Exumer

Μία από τις πρώτες εμφανίσεις των επανασυνδεδεμένων Exumer ήταν στο Keep It True του 2009. Μου είχε κάνει τέτοια ζημιά το "Possessed By Fire" που ειλικρινά αδημονούσα για εκείνη τη συναυλία. Δυστυχώς όμως ήταν τόσο μέτρια που μου έμεινε σα στίγμα από τότε. Έμοιαζαν κάπως ασύνδετοι πάνω στη σκηνή, δεν είχαν μάλλον προβάρει όσο θα έπρεπε και για κάποιο απροσδιόριστο λόγο είχαν διαλύσει τα περισσότερα solo. Πιο παρανοϊκό από όλα, σε κάποια τραγούδια τα παρέλειψαν τελείως! Ακόμα και εκείνο στο "Destructive Solution". Γενικά το group ήταν εκτός κλίματος, έμοιαζε σαν ποδοσφαιρική ομάδα η οποία με το που μπαίνει στο γήπεδο έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια.

Εκείνο λοιπόν το live με είχε προβληματίσει για το τι θα μπορούσα να περιμένω στους νέους δίσκους. Ευτυχώς εκεί έδειξαν τη πραγματική δυναμική τους. Το "Fire & Damnation" ήταν μια καλή αρχή αλλά το επόμενο χτύπημα "The Raging Tides" μας φανέρωσε ότι οι Exumer είχαν και έχουν πολλά να δώσουν. Αυτό θα ενισχυθεί ακόμα πιο εμφαντικά με το "Hostile Defiance".

Πρόκειται για το πιο μεστό και ώριμο δίσκο από την επαναδραστηριοποίηση τους. Συνεχίζει στο ύφος της ανάμιξης παλιού και πιο μοντέρνου thrash, όπου η λέξη μοντέρνο χαρακτηρίζει επιρροές ερχόμενες από το ντεμπούτο των Grip Inc και αναλόγου στυλ δίσκων. Έτσι κατορθώνουν να ακούγονται σύγχρονοι χωρίς να χάνουν κάτι από τα στοιχεία που γιγάντωσαν τον ήχο στα 80ies. H Slayer riff-ολογία περασμένη από φίλτρα κιθαριστών τύπου Sorychta δίνει έναν αέρα οξύτητας και έντονης πώρωσης, ενώ κάθε τραγούδι έχει τα απολύτως απαραίτητα δίχως να κουράζει. Στο "Hostile Defiance" μοιάζει να μην περισσεύει δευτερόλεπτο. Refrain και hooks έρχονται και φεύγουν με γοργούς ρυθμούς και πάντα με μια έντονη επιθετική διάθεση. Η αμεσότητα που βγάζει ο δίσκος σε κάνει να μη βαριέσαι καθόλου και νιώθεις μια οργή να σε κατακλύζει.

Το "Hostile Defiance" δε στερείται mid-tempo στιγμών. Μάλιστα πολλές εξ αυτών είναι πιο επιθετικές από τις γρήγορες. Σίγουρα τραγούδια τύπου "Dust Eater" τραβούν με τη μία τη προσοχή αν και το συγκεκριμένο μου θυμίζει το "Brain Dead" των Exodus. Δίχως να έχει ακριβώς το ίδιο θέμα για κάποιο λόγο όταν το ακούω το μυαλό μου φεύγει προς τα εκεί. Επίσης οι Exodus είναι και ο έτερος πόλος της συνθετικής επιρροής των Exumer μετά τους Slayer, γεγονός που φαίνεται σε μπόλικα τραγούδια. Έτσι η παλιά Γερμανίλα που είχε το ντεμπούτο τους έχει σχεδόν εκλείψει. Αυτό μαζί με την πιο up to date αισθητική στον ήχο τους μπορεί να αφήσει κάπως αδιάφορους τους παλιούς φίλους τους. Αν όμως κάποιος ξεφύγει από αυτό όπως και τον αδύναμο ήχο στα τύμπανα (αν είχαν μεγαλύτερο βάθος θα γουστάραμε τρελά) θα ανακαλύψει ένα πραγματικά μεγάλο αριθμό καλοδουλεμένων κομματιών. Με δυνατά solo , βλέπε "Raptor" και δυναμικό παίξιμο. Αν είχε λίγο παραπάνω βρωμιά και βαβούρα θα έσπερνε.

Στιχουργικά υπάρχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Το όλο θέμα στο δίσκο έχει να κάνει με διάφορες ψυχικές αρρώστιες. Κάποιες φορές εστιάζεται στο πως εισχωρούν στο μυαλό του ανθρώπου και πρακτικά προσπαθεί να δει πράγματα από οπτική που είναι μακριά από στενόμυαλες και γενικές αερολογίες. Πιο χαρακτηριστικό θα έβαζα το "Raptor". Το αρπακτικό εδώ είναι η κατάθλιψη η οποία σε πρώτο πρόσωπο μας μιλάει για το πώς μπουκάρει στις ζωές μας. Ο Mem Stein (φωνή) έχει χρόνια επαγγελματικής πείρας με τέτοια θέματα, αλλά πέραν τούτο το στυλ γραφής του σε κερδίζει. Έτσι η όλη επιθετική αύρα του δίσκου ταιριάζει ακριβώς στο concept. Το εξώφυλλο τέλος του Costin Chioreanu (γεννούν και τα κοκόρια του τώρα τελευταία) μας παραπέμπει σε έναν άνθρωπο με έντονες παραισθήσεις. Βάλτε και για κερασάκι τις διασκευές στα "He’s A Woman - She's A Man" (Scorpions) και το εκπληκτικό "Supposed To Rot" (Entombed) και έχετε ένα super πακέτο εξαιρετικού thrash.