Moonspell

Είναι 1996, είμαι στο Rock City και στέκομαι μπροστά στις νέες κυκλοφορίες. Ένα από τα μεγαλύτερα διλήμματα μου ως έφηβος -και δεν αστειεύομαι τώρα- ήταν αν θα δώσω το βδομαδιάτικο χαρτζιλίκι μου των πέντε χιλιάδων δραχμών για να πάρω το «October Rust» των Type O Negative ή το «Irreligious» των Moonspell. Όλοι άλλωστε ξέραμε ότι ήταν μουσικός χρυσός και τα δύο άλμπουμ από την πρώτη μέρα.

Tα πράγματα έχουν αλλάξει σήμερα. Ηallo, internets. Αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι αν οι Moonspell το 2021 με το "Hermitage" έχουν το καλλιτεχνικό σθένος να κάνουν κάποιον άνθρωπο να κοντοσταθεί κάπου γιατί πιστεύει ότι κρατάει στα χέρια του ένα σημαντικό άλμπουμ.

Οι Moonspell έχοντας φτάσει και αυτοί σε μια ηλικία που φέρνει κακά μαντάτα στην κεφαλή κυκλοφορούν τον 13^ο και «τυχερό» δίσκο τους. Και λέω «τυχερό» διότι το "Hermitage" είναι μάλλον μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προσθήκες στη δισκογραφία τους. Ηχητικά θα έλεγα ότι εν μέρει πισωγυρίζει το ύφος τους στη μεταβατική περίοδο των Πορτογάλων με το Sin/Pecado. Ας εξηγηθώ:

Χωρίς να απέχει παρασάγγας από τους προκατόχους του, παραδόξως έχει δική του προσωπικότητα. Από τη μία (ξανα)διακρίνουμε τη μελαγχολία και την αγάπη του Fernando προς τον Dave Gahan και τους Depeche Mode έχοντας μια γενική εύπεπτη προσέγγιση στις συνθέσεις. Από την άλλη όμως ακροβατούν σταθερά στις πιο σκληρές metal εκφάνσεις τους που ταιριάζουν στο brand name τους. Λίγο-πολύ όπως έκαναν στα τέλη των '90s δηλαδή.

Το "Hermitage" μέσα στα δέκα τραγούδια του δεν διαθέτει τον ξεκάθαρο εμπορικό κράχτη του παρελθόντος (το σινγκλάκι ντε), αλλά θεωρώ ότι διαθέτει κάτι που δεν είχαν ακόμα και οι πιο αξιόλογες πρόσφατες προσπάθειες των Moonspell. Αυτό είναι η δυνατότητα να κάνει τον ακροατή να το πατήσει ξανά και ξανά play. Προφανώς δεν γνωρίζω ακόμα αν είναι διαχρονικό, αλλά ξεκάθαρα είναι «ευκολοάκουστο» και ευχάριστο, δίχως να ακούγεται επιτηδευμένα εμπορικό.

Επίσης φέρνει στο προσκήνιο μια πλευρά των Moonspell που δεν έχουμε ξαναδεί ή τουλάχιστον έχουμε να δούμε πολύ καιρό. Οι δύο πιο μακροσκελείς συνθέσεις του δίσκου ξεχωρίζουν η κάθε μια για διαφορετικό λόγο. Το πολυμορφικό επτάλεπτο "All Or Nothing" που κλιμακώνει τη βαθιά μελαγχολία του (μαζί με όλα τα ευπρόσδεκτα κλισέ), χωρίς να γίνεται μελοδραματικό, αλλά και το σχεδόν ψυχεδελικό "Without Rule", το οποίο προσωπικά μου έγνεψε ότι μια στιγμή θέλει να πάει προς τους Pink Floyd και το "Set The Controls For The Heart Of The Sun" και λίγο παρακάτω στους Melvins.

Οι Moonspell 25 χρόνια μετά το "Irreligious" σίγουρα δύσκολα θα φέρουν στο τραπέζι μεγάλες εκπλήξεις, αλλά με το "Hermitage" μας υπενθυμίζουν έμπρακτα για πιο λόγο σήμερα θεωρούνται μια σημαντική μπάντα που κατάφερε να ξεχωρίσει κάποτε μέσα από τη φάμπρικα των Woodhouse Studios.