώ οι Overkill είναι άνευ προηγουμένου. Είναι μεγαλύτερο κι από τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες των πιο πιστών οπαδών τους. Τα groovy στοιχεία των τελευταίων album έχουν μειωθεί κατά πολύ, και οι δομές τους μάς πηγαίνουν πίσω σε εποχές "The Years Of Decay" και "Horrorscope". Το μόνο στοιχείο που μαρτυρά ότι βρισκόμαστε στο '10 είναι η τέλεια παραγωγή του Peter Tägtren. Προσοχή όμως, μιλάμε για αναβίωση των 80s, όχι για αναμασήματα και παρελθοντολαγνεία.

Όλα τα ατού της μπάντας είναι εδώ, στις δυνατότερες μορφές τους. Το μπάσο του D.D. Verni για ακόμα μια φορά πρωταγωνιστεί και οδηγεί τα πάντα. Ο Blitz Ellsworth πιο ορεξάτος από ποτέ, δείχνει να περνάει μία δεύτερη νεότητα (ή μήπως είναι ακόμα στην πρώτη;). Ο Ron Lipnicki τα ισοπεδώνει όλα στα drums, στον δεύτερο πλέον δίσκο του με τους Overkill, κάνοντας τον τεράστιο προκάτοχό του, Tim Mallare, να μοιάζει μακρινό παρελθόν. Αλλά το μεγαλύτερο ατού του "Ironbound" είναι οι κιθάρες του. Οι Dave Linsk, Derek Tailer αποτελούν ίσως το πιο δεμένο κιθαριστικό δίδυμο που πέρασε ποτέ από τις τάξεις του συγκροτήματος, και η φετινή τους απόδοση είναι με διαφορά η καλύτερή τους. Τα θέματα που παίζουν είναι καταδικασμένα να μείνουν κλασικά, μαζί φυσικά με ολόκληρο τον δίσκο.

Το "The Green And Black" ξεκινάει τον δίσκο με «ύπουλο» τρόπο, καθώς η παραπλανητική του εισαγωγή δεν προϊδεάζει τον ακροατή για τον επικείμενο thrash όλεθρο. Πρόκειται για μία οκτάλεπτη επική σύνθεση, που σαν θέμα της έχει το μυθικό μαύρο/πράσινο λογότυπο της μπάντας των πρώτων ημερών. Τη σκυτάλη παίρνει το ομώνυμο κομμάτι, επίσης σχετικά μεγάλο σε διάρκεια. Πρόκειται για έναν καινούριο ύμνο του heavy metal, που πρέπει να το ακούσεις για να το πιστέψεις. Το εντελώς 80s riffing, το υπερηχητικό rhythm section, το τέλειο refrain, το χαρακτηριστικό break με το μελωδικό σολάκι κάπου στη μέση και η επική δισολία που ακολουθεί, σε αφήνουν στο τέλος με την απορία: Ήταν όλο αυτό μέσα σε ένα μόνο ένα κομμάτι; Συνέχεια ανάλογη, με το "Bring Me The Night", ένα ακόμα thrash ολοκαύτωμα, που θα αποτελέσει και το καινούριο τους video. "The Goal Is Your Soul" και "Give A Little", και το πολεμικό κλίμα δε σταματάει ούτε για ένα λεπτό, ενώ στο "Endless War" οι Overkill τιμούν τις NWOBHM επιρροές τους, όπου σίγουρα ένα και μόνο όνομα θα σας έρθει στο μυαλό ακούγοντας το. Το "The Head And Heart" είναι άλλη μία κορυφαία στιγμή του δίσκου, και το "In Vain" ίσως το μοναδικό στο οποίο παλιοί και νέοι Overkill συναντώνται. Στο "Killing For A Living" ο Blitz μας καταθέτει κάποια από τα καλύτερα λυσσασμένα φωνητικά του, και, τέλος, το "SRC (Subterranean Resistance Cult)", κλείνει ιδανικά έναν τέλειο, από όλες τις απόψεις, δίσκο.

Πολλές φορές ακούμε κάποιους παλιούς, κλασικούς δίσκους και λέμε «δεν ξαναβγαίνουν τέτοια album σήμερα». Το "Ironbound" είναι η τρανταχτή διάψευση αυτού. Γενικά, μπορεί να δίνει την αίσθηση του γνώριμου, του οικείου, αλλά είναι μόνο ως προς το feeling. Θυμίζει όλα αυτά που αγαπήσαμε σ’ αυτή τη μουσική, και αυτό είναι το μεγάλο του όπλο. Οι Overkill, με το δέκατο έκτο τους album, μας παρέδωσαν ένα μνημείο, από αυτά που μένουν για χρόνια αναλλοίωτα, και θα αποτελούν πάντα υλικό για metal parties με άφθονο headbanging.

Ένας στίχος του "Endless War" λέει: "Give 'em something to remember / Give 'em how and why and what you’re living for". Τόπαν και τόκαναν οι Overkill. Τελικά, τα 80s δεν έχουν τελειώσει ακόμα.