Light Of The Morning Star

Θεωρώ πως στους σχετικούς κύκλους, ο νέος δίσκος των Light Of the Morning Star κατέφθασε με μαύρες δάφνες στο κεφάλι. Το προ τετραετίας ντεμπούτο τους, "Nocta", διαδεχόμενο το ντεμπούτο EP του 2016, "Cemetery Glow", είχε προκαλέσει ένα αξιοσημείωτο ντόρο στο underground metal. Μάλιστα, είχε αποτελέσει και την προμετωπίδα της προσπάθειας της Iron Bonehead να συσπειρώσει το σχετικό κοινό με μια σειρά από εκλεκτικές κυκλοφορίες.

Η δισκογραφική που αφιερώνεται σε black/death μονοπάτια, είχε φέρει υπό τη σκέπη της το λονδρέζικο one man band, το οποίο διαδέχθηκαν οι σπουδαίοι Rope Sect και οι ελπιδοφόροι The Path Of Memory. Οι Light Of The Morning Star όμως, έχοντας το συνδυασμό γνήσιου gothic (rock/metal) με black/doom και death rock στοιχεία ως όπλο, με τη «μεταγραφή» τους στη Debemur Morti, φαίνεται πως παρουσιάζονται ως μια από τις ανερχόμενες δυνάμεις στον εν λόγω χώρο. Οι γλυκές, μα αποκρυφιστικές τους μουσικές, έχουν πράγματι κάτι το εθιστικό. Το "Charnel Noir" τους βρίσκει να ενδίδουν πλήρως στη metal πλευρά του ήχου τους, παρουσιάζοντας ένα αποτέλεσμα, το οποίο, δίχως να πρωτοτυπεί κινείται σε ιδιαίτερα ψηλά επίπεδα.

Ηχητικά, από το εναρκτήριο ομότιτλο, τα πράγματα είναι ιδιαίτερα ξεκάθαρα. Οι Type O Negative, οι «ορθόδοξοι» Paradise Lost (άρα εμφατικά και οι Sisters Of Mercy), οι Moonspell και οι Tiamat των παραπλήσιων κυκλοφοριών στροβιλίζονται υπό την κάπνα μιας παγανιστικής ιεροτελεστίας. Ακούς ένα από τα πιο άμεσα κομμάτια του δίσκου, το "Spectres", και βλέπεις πως οι post-punk/gothic rock παραδόσεις δεν σπάνε τόσο εύκολα, αντίθετα πιστεύουν και στη βασκανία. Η αίγλη όμως των Light Of The Morning Star έγκειται στο πως αντιλαμβάνονται καίρια, εκσυγχρονίζοντας την παράλληλα, αυτή την, ομολογουμένως, κορεσμένη αισθητική.

Το "Charnel Noir" ξεδιπλώνεται σαν ένας δίσκος διασκευών σε γνώριμα, μα απροσδιόριστα, γλυκόπικρα νυχτερινά άσματα, ή, σαν μια συλλογή κορυφών ενός ξεχασμένου συγκροτήματος με χρόνια πορεία. Το υποβλητικό "Our Night Hours" βασίζεται σε ένα συγκερασμό αιθέριων πλήκτρων, ψιθύρων και μιας σωστής εκφοράς του ρεφραίν για να πλημμυρίσει την ατμόσφαιρα με μια νέο-ρομαντική γοτθική απόχρωση. Στο ίδιο μοτίβο, το κορυφαίο "The Endless Procession Of The Guillotine" μαζί με το εθιστικότατο "Lid Of A Casket" ηγούνται της «καταραμένης» γραμμής, στα όρια του ψυχαναγκασμού, που κάθε gothic κυκλοφορία που σέβεται το εαυτό της, ακολουθεί.

Κατά τις ακροάσεις, ξεδιπλώνονται και οι, πιθανώς αναμενόμενες, αδυναμίες. Επαναλήψεις leads, riffs και μελωδιών στα πλήκτρα, παρόμοια τέμπο και κτισίματα σε συνθέσεις, καθώς και η απουσία μιας χροιάς με προσωπικό στίγμα. Όπως όμως συμβαίνει και με τις σκιές, η πρώτη εντύπωση μπορεί και να παραπλανά. Κοινώς, κάθε ένα εκ των εννέα τραγουδιών, συνολικής διάρκειας 39 λεπτών, διαθέτει την ιδιαίτερη πινελιά ώστε να διαφοροποιηθεί σε ικανό βαθμό, με αποτέλεσμα η ακροαματική εμπειρία να μην υστερεί με τον χρόνο. Το σπάσιμο του "Hymn In Hemlock" στα μέσα του, ή οι post-black πινελιές του "There Are Many Shadows", ενυπάρχουν σε καίρια σημεία, έτσι ώστε μαζί με το φινάλε του "Fangs In The Tree Of Life" να ηχούν, εξαιτίας και των φωνητικών, ως μια πιο προσιτή αντανάκλαση των The Ruins Of Beverast, στα χρώματα δηλητηριασμένου αμέθυστου.

Το "Charnel Noir" όμως είναι ένα μινιμαλιστικό έργο. Τίποτα δεν διαρκεί παραπάνω από το επιθυμητό, ενώ η διαρκής υποβλητική και κατά βάση mid-tempo επίθεση, συνθέτει ένα θελκτικό και ώριμο τοπίο. Οι Light Of The Morning Star, με σύμμαχο μια εξαιρετική παραγωγή και δημιουργική άποψη, αιχμαλωτίζουν μια αισθητική η οποία, δεν συναντάται συχνά σήμερα. Από τους Sabbath μέχρι τους μακάβριους ήρωες των ‘80s, κάθε δευτερόλεπτο μοιάζει αφιερωμένο στον Έκπτωτο. Ο δεύτερος δίσκος της μπάντας του Ο-Α δεν υστερεί σε τίποτα από αντίστοιχους πολύ πιο προβεβλημένων και εδραιωμένων σχημάτων. Για την ακρίβεια, μπορεί ύπουλα, στα μεσάνυχτα μιας καθημερινής, να κλέψει λίγη από τη λάμψη τους, αφού πρώτα τους πιεί το αίμα δίχως να το αντιληφθούν. Μένει να πιστέψεις σε Αυτόν.

Bandcamp