Release Athens Festival (Disturbed, Anthrax, SixForNine, Need, Breath After Coma) @ Πλατεία Νερού, 30/06/19

Ένα ιδανικό κλείσιμο για το Release Athens Festival κι ένα νέο κοινό που κέρδισε τις εντυπώσεις

Μετά από οκτώ ημέρες γεμάτες μουσική που κάλυψαν από reggae μέχρι βρετανικό alternative και από hip hop μέχρι σκονισμένο grunge, η ολοκλήρωση του Release Festival άφησε μια σκληρή αίσθηση. Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του σύγχρονου heavy ήχου, ένα από γνωστό αγαπημένο, και τρεις τουλάχιστον αξιόλογοι εκπρόσωποι της εγχώριας σκηνής γέμισαν την Πλατεία Νερού με ήχους και κόσμο. Ιδιαίτερα ως προς το δεύτερο μέρος, το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Τα μεγέθη των ονομάτων που ανέβηκαν στη σκηνή είναι δεδομένα, ακόμα κι έτσι όμως η ανταπόκριση, τόσο από πλευράς ποσότητας όσο και ως προς την ενεργό συμμετοχή, άγγιξε επίπεδα που μόνο οι πιο αισιόδοξοι μπορεί να περίμεναν.

Breath After Coma

Ο κλήρος του ξεκινήματος έλαχε στους Breath After Coma και η μπάντα παρουσιάστηκε καλά προετοιμασμένη για να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο. Ο αέρας, που κάθε τόσο έσπαγε τον απογευματινό ήλιο, έκανε την κατάσταση σαφώς πιο αποδεκτή σε σύγκριση με προηγούμενες ημέρες του φεστιβάλ. Ακόμα και με αυτό ως δεδομένο, ωστόσο, ο κόσμος απολύτως αναμενόμενα μοιράστηκε ανάμεσα στα σκιερά σημεία, τα μπαρ και τον χώρο μπροστά στη σκηνή. Οι Αθηναίοι, παρά τις αντίξοες συνθήκες, δεν χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να βρουν τα πατήματά τους.

Release Athens - Breath After Coma

Με σύμμαχο τον, ανέλπιστα καθαρό για opening act, ήχο, το υλικό του σχήματος αποδόθηκε με όλη την ένταση και το νεύρο που του αρμόζει. Όπως μας είπαν οι ίδιοι, ζωντανά ακούγονται τραχείς με μελωδικά ξεσπάσματα, και πιο εύστοχη περιγραφή δύσκολα θα μπορούσε να υπάρξει. Τα ρυθμικά και οι μελωδίες συναγωνίζονταν διαρκώς για την πρωτοκαθεδρία, ενώ τα κιθαριστικά περάσματα έδεναν το σύνολο. Παλιότερα και νέα κομμάτια μπλέκονταν ευχάριστα, με το "Fool" προς το τέλος του σετ να κερδίζει στα σημεία τον τίτλο του highlight. Α.Μ.

Need

Στις 18:25 η Πλατεία Νερού σκοτείνιασε, παρόλο που ο (σιδερένιος) ήλιος μας έκαιγε από εκεί ψηλά. Διότι, στο video wall της σκηνής εμφανίστηκε ο φίλος μας ο Μάκης Τσαμκόσογλου, που μας εγκατέλειψε τόσο πρόωρα.

Release Athens - Need

Όπως αναφέρθηκε λίγο αργότερα επί σκηνής από τα μέλη των Need, ο Μάκης ήταν «ένας από εμάς» και σε αυτόν ήταν αφιερωμένη η εμφάνιση του συγκροτήματος, με το videoclip του "Nema" των Mother Of Millons να προηγείται αυτής, ως ελάχιστος φόρος τιμής.

Με τη συναισθηματική φόρτιση να χτυπάει κόκκινο κατευθείαν, οι Need βγήκαν στη σκηνή του Release Athens και έσπειραν, δικαιώνοντας όσους τους θεωρούμε μια από τις καλύτερες μπάντες που έχει βγάλει η χώρα μας στη metal μουσική και δίνοντας μια από τις καλύτερες εμφανίσεις τους.

