«A Buyer's Guide»: Siouxsie And The Banshees

Η Siouxsie Sioux, κατά κόσμον, Susan Janet Ballion γεννήθηκε το 1957 στο Λονδίνο. Έχοντας μια όχι ιδιαίτερα εύκολη παιδική ηλικία, η Susan, σε ηλικία δεκαεφτά ετών, παράτησε το σχολείο κι έγινε μέρος της ανερχόμενης punk σκηνής. Έτσι, αφού τον Φεβρουάριο του 1976, παρέα με τον καλό της φίλο, Steven Severin, παρακολούθησαν μια συναυλία των Sex Pistols, στη συνέχεια γνωρίστηκαν μαζί τους και μπήκαν στο στενό πυρήνα των οπαδών τους, ακολουθώντας τους παντού.

Σύντομα όμως, η Susan έγινε Siouxsie και, παρέα με τον Severin, σχημάτισαν την πρώτη εκδοχή του συγκροτήματος που θα γινόταν γνωστό ως Siouxsie and the Banshees, παρόλο που δεν είχαν ιδέα πως να γράψουν τραγούδια. Λίγο αργότερα, η Siouxsie θα βγει στην εκπομπή του Bill Grundy μαζί με τους Sex Pistols και θα αποτελέσει την αφορμή για το διάσημο υβριστικό ξέσπασμα του Steve Jones που, μέσα σε ένα βράδυ, μετάτρεψε τους Sex Pistols στο πιο διάσημο συγκρότημα του Ηνωμένου Βασιλείου με την Daily Mirror να βγαίνει με εξώφυλλο την φράση: "Siouxsie's a Punk Shocker".

Κάπου εκεί όμως, είχε έρθει η ώρα η Siouxsie να χαράξει το δικό της μονοπάτι. Το ντεμπούτο των Siouxsie and the Banshees, τους οποίους πλέον συμπλήρωναν οι John McKay και Kenny Morris, με τίτλο “The Scream” κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1978 κι έγινε αποδεκτό με ενθουσιασμό από κοινό και κριτικούς ενώ, σήμερα, δικαίως, θεωρείται ένας από τους θεμέλιους λίθους του post-punk και του goth rock, ενώ δεν είναι λίγα και τα noise rock γκρουπ που εμπνεύστηκαν από αυτόν.

Λίγο αργότερα, ο John McGeoch, ένας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες της εποχής ο οποίος είχε θητεύσει στους Magazine, και ο Budgie, ντράμερ των The Slits, θα εισέλθουν στο συγκρότημα, εγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο για αυτό. Τα "Kaleidoscope", "Juju" και "A Kiss In The Dreamhouse" θα απογειώσουν τη φήμη τους και θα τους καταστήσουν, καλλιτεχνικά κι εμπορικά, ένα από τα κορυφαία σχήματα και, κατά γενική ομολογία, ένα από τα πιο επιδραστικά της εποχής. Όμως, το 1982 ο McGeoch, λόγω της πίεσης των περιοδειών και του εθισμού του στο αλκοόλ, θα υποστεί ένα νευρικό κλονισμό που θα έχει ως αποτέλεσμα να αποχωρήσει από το συγκρότημα, το οποίο βρήκε έναν άξιο αντικαταστάτη στο πρόσωπο του κυρίου Robert Smith, με τον οποίο ηχογράφησαν το "Hyæna", καθώς και τον live δίσκο, "Nocturne".

Φυσικά, όπως ήταν λογικό, οι υποχρεώσεις του Smith με τους Cure δεν του επέτρεψαν να μείνει για καιρό μαζί τους, με αποτέλεσμα την θέση του να πάρει ο John Valentine Carruthers των Clock DVA. Μαζί του θα ηχογραφήσουν το "Tinderbox", με γνωστότερο κομμάτι το "Cities in Dust", μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, και το, άλμπουμ διασκευών, "Through The Looking Glass" προτού και αυτός αποχωρήσει.

