Lake Of Tears

Ορισμένα συγκροτήματα θα κατέχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Είναι αυτά που τα γνώρισα στην εφηβική ηλικία ή στα πρώτα ενήλικα χρόνια της ζωής μου. Ένα από αυτά είναι και οι Lake Of Tears από τους οποίους τα παλιότερα άλμπουμ αποτέλεσαν ιδανική συντροφιά και ακόμα και σήμερα βρίσκουν συχνά πυκνά τον δρόμο για το cd player μου ( αφού το έφερε η κουβέντα, ένα vinyl release του back catalogue της μπάντας επιβάλλεται). Όσο τα χρόνια περνούν, πολλοί καλλιτέχνες απομυθοποιούνται μπροστά στα πιο «έμπειρα» μάτια μας. Γινόμαστε πιο απαιτητικοί (και αυτό είναι καλό), γινόμαστε όμως και λιγότερο ρομαντικοί (και αυτό δεν είναι καλό), φτάνοντας ορισμένες φορές τα όρια του κυνισμού.

Κάπως έτσι και οι πάλαι ποτέ «θεϊκοί» Lake Of Tears έχασαν την αίγλη τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι μεταγενέστεροι δίσκοι υστερούν ποιότητας. Κάπου εκεί, μέσα στην πληθώρα των πληροφοριών, διαβάζεις μια ανακοίνωση του Daniel Brennare που αφορά τις περιπέτειες που πέρασε με την υγεία του. Έδωσε μάχη με τη λευχαιμία, φλέρταρε και φλερτάρει καθημερινά με τις ψυχικές διαταραχές. Ξαφνικά, δεν έχει και τόση σημασία αν το "A Crimson Cosmos" σου άρεσε περισσότερο από το "Μoons And Mushrooms". Ξαφνικά ο αγαπημένος σου μουσικός, γίνεται φίλος σου.

Όταν ο φίλος σου πάσχει από κατάθλιψη, δεν τον αποκαλείς τεμπέλη επειδή δεν έχει όρεξη να σηκωθεί από το κρεβάτι, όπως ξεκάθαρα μας συμβουλεύει ο ίδιος ο Daniel. Έτσι και κανένας οπαδός/φίλος της μπάντας δεν γκρίνιαξε για το διάστημα δέκα ετών που μεσολάβησε από το προηγούμενο "Illwill". Κάναμε υπομονή και τώρα επιβραβεύουμε τον Daniel ο οποίος υπό αντίξοες συνθήκες κατάφερε να φτάσει στον στόχο του. Το αποτέλεσμα ονομάζεται "Ominous" και όσα ο πρωταγωνιστής του έζησε, βρίσκονται εκεί μέσα, μεταμφιεσμένα σε ένα διαστημικό ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Μουσικά, το "Ominous" αποτελεί μια ιδιόμορφη και δύσκολη περίπτωση η οποία απαιτεί πολλαπλές ακροάσεις ώστε να εντυφήσεις στο περιεχόμενό του. Από τη μία δανείζεται στοιχεία από το παρελθόν της μπάντας όπως τα έγχορδα που παραπέμπουν στην ατμόσφαιρα του "Forever Autumn" ή ορισμένες, βαριές, κιθάρες που μπορεί να σας θυμήσουν την εποχή του "Headstones". Από την άλλη όμως θα βρείτε αρκετά gothic rock σημεία τα οποία δεν έχουμε συνηθίσει στη μουσική τους. Στον πιο προσωπικό δίσκο του Daniel Brennare θα βρείτε μικρούς φόρους τιμής στον David Bowie αλλά και στον Quorthon και τους Bathory. Θα αντιληφθείτε ότι new wave/gothic, doom metal και space rock μπορούν εύκολα να συνυπάρξουν αρκεί να χρησιμοποιηθούν με μαεστρία από τον δημιουργό. Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα το "Ominous" να παρουσιάζει, μετά από πολλά χρόνια, ένα διαφορετικό πρόσωπο των Lake Of Tears, γεγονός θετικό αφού η μπάντα στο παρελθόν μας έχει συνηθίσει σε σημαντικές μεταβολές του ήχου της.

Το "Ominous" είναι ένας πλούσιος και ενδιαφέρον δίσκος. Όχι, δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Lake Of Tears αλλά δεν νομίζω ότι είχε κανείς αυτήν την απαίτηση. Επειδή όμως σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός οφείλουμε να μην λησμονήσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προήλθε ο δίσκος αυτός και να του δώσουμε τη δέουσα προσοχή. Στο τέλος μας ανταμείβει και με το παραπάνω.