Release Athens - Need

Η τρέλα του Γιώργου Τζαβάρα (κιθάρα), η πόρωση και οι ερμηνείες του Γιάννη Βογιανζτή (φωνή) και το εξωπραγματικό τεχνικό επίπεδο των Στέλιου Πασχάλη (drums), Βίκτωρα Κουλουμπή (μπάσο) και Αντώνη Χατζηκωνσταντή (πλήκτρα) δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα που όταν έχει για σύμμαχο τον τέλειο ήχο που έφτιαξε ο μίδας του ήχου της εγχώριας σκηνής ο Έκτορας Τσολάκης δείχνουν από τι πραγματικά είναι φτιαγμένη αυτή η μπάντα. Κρίνεται σκόπιμο να συστηθούν τα μέλη της μπάντας, για τα πολλά νέα παιδιά που τους έβλεπαν και τους άκουγαν για πρώτη φορά χτες, εκεί στις πρώτες σειρές, και αναφωνούσαν συχνά-πυκνά πόσο εντυπωσιασμένοι ήταν.

Ξεκίνησαν με το δυναμικό "Rememory", συνέχισαν με τις υπέροχες μελωδίες και το τεχνικό παίξιμο του "Alltribe" και κορύφωσαν την παρουσία τους με μια καταπληκτική απόδοση του "Tilikum", καθώς τα τρία εν λόγω τραγούδια αντιπροσώπευσαν το άλμπουμ που τους άλλαξε επίπεδο, το "Hegaiamas: A Song For Freedom".

Release Athens - Need

Η συνέχεια άνηκε στο επίσης εξαιρετικό, προηγούμενο άλμπουμ της μπάντας, το "Orvam: A Song For Home" όπου πρώτα το «χιτάκι» "Mother Madness" έδωσε την ευκαιρία - μέσω του συνειρμού της λέξης Mother - να μας υπενθυμίσει ότι πρέπει να θυμόμαστε να προσέχουμε τους φίλους μας, αλλά και να τραγουδήσουμε το μεγάλο ρεφρέν του, ενώ το 15λεπτο "Orvam" παρέσυρε τον κόσμο άλλοτε σε headbanging κι άλλοτε στο να κοιτά αποσβολωμένος τα όσα παρουσίαζαν επί σκηνής οι Need.

Με το "Rise.Evolve" να δεσπόζει στο background κατά τη διάρκεια της εισαγωγής του “Orvam" και το τραγούδι να αφιερώνεται για μια ακόμα φορά στον Μάκη, οι Need απέδωσαν άψογα και ολοκλήρωσαν μια εμφάνιση που το μόνο σίγουρο είναι πως τους απέφερε νέους οπαδούς και υπενθύμισε σε πολλούς την αξία τους.

Μετά από μια τόσο συναισθηματικά φορτισμένη εμφάνιση και με τόσο καλή απόδοση δεν υπήρχε λόγος να απαντήσουν με τίποτα άλλο παρά μόνο με ένα χαμόγελο, σε όσους ευλόγως ρωτούσαν γιατί δεν εμφανίστηκαν πιο μετά στη σειρά εμφάνισης του φεστιβάλ.

Ανυπομονούμε για το επόμενο άλμπουμ, το οποίο ηχογραφείται αυτήν την περίοδο και για το οποίο όσα ακούγονται ως τώρα, ανεβάζουν ακόμα υψηλότερα τον πήχη. X.K.

SETLIST
 

Rememory
Alltribe
Tilikum
Mother Madness
Orvam

SixForNine

Ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα, οι SixForNine πήραν τις θέσεις τους στις 19.45, ενώ ο κόσμος κάτω από τη σκηνή συνέχιζε σταθερά να αυξάνεται. Μετά τις εναλλακτικές rock αναφορές και τη full-on-progressive προσέγγιση, η στροφή σε έναν πιο modern heavy ήχο ήταν κάπως απότομη, αλλά απολύτως ταιριαστή. Αν κάτι έμοιασε παράταιρο, αυτό ήταν ο ήχος. Ειδικά στο ξεκίνημα του σετ ήταν μπερδεμένος σε ανησυχητικό βαθμό. Σταδιακά τα μπάσα εξισορροπήθηκαν και η κιθάρα ανέβηκε αρκετά, κι αν το σύνολο ποτέ δεν άγγιξε τα επίπεδα των δύο που προηγήθηκαν, έγινε τουλάχιστον ικανοποιητικό.

