Black Country Communion

V

J&R Adventures (2024)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 25/07/2024
Η σταθερότητα ως αξία
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Από τότε που μπήκαν στη ζωή μας οι Black Country Communion, πριν 14 χρόνια, ήταν σαφές ότι η καινοτομία δεν ήταν στην ατζέντα τους. Αυτό που τους ένοιαζε και αυτό που πέτυχαν με εξαιρετικά και απρόσμενα αποτελέσματα ήταν αρχικά η αναβίωση του classic rock ήχου (με αφετηρία αυτόν των Led Zeppelin) στο παρόν και εν συνεχεία η διατήρησή του σε αυτά τα επίπεδα με κάθε νέα τους κυκλοφορία. Ανεξάρτητα αν τον θεωρείτε τίμιο, φιλόδοξο ή συντηρητικό στόχο, είναι αναμφισβήτητο ότι τον πέτυχαν. Ο νέος τους δίσκος λοιπόν κατά βάση επεκτείνει αυτό το επίτευγμα. Και «παρεμπιπτόντως» μας χαρίζει μερικά ακόμα τραγούδια τσαμπουκαλεμένου rock όπως αυτό διαμορφώθηκε στα 70s, παιγμένο από εξαιρετικούς μουσικούς που από την πρώτη μέρα δημιούργησαν ένα δεμένο σύνολο και που μπορούν να καμαρώνουν ότι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της σύγχρονης εκδοχής αυτού του ήχου.

Το τέρας τη φύσης που λέγεται Glenn Hughes όπως απέδειξε και στην πρόσφατη εμφάνισή του στην Ελλάδα, βρίσκεται σε μεγάλα κέφια. Στη φωνή, που φυσικά είναι σε αυτή την ηλικία πάντα το ζητούμενο, ακούγεται τόσο φρέσκος, δυνατός και ζωντανός που αν έχει χρησιμοποιηθεί κάποιου είδους ΑΙ για το αποτέλεσμα σε κάνει να αλλάξεις την άποψή σου για τις δυνατότητές της τεχνολογίας. Αλλά και στο μπάσο, το παίξιμό του δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από αυτό ενός κουρασμένου βετεράνου, με κάθε νότα που βγαίνει από τις τέσσερις χορδές του να αποτελεί, όχι καρφί, αλλά ταβανόπροκα πάνω στην οποία στηρίζεται όλη η μουσική τους. Από κοντά και οι Bonamassa και Sherinian που αποδεικνύουν ότι (πλέον;) στο πλαίσιο αυτού του συγκροτήματος παρουσιάζουν τον καλύτερο εαυτό τους. Ο πρώτος είναι πιο ουσιαστικός και μεστός χωρίς να σταματάει να είναι εντυπωσιακός, σε σχέση με τις τελευταίες προσωπικές δουλειές του και ο δεύτερος είναι σα να προπονείται για την επόμενη φορά που θα μείνει κενή η θέση του πληκτρά στους Deep Purple - αν ήταν στο χέρι μου, έμπαινε στη short list. Τελευταίος αλλά απόλυτα επαρκής, όπως πάντα, ο Jason Bonham, ένας στιβαρός drummer που δίνει στη μουσική ακριβώς αυτό που χρειάζεται, άξιος κληρονόμος αλλά και κατώτερης κατηγορίας drummer από τον πατέρα του.

Η classic rock συνταγή δε σπάει σχεδόν ποτέ αν και το πρώτο single του δίσκου, το γραμμένο από τον Hughes μόνο (σχεδόν όλα τα άλλα είναι σε συνεργασία με τον Bonamassa) "Stay Free" έχει έντονο το funk στοιχείο που συχνά πυκνά χαρακτήριζε έτσι κι αλλιώς τις δουλειές του Hughes - και είναι υπέροχο. Εξίσου υψηλά στάνταρ πιάνουν τα "Enlighten" και "You Are Not Alone" και μοναδική παραφωνία αποτελεί η μία-ακόμα-προσπάθεια-να-γράψουμε-το-νέο-Kashmir "Love And Faith". Όχι γιατί είναι κακό, αλλά γιατί νισάφι πια.

Ο πέμπτος λοιπόν δίσκος του συγκροτήματος είναι ένα ακόμα βήμα σε μία πορεία που ξεκίνησαν με φόρα και που εξαρχής έδειξε ότι θα τους πάει σε πανέμορφες περιοχές. Ένα βήμα σταθερό, που πατάει γερά κάτω και δε χάνει την ισορροπία του. Ταυτόχρονα ένα βήμα που δεν τους βγάζει ούτε μοίρα από την κατεύθυνση που είχαν χαράξει, που δεν τους πάει ούτε σε ανώτερο αλλά ούτε και σε κατώτερο επίπεδο. Όσοι βιάζονται, όσοι θέλουν την αλλαγή, όσοι βαριούνται το ίδιο όμορφο τοπίο, ίσως εγκαταλείψουν πριν δουν πώς ολοκληρώνεται αυτή η πορεία. Όσοι έχουν εκτιμήσει τη μαγεία της διαδρομής και την αξία της σταθερότητας, θα χαμογελούν καθ’ όλη τη διάρκεια.

  • SHARE
  • TWEET