Wormwood

Arkivet

Black Lodge Records (2021)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 26/08/2021
Εν τέλει, τι αναζητείται στο μελωδικό black metal του σήμερα;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δύσκολο το συγκεκριμένο ερώτημα, αν δεν είναι εξαρχής κενό νοήματος. Επειδή όμως συνήθως, ειδικά στην τέχνη, εμείς νοηματοδοτούμε τα έργα, αυτή είναι μια σκέψη που μου στροβιλίζει το μυαλό σε κάθε ακρόαση του τρίτου δίσκου των Wormwood. Οι Σουηδοί σε σύντομο χρονικό διάστημα έχουν παρουσιάσει μια αξιοσημείωτη ηχητική εξέλιξη. Από το άρμα του προ δεκαετίας αναβιωμένου black 'n' roll, προς μια πιο folk, με post απολήξεις, στροφή, δεν έμειναν σε κανένα δίσκο τους στάσιμοι. Το «αρχείο» όπως μεταφράζεται ο τίτλος του νέου τους άλμπουμ, τους βρίσκει πιο φιλόδοξους από ποτέ.

Αρχής γενομένης από το εξώφυλλο, ίσως και τον τίτλο, το "The Archive" είναι σαφές πως δεν φαντάζει ως ένα «τυπικό» black metal album. Αν και ηχητικά δεν αποκλίνει ιδιαίτερα, από την πρωτόλεια πηγή του ιδιώματος, λαμβάνοντας επίσης υπόψη την μεθυστική αύρα που εν μέρει αποπνέει, αυτό το άλμπουμ είναι διαφορετικό. Παρουσιάζεται πιο φιλοσοφημένο από ότι ένας μέσος δίσκος του χώρου, ενώ και η πεντακάθαρη παραγωγή συνηγορεί πως οι Wormwood στέκονται επιφανειακά στον χώρο. Ηχητικά, η πιο κοντινή σύνδεση που με βρήκα να πραγματοποιώ ήταν οι Windir, όσο και οι, ύστεροι, Vreid. Οι Σουηδοί δημιουργούν ένα επικό, πομπώδες και επιβλητικό metal με σαφείς rock επιρροές και ρυθμικές υπόνοιες.

Παράλληλα, δεν αποτάσσονται πλήρως τις όποιες folk ρίζες τους, με την (εμπορική) Nordic πτυχή του ιδιώματος, να είναι σποραδικά παρούσα. Το κρισιμότερο σημείο όμως του καμβά των Wormwood είναι η '70s επιρροή σε solos και αρκετά leads. Οι συνθέσεις διακατέχονται από ένα προοδευτικό αέρα, αν και παραμένουν διαρκώς άμεσες. Οι μελωδίες τεχνικές μεν, ηχούν μεγαλοπρεπείς. Το (black) metal τους φαντάζει αψεγάδιαστο. Θεματικά, επικεντρώνονται στις ευθύνες της ανθρωπότητας για το, αναπόφευκτο, τέλος του κόσμου. Ο πλανήτης σβήνει, η οικολογική καταστροφή φαντάζει μη αναστρέψιμη. Το "Arkivet" όμως δεν είναι ένας νατουραλιστικός δίσκος, αν και δεν απέχει πολύ. Τιμωρεί τον άνθρωπο, ρίχνοντας του όσες ευθύνες του αναλογούν. Όταν όλα τελειώσουν, όταν η αυλαία πέσει, ένα τελεσίγραφο θα έχει μείνει, μια παρακαταθήκη.

