Ανασκόπηση 2021: Ατμοσφαιρικό Rock / Metal

 Harakiri For The Sky

To "Mære" είναι ένα άλμπουμ επίπονο σε διάρκεια, ογδόντα πέντε λεπτά γαρ, αλλά κυρίως σε συναισθήματα. Βρίσκει το αυστριακό ντουέτο σε τέλεια φόρμα, να παραδίδει ένα ακόμα εξαιρετικά καλοστημένο post/black δημιούργημα, όπου η ατελείωτη μελαγχολία σκεπάζει την ανθρώπινη δύναμη, και τούμπαλιν. Θα μπορούσαμε να γκρινιάξουμε ότι αυτό που κάνουν οι Harakiri For The Sky είναι επί της ουσίας εμπορικότατο, δεν θα το κάνουμε όμως· εδώ υπάρχει μια γερή σφραγίδα ποιότητας και ψυχή. Πολλή ψυχή.

Swallow The Sun

Στα κρύα του χειμώνα, οι Swallow The Sun βρίσκουν ομορφιά μες στη μελαγχολία. Μια μελαγχολία στην οποία σε βυθίζουν με το δικό τους τρόπο, κάνοντάς τη θελκτική και γοητευτική. Οι πένθιμοι ρυθμοί και οι σπαρακτικές κιθάρες είναι παρόντες στο "Moonflowers", ενώ οι εκρήξεις έρχονται στις πιο κατάλληλες στιγμές ώστε να σε ισοπεδώσουν. Η συμφωνική χροιά αποτελεί μια νέα νότα στον καθιερωμένο τους ήχο, ενώ αξίζει να ακούσεις και τις ορχηστρικές αποδόσεις των κομματιών, που φανερώνουν μια διαφορετική, αλλά εξίσου απόκοσμη όψη τους.

Wormwood

Ε, απλά όταν σου σκάει η έμπνευση και γράφεις μελωδιάρες και είσαι και παιχτούρι, όχι πολύ όμως, δεν έχει και μεγάλη σημασία να ανακαλύψεις το τροχό. Οι Wormwood κατέληξαν να παίζουν καραμπινάτο εξαιρετικά εύπεπτο ατμοσφαιρικό black metal σκανδιναβικής διάθεσης και ποιότητας, χωρίς να επαναπροσδιορίζουν τον ήχο. Μεγάλο outsider για φέτος και η ευχάριστη έκπληξη του "Arkivet" με το υποδόριο rawk του θέτει τους Wormwood στο χάρτη με τους αξιοπρόσεκτους για το μέλλον.

Møl

Ομορφιά και σκότος σε ένα περίτεχνο συνδυασμό. Με σαφή black metal προσανατολισμό, ποτισμένο με βαθιά μελωδική ευαισθησία. Ο δίσκος που χρειαζόταν το blackgaze για να δείξει ότι δεν ξεφούσκωσε, ότι έχει ακόμη να δώσει κάτι νέο και διαφορετικό, ουσιώδης, συναισθηματικός αλλά κι ευθύς όταν πρέπει. Οι Δανοί ωριμάζουν και πατούν γερά στα πόδια τους. Παρατηρώντας μέσα στο διόραμά τους, οι μικρές πτυχές του κρύβουν μικρούς θησαυρούς.

Epica

Κρατώντας ψηλά τον πήχη που οι ίδιοι έθεσαν εκεί, οι Epica επέστρεψαν από μια πενταετή δισκογραφική απουσία παρουσιάζοντας ένα ακόμη άρτιο δίσκο, συνεχίζοντας το δυνατό σερί που ξεκίνησε με το "The Quantum Enigma". Ό,τι μπορεί να ψάχνει κανείς στο σύγχρονο, συμφωνικό metal θα το συναντήσει στο "Omega", riffs, πολύπλευρα φωνητικά, πλούσιες ενορχηστρώσεις, ακόμη και παιδικές χορωδίες. Χωρίς να καινοτομεί, αποδεικνύει πως οι Epica δεν βρίσκονται τυχαία στην πρώτη γραμμή όχι μόνο του ατμοσφαιρικού ήχου, αλλά και του metal γενικότερα. 

Moonspell

Όπως είχαμε γράψει με τρόπο και στην κριτική του "Hermitage", ο μεγαλύτερος του εχθρός είναι η όποια δυσπιστία του κοινού ότι μπορεί και να πρόκειται για ένα αξιόλογο άλμπουμ. Αν την ξεπεράσεις, σε περιμένει όντως ένα καλό άλμπουμ, συνθετικά εύστοχο και στιλιστικά πολυσυλλεκτικό. Αλίμονο, δεν προσφέρει κάτι νέο, ούτε όμως ολισθαίνει σε φτηνές νοσταλγίες, είναι γραμμένο με μεράκι και κάνει συνολικά τους Moonspell να ακούγονται λίγο καλύτεροι απ' ότι θα τους αναλογούσε εν έτει 2021.

