Ανασκόπηση 2012: Classic Metal / Power Metal

Ρίχνοντας μια ματιά στις κυκλοφορίες του 2012 αυτό που παρατηρεί κάποιος είναι η φανερή έλλειψη εκείνων από μεγάλου βεληνεκούς συγκροτήματα. Κάτι όχι απαραίτητα κακό, καθώς έτσι μας δίνεται η δυνατότητα να ασχοληθούμε με πολύ περισσότερες μπάντες από το να καθόμαστε να αναλωνόμαστε προσπαθώντας να επιβάλλουμε απόψεις για το πόσο καλός ή πόσο κακός είναι ο Χ δίσκος από την Υ υπερμπάντα. Στο δια ταύτα λοιπόν, η χρονιά που μας πέρασε είχε μουσική για όλα τα γούστα. Κάποια συγκροτήματα πιάσανε κορυφές, άλλα κινήθηκαν σε ρηχά νερά, ενώ δεν έλειψαν και κυκλοφορίες που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων χωρίς όμως να προκαλέσουν άκρατο ενθουσιασμό.



Honesty In Death

Το 2012 δυστυχώς πήρε από κοντά μας αρκετούς μουσικούς και γενικότερα ανθρώπους οι οποίοι είχαν ενεργή ανάμειξη στο χώρο.

Τη χρόνια μάχη με τη νόσο του Crohn έχασε ο Mark Reale των Riot, ενώ συγκίνηση προκάλεσε και ο χαμός του Jon Lord ο οποίος είχε διαγνωστεί με καρκίνο ένα χρόνο νωρίτερα, βυθίζοντας στο πένθος τον ευρύτερο «σκληρό» ήχο.

Στο άτυπο αυτό προσκλητήριο νεκρών να προσθέσουμε και τους Robbie France (ex-diamond Head, ex-U.F.O.), Rob Doherty, Richie Teeter και Nicole Bogner.

Επίσης, τον μάταιο τούτο κόσμο εγκατέλειψαν ο Jim Marshall και o George Marino, γνωστός για τη συνεργασία του με συγκροτήματα όπως οι Metallica, οι AC/DC, Arcade Fire, Bon Jovi και Guns N' Roses μεταξύ άλλων.

Τέλος, αν και δεν ανήκει στις νεκρολογίες (και ελπίζουμε να μην...) σίγουρα στεναχώρησε η είδηση πως ο Tony Iommi δίνει και αυτός μάχη με την επάρατη νόσο, κάτι που είχε σαν συνέπεια την ακύρωση της περιοδείας που είχαν ανακοινώσει οι Black Sabbath (της προγραμματισμένης εμφάνισης στη χώρα μας συμπεριλαμβανομένης), αλλά ευτυχώς τα σημάδια ανάκαμψης μέχρι σήμερα είναι θετικά.



A Change Of Seasons

Σκηνικά a la "Τόλμη και Γοητεία" είχαμε στους Queensrÿche, οι οποίοι έθεσαν εκτός μπάντας τον Geoff Tate, ανακοινώνοντας την πρόσληψη του «κλώνου» Todd La Torre. Ακολούθησαν, αγωγές, δικαστήρια και ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων, όλα δηλαδή τα συστατικά για μια πετυχημένη σαπουνόπερα.

Τέλος, στο κουτσομπολίστικο topic χωράει άνετα και η κόντρα του Bill Ward με τα υπόλοιπα αρχικά μέλη των Black Sabbath, καθώς όπως φάνηκε τα παιδιά δεν τα βρήκαν στα λεφτά για το πολυπόθητο reunion οπότε ο καθένας αποφάσισε να ανακοινώσει την δικιά του εκδοχή της αλήθειας, με τις κακές γλώσσες να μιλάνε ουσιαστικά για κόντρα μεταξύ Ward και Sharon... «o tempora o mores».

Στον τομέα των αφίξεων/αναχωρήσεων μελών, είχαμε την απόλυση της Annete Olzon από τους Nightwish, ενώ οι Kamelot βρήκαν τον ιδανικό αντικαταστάτη του Roy Khan στο πρόσωπο του Tommy Kaverik των Seventh Wonder. Τέλος, παρελθόν από τους Angra αποτέλεσε και ο Edu Falaschi λόγω διαφορών με τα υπόλοιπα μέλη.

