URN

Οι Φινλανδοί URN, είναι ένα συγκρότημα, που δραστηριοποιείται σχεδόν είκοσι χρόνια στον χώρο του black thrash. Από τις αρχές του αιώνα, κυκλοφορούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα δίσκους, με εξαίρεση μια ευρεία περίοδο αδράνειας, οι οποίοι όμως σχεδόν ποτέ δεν ξεπέρασαν τα στεγανά του underground. Αυτό βέβαια δεν πτόησε την μπάντα από το να περιοδεύει με συνήθεις υπόπτους του ιδιώματος και να δημιουργήσει ένα φανατικό fan base. Μέλη της Season Of Mist πλέον, ο πέμπτος τους δίσκος, "Iron Will Of Power", θα τους βρει στην καλύτερη φάση της καριέρας τους.

Έχουν γραφτεί σελίδες επί σελίδων για την επιρροή που έχει η φιλοσοφία του Νίτσε στον ακραίο ήχο. Ο εν λόγω δίσκος, όπως γλαφυρά μαρτυρά και ο τίτλος του, είναι κάτι παραπάνω από εμπνευσμένος από τον Γερμανό φιλόσοφο. Συνυπολογίζοντας και το εξώφυλλο, άρχισε να μου δημιουργείται μια προκατάληψη ενός ελαφρώς κακαίσθητου αποτελέσματος. Η έναρξη, με το "Downfall Of Idols", που παρά μια λέξη δεν θυμίζει γνωστό έργο του φιλοσόφου, χειροτέρευε το κλίμα μέχρι να ακουσθεί το πρώτο δευτερόλεπτο. "On your knees..." λοιπόν, και ένας απίστευτα συμπαγής ήχος επιτρέπει σε μια τραγουδάρα να ξεδιπλωθεί. Ειλικρινά μιλώντας, πάει καιρός από τότε που άκουσα στο εν λόγω ιδίωμα τόσο εντυπωσιακή έναρξη. Οι ταχύτητες υψηλές, η άρθρωση των φωνητικών είναι ενδιαφέρουσα και οι κιθάρες εντυπωσιακές. Το κλίμα τριγύρω αρχίζει να θερμαίνεται και ταυτόχρονα κάνουν την εμφάνιση τους, μαζί με ξέφρενα solos, χαμόγελα.

Η συνέχεια, με το "Malignant Strange Vision", λιγότερο μελωδική και πιο ευθεία, όχι απλά μονιμοποιεί τη μεταστροφή, αλλά δημιουργεί και προσδοκίες για το τελικό αποτέλεσμα. Τα φωνητικά πριν το ρεφραίν είναι μαζί με τις μόνιμα ενδιαφέρουσες κιθάρες η αιχμή του δόρατος και πράγματι, τα δυο αυτά τραγούδια είναι από τα καλύτερα στο ιδίωμα για φέτος. Με τον δίσκο να προχωρά, αρχίζει όμως να αναδύεται άλλη μια αίσθηση η οποία έπειτα από αρκετές ακροάσεις θα κυριαρχήσει. Ο ήχος και οι συνθέσεις γενικότερα, θυμίζουν, υπερβολικά πολύ κατά κύριο λόγο τους Destroyer 666 και κατά δευτερεύοντα τους Desaster. Όταν δε οι ρυθμοί πέφτουν, οι συγκρίσεις με τον τελευταίο εξαιρετικό δίσκο των πρώτων, είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς και καθόλου κολακευτικές.

Είναι θεωρώ κοινώς αποδεκτό, πως το εν λόγω ιδίωμα δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Αν οι επιρροές είναι κατάλληλα τοποθετημένες, τότε σε συνδυασμό με τις καυτές και απρόβλεπτες κιθαριστικές εξάρσεις, αρκεί οι συνθέσεις να είναι κολληματικές. Το ρεφραίν του "Demonlord" κάπως βελτιώνει την κατάσταση παραμερίζοντας τα μουσικά δάνεια, έκτοτε όμως ο δίσκος αποκτά μια ανοδική πορεία, οδεύοντας προς ένα αξιοπρεπέστατο φινάλε. Το "Spears Of Light" έχει ένα εναρκτήριο riff που φωνάζει "Bay Area", ενώ συνολικά η δουλειά αναπολεί τις καλύτερες στιγμές των Megadeth, αν ο Mustaine είχε ενδώσει στη μαύρη μαγεία. Με το καλύτερο ρεφραίν του δίσκου κερασάκι στην εωσφορική τούρτα, ο δίσκος συνεχίζει την πορεία του με το "Hunted" που είναι η πιο ευχάριστη υπενθύμιση της δισκογραφίας των Destroyer 666, μιας και η ποιότητά του είναι τέτοια που οι συγκρίσεις δεν θα το αδικήσουν.

Το κλείσιμο με το εξίσου εντυπωσιακό και Νιτσεϊκό "Will To Triumph", θα επιχειρήσει να δώσει μια πιο επική διάσταση στη συνολική ακρόαση, αντλώντας επιρροές προφανώς από τα έπη των Bathory. Το "Iron Will Of Power" μέσα από όλα του τα κλισέ και όλες του τις αντιφάσεις, είναι ένας ενδιαφέρων δίσκος. Μπορεί να μην καταφέρνει να ανέλθει στις κορυφές της φετινής χρονιάς, αποτελεί όμως μαζί με το "Fatal Visions" των Inculter, τις πιθανώς, καλύτερες στιγμές του ξεχωριστού αυτού ιδιώματος για φέτος, έως τώρα τουλάχιστον. Αν κάποιος αναζητεί καλοπαιγμένα τραγούδια και μνημονικές απολαυστικές στιγμές για να συνοδεύσουν την προβλεπόμενη μπυροποσία, εδώ θα βρουν έναν δίσκο που αξίζει να επενδύσουν. Αν κάποιος αναζητεί όμως μια φρέσκια και ξεχωριστή προσέγγιση στο ιδίωμα, καλύτερο θα ήταν να προσπεράσει, ώστε να μην αδικήσει και τους URN, κρίνοντας τους για κάτι που δεν επιδιώκουν.

Youtube