Lake Of Tears

Τα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν από το "Illwill" μέχρι το "Ominous" εσωκλείουν αρκετό πόνο και ψυχική καταπόνηση για τον ηγέτη της μπάντας, Daniel Brennare. Οι περιπέτειες στην υγεία του μπορεί να καθυστέρησαν αρκετά την κυκλοφορία, αλλά έριξαν διαφορετικό φως στην ακρόαση της. Ο δίσκος κινείται σε πιο gothic φόρμες και αυτό κάνει καλό τόσο στην μπάντα όσο και στους οπαδούς της. Οι heavy κιθάρες δεν λείπουν, αλλά η δημιουργία μιας μελαγχολικής ατμόσφαιρας είναι το κύριο μέλημα των συνθέσεων. Η αξία του δίσκου είναι κατά βάση συναισθηματική.

Silver Lake

Ο Esa Holopainen, λίγο πριν κλείσει τα 50 του, κυκλοφορεί το ομότιτλο ντεμπούτο των Silver Lake, το οποίο δεν πέφτει και πάρα πολύ μακριά από το δέντρο των Amorphis και απορούμε γιατί. Όπως και να έχει ο lead κιθαρίστας των Φινλανδών γιγάντων μαζεύει μερικά φιλαράκια, δηλαδή πλειάδα υπερταλέντων του ατμοήχου (και του prog) και γράφει και μερικά χιτάκια. Παρόλα αυτά δεν είναι η κορυφαία στιγμή της καριέρας του, αλλά μόνο και μόνο γιατί ο πήχης παραείναι ψηλά.

Anneke Van Giersbergen

Δεν θα ήταν ολόκληρη η ανασκόπηση χωρίς Anneke. Τι κι αν δεν κινείται πλέον σε αυστηρά σκληρά μονοπάτια. Το ξέρει εκείνη, το ξέρουμε εμείς, το ξέρει ο κόσμος όλος. Είναι δικός μας άνθρωπος. Ό,τι κι αν τραγουδήσει, αποκτά λίγη από τη μαγεία που έκανε κάποτε τον σκοτεινό μεταλλικό ήχο να ξεχωρίσει. Οι κιθάρες και ο όγκος μπορούν να περιμένουν. Στο "The Darkest Skies Are The Brightest" η αγαπημένη Ολλανδή επιστρέφει στο μελωδικό, ήρεμο ύφος των προσωπικών κυκλοφοριών της, και δεν απογοητεύει.

Therion

Μετά τον τρίωρο δημιουργικό πάτο του βαρελιού, ο μόνος δρόμος είναι αναγκαστικά προς τα πάνω για τους ιστορικούς Therion. Χωρίς να αγγίζουν τα συμφωνικά μεγαλεία του παρελθόντος, αλλά και χωρίς να σερβίρουν sympho-power τυρίλα, ο Christofer Johnsson ρυθμίζει το ρελαντί του να μην σβήνει η μηχανή συνέχεια και όλοι είναι χαρούμενοι. Το "Leviathan" είναι ένα άλμπουμ που δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να μισήσεις. Ή το λατρεύεις ή το προσπερνάς και δεν ξανασυζητάς ποτέ για αυτό.

Light Of The Morning Star

Άξιοι εκπρόσωποι της gothic σκηνής, οι Λονδρέζοι καταφέρνουν με τον δεύτερο προσωπικό τους δίσκο να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των φίλων του σκοτεινού αλλά ταυτόχρονα μυστηριακά χορευτικού ιδιώματος. Το "Charnel Noir" εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που ανέδειξαν οι Sisters Of Mercy και οι Tiamat στα πιο μαλακά τους άλμπουμ, ενώ έντονη είναι και η παρουσία των Type O Negative στις ατμοσφαιρικές συνθέσεις του. Για τους λάτρεις της πιο metal έκφανσης του gothic, υπάρχουν αρκετά σημεία τα οποία θα τους ικανοποιήσουν πλήρως.

Empyrium

Έπειτα από αναμονή επτά ετών, οι Γερμανοί μάστορες του μεταλλικού neo-folk επέστρεψαν με ένα στιβαρό καλλιτεχνικό έργο. Το "Über Den Sternen" ίσως δείχνει ότι στο μεσοδιάστημα έχασαν κάτι από την κρισιμότητα τους, ίσως δεν είναι το άλμπουμ που θα σε μαγνητίσει από τις πρώτες νότες, πίσω όμως από την κουρτίνα κρύβεται ο γνωστός, θαμπός Empyrium κόσμος. Η μουσική του δύναται να σε παγιδεύσει σαν γέρικη ρίζα και να σε αιχμαλωτίσει στο ηχητικό του δάσος, εκεί, στις μαύρες σκιές.

