Tragedy, Vialka, Brutal Knights, Bad Trip @ Πολυτεχνείο (Λάρισα), 24/04/09

01/05/2009 @ 03:44
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η προγραμματισμένη D.I.Y. συναυλία των Tragedy ήταν γνωστή 9 περίπου μήνες πριν την διεξαγωγή της, καθώς οι φήμες έφεραν το σχήμα να περιοδεύει με τους, επίσης καταξιωμένους συμπατριώτες τους, Kylesa. Ποιος να πίστευε άραγε πως θα άλλαζαν έτσι τα δεδομένα, ώστε αυτό το ιστορικό (κατά κάποιο τρόπο) σχήμα να μας επισκεφθεί σε ένα «αυτοδιοργανωμένο» event;

Οι εν λόγω συνθήκες βέβαια επέφεραν και τα όποια αναμενόμενα αποτελέσματα. Η αιφνίδια αλλαγή του χώρου διεξαγωγής (από το υπόγειο parking της Πολυτεχνούπολης στο προαύλιο του Πολυτεχνείου) πιθανότατα έπαιξε κάποιο ρόλο για την όποια καθυστέρηση, η οποία όμως δεν παραξένεψε τους περισσότερους παρευρισκόμενους, καθώς αποτελεί συχνό φαινόμενο στις D.I.Y. συναυλίες. Κοινώς, αρκετοί ήταν οι υποψιασμένοι που προσήλθαν κατά την πραγματική ώρα έναρξης του πρώτου support, η οποία έλαβε χώρα στις 11 ακριβώς...

Μπορεί το πρώτο group να ανέβηκε με την επωνυμία Bad Trip, αλλά τελικά έμοιαζε με φωτιά στα σωθικά.Ο συριστικός ήχος των synthesizers έδενε άψογα με τα prog / post-hardcore ξεσπάσματα, παρόλο που οι εν λόγω πειραματικές instrumental αλχημείες ξένισαν την πλειοψηφία του ακροατηρίου. Μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα όμως, όλα έδειχναν να έχουν ξεχαστεί, καθώς το σχήμα, ώντας ιδιαίτερα δεμένο, εκμεταλλεύτηκε πλήρως τον αξιοπρεπή ήχο που παρέδωσαν οι δυνατότητες της κονσόλας και κάπως έτσι κατάφερε να μας χαρίσει ένα απολαυστικό 35λεπτο - κι ένα δωρεάν CD με το υλικό του.

Εν συνεχεία, οι Καναδοί Brutal Knights αποτέλεσαν το πρώτο ξένο σχήμα της βραδιάς, το οποίο κι έμελε να παραδώσει ενα set καταιγιστικού “punk n’roll”. Ο κόσμος έδειχνε ιδιαίτερα ενθουσιασμένος, καθώς δε σταμάτησε να επιδίδεται στο φαινόμενο του stagediving, συμπράττοντας παράλληλα στο μικρό pit που σχηματίστηκε. Ιδιαίτερη μνεία απαιτείται για τη μικρόσωμη κιθαρίστρια Katie, η οποία κράτησε επ’ άξια τον ρόλο των ρυθμικών μερών μέσα στο μικρό πανικό που δημιουργούσε ο Nick με τη δική του συμμετοχή στο crowdsurfing, ενώ δεν έλειψαν φυσικά κι οι απαραίτητες «πάσες» μικροφώνου μέσα στην όλη αναμπουμπούλα. Αξιομνημόνευτες στιγμές, λοιπόν, σε ένα μισάωρο που πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε...

...κι εκεί που περιμένεις να δεις τους Tragedy επί σκηνής, βλέπεις να ανεβαίνει ένα ντουέτο που κινούταν στα πλαίσια ενός folk-οειδούς jazz μοτίβου, το οποίο όσο ενδιαφέρον κι αν έκρυβε, δεν κολλούσε καθόλου στην υπάρχουσα ατμόσφαιρα. Αναφερόμαστε στους Γαλλοκαναδούς Vialka, οι οποίοι, καθ’ όπως ενημερωθήκαμε, προστέθηκαν στο billing την τελευταία στιγμή, επειδή ήταν προγραμματισμένο να εμφανιστούν εκείνη τη βραδιά στο χώρο του μηχανουργείου (κοινώς, μέσα στο Πολυτεχνείο). Έπειτα από τρία τραγούδια όμως, η κούραση άρχισε να γίνεται έκδηλη, ενώ η ανάγκη του να καθίσεις κάπου, επιτακτική...



