Avril Lavigne

Παράκληση : όσοι αναγνώστες είναι κάτω των 18 ετών ή/και δεν έχουν πρότερη σεξουαλική εμπειρία, καλούνται να μην συνεχίσουν την ανάγνωση της παρακάτω κριτικής. Σας ευχαριστώ.

Για αρχή, για εκείνους που κρατάτε την ντομάτα και είστε έτοιμοι να την πετάξετε στην οθόνη με το κείμενό μου, θα έπρεπε να σας ενημερώσω για τα κάτωθι : Α)η δουλειά του κριτικού είναι μια βρώμικη δουλειά, που κάποιος πρέπει να την κάνει και Β)η Avril είτε το θέλετε είτε όχι κατατάσσεται στα ευρύτερα όρια της rock μουσικής και έτσι η πρώτη κριτική για δίσκο της τρυπώνει στις ηλεκτρονικές σελίδες του rocking.gr. Αυτά για αρχή.

Πάμε στα μουσικά τώρα : δεν κρύβω ότι η εκπάγλου καλλονής νεαρά μου είναι συμπαθής. Μέχρι πρότινος ότι είχε βγάλει θα μπορούσε να είναι ένα χαλαρωτικό soundtrack, για να παίζει στο αμάξι σας όταν πάτε για μπάνιο, ή όταν έχετε χοροπηδηχτή διάθεση και θέλετε κάτι της τάξης των Green Day και κάτω για να ευθυμήσετε/χαλαρώσετε. Και σαφέστατα αναφέρομαι στα singles και videos που έχει κατά καιρούς εκδώσει η Avril. Επίσης η συνάφειά της με τον rock χώρο πρέπει να θεωρείται δεδομένη : μέχρι και ο Hetfield είχε πει πως η διασκευή της στο "Fuel" ήταν αξιοπρεπής και «διαφορετική». Για όλους τους παραπάνω λόγους λοιπόν και επειδή φέτος έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας, κλήθηκα να κρίνω το φετινό της "The Best Damn Thing". "Damn" αναφώνησα χαμογελώντας και ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι να συντάξω αυτά που σκέφτομαι.

Για να δούμε, για να δούμε. Τι μουσική παίζει ακριβώς η ομορφούλα; Κατά την ποιητική μου αδεία, pop-punk της προσχολικής ηλικίας. Μουσική δηλαδή των τσικό της rock μουσικής, μουσική που έχουν ορίσει μεγαθήρια όπως οι Blink 182 και άλλα συναφή σχήματα. Τι σημαίνει όμως “punk-pop προσχολικής ηλικίας”; Σημαίνει τρεις εναλλασσόμενες συγχορδίες στην κιθάρα, επαναλαμβανόμενα drums από ένα drummer με ανεύρυσμα και παράλυση σε όλη την αριστερή του πλευρά, μπάσο θαμμένο στην παραγωγή, αλλά παράλληλα punkοειδές (και αρκούντως χορευτικό – θυμηθείτε σε πάρτυ είμαστε και πρέπει να χορέψουμε) και πάνω από όλα η Avril Lavigne να τραγουδάει τσαχπίνικα, αισθαντικά, «εφηβοοργισμένα» και καμιά φορά κανονικά, συνοδευμένα με πολλές συναυλιακές στριγγλιές, αηδιαστικά rap περάσματα και τραμπολινάτα "hey, hey..".

Μπορεί να είμαι πικρόχολος, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν αντιληφθούμε την χρησιμότητα και το κοινό στο οποίο απευθύνεται ο δίσκος, τότε χαμογελάμε και είμαστε πιο επιεικείς : κακά τα ψέματα η Avril δεν απευθύνεται στους οπαδούς των Tool. Απευθύνεται σε όλα τα παιδιά που είναι ακόμα στο σχολείο και αντιμετωπίζουν το θεριεμένο πρόβλημα της εφηβείας. Έτσι το θέμα της αναζήτησης/αλλαγής ερωτικού συντρόφου, εύρεσης πραγματικών φίλων και του πραγματικού εσώτερου εαυτού μας είναι τα θέματα που απασχολούν στιχουργικά την νεαρή. Αλλά αν δεν τον πω θα σκάσω : ο δίσκος βρίθει σεξουαλικών υπονοουμένων! Η Avril μια πλασάρεται σαν γατούλα που θες να προστατεύσεις, μια σαν dominatrix bitch, μια σαν την καλή κοπέλα που σε στηρίζει και μια σαν την γυναίκα που ορίζει το πότε θα αναπνεύσεις και πότε όχι. Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, οι αναφορές στο πόσο «ζεστή» νιώθει (θου κύριε..) δίνουν και παίρνουν. Και ειδικά αν είστε άντρας και συνδυάσετε όλα τα παραπάνω με την εικόνα της πανέμορφης νεαρής, αντιλαμβάνεστε το «συναισθηματικό» αντίκτυπο που μπορούν να έχουν οι στίχοι στον μέσο έφηβο.

Συμπαθής προσπάθεια, αμερικανοθρεμμένη 100% (έλεος με την rap ρε παιδιά), που αν και με εκνεύρισε με το κόλλημα με το sex, μπορώ να πω πως κυλάει άνετα και μπορεί να κάνει ένα καλοκαιρινό βράδυ πιο fun, καθώς το party-feeling του δίσκου είναι εντονότατο. Όσοι ενδιαφέρεστε, το έχετε πάρει ήδη. Οι υπόλοιποι με κοροϊδεύετε ήδη που έγραψα τόσα για μια ομορφούλα ξανθιά. Δεν πειράζει. Σας παραπέμπω στην δεύτερη παράγραφο και λέω μονάχα «καλή καρδιά».