The Ar-Kaics

Τι συμβαίνει στα garage συγκροτήματα όταν μεγαλώνουν; Στην καλή περίπτωση ό,τι συνέβη στους Ar-Kaics δέκα ολόκληρα χρόνια από το ντεμπούτο τους. Δέκα χρόνια με σποραδικές κυκλοφορίες (τρεις στούντιο δίσκοι μόλις), που τους δείχνει να εξελίσσουν τον ήχο τους από το άγουρο (μπορεί να είναι ποτέ και τίποτα άλλο όταν είναι αυθεντικό;) garage rock στην αρχή τους, στο πιο χαλαρό, ίσως και πιο ψυχεδελικό, σίγουρα όμως πιο ώριμο αποτέλεσμα της φετινής δουλειάς τους. Και φυσικά δεν τίθεται θέμα επιλογής, όλες τους οι φάσεις είναι εξίσου ελκυστικές, αυτή τη φορά όμως δε γίνεται να μην τους παινέψουμε για το συνθετικό τους ταλέντο και την εξελιγμένη μουσικότητά τους. Μα πάνω από όλα δε γίνεται να μην εντυπωσιαστούμε από τον γήινο ήχο τους.

Πάντα υπάρχει ένα μελωδικό στοιχείο στις γκαραζιές, από εκεί προέρχονται όλα τα riffs, τα hooks και τα ρεφρέν που κάνουν τα τραγούδια να μένουν στο μυαλό μας για πάντα. Εδώ όμως οι μελωδίες είναι πολύ πιο καλά δουλεμένες σε επίπεδο ανάπτυξης και ό,τι στερούνται σε δύναμη το κερδίζουν με το πόσο διαπεραστικές είναι. Το τρικ της σταδιακής κλιμάκωσης της έντασης και των δυναμικών, των επαναλαμβανόμενων φράσεων και των λυρικών φωνητικών γραμμών υπάρχει λόγος που είναι τόσο πολυφορεμένο αφού όταν εκτελείται σωστά, όπως εδώ, είναι απόλυτα αποτελεσματικό. Εξού και μπορεί κάποιος να εντοπίσει στη μουσική των Ar-Kaics στοιχεία που μπορεί να βρεθούν από τον Alice Cooper μέχρι τον Kevin Morby και οτιδήποτε ενδιάμεσο. Όχι ως ήχος απαραίτητα, αλλά ως δομή και προσέγγιση. Ταυτόχρονα βέβαια, κάπου πίσω από το reverb και το distortion της κιθάρας, μαζί με τους κοφτούς ρυθμούς και τα riff κρύβεται και ένας Neil Young.

Το περίεργο με το "See The World On Fire" είναι ότι αυτά τα ποιοτικά αλλά και πιο εύπεπτα στοιχεία δεν εμφανίζονται στο πρώτο τραγούδι, που παραδοσιακά είναι αυτό που πρέπει να «πιάσει» τον κόσμο, ειδικά στην εποχή του Spotify και της μεγάλης απόσπασης προσοχής του ακροατή. Παραμένει εξαιρετικό και σίγουρα πιο τραχύ και δυσοίωνα ψυχεδελικό, όμως είναι μία σειρά ακαταμάχητων τραγουδιών τοποθετημένων στο κέντρο του άλμπουμ που εκτοξεύουν την επαναληψιμότητα του συνόλου. To "Cornerstone" είναι το πιο Young-ικό κατά τα προαναφερθέντα, το "Dawning" έχει έντονα soul στοιχεία, το "Stone Love" σχεδόν αγγίζει το indie folk κοκ. Το δε κλείσιμο με το "Never Ending", τίτλος που υπονοεί τη διάρκειά του, μπορεί να διαφοροποιείται ελαφρώς από τα προηγούμενα πλαίσια που περιγράφηκαν αποτελεί όμως ένα θαυμάσιο jam για το κλείσιμο του δίσκου, από αυτά που σε άλλες εποχές λατρεύονταν ως θρησκευτικοί ύμνοι.

Το σπουδαιότερο είναι ότι μέσα από όλα αυτά ξεπροβάλλει καθαρά η προσωπικότητα του συγκροτήματος και η συνοχή δεν χάνεται ποτέ, απόρροια και της χαρακτηριστικής φωνής του Johnny Ward που μαζί με την κιθάρα του αποτελούν τον πυρήνα των Ar-Kaics.