Κάπου εδώ όμως, η κατάρα του να μην μπορούν να σταυρώσουν κιθαρίστα θα σταματούσε, με τους Martin McCarrick και Jon Klein να οριστικοποιούν το line-up του συγκροτήματος για τα επόμενα τρία άλμπουμ ενώ το 1992 θα γράψουν το "Face to Face" για το soundtrack του "Batman Returns". Το "The Rapture" που κυκλοφόρησε το 1995 θα αποτελούσε το κύκνειο άσμα τους, με την Siouxsie και τον Budgie να επικεντρώνονται στο side- project των The Creatures, το οποίο είχαν δημιουργήσει το 1981.

Το 2007, η Siouxsie κυκλοφόρησε τον πρώτο της και μοναδικό solo δίσκο της με τίτλο "Mantaray" ενώ, την επόμενη χρονιά, την είδαμε από κοντά στο Rockwave Festival να ερμηνεύει κομμάτια από το σύνολο της καριέρας της ενώ, λίγο αργότερα, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Δέκα χρόνια μετά τις τελευταίες της ζωντανές εμφανίσεις, φέτος, η Siouxsie Sioux ανακοίνωσε την επιστροφή της στα συναυλιακά δρώμενα, με πρώτη της εμφάνιση το βράδυ της Τετάρτης 03/05/23, κι εμείς αισθανόμαστε πάρα πολύ τυχεροί καθώς θα τη δούμε από κοντά, την Παρασκευή 23 Ιουνίου, στο Release Athens x SNF Nostos 2023. Με αφορμή αυτή της την εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, σας παρουσιάζουμε έναν πλούσιο οδηγό της δισκογραφίας των Siouxsie and the Banshees ενώ, στη λίστα μας στο Spotify, μπορείτε να ακούσετε τα τραγούδια που εμείς επιλέξαμε από αυτή. (ΑΑ)

Spotify Playlist

 

Juju
(Polydor, 1981)

Ο δίσκος που καθιέρωσε στη συνείδηση του μουσικού κοινού τη Siouxsie Sioux ως αρχιέρεια του σκότους. Το άλμπουμ, που έχει ταυτιστεί όσο κανένα άλλο με το καλλιτεχνικό όραμα του σχήματος. Ένας δίσκος πυλώνας του gothic rock/ post-punk/ dark-wave, αλλά και ένα από τα απολύτως απαραίτητα άλμπουμ του εναλλακτικού ήχου. Κοινώς, ένας από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών. Από μια απλή ματιά στο tracklist, μέχρι την πρώτη αναγνωριστική ακρόαση, καθίσταται σαφές πως το "Juju" διαθέτει κάτι σαγηνευτικό, κάτι εξωτικό, κάτι επικίνδυνα μυστικιστικό. Ο τρόπος που οι επιρροές ενσωματώνονται και επιτρέπουν στα τραγούδια, όλα κλασικά, όλα ένα και ένα, να αναδειχθούν, είναι ανεπανάληπτος. Το "Juju" είναι μια εμπειρία, και ένα άλμπουμ που όσο και αν αποθεώνεται, πάλι φαντάζει υποτιμημένο, προορισμένο να λάμπει στις σκιές. (Α.Ζ.)

Tinderbox
(Polydor, 1986)

Έβδομος δίσκος και πρώτος με τον John Valentine Carruthers στην κιθάρα (αν και συμμετείχε επίσης στο "The Thorn" E.P του 1984). Ο ανεμοστρόβιλος που διακοσμεί το εξώφυλλο είναι ο ίδιος που βρίσκουμε στο "Bitches Brew" του Miles Davis και στο "Stormbringer" των Deep Purple (από την φωτογραφία της Lucille Handberg του 1927). Ο ήχος των Banshees παρουσιάζεται λιγότερο κιθαριστικός αλλά ταυτόχρονα ώριμος και ατμοσφαιρικός. Ταυτόχρονα η, σχεδόν τριαντάχρονη πλέον, Siouxsie δείχνει γεμάτη αυτοπεποίθηση με αποτέλεσμα να παραδώσει μερικά από τα καλύτερα φωνητικά της καριέρας της. Συμπερασματικά έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που επηρέασε αμέτρητους μεταγενέστερους και μνημονεύτηκε από ουκ ολίγους μουσικούς (από τον Dave Gahan των Depeche Mode μέχρι τον Billy Howerdel των A Perfect Circle). Στην τελική, και μόνο το "Cities In Dust" θα ήταν αρκετό για να ασχοληθεί κανείς με το "Tinderbox". (Γ.Β.)