Οι συνθέσεις κυριαρχούνται από μια μεθοδική οικοδόμηση ενός ενιαίου συναισθήματος. Ο δίσκος δεν έχει αυστηρά ενιαίο concept, αλλά κάθε νότα του κινείται προς τον ίδιο στόχο. Κατά κάποιο τρόπο, στην, πιθανώς ανόητη, προσπάθειά μου να συνδέω κάθε εξώφυλλο με το καλλιτεχνικό περιεχόμενο, θεώρησα πως το αδιαπραγμάτευτο λευκό είναι διττό. Από τη μια, η ένωση όλων των συναισθημάτων, μια πράξη a priori αντίθετη στον πυρήνα του ήχου που ονομάστηκε μαύρος. Από την άλλη, το φως του τέλους, εξαγνισμένο, προάγγελος μιας νέας αρχής. Αν όλα ξεκίνησαν με ένα big bang, πως θα τελειώσουν;

Το ζήτημα όμως δεν είναι οι λευκές οπές, αλλά το ότι, αυτή, η, σχεδόν οπερετική, ατμοσφαιρικά και όχι ηχητικά, προσέγγιση, αξιοποιεί ιδανικά ως μέσο ακραίες μουσικές εκφράσεις. Το εναρκτήριο ομότιτλο, είναι μεγαλοπρεπές, δυσοίωνο. Μέχρι την αρχιτεκτονική της ελπίδας που είναι ο προμαχώνας του άλμπουμ, ή αλλιώς το μελοδραματικό φινάλε του "The Gentle Touch Of Humanity", επί 46 λεπτά οι Wormwood ξεδιπλώνονται, επανασυστήνονται. Πλήκτρα, διπλές φωνητικές γραμμές, αλλά υψηλές σταθερά ταχύτητες. Η δυάδα των "Overgrowth" και "End Of Message", καταιγιστική βρίσκει το συγκρότημα να αξιοποιεί τις πιο μοντέρνες διδαχές του χώρου. Η απότομη μεταστροφή στο άκρως ενδιαφέρον "My Northern Heart" δεν θυμάται τυχαία τον παγανιστικό χαρακτήρα αυτής της μουσικής. Είναι η απαιτούμενη παύση για ανασυγκρότηση, η ανάπαυλα η οποία, βαθιά νοσταλγικά, θα συλλάβει για τελευταία φορά την ομορφιά της πλάσης.

Εδώ επανέρχεται το αρχικό ερώτημα που έθεσα στον εαυτό μου. Είναι δυνατόν κάτι όμορφο, κάτι ζωτικό, να παράγεται μέσω (αυστηρού σχετικά) black metal; Το ιδίωμα σήμερα, όπως ίσως να έχετε διαπιστώσει και από στις ηλεκτρονικές σελίδες του site, δεν έχει στεγανά. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που ικανοποιεί κάθε γούστο και απαίτηση, σε σημείο μάλιστα ο αχανής του μουσικός σκελετός να έχει χάσει κάθε έννοια συνοχής. Ο δημιουργός αξιοποιεί κάθε όπλο διαθέσιμο, δαμάζει την τέχνη κατά το δοκούν. Οι βλέψεις του υπερβαίνουν τα θέλω του κοινού.

Οι Wormwood κυκλοφορούν ένα δίσκο, όσο "progressive" και όσο άμεσο απαιτείται για να ασχοληθεί μαζί του όποιο άτομο ενδιαφέρεται για μια μεταμορφωμένη δυναμική της black μελωδίας. Υπολείπεται μνημειωδών στιγμών όσο και βαθιά συναισθηματικών. Η παρακαταθήκη τους, δεν έχει ψυχολογικό αντίβαρο, με αποτέλεσμα η μουσική να ηχεί άριστη και πλούσια μεν, ακίνδυνη και πρόσκαιρη δε. Το "Arkivet" έχει μια εθιστική άποψη. Η ορμή των κομματιών επιφέρει διαδοχικές ακροάσεις. Στο τέλος όμως, όταν όλα σωπάσουν, αναζητείται λίγο λιγότερο χρώμα. Τα ερωτήματα γεννιούνται εξαιτίας του δίσκου και όχι της απουσίας όσων αναζητούνται. Μέχρι την οριστική απάντηση, το "Arkivet" αξίζει το χρόνο σου επειδή ακριβώς θα διεγείρει αισθήσεις και περιέργεια.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET