The Cold Stares

To εξαιρετικό αυτό αμερικάνικο blues rock δίδυμο - που τελευταία έγινε τρίο - δεν έχει κάνει ακόμα την αίσθηση που θα περίμενα. Ούτε με την υπογραφή στην Mascot το 2021, το «αγκάλιασμα» του Bonamassa, το πουσάρισμα από μέσα όπως το περιοδικό Classic Rock, ούτε με την προσθήκη του μπάσου και το «γέμισμα» του ήχου τους από το 2022.

Living ain' t easy when you're trying to tow the line, this old world wants to leave you behind

Όλα βέβαια έχουν την εξήγηση τους και πάντα πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως το δικό μας γούστο δεν είναι οικουμενικό. Ακούγοντας και αυτό το άλμπουμ τους η πρώτη μου αντίδραση ήταν ο ενθουσιασμός. Ακούγοντας αμέτρητες δουλειές του είδους τα τελευταία χρόνια είναι ελάχιστες οι φορές που το ενδιαφέρον μου μένει ζωντανό από την αρχή μέχρι το τέλος σε ένα είδος που η φόρμα του έχει ξεφτίσει από τις τόσες φορές που έχει χρησιμοποιηθεί.

Ελάχιστες φορές τα τελευταία χρόνια η ελευθερία που προσφέρει η blues φόρμα χρησιμοποιείται ως βάση για κάτι έστω ποικίλο - αν όχι μοναδικό το οποίο είναι πάντα πολύ σπάνιο.

Ο Chris Tapp - κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης - λειτουργεί ως story teller και αυτό του δίνει το ελεύθερο να αλλάζει την φόρμα σύμφωνα με την στιχουργική του.

I can't see how some folks set their minds on dying, when I'm doing my best just to stay alive

Στο καταπληκτικό "Looking For A Fight" επιλέγει ένα σκληρό boogie για να περιγράψει την κοινωνία και την εργασιακή κατάσταση του σήμερα ενώ όταν φτάνει στην απελπισία της ανεργίας και στην σύγκρουση με τον τραπεζίτη το riff από Detroit μεριά σκίζει τα ηχεία και τα αυτιά μας.

Στα "Coming Home" και "Mortality Blues" επιλέγει τις ακουστικές και steel κιθάρες για να μιλήσει για τον τόπο του και την μάχη του για την ζωή - θέμα που τον είχε απασχολήσει ξανά ως άνθρωπος που επιβίωσε από τον καρκίνο.

Στο "Horse To Water" ο ήχος περνάει από τα μονοπάτια του νότου - και των Lynyrd Skynyrd - στην επιστροφή του Tapp στον φανταστικό ( ; ) του έρωτα.

Ο δίσκος είναι γενικώς γεμάτος ενδιαφέροντα τραγούδια τα οποία με την σειρά τους είναι γεμάτα με ενδιαφέρουσες επιρροές από τους τιτάνες του κλασικού ροκ - ειδικά του blues rock και του southern rock.

As sure as the sun will rise tomorrow, I will find my way home to you

Τι λείπει λοιπόν από τους Cold Stares και δεν έχουν κάνει ακόμα το μπαμ;

Δύο αιτίες μπορώ να σκεφτώ- κυρίως για την χώρα μας και το κόσμο που συνήθως επενδύει σε ομόηχα σχήματα. Πρώτον: Δεν έχουν έναν guitar hero και δεν επενδύουν στα σόλο τα οποία είναι πολύ σύντομα - οι διάρκειες των τραγουδιών τους φθάνουν ως επί των πλείστων στα τρία με τέσσερα λεπτά και λόγω αυτού. Δεύτερον ο καλός στίχος και η προσωπικές ιστορίες που διηγείται ο Tapp στα πιο συναισθηματικά τραγούδια του δεν φθάνουν ουσιαστικά στα αυτιά μας αφού η μουσική είναι αυτό που μας τραβά στο ξενόγλωσσο τραγούδι. Μας μένουν μόνο τα ρεφραίν στις hard rock συνθέσεις (έχει και αρκετά από αυτά όπως το "Giving It Up"

Από εκεί και πέρα ο καθένας ξεχωρίζει και αγαπά αυτό που θέλει και δεν χρειάζεται να γινόμαστε κριτικοί του γούστου ούτε να επιβάλουμε το δικό μας. Έτσι κι αλλιώς αν γνωρίζαμε ακριβώς τι θέλει το κοινό θα το δημιουργούσαμε οι ίδιοι.

Για όσους λοιπόν θέλουν να επενδύσουν σε ένα blues & southern rock σχήμα με ψυχή, στίχο αλλά …μικρά σε διάρκεια σόλο κιθάρας που θυμίζει σπουδαία πράγματα και τα υπηρετεί με εντιμότητα ιδού η Ρόδος (και το πήδημα μαζί - ένα click δρόμος είναι πια η κάθε Ρόδος).