Release Athens - SixForNine

Παικτικά η τετράδα στάθηκε επαγγελματικά, με την πολύ καλή έννοια. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος ανήκε ξεκάθαρα στον Fotis Benardo, που άφησε τις μπαγκέτες και τα δίμποτα για το μικρόφωνο, και δείχνει να έχει εναρμονιστεί πλήρως στο μπροστινό μέρος της σκηνής. Τα ογκώδη grooves διαδέχονταν το ένα το άλλο, το κοινό μπήκε για τα καλά στην εξίσωση, και το δεύτερο μισό του σετ κύλησε χωρίς σκαμπανεβάσματα. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο πραγματικά δυνατό χειροκρότημα στη μνήμη του Μάκη Τσαμκόσογλου, ενώ μια καθαρά υποκειμενική σημείωση έχει να κάνει με την απουσία κάποιας διασκευής που δεδομένα θα έκανε το ήδη ψημένο κοινό να κουνηθεί ακόμα περισσότερο. Α.Μ.

Release Athens - SixForNine

Anthrax

Με το "The Number Of The Beast" να ξεχύνεται από τα ηχεία και να προετοιμάζει ιδανικά το έδαφος, η ώρα είχε φτάσει για την επανεμφάνιση των Anthrax στη χώρα μας, έξι χρόνια μετά την προηγούμενη τους εδώ παρουσία. Οι βετεράνοι Αμερικάνοι thrashers δεν χρειάζονται έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερες συστάσεις, όντας άξιο μέλος του επονομαζόμενου Big-4 του αμερικανικού thrash, με σπουδαίους δίσκους στο ενεργητικό τους και τα τέσσερα πέμπτα της κλασικής τους σύνθεσης να εμφανίζονται ενώπιον μας, πλαισιωμένα από έναν εξαιρετικό lead κιθαρίστα, τον (εδώ και χρόνια σταθερό μέλος τους - κι επίσης ιδρυτικό μέλος των Shadows Fall), Jonathan Donais.

Release Athens - Anthrax

Ο ενθουσιασμός του πλήθους υπήρξε έκδηλος, πόσο δε μάλλον όταν το εισαγωγικό riffing του "Cowboys From Hell" των Pantera αποτέλεσε την επίσημη έναρξη της εμφάνισης, ως το ιδανικότερο intro για το "Caught In A Mosh". Κι αν ο ήχος μας τα χάλασε λίγο στα δυο-τρία πρώτα τραγούδια του set (με το rhythm section λίγο πιο μπροστά και τις κιθάρες και τα φωνητικά του Joey Belladonna λίγο πιο «θαμμένα»), δεν μπορεί να ειπωθεί κάτι ανάλογο για την ίδια την μπάντα, καθώς για την επόμενη μιάμιση περίπου ώρα πραγματοποίησε μια εμφάνιση που εύκολα συγκαταλέγεται στις κορυφαίες που απολαύσαμε κατά τη διάρκεια του φετινού Release Athens.

Release Athens - Anthrax

Άλλωστε, οι Anthrax δεν μας είχαν απογοητεύσει σε καμία από τις προηγούμενες εν Ελλάδι παρουσίες τους και δύσκολα θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο χθες, στο τέλος αυτού του σκέλους της περιοδείας τους, παρουσιάζοντας ένα best of της συνολικής τους πορείας και με ένα αρκετά ετερόκλητο μεν, αλλά αρκούντως υποστηρικτικό και πολυπληθές κοινό. Αν, μάλιστα, υπήρχε φόβος για κάτι σχετικά με την απόδοση τους, αυτό αφορούσε το σκέλος των φωνητικών του Joey Belladonna, γεγονός όμως που διαψεύστηκε πανηγυρικά, με τον - ιταλικής και ινδιάνικης καταγωγής - Αμερικανό τραγουδιστή να παρουσιάζεται απόλυτα επικοινωνιακός και αεικίνητος - αναλογικά και με την ηλικία του - πάνω στο σανίδι και με ερμηνείες σταθερά από αξιοπρεπέστατες έως πολύ καλές.