Lacrimosa

Ναι, υπάρχουν ακόμα και η παραγωγή τους παραμένει γιγάντια και έχουν μάλλον εγκατασταθεί γύρω από την ηχητική ασφάλεια που κάποτε προσέφερε το "Elodia". Με μερικά τραγούδια να τα ρίχνουμε εύκολα στον αντίστοιχο Καιάδα των Άλπεων (αφού εκεί γύρω μένει ο Tilo) και με μερικά που τα κρατάμε γιατί είναι b-sides για τα παλιά καλά άλμπουμ, οι Lacrimosa με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού (φρικτό αστείο) στο "Leidenschaft" παραδίδουν ακόμα έναν υπέροχο και παρόμοιο και όχι τον πιο απύθμενα εμπνευσμένο δίσκο τους.

A Pale Horse Named Death

Η ζυγαριά αυτή τη φορά γέρνει προς τη μεριά των Life Of Agony για το σχήμα του Sal Abruscato, αφού χωρίς να αποποιείται το παρελθόν του με τους Type O Negative, το οποίο συνεχίζει να είναι πανταχού παρών, επιχειρεί να τονώσει την πιο grunge πλευρά του. Το "Infernum In Terra" παραμένει gothic και doom, βασίζεται αρκετά στην ατμόσφαιρά του, αλλά και την ικανότητα του frontman της μπάντας να εναλλάσσει τα στυλ από κομμάτι σε κομμάτι. Αναμφίβολα, αποτελεί μια ενδιαφέρουσα στιγμή για τον ατμοσφαιρικό ήχο

Impure Wilhelmina

Έχουμε την αίσθηση ότι αυτό το ελβετικό σχήμα αξίζει κάτι καλύτερο από το να αναφέρεται συνεχώς η ομοιότητα τους με τους Katatonia. Το "Antidote" είναι καλύτερο από αυτό. Διότι, πέραν των συσχετισμών με τους Renkse & Co, οι Impure Wilhelmina δουλεύουν πάνω σε μια αυθεντική dark metal ταυτότητα - όσο κι αν το genre είναι εκ φύσης δύσκολο - και προσθέτουν φαντασία, καλά riffs, ωραίες φωνές, ευέλικτα τραγούδια, προσθέτουν άποψη βρε παιδί μου. Στο μέτρο του δυνατού.

Vjuga

Ατμοσφαιρική έκπληξη της χρονιάς 2021, μέρος α'. Χωρίς καινοτομίες. Χωρίς μεγάλα λόγια. Χωρίς καν δισκογραφική. Το σχήμα από τη Ρωσία κυκλοφόρησε από το πουθενά το ντεμπούτο του και μοίρασε πλατιά χαμόγελα σε όσους του έδωσαν έστω μία ακρόαση και στοιχειώδη προσοχή. Το "Aeternum" ξεκινάει από το ύφος που μια φορά κι έναν καιρό καθιέρωσαν οι Alcest, αλλά δεν μένει εκεί. Έχει προσωπικότητα και τη δική του φωνή. Ο αέρας είναι παγωμένος. Οι γραμμές παραμένουν γαλήνιες ακόμα και στα ξεσπάσματα.

Charlotte Wessels

Ανάμεσα στα κύματα της πανδημίας και το χάος της μουσικής βιομηχανίας, η αποσύνθεση των Delain κούμπωσε σχεδόν φυσικά. Όχι ότι αυτό χρύσωσε ιδιαίτερα το χάπι, αλλά λέμε. Η απόφαση της φωνής του σχήματος να συνεχίσει σόλο, για την ώρα τουλάχιστον, μοιάζει κάτι παραπάνω από λογική. Το μέσω streaming χτίσιμο του "Tales From Six Feet Under" βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με την εποχή. Το αποτέλεσμα, παρά τις ιδιαιτερότητες, έχει κάμποσες μικρές κορυφές για να κρατήσει το όνομα της Wessels ζεστό μέχρι το επόμενο βήμα.

Dream Unending

Ατμοσφαιρική έκπληξη της χρονιάς 2021, μέρος β'. Εκεί που έπιανε Δεκέμβρης και όλα προχωρούσαν βάσει σχεδίου (sic), ήρθαν οι Derrick Vella & Justin DeTore για να υπενθυμίσουν τον κανόνα που λέει ότι οι ακραιομεταλλάδες που έχουν όρεξη μπορούν να παίξουν περίπου τα πάντα. Ομολογουμένως το παλιομοδίτικο death-doom του "Tide Turns Eternal" δεν απέχει τρομακτικά από τα στάνταρ τους (βλ. Tomb Mold & Innumerable Forms), ωστόσο κάνει αρκετή φασαρία για να γυρίσει κεφάλια και να τους βάλει με κάθε επισημότητα στο χάρτη.

Auri

Αν μπορούσες να μετατρέψεις το πιο όμορφο παραμύθι σε μία σειρά από μελωδίες, πιθανότατα θα ακουγόταν σαν τις μουσικές που γράφουν ο Tuomas Holopainen, η Johanna Kurkela και ο Troy Donockley. Δεν υπάρχει λόγος για ανατροπές ή εντυπωσιασμούς. Η ουσία του "II -Those We Don't Speak Of" βρίσκεται αλλού· στις δροσερές γραμμές, στον τρόπο που χρησιμοποιείται κάθε όργανο, στις ταξιδιάρικες αφηγήσεις και στις μικρές παύσεις ανάμεσά τους. Γιατί στο τέλος της μέρας, πάντα υπάρχει μια ιδιαίτερη ομορφιά στη σιωπή.

Oroboros

Η συνεργασία των Steven Georgis των Sleepstream και Lef Germenlis των Until Rain μπορεί να μην είναι αρκετά φανταχτερή για να τραβήξει τα βλέμματα των περαστικών, έχει όμως όλη την ουσία για να κρατήσει κάθε στοιχειωδώς υποψιασμένο ακροατή. Το πρότζεκτ των Oroboros όπως αποτυπώνεται στο ομότιτλο ντεμπούτο τους, κοιτάζει στις μέρες που οι Paradise Lost άνοιγαν νέους δρόμους, πατώντας σταθερά στο εδώ και το τώρα. Σύγχρονος γοτθικός ήχος με λόγο και περιεχόμενο.

King Woman

Συναισθηματικά φορτισμένο, ένα μπαστάρδεμα doom, shoegaze και post-metal. Μας αρέσει το μελαγχολικό και βαρύ ηχητικό αποτέλεσμα του "Celestial Blues", που μπορεί μεν να φέρνει στο μυαλό άλλα ονόματα του χώρου , όμως διαθέτει το δικό του χαρακτήρα. Τα επαναλαμβανόμενα θέματα βάζουν τα θεμέλια, οι κιθάρες βασανίζουν με τον όγκο τους, και η φωνή μια πιο αέρινη και μια πιο απόκοσμη, πλαισιώνουν ένα σύνολο συνθέσεων που σε ρουφάνε με ευκολία στον κόσμο τους, γεμάτο με βιβλικές αναφορές και αναμφίβολη έλξη προς τη σκοτεινή πλευρά.

Aara

H παραγωγικότητα των Ελβετών χτυπάει ταβάνι. Ή μάλλον καλύτερα, το γκρεμίζει. Τίγκα στην ατμόσφαιρα, οι Aara στο "Triade I: Eos" χτίζουν τον μύθο τους ξεπερνώντας με κάθε τρόπο τον εαυτό τους. Για ακόμα μια φορά, μας παρουσιάζουν ένα έπος του ακραίου ήχου και με την ποιότητα τους επεκτείνουν εκ νέου τα όρια τους. Η έντονη baroque αισθητική είναι ένα από τα στοιχεία που διακρίνουν τον δίσκο από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες του χώρου και κατατάσσουν τους Aara στις κορυφαίες μπάντες του σύγχρονου μελωδικού black metal.

Old Forest

Και θα μας πείτε γιατί ασχολείστε με τους Old Forest; Διότι ο Mr F. και ο Kobro (τραγουδίστης και ντράμμερ των In The Woods της reuinion και της χρυσής εποχής αντίστοιχα, ο δεύτερος και των Green Carnation, Carpathian Forest κτλ) παίζουν μαζί, θα σας πούμε. Και ο τρίτος δίσκος τους, αν και είναι ακόμα σχετικά πλακ μέταλ, είναι μακράν ο πιο ατμοσφαιρικός τους και είναι ό,τι πιο κοντά σε In The Woods της "Omnio" περιόδου να υπάρχει τώρα στην πιάτσα.

Unreqvited

Ο Καναδός καλλιτέχνης με το ψευδώνυμο Unreqvited συνεχίζει να διεκδικεί μια θέση στην εμπροσθοφυλακή του ατμοσφαιρικού post/black metal, κυκλοφορώντας μόνο αξιόλογες δουλειές. Το "Beautiful Ghosts" είναι ξεκάθαρα τέτοια κι αποτελεί ένα ακόμα δείγμα του φωτεινού/αγαπησιάρικου/κινηματογραφικού τρόπου που ο Unreqvited προσεγγίζει την depressive μουσική, περισσότερο σαν να είναι θεραπεία παρά ασθένεια. Αν είσαι διατεθειμένος/η να σκάψεις σε αυτή την αντίφαση, αυτό το project σου επιφυλάσσει πολλή και καλή μουσική.

