Toxic Holocaust

Πάνε έξι χρόνια από τον τελευταίο δίσκο των Toxic Holocaust. Στο διάστημα που μεσολάβησε, ο ιθύνων νους Joel Grind, αφού έμεινε μόνος του στην μπάντα, είπε να τα αναλάβει όλα, συνθέτοντας και εκτελώντας ολομόναχος τα δέκα τραγούδια που απαρτίζουν τον έκτο δίσκο της μπάντας. Μαζεύτηκαν αρκετά εξάρια έτσι; Η αλήθεια είναι πως, όπως μαρτυρά και το εξώφυλλο, ο Grind δεν θα επιχειρήσει να χαρίσει στο κοινό άλλη μια μπασταρδεμένη black/thrash/speed επίθεση.

Μπορεί σε αυτό το σημείο να δημιουργηθούν παρανοήσεις ή και εσφαλμένες προσδοκίες, όμως το προ ολίγων μηνών αφιχθέν “Primal Future: 2019” ηχεί κατά βάση σαν ένα μανιασμένο και ογκώδες speed metal. Οι διδαχές των πρώιμων Bathory περνούν ελαφρώς στο παρασκήνιο, και ο ταχύς όγκος των Razor, Exciter, Venom διαμορφώνει καθοριστικά το αποτέλεσμα. Η σκιά των Motorhead, ειδικά αυτή η πάνκικη προσέγγιση που τους έκανε αρεστούς σε κάθε αξιαγάπητο μουσικό κάφρο υφίσταται στην ατμόσφαιρα, όπως και η «νοοτροπία του δρόμου» που πρεσβεύει ο Grind, υπό την επιρροή των Discharge.

Ο κατά βάση ‘80s χαρακτήρας του δίσκου ευτυχώς δεν αναλώνεται μόνο σε υπερηχητικές και αλήτικες συνθέσεις, αλλά κρίνοντας από το υπέροχο ομότιτλο, μπλέκονται και στοιχεία από Sodom, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα. Οι Toxic Holocaust είχαν καιρό να συνθέσουν έναν front to back απολαυστικό δίσκο. Ακόμη και σε στιγμές όπου μπορεί να υπάρχει μια ελαφριά επανάληψη, η παραγωγή και οι λεπτομέρειες στα διάσπαρτα leads και ρυθμικά, φροντίζουν να διατηρούν το ενδιαφέρον αμείωτο παρά την μικρή καθίζηση προς το τέλος των 40 λεπτών που διαρκεί η κυκλοφορία.

Η έναρξη με το ανθεμικό και speed-άτο “Chemical Warlords” κουβαλάει αρκετή punk ενέργεια για να σκίσει με εξαιρετική riff-ολογία τα αυτιά του ακροατή. Η εκλυόμενη ενέργεια διοχετεύεται στο “Black Out The Code”, του οποίου η υποψία d-beat σε συνδυασμό με τους φουτουριστικούς στίχους συνθέτει μια δυστοπική και αγχωτική σύνθεση, ικανή να ανεβάσει τον πήχη ψηλά. Το “New World Beyond” διαθέτει ένα γιγάντιο φωνητικό hook που επιβάλλεται εκμεταλλευόμενο χροιά και παραγωγή, ενώ το χύμα και ευθύβολο “Iron Cage” είναι τόσο μονολιθικό που μόνο να χαροποιήσει μπορεί τον ακροατή. Πάραυτα, σε τραγούδια όπως στο “Time’s Edge” διαφαίνονται και μερικές αρκούντως τεχνικές πινελιές, ενώ το  mid tempo thrash metal του “Controlled By Fear” επαναφέρει την δυσοίωνη αύρα που συνυπάρχει στις παρυφές των συνθέσεων.

Μπορεί προς το τέλος το “Aftermath” να μην αξιοποιεί την Bathory ατμόσφαιρα πάνω στην οποία φέρεται να χτίζει την δυναμική του, το κλείσιμο με το “Cybernetic War” όμως αποζημιώνει τον ακροατή. Η συγκεκριμένη σύνθεση, εκμεταλλεύεται τις κοινές ράγες riffs και φωνητικών για να δημιουργήσει ένα μνημονικό φινάλε, που θα μπορούσε πολύ εύκολα, σε παλαιομοδίτικο στυλ να κλείνει με sing along και μπυροποσίες τις συναυλίες της μπάντας. Όντας η, πιθανώς δεύτερη καλύτερη σύνθεση του δίσκου, καθιστά σαφή την νίκη του Grind. Ο έκτος δίσκος των Toxic Holocaust είναι απολαυστικός, διαθέτει μνημονικές στιγμές και ωθεί τον ακροατή σε διαδοχικές ακροάσεις.

Σε μια εποχή που σχεδόν όλα τα ιδιώματα του ακραίου ήχου εξερευνούν δύσβατα και δύστροπα μονοπάτια ωθώντας τον στα άκρα, τέτοιοι δίσκοι βροντοφωνάζουν πως υπάρχει και ένα ισχυρό μερακλίδικο παρελθόν προσφερόμενο για εξερεύνηση ακόμη και στις μέρες μας. Θυμίζοντας αρκετά το Blade Runner, όπου η ‘80s αισθητική επιχειρεί να συνθέσει ένα δυστοπικό κόσμο διαφοροποιημένο από την τροπή που εν τέλει πήρε η ιστορία, το “Primal Future: 2019”, είναι νοσταλγικό, καλοδουλεμένο, και πραγματικά εύπεπτο και αποτελεσματικό.

Μπορεί να μην είναι η sci fi (βλέπε Voivod) δυστοπία που δύναται να εκφέρει το speed/thrash metal, είναι όμως μια εξαιρετική διαμαντένια b-movie η οποία δικαίως θα ενδυναμώσει το cult following ου έχει αυτή η μπάντα. Οπαδοί των Toxic Holocaust και όχι μόνο, αυτός ο δίσκος είναι για εσάς! Από τις πιο απολαυστικές κυκλοφορίες της χρονιάς, που δεν ντρέπεται να φορέσει το speed metal jean jacket της εναλλάξ με το δερμάτινο με τα καρφιά.