Release Athens - Anthrax

Τα πρώτα sing along και οι απόπειρες για δημιουργία mosh pit, πάντως, άργησαν λίγο, ξεκινώντας στο "Be All, End All" και συνεχίζοντας πιο χλιαρά στα "I Am The Law", "Efilnikufesin (N.F.L.)" (όπου τα blastbeats του κτήνους των τυμπάνων, Charlie Benante, μας ταρακούνησαν συθέμελα) και στο (αφιερωμένο στη μνήμη των Ronnie James Dio και Dimebag Darrell) "In The End", μέχρι το αγαπημένο "A.I.R." από το "Spreading The Disease" να κλείσει το βασικό σκέλος του set τους και δώσει την ευκαιρία στον Scott Ian να πάρει τον λόγο.

Release Athens - Anthrax

Εκείνος, ουσιαστικά επιβεβαίωσε τα όσα ήδη είχαμε αντιληφθεί, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως αυτή ήταν πιθανότατα η καλύτερη συναυλία που είχαν δώσει στη χώρα μας, γεγονός που, τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει καθαρά με την απόδοση της μπάντας, έχει βάσιμες πιθανότητες να ισχύει, παρά τις όποιες αντιγνωμίες. Βέβαια, σε ό,τι αφορά το κοινό, προσωπικά δεν είμαι καθόλου βέβαιος, καθώς το προαναφερθέν ετερόκλητο της σύστασης του, αποτελούμενο τόσο από κόσμο που «ένιωθε» από τη μουσική και τη βαρυσήμαντη ιστορία της μπάντας, όσο και από άτομα τα οποία δεν είχαν καμία προηγούμενη επαφή μαζί της, είχε σαν αποτέλεσμα εκ διαμέτρου αντίθετες αντιδράσεις σε ορισμένες στιγμές της βραδιάς.

Release Athens - Anthrax

Στο encore, ωστόσο, χάρη και στο επικοινωνιακό χάρισμα και την εμπειρία των Ian και Belladonna, τα πράγματα ως προς αυτόν τον τομέα βελτιώθηκαν αισθητά, με τα "Antisocial" και "Indians" να απολαμβάνουν ένθερμες αντιδράσεις, οι οποίες κορυφώθηκαν στο "War dance!" τμήμα του τελευταίου (με τουλάχιστον τρία pits να έχουν ανοίξει και να παρασέρνουν κόσμο και κοσμάκη), σε συνδυασμό και με το εντυπωσιακό show πυροτεχνημάτων που το συνόδευσε.

Σε μια τελική σύνοψη, η παρουσία των Anthrax υπήρξε πραγματικά επιβλητική, έχοντας στη μεγαλύτερη διάρκεια του set έναν δυνατό και συμπαγή ήχο για σύμμαχό τους και αποκαλύπτοντας το πραγματικό μέγεθος τους σαν συγκρότημα σε γνώστες και μη. Έτσι, το δικαιότερο, θαρρώ, είναι να μιλήσουμε για μια co-headlining εμφάνιση τους στη χθεσινή, τελευταία μέρα του φετινού Release Athens, τόσο από άποψης χρονικής διάρκειας (αφού έπαιξαν σχεδόν μιάμιση ώρα, όση περίπου και οι Disturbed), αλλά κυρίως από πλευράς απόδοσης, αφού το να πούμε πως έβαλαν πολύ δύσκολα στους - επισήμως - headliners που θα ακολουθούσαν, θα ήταν ό,τι το πιο μετριοπαθές - και τιμητικό για τους Disturbed - θα μπορούσε να ειπωθεί. Σ.Κ.

SETLIST
 

Caught in A Mosh (with "Cowboys From Hell" intro)
Got The Time (διασκευή Joe Jackson)
Madhouse
Be All, End All 
Breathing Lightning 
I Am The Law
Medusa
Now It’s Dark
Efilnikufesin (N.F.L.)
In The End
A.I.R.