Στα της μουσικής βιομηχανίας γενικότερα τώρα, οι Metallica ανακοίνωσαν την ίδρυση της δικής τους δισκογραφικής εταιρείας, οι Megadeth αποχώρησαν από τη Roadrunner, κάτι που ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο, ενώ το "The Number Of The Beast" ψηφίστηκε από τους Άγγλους ως ο καλύτερος δίσκος των τελευταίων 60 χρόνων. Στη γηραιά Αλβιώνα τα πράγματα δυστυχώς δεν φαίνεται να πηγαίνουν πολύ καλά καθώς μετά την ακύρωση του περσινού Sonisphere, φαίνεται πως μια από τις ιστορικότερες αλυσίδες δισκοπωλείων, η HMV, ετοιμάζεται να βάλει λουκέτο αν δεν βρεθεί κάποιος τρόπος χρηματοδότησης.


    
Made In Hell

Κλασικό metal και power για όλα τα γούστα είχε και το 2012, τόσο από παλιοσειρές όπως οι αναγεννημένοι Accept, οι Grave Digger και οι εσχάτως επανασυνδεμένοι Angelwitch, αλλά και από μπάντες υπηρέτες του καλού metal όπως οι Grand Magus, Cauldron και Pharaoh.

Ξεκινώντας από τη χώρα μας δυνατές κυκλοφορίες αποτέλεσαν αυτές των Marauder, Wardrum, Validor, Dream Weaver, Wrathblade και Tidal Dreams, με όλες ανεξαιρέτως να αποτελούν πολύ καλές δουλειές. Ας προσθέσουμε εδώ και το "Few Against Many" των Firewind καθώς η μπάντα αποτελείται κατά τα 3/5 της από «δικά μας» παιδιά, άσχετα αν η δημοτικότητά τους έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα σύνορα της χώρας μας.

Στην πρωτεύουσα του ευρωπαϊκού power, τη Γερμανία δηλαδή, είχαμε την δισκογραφική επιστροφή των Rage με το "21", των Grave Digger με το "Clash Of The Gods", των Primal Fear με το "Unbreakable", και "Brace For Impact" των Gun Barrel. Οι κυκλοφορίες που απασχόλησαν περισσότερο όμως, εκτός φυσικά από αυτή των Accept, ήταν το "Shadowmaker" των «επανασυνδεμένων» Running Wild, αλλά και το ομώνυμο ντεμπούτο της all-star μπάντας των Unisonic.

Από Αγγλία μεριά είχαμε την επιστροφή των Demon με το "Unbroken", των N.W.O.B.H.M. ηρώων Tygers Of Pang Tang, αλλά και των DragonForce με το τεχνικό power metal του "The Power Within". Η Σκανδιναβία απέδειξε για άλλη μια φορά πως η μουσική σκηνή της είναι αρκετά δυνατή με κυκλοφορίες από Sonata Arctica, Sabaton, Bullet και RAM, Evil Lynn, με τους Grand Magus όμως να κλέβουν την παράσταση με το "The Hunt".

Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού είχαμε κυκλοφορίες από τους Huntress με το "Spell Eater" να κινείται σε κλασικά heavy μονοπάτια με γυναικεία τέρμα στο γρέζι φωνητικά, τους Kamelot με το κομβικό για την καριέρα τους "Silverthrone", καθώς ήταν το πρώτο με τον Kaverik (Seventh Wonder) πίσω από το μικρόφωνο, τους Malice του James Rivera με το "New Breed Of Godz", τους Savage να επιστρέφουν μετά από 11 χρόνια με το "Sons Of Malice", με τους Pharaoh μάλλον να κερδίζουν τις εντυπώσεις με το τεχνικό αμερικάνικο power του "Bury The Light".