 

The Scream
(Polydor, 1978)

Κοιτώντας πίσω στην καριέρα του εμβληματικού σχήματος, είναι βέβαιο πως το αραχνιασμένο του ντεμπούτο ηχεί ακόμη ως ένα εξωτικό, νυκτόβιο αγρίμι. Στο "The Scream" οι Siouxsie & The Banshees αποφάσισαν να βγάλουν χύμα, όλη την παράνοια, την δυστοπία, την αιχμή και την έμπνευση, με τη μορφή δέκα τρομακτικής ομορφιάς κομματιών. Πρώτού λειανθούν οι γωνίες, πριν κάθε πτυχή του ήχου της μπάντας δομηθεί και εξελιχθεί, το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος άνοιξε τις πύλες του κόσμου των ονείρων και άφησε τους εφιάλτες να βγουν έξω. Επιδραστικό, ρηξικέλευθο, ωμό αλλά και τόσο θελκτικό, το "The Scream" είναι το ορμητικό καλωσόρισμα μιας δισκογραφίας που μάλλον δεν πλησίασε ποτέ ξανά το συναίσθημα και την απόκοσμη αίσθηση του δίσκου αυτού. (Α.Ζ.)

Kaleidoscope
(Polydor, 1980)

Το τρίτο άλμπουμ του σχήματος δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό τίτλο: με νέα μέλη τους Budgie και John McGeoch σε τύμπανα και κιθάρα αντίστοιχα, η μπάντα διευρύνει κατά πολύ τον ήχο της και το αποτέλεσμα έχει γνήσια καλειδοσκοπικές διαθέσεις. Κι ενώ τα "Happy House" και "Christine" είναι τα δύο τραγούδια- πολιορκητικοί κριοί, το "Kaleidoscope" περιλαμβάνει πολλούς νεωτερισμούς στην ενορχήστρωση (με χρήση synths και drum machine) αλλά και την σύνθεση. Σε στιγμές ατμοσφαιρικοί ("Lunar Camel"), σχεδόν χορευτικοί ("Red Light") ή απλά ορμητικοί ("Trophy"), οι Siouxsie and the Banshees κάνουν τον πρώτο βήμα προς την ποιοτική τους ωρίμανση. Το "Kaleidoscope" είναι ένα εφευρετικό, φανταστικό άλμπουμ που - καθόλου τυχαία - έφτασε στο νο5 των βρετανικών charts, αποτελώντας μέχρι και σήμερα την πιο εμπορική τους δουλειά. (Α.Κ.)

 

A Kiss In The Dreamhouse
(Polydor, 1982)

Εδώ ανακάλυψαν τον εαυτό τους. Ο πέμπτος δίσκος του συγκροτήματος σηματοδότησε μια αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης, καθώς το γκρουπ χρησιμοποίησε έγχορδα για πρώτη φορά και πειραματίστηκε αρκετά στη σύνθεση και στην ενορχήστρωση στο στούντιο. Ο κιθαρίστας John McGeoch έπαιξε ακόμα και πιάνο. Τότε, μετά από αυτή την κυκλοφορία, γράφτηκε ότι οι Banshees ήταν «ένα από τα μεγάλα βρετανικά ψυχεδελικά συγκροτήματα». Ο ήχος τους έβγαζε όντως μια μοντέρνα, νέα ψυχεδέλεια που ταίριαζε όμορφα στο post-punk και το gothic rock που υπηρετούσαν. Ο πειραματισμός έντονος και η ποικιλία μεγάλη, αλλά χωρίς να χαθεί η συνοχή. Τα εφέ στην φωνή της Siouxsie εκπληκτικά και αρκετά πρωτότυπα. Όλα εδώ είναι επικαλυμμένα με ακραίες υπνωτιστικές μελωδίες, σε πλήρη αντίθεση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Μοντέρνο για την εποχή του και σίγουρα επιδραστικό τις επόμενες δεκαετίες. Η δεξιότητα στην δημιουργία μουσικής φαντάζει ακόμα και τώρα μεγαλοπρεπής. (Θ.Γ.)

