Silver Lake

Η αγάπη που έχουμε σε τούτες τις σελίδες για τους Amorphis δεν είναι κάτι που μπορεί να κρυφτεί. Δεν έχω βάλει κάτω αριθμούς και στατιστικά, αλλά δεν νομίζω να υπάρχουν πολλά σχήματα που κάθε κυκλοφορία τους από το 2006 μέχρι σήμερα να έχει το αυτοκολλητάκι της επιλογής. Ακόμα περισσότερο αν μιλάμε για περιπτώσεις που ηχογραφούν χωρίς παύσεις ή μεγάλα διαλείμματα. Το πραγματικά αξιοπρόσεκτο είναι ότι, με μία μικρή υποκειμενική υποσημείωση, αυτό το σερί στην ουσία του δεν είναι υπερβολικό. Οι Φιναλνδοί έχουν κατασταλάξει σε έναν πολύ συγκεκριμένο ήχο, σε αυτόν όμως ήταν και παραμένουν αξεπέραστοι.

Η απόφαση του Esa Holopainen, κιθαρίστα-συνθέτη του συγκροτήματος, για μία προσωπική απόπειρα ήρθε μόνο όταν συναυλίες και περιοδείες μπήκαν αναγκαστικά στον πάγο. Η προσέγγιση με τα πολλαπλά πρόσωπα πίσω από το μικρόφωνο από πλευράς του ήταν συνειδητή. Όποιος περίμενε ένα οργανικό show-off μάλλον κάτι βλέπει πολύ λάθος στον πρότερο βίο του δημιουργού. Όποιοι ήλπιζαν σε ένα all-star πανηγύρι παρομοίως. Με το καλησπέρα τα περιθώρια για αμφιβολίες εξαφανίζονται. Η ταξιδιάρικη ομώνυμη εισαγωγή φέρνει στα χρώματα του "Silent Waters". Η φωνή του Jonas Renkse που ακολουθεί στο "Sentiment" χαμηλώνει τα φώτα με τρομερή ευκολία.

Τα μεταλλικά ξεσπάσματα απουσιάζουν σχεδόν ολοκληρωτικά, όχι προς έκπληξη κάθε στοιχειωδώς υποψιασμένου. Η παραγωγή αναπνέει υπέροχα. Ο κρύος αέρας και οι εντάσεις υπάρχουν ακόμα στο πλάνο. Το σύνολο ωστόσο αφήνει περισσότερο δροσιά και χαμόγελο. Τα χιόνια και τα αγριεμένα βλέμματα μένουν για τις δουλειές της μπάντας. Το πέρασμα του Einar Soldberg (βλ. Leprous) στο "Ray Of Light" είναι τόσο ονειρικό όσο και proggy. Η αφήγηση του Vesa-Matti Loiri στο "Alkusointu" κάνει τη διαδρομή για τις χίλιες λίμνες να μοιάζει πέντε σκάρτα λεπτά υπόθεση. Η σύμπραξη με τον Tomi Joutsen είναι ένα τέλειο τυράκι εν αναμονή του επόμενου βήματος μετά το "Queen Of Time".

Σε έναν κόσμο που τραβάει προς φορτωμένες υπερπαραγωγές και οτιδήποτε βαρυσήμαντο, το "Silver Lake" μοιάζει όαση απλότητας. Είναι ένα άλμπουμ γεμάτο ψυχή και όμορφες ατμόσφαιρες. Αποπνέει ένα φως και μία ηρεμία, χωρίς να προσπαθεί να παίξει εμπορικά παιχνίδια ή να ανέβει σε κάποιο hyped βαγόνι. Είναι παλαιάς κοπής αλλά δεν ακούγεται στο ελάχιστο αναχρονιστικό. Περιέχει ένα κάρο διαφορετικά ηχοχρώματα με τον πιο φυσικό τρόπο. Όπως μας είπε ο ίδιος ο Esa αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός του. Το κλείσιμο του κύκλου με τη φωνάρα της Anneke στο "Fading Moon" και την επιστροφή του Renkse στο "Apprentice" είναι τουλάχιστον μαεστρική.