Seed

Στριφνό. Αργόσυρτο. Θεοσκότεινο. Βαρύ. Ασήκωτο. Μην ξεγελαστείς από τις αλά Emma Ruth Rundle μελαγχολικές γραμμές και τις φθινοπωρινές ατμόσφαιρες. Η τετράδα από τη Βοστώνη δε μασάει τα λόγια της και δε νερώνει τον ήχο της. Στο "Dun Pageant" δεν νοείται το κεφάλι να μείνει χαμηλά. Ακόμα κι αν νιώθεις όλη η κλειστομυαλιά του κόσμου να στέκεται απέναντί σου. Τα ογκώδη χτυπήματα των ρυθμικών και τα σκισμένα ξεσπάσματα έχουν αρκετή δύναμη για να γκρεμίσουν καθετί παράλογο.

Wardruna

Η επιτομή του ατμοσφαιρικού ήχου, ξεπροβάλλει μέσα από ένα ομιχλώδες, στοιχειωμένο τοπίο. Αν ήθελε κανείς να κάνει ένα νοητό ταξίδι στο χιονισμένο κι αφιλόξενο βορρά, να βιώσει τη μυσταγωγία των παλιών θεών μέσα από τους ήχους των μεσαιωνικών οργάνων, καλείται να το κάνει στο "Kvitravn". Μουσικές που μιλούν με πρωτόγονο τρόπο, σαγηνεύουν και δημιουργούν διάθεση στοχασμού κι ενδοσκόπησης, διαθέτοντας μια αμεσότητα που αψηφά ιδιώματα και προτιμήσεις. Ίσως αυτή να είναι και η γοητεία του πρωτόγονου, που μιλά περισσότερο στο ανθρώπινο ένστικτο.

Deafheaven

Η προφητεία «θα είναι σαν metal αλλά δεν θα είναι» έχει εκπληρωθεί πολλούς δίσκους πριν, αλλά οι Deafheaven στο "Infinite Granite" ανοίγουν τους ορίζοντες τους ακόμα περισσότερο. Αν και έχουν αισχρολογικά αντιμετωπιστεί με ένα τελεολογικό πρίσμα στο παρελθόν τους, ακόμα κάνουν ευτυχώς ό,τι τους γουστάρει. Έχοντας απολέσει κατά 90% τις black metal αναφορές τους, οι Αμερικάνοι θωπεύουν τις ευαίσθητες χορδές μας και αναφύονται ως ανερχόμενη indie-που δεν είναι indie-δύναμη.

Kælan Mikla

Ή αλλιώς οι τρεις μικρές Ισλανδές που έκαναν τα μεσήλικα κορμάκια μας να λικνίζονται. Το "Undir Köldum Norðurljósum" κατάφερε αυτό το μικρό θαύμα φέρνοντας στα ηχεία μας ένα μεθυστικό mid-tempo darkwave beat, ντυμένο με αλαφροΐσκιωτες φωνές και λουσμένο με έναν αδιόρατο, ψυχρό παγανισμό. Ο συνδυασμός μοιάζει εκρηκτικός και σε ρουφάει ακρόαση με την ακρόαση σε ένα απέθαντο λυκόφως, προσδίδοντας ταυτόχρονα ένα νέο ενδιαφέρον σε ένα στυλ που θα στοιχηματίζαμε ότι είναι πεπερασμένο. Θα χάναμε.

Lingua Ignota

Ή αλλιώς μία τέλεια ηχητική απόδοση του χρώματος της πίσσας. Ξεχάστε τα ακραία ξεσπάσματα του παρελθόντος της Kristin Hayter. Ή μάλλον κρατήστε τα, αποσυνθέστε τα, και προσπαθήστε να τα σκεφτείτε χωρίς το θορυβώδες περιτύλιγμα. Το "Sinner Get Ready" είναι δύσκολο, αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο από τους προκατόχους του. Ο ηλεκτρισμός εξαφανίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά, αφήνοντας χώρο σε μία folk-meets-contemporary-classical αισθητική. Δεν χρειάζεται περισσότερο από λίγο ξύσιμο στην επιφάνεια για να δεις ότι η οργή είναι ακόμα εδώ.

