Tuomas Holopainen: «Υπάρχει μια ιδιαίτερη ομορφιά στη σιωπή»

Ο ιθύνων νους των Auri και των Nightwish μας μιλά για τα single, τις διαδικτυακές συναυλίες και τον Σκρουτζ Μακ Ντακ

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 07/09/2021 @ 13:55

 Δεν υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που να έχουν αφήσει τόσο έντονο στίγμα στον σύγχρονο ατμοσφαιρικό ήχο όσο ο Tuomas Holopainen. Ο τρόπος με τον οποίο συνδύασε κιθάρες με ορχήστρες και χορωδίες με δίκασες συνέβαλε τα μέγιστα στην εδραίωση μίας ολόκληρης σκηνής. Κι αν η συντριπτική πλειοψηφία του symphonic metal παρακλαδιού έμεινε σε απλές παραλλαγές στο θέμα, εκείνος συνέχισε να κοιτά μπροστά και να προχωρά σε δικά του μονοπάτια. Δίπλα στη μεγαλεπήβολη, περιπετειώδη δισκογραφία των Nightwish, οι ήπιες, folky μελωδίες των Auri μοιάζουν τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο οικείες ταυτόχρονα. Με αφορμή τη δισκογραφική τους επιστροφή, είχαμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε με τον Φινλανδό για τα μικρά καλά της πανδημίας, την υποκειμενικότητα στην τέχνη και την αγάπη του για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου.

Tuomas Holopainen

Είμαι σίγουρος ότι έχεις πει την ιστορία για τη δημιουργία των Auri χίλιες φορές, αλλά θα χαιρόμουν πολύ αν την έλεγες μία ακόμα.

Ο σπόρος για τη δημιουργία των Auri υπήρχε ήδη από το 2011, όταν ο Troy (Donockley, πνευστά, έγχορδα, φωνητικά) είχε δουλέψει με την Johanna (Kurkela, φωνητικά), τη σύζυγό μου, σε έναν προσωπικό της δίσκο. Είχαν φτιάξει ένα τραγούδι, το "Aphrodite Rising", το οποίο εν τέλει δεν συμπεριλήφθηκε ποτέ σε εκείνο το άλμπουμ για μία σειρά από λόγους που δεν είναι του παρόντος. Έκτοτε συλλογιζόμασταν συχνά μια ενδεχόμενη συνεργασία, καθώς οι τρεις μας βλέπουμε τον κόσμο με πολύ παρόμοιο τρόπο. Μας αρέσουν παρόμοιες μουσικές, αγαπάμε την κέλτικη και τη φινλανδική κουλτούρα, μας αρέσουν παρόμοιες ταινίες.

Είμαστε πραγματικά καλοί φίλοι και είμαστε όλοι για χρόνια στον χώρο της μουσικής, οπότε σε κάποιο σημείο ήταν σαν λογική απορία, το πώς θα ακουγόταν αν κάναμε έναν δίσκο οι τρεις μας. Μετά από κάποια χρόνια σκέψης, μαζευτήκαμε και αρχίσαμε να δουλεύουμε στο ντεμπούτο των Auri. Σε εκείνη τη χρονική στιγμή δεν το βλέπαμε ως κάτι σοβαρό, ήταν κάτι που κάναμε για να περάσουμε καλά. Με το που το τελειώσαμε όμως ήταν ξεκάθαρο ότι υπήρχε κάτι περισσότερο. Δεν ήταν απλά ένα side project. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή αποφασίσαμε ότι θα συνεχίσουμε και ότι πρέπει να κάνουμε τουλάχιστον δύο-τρεις ακόμα δίσκους.

Επίσης πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι, υπό φυσιολογικές, τώρα που μιλάμε θα ήμασταν στο στούντιο και θα δουλεύαμε στο δεύτερο άλμπουμ, αλλά λόγω της πανδημίας και όλου του πανικού με τις ακυρωμένες συναυλίες και τις αναβολές στις περιοδείες, προτιμήσαμε να αλλάξουμε το χρονοδιάγραμμα και να κάνουμε κάτι εποικοδομητικό με τον χρόνο που μας δόθηκε.