Hyaena
(Polydor, 1984)

Το "Hyena" θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και μόνο επειδή είναι το μόνο άλμπουμ των Siouxsie and the Banshees που περιλαμβάνει σαν κανονικότατο μέλος τον Robert Smith των The Cure, η αλήθεια είναι όμως πως δεν πρόκειται για μια δουλειά με απλώς ιστορική σημασία. Πρόκειται για ένα έργο που συχνά γίνεται έντονα σκοτεινό και συχνά έντονα ονειρικό, ξεμακραίνοντας προς απρόσμενους αισθητικούς προορισμούς, χωρίς όμως να χάνει την ιδιαίτερη ταυτότητα των δημιουργών του. Τα έγχορδα στο επικό εναρκτήριο "Dazzle" ή παιχνιδιάρικες κομματάρες σαν το "Swimming Horses" αντηχούν ακόμα την απόκοσμη ομορφιά τους, με το "Hyaena" συνολικά να είναι άλμπουμ που έχει ωριμάσει πολύ καλά μέσα στον χρόνο, ακόμα κι αν δεν είναι το πρώτο που έρχεται στο μυαλό όταν ακούς το όνομα του γκρουπ. Η ποιότητα του είναι καλό να μην υποτιμηθεί. (Α.Κ.)

Peepshow
(Polydor, 1988)

Σκοτεινό καμπαρέ. Καλλιτεχνική, εφευρετική και μοναδική παρουσίαση και ερμηνεία. Ένας έντεχνος και πολύ παράξενος λυρισμός που συχνά ανατρέπει και πειραματίζεται με διάφορα άλλα είδη και μορφές τέχνης. Αρκετά pop. Λίγο gothic. Πολύ μοντέρνο. Φιλοδοξεί και κοιτάει προς ένα επίπεδο πειραματισμού και δημιουργικότητας που διευρύνει τα όρια του δικού τους rock ενώ παραμένει εντός των ορίων των συμβατικών δομών που η πειραματική και μετα-μοντέρνα rock μπορεί ακόμα να αγνοεί. Η σύνθεση των τραγουδιών είναι πολύ ολοκληρωμένη, αρκετά γεμάτη και σίγουρα πιασάρικη. Τα τραγούδια έχουν παιχνιδιάρικες και όμορφες πλευρές, κάτι που κάνει ακόμα πιο πολύ διασκεδαστική και ουσιαστική την ακρόαση. Αν το ακούς τριάντα και βάλε χρόνια μετά απορείς πόσο σύγχρονο (με το τώρα) ακούγεται. Πλούσιο και καθηλωτικό, με υπέροχους υποβλητικούς στίχους που το ενισχύουν όλη την ώρα. Είναι ξεκάθαρα ένα απίστευτα συμπαγές κομμάτι μουσικής μαγείας. (Θ.Γ.)

 

Through The Looking Glass
(Polydor, 1987)

Προφανής ο λόγος που το "Through The Looking Glass" τοποθετήθηκε στην συγκεκριμένη κατηγορία αφού ο όγδοος δίσκος των Banshees αποτελείται αποκλειστικά από διασκευές άλλων καλλιτεχνών. Οι ρίζες του συγκεκριμένου project προήλθαν από το 1983 όταν διασκεύασαν το "Dear Prudence" των Beatles ενώ πολλοί από τους αυθεντικούς δημιουργούς των κομματιών μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τις συγκεκριμένες διασκευές.

Τα περισσότερα κομμάτια προέρχονται από το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’70 και τις βασικές επιρροές της μπάντας κατά την δημιουργία της όπως οι Kraftwerk, οι Doors, ο Iggy Pop και o John Cale. Ταυτόχρονα όμως βρίσκουμε και άλλες συνθέσεις που μεγαλώνουν το εύρος του δίσκου όπως το "Trust In Me" (από το κλασικό "The Jungle Book" του Disney) ή το σπαραχτικό "Strange Fruit" της Billie Holiday.

Φυσικά ένας δίσκος διασκευών δεν αποτελεί την ιδανική αφετηρία για να ασχοληθεί κανείς με την δισκογραφία μιας μπάντας αλλά το "Through The Looking Glass" περιέχει εκτελέσεις κομματιών που αξίζουν την προσοχή όλων των fans της Siouxsie και των Banshees. (Γ.Β.)