Diablo Swing Orchestra

Οι Σουηδοί θα πρέπει πλέον να λογίζονται ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σύγχρονες avant-garde μπάντες. Με επιρροές που πιάνουν από metal και swing μέχρι disco, soul και rock opera, στο "Swagger & Stroll Down The Rabbit Hole" παίζουν με το μυαλό μας, στήνοντας ένα παραμύθι το οποίο ξεχειλίζει από ποιοτικές συνθέσεις. Η ανοδική πορεία του συγκροτήματος συνεχίζεται με μια ακόμα εξαιρετική προσθήκη στη δισκογραφία τους, που τους βρίσκει ανήσυχους και εμπλουτίζει τη μουσική τους με στοιχεία ικανά να εκπλήξουν και όσους τους ακολουθούν από το ντεμπούτο τους.

Subterranean Masquerade

Η κολεκτίβα του Tomer Pink, ο οποίος εδρεύει στο βόρειο Ισραήλ, εξακολουθεί να κρατά τη δάδα των Green Carnation ζωντανή, άλλη η στροφή προς το μονοπάτι που χάραξε το παραδοσιακό "Hava Nagila", θέτει το "Mountain Fever" πιο κοντά σε soundtrack για κάποιο bar ή bat mitzvah, παρά στην ατμοσκόπηση 2021 του Rocking. Παρόλα αυτά, όταν τα oriental στοιχεία κάθονται στο πίσω κάθισμα αναδύεται πολύ γρήγορα αυτό που κάνει τους Subterranean Masquerade μια φοβερή, αλλά αδικημένη μπάντα.

Dictaphone

Λούπες, βιολιά, πνευστά κι ένα μικρό, οργανωμένο χάος από επίπεδα. Ο ήχος των Oliver Doerell, Roger Döring και Alex Stolze είναι γεμάτος αντιφάσεις. Ιδιότροπος αλλά γοητευτικός. Κινηματογραφικός αλλά μη επιτηδευμένος. Χωρίς πολλά φώτα αλλά όχι πραγματικά σκοτεινός. Οι κατηγοριοποιήσεις, ακόμα και οι πιο γενικές, χάνουν κάθε νόημα. Το "Goats & Distortions 5" δεν είναι εύκολο άκουσμα. Αν του δώσεις προσοχή και αφήσεις το μυαλό σου να χαθεί στα σοκάκια του, είναι δεδομένο ότι θα βρεις πολλές κρυμμένες ομορφιές.

So Hideous

Πόσο ταλέντο χρειάζεται για να χωρέσεις τόσες ιδέες σε 32 λεπτά μουσικής; Το μόνο σίγουρο είναι πως οι So Hideous διαθέτουν αρκετό. Είχαμε ήδη πάρει τα δείγματα με το "Laurestine" και το πάντρεμα συμφωνικού, ρομαντικού ήχου με το black metal. Εδώ όμως η κατάσταση ξεφεύγει, στο μπλέντερ μπαίνει η jazz και το krautrock με το αποτέλεσμα να είναι πολυσύνθετο αλλά όχι παράταιρο. Η μελωδικότητα που χαρακτηρίζει το "None But A Pure Heart Can Sing" είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των επιμέρους ηχητικών στοιχείων, χτίζοντας ένα συμπαγές μα και περιπετειώδες σύνολο.

Ivar Bjørnson & Einar Selvik

Όσο κι αν είναι απασχολημένοι με το να είναι θεοί με τους Enslaved και τους Wardruna αντίστοιχα, οι δύο αυτοί καλλιτέχνες βρίσκουν χρόνο να μας μαγέψουν ξανά με το "Hardanger" EP τους. Οι ήπιοι πειραματισμοί είναι ξανά διακριτικά παρόντες στα δύο track του "Hardanger", όπως και ο σοφός συγκερασμός σύγχρονου βλέμματος και βαθιάς παράδοσης. Το μόνο κακό αυτής της κυκλοφορίας είναι ότι μας άνοιξε υπερβολικά την όρεξη για ένα full length, αυτή η nordic folk δεν μπορεί να είναι ποτέ αρκετή.

Mitochondrial Sun

Ακόμα μια κυκλοφορία από το προσωπικό σχήμα του Niklas Sundin. Το "Bodies And Gold" χαρακτηρίζεται αρκετά δύστροπο ως άκουσμα και σαφώς δεν είναι για όλες τις στιγμές. Με χαρακτήρα περισσότερο στοχευμένο προς soundtrack, αλλά και πιο ηλεκτρονικό από τον προκάτοχό του, το EP είναι ένα μινιμαλιστικό δυστοπικό ταξίδι. Δύσκολα θα ικανοποιήσει τους οπαδούς των Dark Tranquillity, το πρώην σχήμα του εγκεφάλου των Mitochondrial Sun, αφού ουδεμία σχέση έχει με σουηδικό μελωδικό death metal, αλλά η ατμόσφαιρα του λειτουργεί ικανοποιητικά στο background.