Encore:

Antisocial (διασκευή Trust)
Indians (with "Cowboys From Hell" outro)

Disturbed

Μετά τον thrash metal καταιγισμό των Anthrax - οι οποίοι έδωσαν μια κατ’ ουσία headline εμφάνιση μιάμισης ώρας και έπαιξαν πολύ καλύτερα από ότι περίμενα - έφτασε η ώρα για ένα από τα σημαντικότερα ονόματα που θα βλέπαμε φέτος το καλοκαίρι.

Έχοντας δει τους Disturbed και στα πολύ καλά τους, αλλά και σε πολύ μέτρια βραδιά δεν ήταν αυτή καθαυτή η εμφάνιση της μπάντας που είχα τόση περιέργεια να δω, αλλά τι στο καλό ψάρια πιάνουν στη χώρα μας. Και αυτό που είδα όχι απλά με εντυπωσίασε, αλλά μου έδειξε ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, μια ολόκληρη γενιά της οποίας την ύπαρξη αν όχι αγνοούσα, σίγουρα είχα υποτιμήσει.

Όταν με την ανακοίνωση της εμφάνισης των Disturbed αναφερόμουν σε μια «άρση εμπάργκο» είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου μια σειρά από συγκροτήματα για τα οποία όπως φαίνεται υπάρχει πολύς κόσμος που θέλει να δει ζωντανά και δεν έχει την ευκαιρία στη χώρα μας. Κι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα!

Release Athens - Disturbed

Αναφέρομαι στο κοινό που ανήκει σε ένα ηλικιακό group μεταξύ 18 και 25 (άντε ως 30) και το οποίο είχε από νωρίς βρεθεί στην Πλατεία Νερού για να πιάσει καλή θέση για την αγαπημένη του μπάντα, με τα T-shirt των Disturbed να βρίσκονται παντού. Αυτό το κοινό ήταν η μεγάλη αποκάλυψη της βραδιάς, ο μεγάλος πρωταγωνιστής που υπερκάλυψε ακόμα και τους αστερίσκους που μπαίνουν στην εμφάνιση των Αμερικανών και εν τέλει κατέστησε τη βραδιά σαν μια από αυτές που θα έχουμε να θυμόμαστε παραπάνω από ευχάριστα.

Ας μιλήσω εδώ για τον έναν και μοναδικό αστερίσκο της βραδιάς, που δεν είναι άλλος από τον ήχο των Disturbed. Μπορώ να αναφερθώ σε αυτόν έχοντας ως κριτήριο τη θέση στην οποία βρισκόμουν (σχετικά μπροστά και κεντρικά), αλλά - όπως και να έχει - δεν θεωρώ λογικό το να συζητάμε για την ποιότητα του ήχου ανάλογα με το σημείο που κάθεται κάποιος, εντός μιας εύλογης ακτίνας απόστασης από τη σκηνή. Σε τέτοιου επιπέδου σόου, με ακριβές παραγωγές, με τον εξοπλισμό και την τεχνογνωσία που διαθέτουν θεωρώ πως δεν θα πρέπει να υπάρχουν σημαντικές διαφοροποιήσεις στον ήχο, όσο κι αν δεν έχω τις τεχνικές γνώσεις να τεκμηριώσω αυτήν την άποψη.

Release Athens - Disturbed

Όμως, μπορώ να πιστέψω ότι υπήρχαν θέματα, καθότι ακόμα και στο ίδιο σημείο που βρισκόμουν υπήρχαν διαφοροποιήσεις και σκαμπανεβάσματα τα οποία αφορούσαν τόσο την ένταση, όσο τη μίξη και εν τέλει τη διαύγεια του ήχου. Κι αν αυτό μου φαίνεται μια φορά περίεργο, δεδομένης της επαγγελματικότητας της μπάντας, ακόμα πιο περίεργο μου φαίνεται πως ήταν πανομοιότυπα με τα ηχητικά θέματα που παρουσιάστηκαν στους Alice In Chains. Ήτοι, η μπότα στα drums ήταν ψηλά στη μίξη, χαλώντας την ισορροπία του ήχου, με τα φωνητικά και τις κιθάρες να νιώθεις ότι πρέπει να είναι πιο ψηλά. Ευτυχώς, ο ήχος έφτιαξε αρκετά γρήγορα (αν και συνέχισε να έχει διακυμάνσεις) και κυρίως δεν έδειξε να επηρεάζει στο ελάχιστο τον ενθουσιασμό του κόσμου, που στα περισσότερα τραγούδια επικάλυπτε τα πάντα με τις φωνές του. Και, φυσικά, υπήρχαν πολλά ακόμα θετικά που μπορεί να συγκρατήσει κάποιος.