Ένα από τα καλά του τελευταίου ενάμιση χρόνου!

Πιστεύω ότι πράγματι υπάρχουν κάποια καλά πράγματα που βγήκαν μέσα από όλη αυτήν την παράξενη κατάσταση. Όχι πολλά, αλλά υπάρχουν. Πολύς κόσμος βρήκε ευκαιρία να κάνει πράγματα που διαφορετικά δεν θα έκανε ή χρόνο για να σκεφτεί σοβαρά πού βρίσκεται με τη ζωή του. Επίσης, συνειδητοποιήσαμε ότι κάποιες φορές δεν είναι κακό το να κάτσεις στο σπίτι και να μην κάνεις τίποτα. Υπάρχουν μικρές φωτεινές αχτίδες. Απλά ελπίζω ότι ως ανθρωπότητα θα πάρουμε κάποια μαθήματα και δεν θα τα ξεχάσουμε όταν τελειώσει όλο αυτό.

Αν είχα τη δυνατότητα δεν θα κυκλοφορούσα ποτέ singles

Ο τρόπος που ρέει το "II - Those We Don't Speak Of" είναι πραγματικά υπέροχος. Το νιώθω σαν ένα ενιαίο έργο που πρέπει να ακουστεί από την αρχή ως το τέλος· ποια είναι η δική σου οπτική;

Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος που βλέπω τη μουσική γενικά. Είτε μιλάμε για τους Auri είτε για τους Nightwish, εύχομαι ο κόσμος που ακούει τα άλμπουμ μας να τα προσεγγίζει με αυτόν τον τρόπο, από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτός είναι ο τρόπος που μας αρέσει να δημιουργούμε, σαν να φτιάχνουμε ένα ταξίδι, και η σειρά των τραγουδιών επιλέγεται πάντα με αυτό κατά νου. Κάθε δίσκος θέλουμε να είναι ένα ταξίδι στη Χώρα Του Ποτέ, αν μπορώ να το θέσω έτσι.

Προσωπικά αν είχα τη δυνατότητα δεν θα κυκλοφορούσα ποτέ singles. Το έχουμε συζητήσει πολλές φορές με τη δισκογραφική μέσα στα χρόνια, και προφανώς καταλαβαίνω απόλυτα τη λογική του να προωθήσεις έναν δίσκο και να χρησιμοποιήσεις κάποια μεμονωμένα τραγούδια για αυτόν το σκοπό, σαν μία βάση, κάτι που θα πάει ίσως στο ραδιόφωνο και όλα τα σχετικά. Καλλιτεχνικά μιλώντας ωστόσο, θεωρώ ότι θα ήταν πολύ πιο όμορφο αν απλά έβγαινε ο εκάστοτε δίσκος ολόκληρος και ο κόσμος μπορούσε να τον ακούσει όπως πραγματικά είναι.

Για το νέο άλμπουμ τα εύσημα για τη ροή πάνε στον Troy. Το στήσιμο που είχα αρχικά στο μυαλό μου ήταν πολύ διαφορετικό, αλλά τη στιγμή που ήρθε και μου είπε την ιδέα του, για το "Those We Don't Speak Of" σαν εισαγωγή και το "Fireside Bard" σαν επίλογο (σ.σ. "coda")... από την αρχή αυτό το κομμάτι το σκεφτόμουν κάπου στη μέση, ξαναβλέποντάς το όμως έβγαλε τέλεια νόημα. Ή το να έχουμε ένα τραγούδι σαν το "Scattered To The Four Winds", που ακούγεται τόσο πομπώδες και μιλά για τον θάνατο και την αιώνια αγάπη, πριν το σβήσιμο με τη φωτιά και την ακουστική κιθάρα, το θεωρώ πραγματικά υπέροχο.