 

Superstition
(1991, Polydor)

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι.  Δεν υπάρχει κακή κυκλοφορία των Siouxsie and the Banshees. Όχι επειδή το λέμε εμείς, αλλά γιατί, απολύτως αντικειμενικά, το συγκρότημα, κυκλοφόρησε μόνο καλούς δίσκους. Αν όμως αποπειραθούμε να κάνουμε μια ψύχραιμη αξιολόγηση της δισκογραφίας τους, μπορούμε να πούμε πως το 10ο άλμπουμ τους μοιάζει ελαφρώς παράταιρο. Και αυτό, όχι επειδή δεν είναι καλό, αλλά γιατί είναι τόσο διαφορετικό που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είχαν στο μυαλό τους εκείνη την περίοδο. Βλέπετε, λίγο η επιρροή του Madchester, λίγο η μετα- Θατσερική αισιοδοξία, λίγο η παραγωγή του Stephen Hague, συνεργάτη, μεταξύ άλλων, των New Order και των Pet Shop Boys, είχαν ως αποτέλεσμα έναν άκρως χορευτικό, απολύτως pop, γεμάτο groove και synthesizers, δίσκο που, προσωπικά, βρίσκω καταπληκτικό. Και την ίδια γνώμη είχαν και πολλοί άλλοι, ειδικά αν κρίνουμε από τις κριτικές της εποχής, καθώς και από το γεγονός πως έφτασε στη θέση #23 του Billboard των Η.Π.Α., κάνοντας τους γνωστούς και σε ένα κοινό που τους αγνοούσε μέχρι τότε. 22 χρόνια μετά όμως, νομίζω μπορούμε να πούμε πως το "Superstition" είναι η λιγότερο αντιπροσωπευτική κυκλοφορία του συγκροτήματος και, ίσως, η πιο "αδύναμη" στιγμή της καριέρας τους. Με κομμάτια βέβαια όπως το "Kiss Them for Me", "Cry", "Shadowtime", κτλ. θα πέσει φωτιά να μας κάψει με αυτά που γράφουμε αλλά τέλος πάντων. (Α.Α.)

 

Nocturne
(1983, Polydor)

Τι να πρωτοσχολιάσουμε; Το φανταστικό line-up με Steven Severin, Budgie, και Robert Smith, οι οποίοι τεχνικά παίζουν παπάδες; Την φωνή της Siouxsie που ζωντανά καταφέρνει το αδιανόητο, να ξεπεράσει δηλαδή τον στουντιακό εαυτό της; Το ότι εδώ μιλάμε για ένα ηχητικό ντοκουμέντο ενός συγκροτήματος που πιθανά βρισκόταν στο καλλιτεχνικό peak της καριέρας του; Το ότι το setlist είναι βγαλμένο από τα όνειρα κάθε οπαδού τους ενώ, παράλληλα, το άλμπουμ αποτελεί ένα τέλειο compilation, ικανό να μυήσει κάθε ανυποψίαστο στο μεγαλείο τους; Τις εκπληκτικές τους live διασκευές στα "Dear Prudence" και "Helter Skelter" των Beatles; Τις εκπλήξεις, αφού εδώ συμπεριλήφθηκαν μερικά από τα καλύτερα B-sides που έγραψαν ποτέ; Νομίζω αυτό τελικά που μένει από το "Nocturne" είναι η αίσθηση ενός "larger than life" συγκροτήματος που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του και καθιστά σαφές γιατί οι Siouxsie and the Banshees, δικαίως, θεωρούνται ένα από τα σπουδαιότερα και πιο επιδραστικά γκρουπ της δεκαετίας του 1980, το οποίο μπορεί να περηφανεύεται πως χωρίς αυτούς, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Κατά τη γνώμη μου, ένα από τα κορυφαία live άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ. (Α.Α.)

A Compilation

Spotify Playlist

1. Hong Kong Garden
2. Overground
3. Switch
4. Icon
5. Love in a Void
6. Happy House
7. Trophy 
8. Christine
9. Spellbound
10. Arabian Knights
11. Cascade 
12. Melt
13. Dear Prudence (The Beatles Cover)
14. Dazzle
15. Swimming Horses
16. Candyman
17. Cities in Dust
18. You're Lost Little Girl (The Doors Cover)
19. The Passenger (Iggy Pop Cover)
20. Peek- A – Boo
21. Ornaments of Gold
22. Kiss Them For Me
23. Face to Face
24. Not Forgotten
25. Forever