Release Athens - Disturbed

Πρώτον, οι Disturbed ξέρουν να στήνουν ένα μεγάλο show. Έχουν εντυπωσιακό stage show με τις οθόνες και τα φώτα που απαιτούνται, έχουν έναν πολύ δυναμικό frontman - που σε αντίθεση με πολλά που του χρεώνονται μίλησε πολύ σωστά για δύσκολα θέματα -, ξέρουν να παίζουν με όλα τα κλισέ που κερδίζουν τον πολύ κόσμο και κυρίως έχουν τα τραγούδια που απαιτείται.

Ειδικά, το σετ που απολαύσαμε ήταν γεμάτο μόνο τραγουδάρες. Ακόμα και το πρώτο single του τελευταίου τους άλμπουμ, με το οποίο άνοιξαν τη συναυλία τραγουδιώταν στίχο προς στίχο από το κοινό μπροστά, ενώ τα εξαίρετα "Prayer" και "Liberate" έπεσαν θύματα των ηχητικών θεμάτων που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Ο ήχος δυνάμωσε και το "The Vengeful One", από το εξαιρετικό comeback της μπάντας το "Immortalized", αποδείχθηκε να είναι από τα αγαπημένα του κοινού, που τραγουδούσε το ρεφρέν επισκιάζοντας ακόμα και τον Draiman, ενώ το "Stupify" ήταν από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, τόσο λόγω groove όσο και λόγω απόδοσης της μπάντας.

Αντιθέτως, το "Voices" φάνηκε κάπως άνευρα εκτελεσμένο, πριν η διασκευή στο "Land Of Confusion" ξανανεβάσει την ένταση και αποδοθεί πολύ δυναμικά, κάτι που δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ και για το "Ten Thousand Fists", στο οποίο πάντως φαντάζομαι πως ο ουρανός γέμισε με 10.000 γροθιές, αφού κάπου εκεί υπολογίζεται η προσέλευση του κόσμου.

Στις καλές στιγμές της βραδιάς μπορούν να συγκαταλεχθούν το "The Game" από το πρώτο άλμπουμ της μπάντας και το πιο πρόσφατο single από το τελευταίο της άλμπουμ, το "No More" που είχαν την απαραίτητη δυναμική για να κρατήσουν ζεστό τον κόσμο, πριν το η συναυλία οδηγηθεί σε ένα ακουστικό σετ.

Release Athens - Disturbed

Μετά από έναν αρκετά to the point λόγο γύρω από τα ολοένα αυξανόμενα κρούσματα ψυχικών ασθενειών που εμφανίζονται στη σημερινή κοινωνία, ο Draiman αφιέρωσε το "A Reason To Fight" στον Chester Bennington, στον Scott Weiland, στον Chris Cornell, στον Jim Sullivan και σε όλους όσους έχουν νικηθεί από παρόμοιους δαίμονες. Σίγουρα μια πολύ ιδιαίτερη συναισθηματικά στιγμή του live που συνεχίστηκε με το "Hold On To Memories" κατά τη διάρκεια του οποίου στις οθόνες εμφανιζόντουσαν φωτογραφίες της μπάντας είτε από οικογενειακές στιγμές τους, είτε με άλλους φίλους τους μουσικούς, κυρίως αυτούς που έχουν φύγει από κοντά μας. Το δε κοινό σίγουρα έδειξε μια αδυναμία όταν εμφανιζόταν ο Chester, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς οι μπαλάντες δεν είναι το φόρτε των Disturbed.