Tuomas Holopainen

Σε σύγκριση με το ντεμπούτο θα έλεγες ότι αλλάξατε κάτι στη συνταγή σας;

Όχι ιδιαίτερα. Ο δίσκος δημιουργήθηκε με τον ίδιο τρόπο που είχαμε φτιάξει και τον πρώτο. Τα τραγούδια προέρχονται από το ίδιο μέρος, που ίσως να μην μπορούμε να το προσδιορίσουμε ακριβώς, αλλά ξέρουμε ότι υπάρχει. Η μόνη πραγματική διαφορά που υπήρξε είναι ότι πλέον ξέρουμε ότι οι Auri δεν ήταν κάτι μεμονωμένο και θα συνεχίσουμε να γράφουμε τέτοιους δίσκους. Πέρα από αυτό όμως η συνταγή μας έμεινε αναλλοίωτη. Και έχει πλάκα, γιατί με όσο κόσμο έχω μιλήσει για το άλμπουμ, το βλέπει τελείως διαφορετικά. Κάποιοι το βρίσκουν πολύ πιο σκοτεινό και κάποιοι άλλοι πιο φωτεινό, είναι τελείως υποκειμενικό. Εξαρτάται από το μάτι του θεατή, ή το αυτί αν προτιμάς· και ακριβώς έτσι πρέπει να είναι όλη η τέχνη, ανοιχτή για ερμηνεία, χωρίς κανόνες, χωρίς λογική.

Οφείλω να παραδεχτώ ότι, ενώ λατρεύω τα φωνητικά της Johanna, ένα από τα τραγούδια που λάτρεψα κατευθείαν ήταν το οργανικό, το "Light And Flood".

Το "Light And Flood"! [Ταυτόχρονα]

Για κάποιο λόγο νιώθω ότι υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από αυτό.

Υπάρχει, όντως! Και τι υπέροχο κομμάτι! Το έγραψε ο Troy, και η ιστορία του είναι ότι μερικά χρόνια πίσω, κάποιο πρωί βρισκόταν στο North Yorkshire απ' όπου κατάγεται, στη βόρεια Αγγλία. Ο τρόπος που μας το περιέγραψε ήταν ότι οδηγούσε με το αυτοκίνητο πολύ-πολύ νωρίς, ο ήλιος ανέτειλε και ο τόπος είχε πλημμυρήσει από φως. Τριγύρω υπήρχαν λιβάδια μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το μάτι, και ήταν όλα τόσο φωτεινά, τόσο γαλήνια και κάπως ομιχλώδη ταυτόχρονα. Είχε μία αίσθηση τόσο πρωτόγονη (σ.σ. "primaveral"), σαν να είχε γυρίσει πίσω στο χρόνο, σαν να έβλεπε τη φύση να γεννιέται, τα ζώα και τη γη και το νερό. Ήταν τόσο έντονη η εμπειρία, μας είπε, που απλά έπρεπε να γράψει κάτι για αυτή.

Ποιος είμαι εγώ να σου πω πώς να ακούσεις τη μουσική μας;

Τι πανέμορφη ιστορία! Και κατά κάποιον τρόπο ταιριάζει με κάτι που ήθελα να σε ρωτήσω. Αν υπήρχε ένα ιδανικό πλαίσιο, μέρος ή συνθήκες, για να ακούσει κανείς το άλμπουμ, ποιο θα έλεγες ότι είναι αυτό;

Αυτό νομίζω ότι κάπως συνδέεται με την υποκειμενικότητα που λέγαμε νωρίτερα. Όλα εξαρτώνται από τις εμπειρίες και τη μουσική αίσθηση του καθενός. Προσωπικά θα προτιμούσα να ακούσω αυτή τη μουσική σε κάποιο απομονωμένο χώρο, ίσως με ένα ζευγάρι καλά ακουστικά και ένα ποτήρι με κάτι κόκκινο μέσα, ώστε να ευχαριστηθώ στο μέγιστο τα όσα συμβαίνουν και να ταξιδέψω. Από την άλλη δεν θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα αν κάποιος μου έλεγε ότι το άκουσε κάνοντας πεζοπορία, βγαίνοντας για τρέξιμο, κόβοντας ξύλα, ή έχοντάς το να παίζει στο βάθος όσο έκανε τις δουλειές του σπιτιού. [Γέλια] Ποιος είμαι εγώ να σου πω πώς να ακούσεις τη μουσική μας στο κάτω-κάτω της γραφής;

