Therion
Leviathan
Δεν υπάρχουν στιγμές που θέτουν υποψηφιότητα ως ξεχωριστές ή έστω γνήσιες
Η πρώτη νότα του "Leviathan" δείχνει άμεσα μια πιο rawk εύπεπτη προσέγγιση. Το 17ο άλμπουμ των Therion είναι από την πρώτη στιγμή σαφώς πιο προσιτό από το Γολγοθά του "Beloved Antichrist", για την κριτική του οποίου το Rocking ακόμα μου χρωστάει ένσημα για βαρέα και ανθυγιεινά.
Ο Christofer Johnson έχοντας μάλλον αντιληφθεί το ατόπημα του εγχειρήματος με το "Beloved Antichrist" προσπαθεί να ικανοποιήσει το κοινό του με ένα δίσκο γεμάτο ρεφρέν και διάθεση για νέα συναυλιακά must.
Γενικά η αίσθηση ότι το "Leviathan" κάνει μια επίσκεψη σε ολόκληρη τη δισκογραφία των Therion (της μετά-Lecapa Kliffoth εποχής) για να βρει ιδέες είναι διάχυτη, αλλά χωρίς όμως βρίσκει πουθενά κάποια φλέβα χρυσού, όπως κάποτε.
To "Leviathan" εμφανίζεται γενικά απογυμνωμένο από πραγματικά σκληρές κιθάρες και το διέπει μία ισορροπημένη και καθαρή, αλλά μάλλον άνευρη, παραγωγή. Αισθάνομαι ότι ο δίσκος γεννήθηκε από ανάγκη και συμβατικές υποχρεώσεις. Εκ πρώτης ακροάσεως οι συνθέσεις ακούγονται άψυχες και πασχίζουν να παραμείνουν σχετικές στο παρόν, καθώς ο συμπαθής Christofer επιχειρεί να ξεπατικώσει στιγμές από το παρελθόν, όπως στο ομώνυμο τραγούδι που παραπέμπει στο ξεδιάντροπα Theli. Αν και τελικά καλύτερα να έκανε αυτό γενικά στον δίσκο, διότι ένα Theli 2.0 δεν φαίνεται πια και τόσο κακή ιδέα έτσι όπως πάει.
Το συνολικό αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό και στενάχωρο, καθώς τα τραγούδια ενώ στοχεύουν σε μια ελαφρώς πιο εμπορική γραμμή, υποφέρουν αφάνταστα από την έλλειψη σοβαρών hooks.
Ίσως κάποιοι βέβαια να βρουν παρηγοριά στους μάλλον κοινότυπους metal ήχους του "Great Marquis of Hell" ή στο "Psalm of Retribution", οπου εκεί τουλάχιστον ο ακροατής αντιλαμβάνεται την αξία του Thomas Vikström και της Lori Lewis, που γενικά θεωρώ ότι το ταλέντο τους σε αυτό το δίσκο έμεινε αναξιοποίητο. Στο "Ten Curts of Diyu" βέβαια κάτι πήγε να με ξεγελάσει, αλλά η αλήθειά είναι η εξής:
Πραγματικά δεν υπάρχουν στιγμές που θέτουν υποψηφιότητα ως ξεχωριστές ή έστω γνήσιες.
Στα όρια του κιτς ο πάλαι ποτέ πρωτοπόρος του metal, Christofer, ακολουθεί κλισέ, τα οποία οδηγούν σε ένα βαρετό δίσκο που θα μπορούσε κάλλιστα να μην υπάρχει.
Δυστυχώς, ακόμα και να δούμε το "Leviathan" με πολύ καλή θέληση και επιείκεια απλά θα είναι άλλη μια μέτρια στιγμή στη δισκογραφία των Therion.