Η επαναφορά στις δυνατές στιγμές της μπάντας ήρθε με το επιβλητικό ομώνυμο τραγούδι από το “Indestructible” που επίσης αποδείχθηκε fan favorite και ακολουθήθηκε από το χιτάκι "Inside The Fire" (από τον ίδιο δίσκο) για να οδηγηθεί η βραδιά στο άτυπο encore της και κυρίως στο τραγούδι που υποθέτω ότι περίμεναν οι περισσότεροι και το οποίο φυσικά γέμισε το χώρο με κινητά τηλέφωνα όλων αυτών που ήθελαν να απαθανατίσουν τη στιγμή. Όντως, το "The Sound Of Silence" ήταν ένα από τα highlight της βραδιάς, τόσο λόγω της εξαιρετικής ενορχήστρωσης στην οποία συνετέλεσαν οι μουσικοί που βρέθηκαν επί σκηνής, όσο και λόγω της ερμηνείας του Draiman, στην καλύτερη στιγμή του σε φωνητικό επίπεδο.

Release Athens - Disturbed

Ακολουθώντας ένα highlight με ένα ακόμα highlight, στο "The Light" (σαν πολλά light μαζεμένα να έπεσαν αλλά δεν πειράζει), δεν ήταν εντυπωσιακό μόνο λόγω του sing along του κόσμου, μα και για το πόσο πιστά ακολούθησε τις οδηγίες του Draiman ώστε να φωτίσει με τα κινητά του τον ουρανό κάθε φορά που ολοκλήρωνε το refrain, σε μια από τις ωραιότερες συνθέσεις των Disturbed.

Οδεύοντας προς το κλείσιμο, το "The Stricken" ξεσήκωσε ακόμα περισσότερο το κοινό που είχε ήδη ζεσταθεί για τα καλά, όμως η καλύτερη στιγμή της βραδιάς ήρθε στο φινάλε, με το "Down With The Sickness" να σπέρνει τον πανικό στο κοινό και να αποδίδεται άψογα, αφήνοντας την καλύτερη επίγευση που θα μπορούσε να αφήσει η εμφάνιση των Disturbed.

Με τον κόσμο να φωνάζει "We Are Disturbed" όπως είθισται στο τέλος κάθε εμφάνισης της μπάντας σκεφτόμουν ότι όποιος μπήκε στη διαδικασία να ζήσει αυτή τη συναυλία μέσα στο παλμό της, σίγουρα θα παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό του κόσμου που τραγούδαγε ΟΛΟΥΣ τους στίχους σε ΚΑΘΕ τραγούδι και στο τέλος αυτό ξεπερνά τους όποιους παράγοντες μπορεί να μετριάζουν το τελικό αποτέλεσμα.

Release Athens - Disturbed

Ίσως να χάθηκε μια ευκαιρία να εντυπωσιαστούν και οι (πάντα παρόντες) αμφισβητίες, αλλά δεν νομίζω πως συγκροτήματα όπως Disturbed έχουν και τόσο ανάγκη κάτι τέτοιο για να αποδείξουν την αξία τους. Ευτυχώς, τη νέα γενιά που παρευρέθηκε στην Πλατεία Νερού φαίνεται πως δεν την ακουμπά η ακατάσχετη μισαλλοδοξία που μερικές φορές φαίνεται να επικρατεί ανάμεσα στους οπαδούς της μουσικής που αγαπάμε και απέδειξε ξεκάθαρα πως υπάρχει ζήτηση και δίψα για μια κατηγορία συγκροτημάτων που είτε βλέπουμε σπάνια, είτε δεν έχουμε δει ακόμα στη χώρα μας.

Οι Disturbed είχαν κάθε λόγο να ενθουσιαστούν από την υποδοχή που βρήκαν και εν τέλει αποτέλεσαν ένα εξαιρετικό κλείσιμο, σε μια σειρά από σπουδαίες συναυλιακές βραδιές που μας προσέφερε το Release Festival, κατά τη διάρκεια του προηγούμενου μήνα. Και του χρόνου ακόμα καλύτερα! Χ.Κ.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography

SETLIST
 

Are You Ready?
Prayer
Liberate
The Vengeful One
Stupify
Voices
Land Of Confusion (Genesis cover)
Ten Thousand Fists
The Game
No More
A Reason To Fight
Hold On To Memories
Indestructible
Inside The Fire
The Sound Of Silence
The Light
Stricken
Down With The Sickness

  • SHARE
  • TWEET