[Γέλια] Δεν έχεις άδικο. Πρέπει να δηλώσω πάντως ότι, μένοντας σε τελείως αστικό περιβάλλον, όσες φορές βάζω το δίσκο να παίξει νιώθω μία ανάγκη να βγω έξω, ιδανικά κάπου που να υπάρχει άπλα και πράσινο.

Αυτό ακούγεται πραγματικά όμορφο. Μου αρέσει πολύ να ακούω μουσική όταν βγαίνω για να μαζέψω μανιτάρια ή όταν πηγαίνω μεγάλες βόλτες στο δάσος. Κάποιες φορές προτιμώ την ησυχία, πάντα υπάρχει μια ιδιαίτερη ομορφιά στη σιωπή και πολύ περισσότερο στη φύση, κάποιες άλλες όμως θέλω μία μελωδία να με συνοδεύσει, οπότε καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λες.

Tuomas Holopainen

Σε μία άλλη υποθετική ερώτηση, αν μπορούσες να διαλέξεις κάποιον καλλιτέχνη, από οποιονδήποτε χώρο, όχι απαραίτητα μουσικό, για να συνεργαστείς στα πλαίσια των Auri, ποια θα ήταν η πρώτη επιλογή σου;

Χμμ... [Παύση] Υπάρχουν τόσο πολλές επιλογές! Οι μεγαλύτεροι ήρωες που έχω είναι μουσικοί, οπότε πιθανότατα θα έμενα σε αυτόν τον χώρο. Δεν το λέω γιατί είσαι από την Ελλάδα, αλλά νομίζω ότι η τέλεια επιλογή θα ήταν ο Vangelis. Είναι η μεγαλύτερη επιρροή μου, μαζί ίσως με τον κύριο Hans Zimmer, αλλά ο Vangelis πιστεύω θα ταίριαζε περισσότερο. Κάποιες από τις μουσικές που έχει γράψει είναι από άλλο κόσμο. Είναι μία πραγματική ιδιοφυΐα, και δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να αξίζουν αυτόν τον χαρακτηρισμό. Και λατρεύω το ότι συνεχίζει ακόμα και σήμερα να γράφει, πρόσφατα ετοίμασε ένα νέο πρότζεκτ σχετικά με μία αποστολή της NASA στον Δία (σ.σ. αναφέρεται στο "Juno To Jupiter") και φαίνεται πολύ ενδιαφέρον.

Η μουσική [των Nightwish και των Auri] γεννιέται με τον ίδιο τρόπο

Οι Auri και οι Nightwish έχουν πολλά κοινά στον ήχο τους, αλλά και κάποιες διαφορές. Πόσο διαφορετική είναι η προσέγγισή σου ανάμεσά τους;

Ελάχιστα, θα έλεγα. Η μουσική και στις δύο περιπτώσεις γεννιέται με τον ίδιο τρόπο. Θέλω να πω, οι λόγοι για τους οποίους γράφω μουσική είναι οι ίδιοι και για τα δύο σχήματα. Αυτό που διαφέρει είναι οι δυναμικές. Με τους Nightwish έχουμε μία ιστορία εικοσιπέντε χρόνων, είμαστε έξι άτομα, οπότε αυτά είναι δεδομένα που πρέπει να έχεις στο μυαλό σου όταν γράφεις. Με τους Auri από την άλλη υπάρχει πλήρης ελευθερία, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Όχι ότι στους Nightwish δεν υπάρχει, απλά δεν θα μπορούσαμε για παράδειγμα να κάνουμε έναν δίσκο χωρίς κιθάρες, θα ήταν χαζό. Ή αντίστοιχα δεν θα μπορούσαμε απλά να αφήσουμε εκτός τα γυναικεία φωνητικά. Ή τα πλήκτρα. Πρέπει να σκεφτόμαστε τη δυναμική της μπάντας.

Για να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου, βέβαια, στο "Human || Nature" είχατε το "All The Works Of Nature Which Adorn The World", που ήταν μία φανταστική έκπληξη.

Ω ναι, αυτό ήταν κάτι που απλά έπρεπε να γίνει! Αλλά όπως είπες, ήταν μία μικρή έκπληξη στα πλαίσια του δίσκου. Και πραγματικά χαίρομαι που σου άρεσε.

Με τον Troy συνεργάζεστε για περίπου δεκαπέντε χρόνια, αν δεν κάνω λάθος. Πότε ήταν η στιγμή που ένιωσες ότι πραγματικά ταιριάξατε;

Η πρώτη μας γνωριμία έγινε τον Δεκέμβριο του 2006, όταν είχε έρθει στα Abbey Road Studios στο Λονδίνο για να ηχογραφήσει τα κομμάτια του για το "Dark Passion Play" και η αλήθεια είναι ότι ταιριάξαμε κατευθείαν. Του αρέσει να κάνει τρικ με κάρτες, οπότε είχε έρθει με την τράπουλά του κι ένα τεράστιο χαμόγελο, και ο τρόπος που έπαιζε ήταν απίστευτος, ήταν πρακτικά αδύνατο να μην ταιριάξουμε.

Πιστεύω ότι η παρουσία του άλλαξε σημαντικά την εικόνα στους Nightwish. Θυμάμαι να σας βλέπω στο Ελσίνκι, στην τελευταία συναυλία της Dark Passion Play Tour, που ήταν μαζί σας στη σκηνή, και το αποτέλεσμα ήταν τελείως διαφορετικό συγκριτικά με τις εμφανίσεις σας ως πεντάδα.

Πράγματι! Συνολικά χρειάστηκαν μερικά χρόνια μέχρι να γίνει μέλος με κάθε επισημότητα, αλλά μας είχε ακολουθήσει σε περιοδείες και είχε ξανασυμμετάσχει σε ηχογραφήσεις, οπότε το 2013 αποφασίσαμε ότι είχε φτάσει ο καιρός να μπει κι εκείνος ολοκληρωτικά στο Όχημα Του Πνεύματος (σ.σ. "Vehicle Of Spirit", παρατσούκλι των Nightwish). Και είναι πραγματικά πολύ μεγάλη η συμβολή του στο συγκρότημα, όχι μόνο μουσικά αλλά και σαν προσωπικότητα.

Αν το «εγώ» σου αρχίζει να ξεφεύγει, κάποια στιγμή όλα θα πάνε στραβά

Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι να διατηρηθεί η φιλία στα πλαίσια ενός full-time συγκροτήματος;

Εξαρτάται. Με τους Auri για παράδειγμα δεν έχει υπάρξει το παραμικρό πρόβλημα, ούτε μία διαφωνία, ούτε σε προσωπικό, ούτε σε μουσικό επίπεδο. Κι αυτό είναι κάτι που πιστεύω ότι δεν θα αλλάξει στο μέλλον, γιατί υπάρχει αρμονία μεταξύ μας. Με τους Nightwish είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Υπάρχει μία μεγάλη ιστορία πίσω μας, αλλαγές στο lineup, πολύ περισσότεροι άνθρωποι, όλα αυτά. Αλλά με τον Emppu (Vuorinen, κιθάρες) για παράδειγμα είμαστε πολύ καλοί φίλοι κοντά τριάντα χρόνια και δεν έχουμε μαλώσει για εικοσιπέντε.

Κατά κάποιον τρόπο στο πέρασμα του χρόνου μαθαίνεις να αναπτύσσεις τον τρόπο που βλέπεις τον άλλο, ώστε να καταλαβαίνεις πότε σε μία δύσκολη στιγμή χρειάζεται κάποιον να μιλήσει και πότε χρειάζεται χώρο για να ηρεμίσει. Το ανθρώπινο είδος όμως έχει αυτή την ιδιαιτερότητα, ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια, όσο καλά κι αν ξέρεις κάποιον. Το έχουμε ζήσει πολλές φορές μέσα στα χρόνια, βλέπουμε ανθρώπους και προσωπικότητες να αλλάζουν, και είναι φυσικό.

Λατρεύω αυτό που κάνω, να γράφω μουσική και να γυρίζω τον κόσμο παρουσιάζοντάς την, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο. Χρειάζεται να έχεις μία πολύ συγκεκριμένη στάση (σ.σ. "attitude") και να σκέφτεσαι με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Όταν είσαι σε ένα λεωφορείο με τα ίδια άτομα για εφτά εβδομάδες, αναμενόμενα αν το «εγώ» σου αρχίζει να ξεφεύγει, κάποια στιγμή όλα θα πάνε στραβά. Είναι σαν να περπατάς σε λεπτό σκοινί, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι σε τελική ανάλυση παραμένει ό,τι καλύτερο.

Tuomas Holopainen

Τώρα, ξέρω ότι δεν είναι καθόλου νέο, αλλά καθώς είναι η πρώτη φορά που μιλάμε, δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι το "The Life And Times Of Scrooge" έχει μία πολύ ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, δίπλα στο κόμικ του κυρίου Don Rosa.

Χαίρομαι πολύ που το ακούω αυτό! Χαίρομαι που υπάρχει κόσμος στην Ελλάδα που αγαπάει τον Don Rosa. Ξέρεις, δεν είχα ποτέ σκοπό να κυκλοφορήσω μία σόλο δουλειά, δεν ήταν κάτι που έγινε σκόπιμα. Αλλά μιλάμε για έναν δίσκο που αφηγείται την ιστορία ενός πάπιου, θα ήταν κάπως παράξενο αν το κάναμε ως Nightwish. Ακόμα περισσότερο γιατί εξαρχής το είχα στο μυαλό μου χωρίς κιθάρες ή ντραμς, θα ήταν άδικο για τη μπάντα.

Η σχέση μου με το βιβλίο είναι πολύ προσωπική, πρέπει να το έχω διαβάσει διακόσιες φορές τουλάχιστον, και κάθε μία από αυτές στο κεφάλι μου παίζουν μουσικές με τέτοια ένταση που σε κάποιο σημείο απλά έπρεπε να τις αφήσω να βγουν προς τα έξω. «Ο Βιος Και Η Πολιτεία Του Σκρουτζ Μακ Ντακ» είναι ίσως η αγαπημένη μου ιστορία, γενικά. Είναι τόσο υπέροχη, γεμάτη μαθήματα ζωής, με τόσο χιούμορ, είναι πραγματικά τέλεια. Οπότε ένας σόλο δίσκος έμοιαζε με την πιο λογική λύση.

Θυμάμαι που λίγο πριν την κυκλοφορία, ο Don Rosa είχε ταξιδέψει στη Φινλανδία για να κάνουμε προακρόαση, και ήταν σίγουρος ότι θα το μισήσει. Δεν είχε καμία ελπίδα. Περίμενε ότι ο δίσκος θα ήταν metal ή rock ή οτιδήποτε, είχε έρθει από καθαρή ευγένεια, οπότε όταν το άκουσε ξαφνιάστηκε και χάρηκε γιατί δεν χρειάστηκε να πει ψέματα ότι του άρεσε. Αυτά βέβαια μου τα είπε εκ των υστέρων. [Γέλια]

[Γέλια] Σε κάτι όχι τόσο ευχάριστο, με δεδομένες και τις πρόσφατες ζωντανές εμφανίσεις με τους Nightwish, θα ήθελα να ακούσω τις σκέψεις σου για την επιστροφή στις συναυλίες.

Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω πολύ έντονες απόψεις για το θέμα. Μόλις σήμερα μάθαμε ότι ένα φεστιβάλ που θα εμφανιζόμασταν σε λίγες εβδομάδες ακυρώθηκε, ήταν πραγματικά αποκαρδιωτικό. Αντίστοιχα, για τις περιοδείες που έχουμε τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο δεν ξέρουμε αν θα γίνουν. Ελπίζουμε, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο. Και η κατάσταση είναι άσχημη όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τους τεχνικούς μας, το management, τα πρακτορεία, για όλους. Είμαστε σε μία κατάσταση που περιμένουμε και στο τέλος απογοητευόμαστε.

Καταφέραμε και παίξαμε τρία shows με τους Nightwish και ήταν φανταστικά, πιστέψαμε ότι επιτέλους άρχισε να γυρίζει το όλο πράγμα, αλλά απ' ότι φαίνεται υπάρχει ακόμα δρόμος για να φτάσουμε εκεί. Η κατάσταση μοιάζει σχεδόν απελπιστική, αλλά την ίδια στιγμή προσπαθούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Δεν γίνεται να συνεχιστεί για πάντα, το λέω αυτό στον εαυτό μου τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, και ήδη έχει τραβήξει πολύ περισσότερο απ' όσο θα πίστευα ποτέ ότι μπορούσε να τραβήξει.

Πραγματικά ελπίζω ότι ως ανθρωπότητα θα ακούσουμε με προσοχή τους επιστήμονες για το τι πρέπει να κάνουμε και θα σταματήσουμε να παίζουμε πολιτική πάνω από μία πανδημία. Ο κόσμος δεν γίνεται να αντέξει για πολύ ακόμα αυτή την κατάσταση. Ας εμβολιαστούμε, ας ακολουθήσουμε τις οδηγίες των ειδικών κι ας συνεχίσουμε. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι αν όλο αυτό συνεχιστεί για πολύ, η επίδραση που θα έχει στην ψυχική υγεία του κόσμου θα είναι ακόμα χειρότερη από τον ίδιο τον ιό.

Το live stream ήταν ωραίο αλλά ποτέ ξανά!

Και μία τελευταία ερώτηση, για να κλείσουμε κάπως πιο θετικά. Πώς ήταν η εμπειρία του live stream με τους Nightwish;

Ήταν κάτι μοναδικό και πολύ διασκεδαστικό. Αρχικά ήμουν πολύ σκεπτικός γύρω από το όλο θέμα, αλλά βλέποντας τα σχέδια για το οπτικό κομμάτι και το γεγονός ότι η μπάντα είχε πραγματικά συμβολή στο εγχείρημα, ήταν πολύ-πολύ καλύτερο από αυτό που περίμενα αρχικά. Από την άλλη βέβαια χαίρομαι που αυτό δεν γίνεται trend, ξέρεις δεν έχω ακούσει κανέναν, μουσικό ή οπαδό ή οτιδήποτε, να πει ότι το τάδε virtual concert ήταν ό,τι καλύτερο έχει συμβεί. Το βλέπουν όλοι ως κάτι διασκεδαστικό, κάτι νέο και διαφορετικό, αλλά στο τέλος της μέρας περιμένουν να επιστρέψουν στις πραγματικές συναυλίες. Αν ρωτάς εμένα, αυτό είναι και το σωστό. Είχε πλάκα που περάσαμε οχτώ μέρες μέσα σε έναν μικρό πράσινο κύβο, ήταν σα μία πρόκληση.

Nightwish

Η αλήθεια είναι ότι ειδικά στο ξεκίνημα της πρώτης μέρας, κι εγώ ως θεατής ένιωσα μία πρόκληση, ήταν κάπως παράξενο. Όσο περνούσε βέβαια ο χρόνος τόσο περισσότερο βελτιωνόταν η κατάσταση.

Ακριβώς έτσι νιώθαμε κι εμείς! Ειδικά στο τέλος των τραγουδιών υπήρχε αυτή η σιωπή, ούτε χειροκροτήματα, ούτε φωνές, ούτε τίποτα, ήταν πραγματικά παράξενο. Σιγά-σιγά έμπαινες στη λογική του, μέχρι ενός σημείου όμως. Ήταν ωραίο αλλά ποτέ ξανά! 

  • SHARE
  • TWEET