Death Angel

Οι Death Angel παίζει να είναι από τα πιο συμπαθή σχήματα αμερικάνικου thrash. Είναι γεγονός ότι το πρώτο άλμπουμ τους λατρεύτηκε λόγω της περίσσειας νεανικής ενέργειας που είχε αλλά πάντα εντυπωσίαζε η στάση της πλειοψηφίας του κοινού στους άλλους δίσκους. Παρόλο που προσεγγίσανε άλλα στυλ και εμπλούτισαν τον ήχο τους με αρκετά πράγματα πάντα σου έδιναν την εντύπωση της ειλικρίνειας σε ότι επιχειρούσαν. Ό,τι έκαναν έβγαζε τιμιότητα, ειδικά αν τους σύγκρινες με αντίστοιχα group που εστίαζαν κυρίως στο πώς θα αβγάτιζαν το κοινό τους.

Η στάση των Death Angel είναι ενδεικτική και στην ποιότητα των κυκλοφοριών που βγάζουν μετά την επανασύνδεσή τους. Οι άνθρωποι δείχνουν σαν να είναι σε μόνιμη φόρμα. Και το πιο φοβερό είναι ότι δεν επαναλαμβάνουν απλά μια δοκιμασμένη φόρμουλα αλλά σχεδόν πάντα θα σε εντυπωσιάσουν με νέα στοιχεία, αρμονικά δεμένα με τον ήχο τους. Κάθε νέα τους δουλειά αναμένεται με αγωνία αφού είναι πλέον γνώρισμά τους ότι ποιοτικά θα έχουν προσέξει τα περισσότερα και θα βρεις πάντα κάτι να σε συναρπάσει.

Θεωρώ ότι το προηγούμενο τους άλμπουμ "The Evil Divide" έπιασε επίπεδα "The Art Of Dying", δηλαδή πολύ υψηλά στα οποία συνεχίζει χωρίς πολλά πολλά και το "Humanicide". Ο Jason Suecof εξακολουθεί να βρίσκεται πίσω από τα θέματα ήχου και της γενικότερης παραγωγής, για τέταρτο συνεχόμενο δίσκο, με αποτέλεσμα ακόμα μια φορά να έχουμε ένα άρτιο αποτέλεσμα. Ο ήχος έχει διαύγεια και δύναμη αλλά ταυτόχρονα κρατάει ένα παλιομοδίτικο στυλ. Αυτό φαίνεται στα drums τα οποία δεν είναι πλαστικά αλλά τουναντίον βγάζουν καλή «φασαρία». Από την άλλη ο Cavestany θα ζωγραφίσει ξανά ως είθισται συνθετικά. Από το φοβερό εισαγωγικό του ομότιτλου τραγουδιού που θα μεταμορφωθεί σε thrash δυναμίτη έως πιο «ενδότερα» πράγματα που κρατούν μια μελωδία που σε παρασέρνει.

Υπάρχει μεγάλη ποικιλία στο "Humanicide". Στο "Divine Defector" πιάνουν μεγάλες ταχύτητες, στο "I Came For Blood" απογειώνεσαι με μια punk, εφηβική ορμή και ένα ρεφρέν που σε στέλνει ενώ από την άλλη με τραγούδια σαν το "Immortal Behated" συνειδητοποιείς πόσο ταλέντο έχει αυτό το συγκρότημα όταν βάζει μελωδίες μέσα στους δίσκους του. Είναι συναρπαστικό πώς φτιάχνουν συνθέσεις κλασσικού μοντέρνου metal αλλά ταυτόχρονα κρατάνε το στυλ τους. Πώς σε πάνε από μια thrash κλωτσοπατινάδα σε εξαιρετικά περάσματα πιάνου ή ακουστικών κιθάρων. Και όλα αυτά αβίαστα και με χαρακτηριστική ευκολία.

Αξίζει να αναφερθεί η καλή ερμηνεία του Osegueda με τη φρεσκάδα των φωνητικών του να κρατάει καλά όπως επίσης και η πάρα πολύ όμορφη δουλειά στα solo. Μάλιστα σε τραγούδια όπως τα "Ghost Of Me" ή "On Rats And Men" όχι απλά κλέβουν την παράσταση αλλά σε κάνουν να στεναχωριέσαι ότι θα άξιζαν καλύτερο περιτύλιγμα. Η αλήθεια είναι ότι τα συγκεκριμένα κομμάτια είναι αυτά όπου χωλαίνει σχετικά το “Humanicide” αλλά τα υπόλοιπα οχτώ σε κάνουν να μη δίνεις ιδιαίτερη σημασία.

Όπως φαίνεται και στο εξώφυλλο οι λύκοι ξαναβγήκαν και άνετα μας δίνουν έναν ακόμα εξαιρετικό δίσκο. Με στίχους που σε προβληματίζουν, στηλιτεύοντας αρκετά κακώς κείμενα του σύγχρονου τρόπου ζωής πλαισιώνοντας σε, σε μια κατάσταση όλοι τους και εσύ απέναντί τους. Πάντα τοποθετούσαμε τους Death Angel σαν αγέραστους έφηβους. Ε λοιπόν η μουσική τους δε διαψεύδει καθόλου τη δήλωση αυτή και κάνει εκρηκτικό για άλλη μια φορά το thrash metal που μας προσφέρουν.