Brave Rival

Στις αρχές του 2022 οι Brave Rival άνοιξαν το πρώτο τους kickstarter project για να φτιάξουν, με τον τρόπο που ήθελαν, το ντεμπούτο τους "Life’s Machine". Επιλογή που τους βγήκε απόλυτα αφού το άλμπουμ κυκλοφόρησε το Μάιο της ίδιας χρονιάς κάνοντας ομολογουμένως σοβαρό ντόρο στις γειτονιές του κλασικού blues rock. Φυσικά το ότι ο τεράστιος Joe Bonamassa τους ονόμασε αγαπημένη του ανακάλυψη για το 2022 βοήθησε, αλλά το σοβαρότερο πλεονέκτημα ήταν στην ίδια την μπάντα και τη μουσική της. Ένα μείγμα κλασικού ροκ με μπόλικο funk, blues και soul που παρουσιάζεται από δύο φωνάρες, της Chloe Josephine και της Lindsey Bonnick, έναν από τους καλύτερους νέους κιθαρίστες του χώρου, τον Ed Clarke, και ένα rhythm section με πάθος και χαρακτήρα από την Dona Peters στα ντραμς και τον Billy Dedman στο μπάσο. Το καλοκαίρι που μας πέρασε ξαναβγήκαν στο kickstarter για να φτιάξουν και το δεύτερο άλμπουμ τους, "Fight Or Flight", και λίγο αναμενόμενα εδώ που τα λέμε βγάλανε τα δεκαπλάσια σχεδόν λεφτά για budget.

Έτσι λοιπόν στο δεύτερο άλμπουμ τους έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα σε σχέση με το ντεμπούτο. Ο ήχος έχει καθαρίσει, αντικειμενικά αυτό είναι καλό αν και προσωπικά λίγο γοητεύομαι από την ακατέργαστη υφή του "Life’s Machine", οι ερμηνείες είναι πιο συγκρατημένες, μην περιμένεις blues παραληρήματα τύπου "Come Down", έχουν μπει περισσότερα contemporary στοιχεία αλλά έχει δοθεί και λίγο περισσότερος χώρος στον Ed και την κιθάρα του Sally. Η ισορροπία του δίσκου έχει πάρει μια μικρή στροφή προς την πιο «μελό» πλευρά, είναι πολλές οι μπαλάντες που βγάζουν λιγότερο τσαμπουκά, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και τα ξεσηκωτικά, χορευτικά τραγούδια.

Ωραία, καλά όλα αυτά αλλά η ουσία βρίσκεται στην ποιότητα, στέκει το δεύτερο άλμπουμ στα ίδια ποιοτικά επίπεδα με το εξαιρετικό πρώτο, μήπως σε ακόμα ψηλότερα ή αντίθετα όχι τόσο; Ας ξεκινήσουμε από την εύκολη απάντηση, σίγουρα είναι ένα πολύ ποιοτικό άλμπουμ, η πρώτη τριάδα "Bad Choices", "Seventeen" και "Stand Up" θα σε ιδρώσουν άμεσα στην πίστα, το "Indane" ρίχνει τους τόνους και πατάει σε πιο μελωδικά μονοπάτια αλλά έχει μια σολάρα μέσα πραγματικά συγκλονιστική. Οι τόνοι θα παραμείνουν χαμηλά για την εισαγωγή του "Fairytale" που να σας πω την αλήθεια μου πέρασε πολλές φορές από το μυαλό ότι θα μπορούσε να την τραγουδάει ο Dio, στη συνέχεια το κομμάτι ανεβαίνει με βάση ένα ωραίο γκρουβάτο ριφάκι και κορυφώνεται, πάλι, στη σολάρα του Ed. Εδώ να πούμε ότι έχω ενθουσιαστεί με το συγκεκριμένο κιθαρίστα, ήταν τρομερός από το πρώτο άλμπουμ αλλά είναι πιο εμφατικό το παίξιμό του τώρα αφού ακόμα και κάποιες πιο μέτριες συνθέσεις του δίσκου απογειώνονται από την ψυχή που βάζει στη Sally. Οι ερμηνείες, αν και σαφώς πιο κοντρολαρισμένες, παραμένουν κορυφαίου επιπέδου και οι εναλλαγές ανάμεσα στις τραγουδίστριες μαζί με τα αυξημένα πολυφωνικά σημεία σμιλεύουν το βασικό χαρακτήρα του άλμπουμ.

Στο "Heavy" περνάμε σε πιο pop διάθεση, κάτι που για να είμαι ειλικρινής δε με ενθουσίασε. Δεν έχω κάτι με την pop απλά νομίζω ότι δεν είναι αυτή η κατεύθυνση που διαφοροποιεί τους Brave Rival από άλλες σημερινές μπάντες. Η διάθεση αυτή συνεχίζεται και στο "All I Can Think About" αλλά στρίβει στο "Five Years On" που επαναφέρει το πιο up tempo dancing mood στο δίσκο. Το "Unraveling" που ακολουθεί είναι από τα αγαπημένα μου στο δίσκο αφού κρατάει τα δυναμικά χαρακτηριστικά μπολιάζοντας τα όμως με πιο AOR hooks και τις ίσως καλύτερες φωνητικές γραμμές που παρουσιάζουν στο "Fight Or Flight". Τα επόμενα δύο κομμάτια νομίζω ότι είναι αυτά που μου άρεσαν λιγότερο, το "Blame The Voices" έχει ωραίους στίχους πάντως και θα ήταν ένα πολύ καλύτερο τραγούδι αν δε με χάλαγαν τα υπερβολικά πλήκτρα στο background που λειαίνουν τα πάντα. Ο δίσκος κλείνει με το πιο bluesy "Stars Upon My Scars", που είναι λίγες μόνο πινελιές μακριά από το να χαρακτηριστεί κομματάρα. Λίγη παραπάνω ένταση ίσως στην ερμηνεία, που θα μπορούσε να χτίσει κορυφώσεις σε σημεία που το κομμάτι το επιτρέπει, ή ίσως κάποιο ξέσπασμα με μια αλλαγή. Είναι όμως πάλι τα δύο σόλο που απογειώνουν κι αυτό το τραγούδι σε κάθε περίπτωση.

Ο δίσκος είναι σίγουρα καλός, απλά η κατεύθυνση που παίρνει λίγο ξεφεύγει από αυτό που πιστεύω ότι είναι το πιο δυνατό χαρτί της μπάντας και την έκανε να ξεχωρίσει στο ντεμπούτο. Οι Bravians, έτσι αποκαλούν τους οπαδούς τους, είμαι σίγουρος ότι θα ικανοποιηθούν από το "Fight Or Flight" για πολλούς λόγους (όχι μόνο μουσικούς), όπως είμαι σίγουρος και ότι θα αυξηθεί κι άλλο το πλήθος τους. Προσωπικά ευχαριστήθηκα αρκετά το δεύτερο άλμπουμ των Βρετανών και πιθανότατα το τρίτο τους να μαζέψει ακόμα περισσότερα λεφτά στο kickstarter, αλλά θεωρώ ότι θα είναι και πολύ κρίσιμο για το ποιους θα αφορά πλέον η μπάντα.