Mystery Lights

Υπάρχουν κάποια είδη μουσικής που νομίζεις ότι έχουν εξαντληθεί, έχουν παιχτεί του θανατά, δεν έχουν τίποτα νέο να δώσουν. Και ταυτόχρονα ακριβώς επειδή είναι μουσικές που στηρίζονται σε απλές και γερές βάσεις αφήνουν πολύ περιθώριο για να αναδείξει ένα νέο συγκρότημα τη δική του οπτική, τη δική του προσωπικότητα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το psych-garage και τους Mystery Lights. Δεν υπάρχει κάποιος νεωτερισμός στη μουσική τους, ταυτόχρονα όμως είναι αλάθευτα δική τους και μόνο, και είναι τόσο σημερινή όσο και διαχρονική. Ένα από τα χαρακτηριστικά τους είναι ότι κρατάνε όλα αυτά τα στοιχεία που έκαναν κάποιους να λένε ότι το πρώτο punk (και το πρωτοpunk προφανώς) γεννήθηκε στα γκαράζ των Αμερικανών μεσοαστικών οικογενειών των 60s, τυλίγοντάς τα με όσο fuzz και reverb τους βρέθηκε πρόσφορο και πατώντας στη μήτρα των rhythm ‘n’ blues, γίνονται, φυσικά, ψυχεδελικοί.

Αρχής γενομένης από το "Mighty Fine & All Mine" που παίζει με έναν Bo Diddley-ικό ρυθμό (μέχρι και οι πρώτοι στίχοι έχουν σαφείς αναφορές στο "Who Do You Love" του τελευταίου) στήνουν μία psych γιορτή σε χορευτικούς ρυθμούς είτε αυτό γίνεται σε υψηλές ταχύτητες είτε σε λικνιστικά, μυστικιστικά grooves όπως το αμέσως επόμενο "Memories" ή το "Cerebral Crack". Φυσικά, όπως ξέρουμε από το ντεμπούτο τους κιόλας, μεγάλο μέρος της γοητείας τους είναι η «βρώμικη» φωνή του Mike Brandon που φέρνει στο μυαλό κάτι από την ερμηνευτική ένταση αλλά και συναισθηματικότητα (όπου χρειάζεται) που στο παρελθόν έκανε μουσικό θρύλο τον Roky Erickson και πιο πρόσφατα τον Lorenzo Woodrose. Ο τρόπος που περνάει από την soulful έκσταση στην μυστηριακή μελωδία είναι τόσο φυσικός που εύκολα μπορεί να παρεξηγηθεί για συνηθισμένος ενώ στην πραγματικότητα είναι σεμιναριακός.

H ερμηνευτική αυτή ευελιξία επιτρέπει και στους υπόλοιπους μουσικούς, πέρα από τα βασικά δομικά στοιχεία του είδους (θανατηφόρα riff, σύντομα και περιεκτικά solo και φράσεις κιθάρας) να ξεφεύγουν όπου χρειάζεται σε θορυβώδη jam ("Purgatory") αλλά και από την άλλη να προσφέρουν σφιχτά δομημένα και με έντονη λυρικότητα τραγούδια ("Together Lost" - με υπέροχη farfisa να κρατάει όλο το τραγούδι, "Trouble"). Αλλού πάλι παίζουν με μία southern a la Byrds προσέγγιση ("Sorry I Forgot Your Name", "Snuck Out") ή με μία παιχνιδιάρικη pop διάθεση (το "Don’t Want No Don’t Need No" αν του αφαιρέσεις το μισό fuzz είναι ένα τραγούδι των Coral).

Προφανώς τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι ικανά να κερδίσουν ακροατές που δεν «το έχουν» με αυτόν τον ήχο. Οι Mystery Lights είναι ένα συγκρότημα που απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο κοινό. Απλά το κάνουν τόσο καλά που όχι μόνο μπορούν να περηφανεύονται ότι το κάνουν καλύτερα από κάθε άλλο στο παρόν, αλλά και ότι είναι πανάξιοι συνεχιστές της πιο παλιάς μορφής rock που συνεχίζει να υπάρχει αδιάκοπα, πάντα ανανεούμενα και συνεχώς προσκηνιακά.