The Mothercrow

Να λέμε και τα στραβά, να λέμε και τα σωστά. Κάπου πήρε το μάτι μου ότι στο Spotify το stream ενός τραγουδιού αποδίδει στον καλλιτέχνη ένα χιλιοστό του σεντ. Θεόστραβο! Από την άλλη, αν ο αλγόριθμος δουλέψει σωστά, μπορεί να κάνει θαύματα. Κάπως έτσι έβαλα να ξανακούσω μία το καινούριο τραγούδι των Zålomon Grass, αυτών των τυπάδων από το Βίγκο της Γαλικίας που μας εντυπωσίασαν πέρυσι με το "Space Opera", και έπεσαν πάνω μου οι The Mothercrow.

Πατάω, βλέπω τέρμα αριστερά "Latest Release - Album" και λέω «εδώ είμαστε». Μετά από ένα τραγούδι και δύο ακόμη με skip ήμουν σίγουρος ότι πρόκειται για κάτι πολύ καλό, τόσο ώστε να καθυστερήσω για το γραφείο. Πολλές φορές σκεφτόμαστε πάρα πολύ το πόσο καλός είναι ένας δίσκος, συχνά έχουμε μεγαλύτερη όρεξη για παλιατζούρες, είναι όμως και φορές που magic happens και ανακαλύπτουμε χρυσάφι. Αδελφέ Ζάρκα, πέρυσι η κούπα πήγε στο Βίγκο, φέτος την παίρνω και την πηγαίνω Βαρκελώνη.

Από την αγαπημένη Βαρκελώνη λοιπόν μας έρχονται οι The Mothercrow. Πέντε χρόνια πριν, τον Μάιο του 2019 είχαν κυκλοφορήσει το full-length ντεμπούτο τους με τίτλο "Magara", ενώ είχαν προηγηθεί ένα single, ένα EP τριών κομματιών κι ένα διπλό single, διαθέσιμα όλα ψηφιακά μέσω Bandcamp. Αν έπρεπε να κατατάξουμε τους Καταλανούς σε συγκεκριμένο κουτάκι, θα τους βάζαμε στο early '70s hard rock, στην πραγματικότητα όμως αντιπροσωπεύουν πολλά περισσότερα.

Η πρόοδος στο ηχογραφημένο το 2022 "Foráneo" είναι καταφανέστατη σε όλα τα επίπεδα. Ο ήχος είναι καθαρότατος σαν άλλοτε, καθώς ο τσίφτης Robert Pehrsson έχει επιμεληθεί τη μίξη, οι συνθέσεις πολύ καλά δουλεμένες και οι παίχτες του κλασικού power trio όσο παιχταράδες χρειάζεται, για να κουμπώσουν όλα άψογα με τη φωνάρα και τις ερμηνείες της η Karen Asensio. Πλήκτρα και congas σε συγκεκριμένα κομμάτια δίνουν επιπλέον γεύση, χωρίς να αλλοιώνουν τη δυναμική, τουτέστιν τα γούστα που μπορούν να βγουν στο σανίδι.

Οκτώ κομμάτια σύνολο, τέσσερα σε κάθε πλευρά, 39 γεμάτα λεπτά σύνολο, ας τα δούμε ένα-ένα. Feelgood και laid back, το εναρκτήριο "Standing My Ground" έχει μια αύρα από "Remedy" και Black Crowes. Ο ελεγχόμενος δυναμίτης "Howling" αποδεικνύει ξεκάθαρα τη στόφα της τετράδας και συνοδεύεται από ένα αεράτο performance video στις ερήμους. Ακόμη καλύτερα είναι τα πράγματα στο εν δυνάμει hit του δίσκου "Danger Rules", με μια μικρή εσάνς από το μέγα "Let Me Go" των θρύλων Y&T - έχουμε ξαναπεί, πολλές φορές δεν χρειάζεται ρεφρέν, αρκούν δυο-τρεις κατάλληλες λέξεις. Ορθότατη επιλογή για δεύτερο γαμάτο video, όπου διασκεδάζονται καταλλήλως οι εντυπώσεις από την αποχώρηση του μπασίστα Daniel Ribeiro. Η πρώτη πλευρά θα κλείσει όπως πρέπει, με τους τόνους να πέφτουν υπέροχα στο "Tumbling Down".