Sirenia

Τι 'χες Morten, τι 'χα πάντα. Ή για την ακρίβεια, όχι πάντα· απλά αρκετά συχνά για να βγει το όνομα. Το καράβι των Sirenia συνεχίζει ακάθεκτο την πορεία του και μετά από ένα τουλάχιστον αξιόλογη πορεία με την Emmanuelle Zoldan πίσω από το μικρόφωνο πέφτει σε έναν ωραιότατο ύφαλο. Για κάθε επιτυχία στο "Riddles, Ruins & Revelations" υπάρχει τουλάχιστον μια ήττα. Η απόφαση να μείνουν πίσω οι ορχήστρες θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φιλόδοξη αν δεν ήταν τόσο άστοχη. Ραντεβού την επόμενη φορά, καπετάνιε.

Anette Olzon

Η πρώην φωνή των Nightwish (όχι αυτή) επέστρεψε με το δεύτερο αυστηρά προσωπικό της άλμπουμ αλλά δυστυχώς ούτε τώρα παρουσίασε κάτι πραγματικά αυτόφωτο. Η χροιά παραμένει αναγνωρίσιμη. Στα δέκα κομμάτια θα βρεις διάσπαρτα κάμποσα μικρά hooks. Ανάμεσα στην υπερβολικά ασφαλή προσέγγιση, τα 50-50 αχρείαστα γρυλίσματα και τους στίχους που σε στιγμές χαντακώνουν το όποιο μομέντουμ, το "Strong" στην καλύτερη μπορεί να προσφέρει μερικές ανάσες νοσταλγίας. Από απόσταση, ακούγεται επιεικώς χλιαρό.

Mercury Circle

Δεύτερη φορά που το ποτήρι των Φινλανδών βγαίνει μισοάδειο. Κι αν στην πρώτη γίνονταν μερικώς δεκτές οι δικαιολογίες της σύντομης διάρκειας και της εισαγωγικής απόπειρας, τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι παγωμένες ατμόσφαιρες και οι αναφορές στη δεκαετία του '80 παραμένουν ως σημείο αναφοράς. Στα εξήντα λεπτά του "Killing Moons" υπάρχουν μικρές αναλαμπές που φανερώνουν ότι ο Jaani Peuhu και η παρέα του μόνο τυχαίοι δεν είναι. Το σύνολο ωστόσο μοιάζει περισσότερο διαδικαστικό παρά ουσιώδες.

Phantom Elite

Από τις περιπτώσεις που βλέπεις ότι οι πρώτες ύλες βρίσκονται όλες εκεί, οι προθέσεις είναι καλές και οι δυνατότητες πολλές, αλλά στο τέλος μένεις με το ποτένσιαλ στο χέρι. Στο "Titanium" υπάρχει μία εξαιρετική φωνή και μία προσέγγιση που φέρνει στο μυαλό τις καλύτερες μέρες των αδικοχαμένων After Forever, μαζί με τη σφραγίδα του Sander Gommans. Τι λείπει; Τα ίδια τα τραγούδια. Και αυτό το κάτι που θα κάνει τους Phantom Elite να ξεχωρίσουν από τον σωρό.

Sojourner

Αν ρωτάτε εμάς, και η μισή απογοήτευση παραμένει απογοήτευση. Μετά τις υποσχέσεις που άφησαν οι πρώτες τρεις ολοκληρωμένες κυκλοφορίες του σχήματος, κυρίως το πρόσφατο "Premonitions", οι προσδοκίες βρίσκονταν ψηλά. Η αποχώρηση της Chloe Bray λίγο μετά την κυκλοφορία του άφησε κάμποσα ερωτηματικά. Το πρώτο δείγμα με το νέο lineup στο "Perrenial" EP ενώ λίγο-πολύ έχει όλα όσα θα περίμενε κανείς, δείχνει ότι θα χρειαστεί τουλάχιστον λίγος χρόνος μέχρι να ξαναβρεθούν οι ισορροπίες.

Myrkur

Μπορεί ακόμα να μην είναι ξεκάθαρο αν έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες ή λίγες εβδομάδες από την κυκλοφορία του "Folkesange", αλλά σε κάθε περίπτωση η Amalie Bruun φρόντισε με ένα διπλό stream να θυμίσει σε όλους ότι οι folk ήχοι του βορρά μπορούν να έρθουν στο σήμερα και να ακούγονται εξίσου υπέροχοι. Το αυστηρά προσωπικό σετ ήταν απλά το ζέσταμα. Η εμφάνιση με τις δύο φωνές, βιολί, τσέλο, κρουστά και πλήκτρα στην εγκαταλελειμμένη εγκατάσταση ξύπνησε μνήμες από ένα απόγευμα στο Tilburg και μας ταξίδεψε μακριά.

