Slash

Είναι λες και χρειαζόμασταν μια υπενθύμιση για το πόσο και γαμώ τα παιδιά είναι ο Slash. Λες και μας έκανε παράπονα πως δεν μας έλειψαν τα solos και ο ήχος του. Ποιος. Ο Slash. Εμ, αυτά παθαίνεις όταν παίρνεις εργολαβία τον Miles Kennedy, χα. Για πόσο, κοντά 15 χρόνια είναι; Θέλουμε ν’ ακούσουμε κι άλλους καλέ μου κύριε.

Και δεν χαλάει χατίρια ο μπαγάσας. Έφερε πολλούς κι εκλεκτούς καλεσμένους στο δίσκο διασκευών του. Αν έχει εκπλήξεις; Κοίτα, αν έβγαινε πριν από 10-15 χρόνια το άλμπουμ αυτό, ίσως να τις ονομάζαμε έτσι κάποιες συμμετοχές. Κυρίως περί του αντιστρόφως ανάλογου μουσικού υπόβαθρου κάποιων σε σχέση με την ροκ.

Πάνε αυτοί οι καιροί όμως και καλώς μας αποχαιρέτησαν για τα καλά. Το να ακούς σήμερα στον ίδιο δίσκο τον Brian Johnson και την Demi Lovato π.χ, δεν προκαλεί καμιά απορία, ούτε προκαλεί αρνητικές σκέψεις. Μόνο καλό μπορεί να κάνει. Και ποιο είναι αυτό; Να μάθουν οι μεν τους δε. Οι οπαδοί της Lovato τους AC/DC και τους The Temptations λόγω της οξυδέρκειας του Slash. Και οι παλιοροκάδες, το κορίτσι εκείνο που αποθεώνει η νεολαία. Win win καταστάσεις.

Στα τελείως αυστηρά πλαίσια τώρα του «Όργιο Για Καταραμένους», το εξώφυλλο είναι όσο αντιπροσωπευτικό γίνεται: Feelgood καταστάσεις, με χορό και λίκνισμα μέχρι τα ξημερώματα. Είτε σπίτι σου είτε σε club που θα το παίζει όλο από την αρχή μέχρι το τέλος. Και στο repeat. Παλιές συνθέσεις με την εκδοχή του Slash που αναδεικνύουν τα ‘60ς στο σήμερα κι απαντούν στο ερώτημα πως γίνεται και χόρευαν σα να μην υπάρχει αύριο, λευκοί & μαύροι μαζί, με τον ιδρώτα να στάζει αδιάκοπα και την libido να εκτοξεύεται στα ύψη.

Αν κι έχει ήδη απαντηθεί το ερώτημα αυτό από την Cristina Ricci δεν παύει να είναι διαχρονικά ανοιχτό για προσθήκες. Όπως διαχρονική είναι και θα είναι η αγάπη μας για κάποιους από τους συμμετέχοντες και κάπου εδώ ξεκινάει η προσωπική λίστα του καθενός μας. Δεν γίνεται να μην καταλάβεις στο intro του "Stormy Monday" πως σε λίγο θα ακουστεί η Beth Hart. Δεν γίνεται.

Δεν γίνεται να μην σκάσεις χαμόγελο όταν ακούσεις τα "The Pusher" & "Crossroads" από Chris Robinson & Gary Clark Jr. Αντίστοιχα. Δεν γίνεται να μην σκάσω παρατεταμένο χαμόγελο όταν ακούω την Dorothy στο "Key to the Highway" γιατί ως γνωστόν και άκρως οπαδικόν…Dorothy > Lovato. Δεν γίνεται να μην πεις σ’ ευχαριστούμε ρε μπαγάσα στον Slash με το αποχαιρετιστήριο, οργανικό και δικό του "Metal Chestnut".

Οι υπόλοιπες συμμετοχές είναι προφανώς τα highlights αρκετών άλλων συνακροατών και μαζί με τις παραπάνω, απαντούν σε ένα άλλο επίκαιρο ερώτημα: Γίνεται ρε Slash να σε αγαπήσουμε ακόμα λίγο περισσότερο μετά τον δίσκο αυτό; Όποιος το αρνηθεί, παρακαλείται να προσέλθει στα Rocking Headquarters με τους γονείς του από Σεπτέμβρη.