Η δεύτερη πλευρά θα ανοίξει με τον Hendrix να βασιλεύει στο ομότιτλο του άλμπουμ "Foráneo", συνεχίζεται με την γεμάτη coolness ροκιά του "(Doin' It) For The Thrill" και funkίζει soulιάζοντας στο "Gonna Burn". Πάμε τώρα και στο μεγάλο φινάλε. Κάπου άκουσα πρόσφατα ότι συνηθιζόταν τα fillers να κλείνουν τις πλευρές. Τα παραδείγματα που αντικρούουν αυτό το επιχείρημα είναι δεκάδες καταγεγραμμένα έπη σε αντίστοιχη θέση. Να πούμε επίσης ότι δεν υπάρχει τίποτε κακό στα υποτιθέμενα fillers, υπάρχουν άλλωστε αμέτρητες δισκάρες με τέτοια «ψεγάδια». Το "Northern Lights" έρχεται λοιπόν εκεί που δεν το περιμένεις, είναι ένα μικρό έπος με folk πινελιές και υπέροχη ανάπτυξη, ολοκληρώνει ιδανικά το άλμπουμ και το ανεβάζει ακόμη περισσότερο.

Οι λόγοι που κάνουν το "Foráneo" να ξεχωρίζει είναι συγκεκριμένοι και σαφέστατοι. Ακούγεται κλασικό χωρίς να είναι επιτηδευμένα απαχαιωμένο. Δεν λιμνάζει σε συγκεκριμένο ύφος με τους αναπόφευκτους περιορισμούς, περιλαμβάνοντας από soul, funk και blues μέχρι κανονικό hard rock. Δεν μιμείται ξεδιάντροπα. Η ταυτότητά του είναι η ποιότητά του και ο σεβασμός των συντελεστών στη μουσική που αγαπούν. Όποιος αγαπάει πραγματικά άλλωστε, θα βρει και τον κατάλληλο τρόπο να το δείξει.

Κομβικό χαρακτηριστικό είναι το μέτρο που διέπει συνθέσεις, εκτελέσεις και ερμηνείες. Οι υπερβολές αποφεύγονται μαεστρικά και τα όργανα έχουν το μερίδιο που θα πρέπει να τους αναλογεί. Οι κιθαριές και τα σόλο του Max Eriksson ορίζουν το γαμάτο παίξιμο χωρίς αχρείαστες επιδείξεις. Οι μπασογραμμές του Ribeiro είναι χωρίς υπερβολή αξιοπρόσεκτες στο σύνολό τους. Τα τύμπανα του Jaume Darder αφήνουν με μαεστρία τον απαιτούμενο χώρο με υποδειγματική ακρίβεια. Και η υπέροχη φωνή της Karen τοποθετείται αβίαστα, χωρίς καμία αναγκαιότητα να αποδείξει το αυτονόητο, υπενθυμίζοντας απλά πόσο πολύ λείπουν οι καλές φωνές σήμερα.

Ακόμη και εάν κάποια τραγούδια ξεχωρίζουν συγκριτικά, το αίσθημα πληρότητας στο φινάλε του καθενός είναι σχεδόν μεταφυσικό, ενώ οι ροές είναι τόσο ομαλές χωρίς όμως να χάνεται το ενδιαφέρον, σε βαθμό που θα μπορούσες να πιστέψεις ότι κάποιος κορυφαίος παραγωγός έχει δώσει τα φώτα του. Όπως όμως συμβαίνει πολλές φορές στη ζωή, έτσι και στη μουσική, τα θαύματα μπορούν να προκύψουν σχεδόν από το πουθενά.

Οι Καταλανοί καταθέτουν μέσα από τη ψυχή τους την δική τους πρόταση για το πώς πρέπει να παίζεται το rock, ακολουθώντας τις διδαχές των μεγαθηρίων στον δρόμο που έχουν χαράξει τα τελευταία χρόνια οι κορυφαίοι αναβιωτές της χρυσής εποχής. Η πρόταση αυτή είναι χωρίς υπερβολές υποδειγματική και μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς, όχι μόνο για το τρέχον έτος, αλλά και στα δυσκολότερα χρόνια που νομοτελειακά θα ακολουθήσουν. Εξ ορισμού άλλωστε, η πίστη δεν χάνεται, όσο κι αν αμφισβητηθεί.