Ο δείκτης πλησίαζε τις 2, όταν η μεταμεσονύκτια αναμονή έδωσε τη θέση της στα δυνατά συναισθήματα που απέρρεαν από τον πικρό ήχο της κιθάρας των Tragedy, δίχως να λείπουν και τα ευκόλως εννοούμενα αποτελέσματα. Πανικός σε ένα mosh pit που φαινόταν να εξαπλώνεται αδιάκοπα στο χώρο, συνοδεύομενο από συνεχές stagediving (το οποίο ορισμένες φορές κατέστη ενοχλητικό για τη μπάντα) και συχνές «αρπαγές» μικροφώνου από τους απανταχού παρευρισκόμενους. Το σχήμα όμως έδειχνε αλώβητο, εκτελώντας άψογα τον ρόλο του σε D-beat ταχύτητες, με τις αποπνιχτικές μελωδικές του σφήνες να μην αφήνουν περιθώρια για χλιαρές αντιδράσεις.

Γι’ αυτόν τον λόγο οι Tragedy αποτελούν και την λογική κατάληξη της κληρονομιάς που ξεκίνησε από τους Βρετανούς Discharge και κατ’ όπιν επηρρέασε μια πληθώρα σχημάτων. Κι ενώ το παρελθόν που οι ίδιοι φέρουν στους ώμους τους είναι σεβαστό (ελέω της θητείας των μελών στις τάξεις των His Hero Is Gone και Deathreat), το παρόν ύφος τους περιέχει μια φρεσκάδα που δεν τους επιτρέπει να εγκλωβιστούν σε οποιαδήποτε τετριμμένα standards, δίχως όμως να απαρνούνται τις ρίζες τους. Τι κι αν η συγκίνηση ήταν έκδηλη; Το παντελώς «χύμα» συναίσθημα κατάφερε να κρατήσει αμείωτη τη δυναμική των κομματιών! Μέσα σε ένα 40λεπτο (με encore παρακαλώ), οι Tragedy μετέτρεψαν σε στάχτη τις εναπομείνουσες δυνάμεις μας κι άφησαν την ταλαιπωρημένη σκηνή άδεια, επιτρέποντάς μας να καταλάβουμε το συμπέρασμα που για άλλους μοιάζει πασιφανές...

Η αλήθεια είναι πως οι Tragedy δίνουν μια αίσθηση μπάντας εμφανώς απομονωμένης από την οποιαδήποτε έννοια περίγυρου. Η εικόνα που φέρουν μοιάζει απρόσιτη στους νέους ακροατές, με τρόπο που απαιτεί να μπεις ο ίδιος στη διαδικασία του να ψάξεις και να ανακαλύψεις ποιά είναι η βαθύτερη ουσία τους. Μάλιστα, αυτή η φειδωλή στάση απέναντι στην επιτυχία, τους έχει καταστήσει εξαιρετικά πολύτιμους και αγαπητούς για όσους κύκλους διαθέτουν το απαραίτητο “know-how”. Εδώ όμως βρίσκεται η κρυφή ειρωνεία της υπόθεσης, καθώς σε τελική ανάλυση αποδεικνύονται τόσο καλοί σε αυτό που κάνουν, που ενδέχεται να αποτελέσουν την πρώτη μπάντα του είδους που φέρει αξιώσεις για κάτι πραγματικά μεγάλο.

Κάτι που απέδειξαν εξ’ άλλου και επί σκηνής.



Setlist (με μικρές επιφυλάξεις):

Products Of A Cold War Depression / Vengeance / Black Against The Waiting / The Ending Fight / Deaf and Disbelieving / The Hunger / Not Fucking Fodder / No End In Sight / Encore: The Point Of No Return / Call To Arms

Γιώργος Ιατρού
Αναγνώστης
  • SHARE
  • TWEET