Mol

Ήταν το 2018 όταν πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το ντεμπούτο αυτών εδώ των Δανών. Το "Jord" ήταν κάτι ξεχωριστό, καθώς άκουγες μεν κάτι γνωστό, αλλά τόσο καλοπαιγμένο, καλοβαλμένο και σωστά ενορχηστρωμένο, που δεν σε άφηνε ασυγκίνητο. Θυμάμαι ότι αυτό που με κράτησε και σημείωσα ήταν η αξιοθαύμαστη και φαινομενικά πανεύκολη μετάβαση από ειδυλλιακή και γλυκιά μελωδία σε ξεσκισμένα σατανικά ουρλιαχτά. Ήταν και παραμένουν η απάντηση στην στροφή των Deafheaven και Alcest. Αυτοί το κρατάνε αληθινό και βρόμικο το blackgaze. Ισώς οι μόνοι μαζί με τους Harakiri From The Sky σε τόσο υψηλό επίπεδο.

Το εντυπωσιακό στo φετινό τους έργο είναι ότι είναι ακόμα πιο βαρύ και σκληρό από τον προκάτοχο του. Το "Diorama" εκρήγνυται με το εναρκτήριο "Fraktur", και ενώ το black metal είναι σίγουρα ο κυρίαρχος ήχος, η μελωδία είναι φα ντα στι κή. Οι Møl ξέρουν πώς να μετατρέπουν τα μελαγχολικά και θορυβώδη ηχητικά τοπία σε θολούρα επιθετικότητας και γοητευτικής έως και πιασάρικης μελωδίας. Το επόμενο "Photophobic" μπαίνει εκρηκτικά, σου προσφέρει ένα γεμάτο synth βαρύ metal και όντας απόλυτα σαγηνευτικό με εκπληκτικά ατμοσφαιρικά περάσματα κάνει τις μελωδίες να ακούγονται σχεδόν χαρούμενες ή έστω με έναν πιο αισιόδοξο τόνο. Παρόμοια συνεχίζει και το "Serf". Σε ξεγελάει στην αρχή, φαντάζει γλυκό, αλλά επεκτείνεται και πατάει και αυτό στον ήδη καθιερωμένο ήχο τους, δίνοντας τελικά και αυτό μια εξαιρετική ανατροπή. Παρακάτω, χωρίς έλεος έρχεται το "Vestiage" και εξυψώνει εκπληκτικά τις κραυγές και τα ουρλιαχτά (και μερικά καθαρά φωνητικά) του Kim Song Sternkopf.

Κάπου στην μέση της διαδρομής λοιπόν, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το"Redacted", το οποίο περιέχει παραδόξως τμήματα που αποτελούνται από καθαρές κιθάρες και φρενήρεις εναλλαγές φωνητικών πάνω από αυτές. To ύφος του και το στιλ του θυμίζουν post-hardcore αλλά οι φωνές ξεκινάνε από black metal ουρλιαχτά, γυρίζουν punk φωνές και καταλήγουν σε death γρυλίσματα. Το "Itinerari" είναι μια πιο συγκρατημένη στιγμή στο δίσκο που διατηρεί πιο ήπιο καλπασμό και κατέχει post-metal χτίσιμο, επιτρέποντας μας να κλείσουμε για λίγο τα μάτια προτού ωθηθούμε βίαια στη βαρβαρότητα του "Tvesind". Προσωπικά το βρίσκω ως το πιο ωμό, σταράτο και τραχύ κομμάτι της κυκλοφορίας αυτής. Είναι σάπιο. Είναι σκοτεινό και χτυπάει ανελέητα στο ψαχνό. Ενθουσιάζει η μαυρίλα του και θα το έλεγα το κεντρικό σημείο του δίσκου και το διαμάντι των συνθέσεων. To ομώνυμο "Diorama" είναι ένα απίστευτα όμορφο κομμάτι, με μαγευτικά γυναικεία φωνητικά που θυμίζει Anathema, πιο ελπιδοφόρες μελωδίες και τελικά το επιθετικό στιλ του Sternkopf που χτίζει πάλι σε ένταση για το τέλειο τελείωμα του δίσκου.

Εδώ δεν υπάρχουν υπερβολές. Δεν έχει τίποτα περιττό. Είναι όσο πρέπει σε διάρκεια. Είναι όσο θέλεις σε επιθετικότητα. Έχει όσο αντέχεις σκοτάδι. Είναι σίγουρα αυτό που μπορεί να δώσει στο black metal γενικότερα κάτι καινούργιο (πολύ σπάνιο πλέον). Υπάρχουν πολλά να σε συναρπάσουν εδώ από ένα συγκρότημα που εξελίσσεται, πιέζοντας τον εαυτό του και τον ήχο του αρκετά παραπέρα. Είναι όμορφο που σε κάθε κομμάτι ανακαλύπτεις και κάτι νέο.

Bandcamp
Spotify