Epica

Ένα από τα εντυπωσιακότερα ψηφιακά events των περασμένων δύο ετών. Αδιαπραγμάτευτα. Όταν μας έλεγε ο Mark Jansen ότι δεν θέλουν να κάνουν ένα stream απλά για να το κάνουν, ακόμα κι ο πιο αισιόδοξος δύσκολα θα σκεφτόταν την υπερπαραγωγή που ετοίμασαν για το "Omega Alive". Δεδομένα κάποιοι θα μείνουν στο προφανές «ναι αλλά» της ηχογράφησης και σεβαστή η άποψή τους. Οι υπόλοιποι θα κρατήσουμε τα 100+ λεπτά του σόου, τους καταρράκτες στο "Victims Of Contingency" και το χαμόγελο στην αφιέρωση του "Cry For The Moon".

Nightwish

Ίσως είχε να κάνει με τις μεγαλεπήβολες δηλώσεις που συνόδευσαν την ανακοίνωση του stream. Ή με το γεγονός ότι το όνομα των Nightwish είναι τόσο μεγάλο που αυτόματα οι απαιτήσεις ανεβαίνουν. Σε κάθε περίπτωση, το πρόσημο από τις δύο βραδιές στο Islander's Arms ήταν θετικό, αν και όχι όσο θα ήλπιζαν οι φίλοι του συγκροτήματος. Το πραγματικά ζωντανό της υπόθεσης σίγουρα πρόσθεσε πόντους. Το πελώριο κενό του Marko Hietala σίγουρα κατέβασε κάμποσα κεφάλια. Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να κρατήσει την κατάσταση, αυτή είναι η Floor Jansen.

Paradise Lost

Περιμένοντας με σταυρωμένα δάχτυλα την επιστροφή των μεγάλων Εγγλέζων στα μέρη μας, το "At The Mill" λειτούργησε ιδανικά ως υποκατάστατο, χωρίς απαραίτητα να είναι η καλύτερη ζωντανή κυκλοφορία τους. Αγαπημένα κλασικά σουξέ. Τραγούδια που σπάνια παίζουν και θα παρακαλούσαμε να ζήσουμε από κοντά. Κάμποσο φρέσκο υλικό. Δυνατός ήχος. Οι σήμα κατατεθέν lead γραμμές του Mackintosh. Η χροιά και η σπαρίλα του Holmes. Διάολε, ακόμα και η διάρκεια έμεινε κλειδωμένη κάτω από τη μιάμιση ώρα.

Lacuna Coil

Το στοίχημα του "Live From The Apocalypse" ήταν διπλό. Από τη μία, η απεικόνιση μίας εμφάνισης του κουιντέτου σε έναν παγωμένο, κενό συναυλιακό χώρο. Από την άλλη, η αναπόφευκτη σύγκριση με το επετειακό "The 119 Show", σε συνδυασμό με την επιλογή τους να χρησιμοποιήσουν αυστηρά και μόνο τραγούδια από το "Black Anima". Εκ του αποτελέσματος, το πρώτο μέρος κερδήθηκε με σχετική ευκολία, ειδικά στο καθαρά ηχητικό κομμάτι. Το δεύτερο, παρά τις μικρές επιμέρους νίκες, ήταν πολύ δύσκολο για να ανατραπεί.

Chelsea Wolfe

Καταντάει κάπως μονόπλευρο, αλλά δώστε μας λίγο δίκιο. Σε αυτές τις σελίδες φωνάζουμε για την υπέροχη κυρία Wolfe πριν η Νταινέρυς κι οι δράκοι της στείλουν ένα μικρό λαό σε αναζήτηση της στοιχειωτικής φωνής της. Με κάθε κυκλοφορία στην περασμένη δεκαετία τραβούσε τα όρια του ατμοσφαιρικού ήχου κι έδειχνε ότι το μέλλον δεν έχει λόγο να περιοριστεί στις διδαχές της δεκαετίας του '90. Μετά τη απουσία της στην πρώτη χρονιά της πανδημίας, πέρα από το εγχείρημα των Mrs. Piss, η συνεργασία με την Emma Ruth Rundle στο "Anhedonia" θα ήταν ικανός λόγος να της αφιερώσουμε μία μικρή αναφορά. Η σύμπραξη με τους Converge δεν ήταν απλά ένα ευχάριστο μπόνους για φίλους και γνωστούς. Ήταν τόσο άψογη που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα της κι εμείς σας τα είπαμε, σας τα ξαναείπαμε, σας τα ξανά-ξαναείπαμε, και σας τα ξαναλέμε τώρα. Ίσως σας τα ξαναπούμε και στο μέλλον.