Λίγο πιο πάνω από τις Η.Π.Α. και από τον αραιοκατοικημένο Καναδά οι Cauldron, οι Striker και οι 3 Inches Of Blood απόδειξαν πως ο χώρος έχει άξιους εκπροσώπους, ενώ για το τέλος ας αναφέρουμε για τα πρακτικά και τις κυκλοφορίες από Malmsteen, Drakkar, Luca Turilli's Rhapsody, Iron Fire και White Skull.



Hung, Drawn And Quartered

Highlight της χρονιάς που μας πέρασε αποτέλεσαν το "Staligrand" των Accept, το "The Hunt" των Grand Magus και το "Tommorow's Lost" των Cauldron, αλλά δεν ήταν τα μόνα που εντυπωσίασαν.

Από κοντά ακολούθησαν οι Φινλανδοί Sonata Arctica με το "Stones Grows Her Name", το οποίο ξεφεύγει από τα στενά όρια του power και μπαίνει σε πιο prog μονοπάτια, οι Pharaoh με το αμερικάνικης σχολής power του "Bury The Light" και οι Καναδοί Striker με το ποτισμένο με μπύρα old school metal "Armed To The Teeth".



Don't Let Me Down

Στον αντίποδα, ακόμα να χωνέψουμε το κάζο με τους Unisonic, το ομότιτλο ντεμπούτο των οποίων κρίνεται πολύ κατώτερο των προσδοκιών, το "British Lion" του Steve Harris το οποίο δεν ήταν metal, αλλά και πάλι δεν μπορεί να σταθεί, ενώ το "Shadowmaker" των Running Wild απογοήτευσε άπαντες, πόσο μάλλον όσους περίμεναν κάτι καλό από την παρέα του Rock 'n Rolf.

Για τον Geoff Tate και το "Kings & Thieves" καλύτερα να μην μιλήσουμε, πόσο μάλλον για τους Freedom Call οι οποίοι με το "Land Of The Crimson Dawn" φαίνεται πως προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουν πάρει διαζύγιο με την έμπνευση.



Sounds Good To Me

Στις κυκλοφορίες που διακρίθηκαν χωρίς να προκαλέσουν όμως ντελίριο ενθουσιασμού μπορούμε να εντάξουμε την επιστροφή των Angel Witch, καθώς το "As Above So Below" φαίνεται να άγγιξε συγκεκριμένη μερίδα οπαδών και τους Firewind με το "Few Against Many" και τη στροφή σε περισσότερο classic metal αισθητική.

Οι Tygers Of Pang Tang ικανοποίησαν με το N.W.O.B.H.M. του "Ambush", κάτι το οποίο μπορούμε να πούμε πως έκαναν και οι 3 Inches Of Blood και οι Tank με τα "Long Live Heavy Metal" και "War Nation", αντίστοιχα, ενώ σε πιο μοντέρνα προσέγγιση οι πολεμοχαρείς Sabaton με το "Carolus Rex" φαίνεται να ικανοποίησαν τους φίλους. Αξιοσημείωτη είναι η πρωτότυπη κίνηση που έκαναν στην ειδική έκδοση του δίσκου να περιέχεται όλο το άλμπουμ με στίχους στη μητρική τους γλώσσα, τη Σουηδική.

Τέλος δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε το "The Lord Of Steel" των Manowar, το οποίο σαν άλλος Μωυσής χώρισε την θάλασσα των metal οπαδών στα 2. Στους Manowar-αδες που ένοιωσαν την αλήθεια του (Πολύζος) και στους νορμάλ οπαδούς που απογοητεύθηκαν (Μηνιάτης).



Another Night In The City

Στα συναυλιακά δρώμενα του 2012 η παρατήρηση που μπορεί να γίνει είναι πως η γενικότερη οικονομική κρίση φάνηκε σαφέστατα να τα επιρρεάζει με τους διοργανωτές να επενδύουν κυρίως σε «σταθερές αξίες» περιορίζοντας έτσι το όποιο ρίσκο να «μπούνε μέσα».

Μπορεί τελικά να μην είδαμε τους Sabbath αλλά στο φετινό Rockwave απολαύσαμε τον Ozzy και τους επιφανείς φίλους του (Slash, Butler, Wylde) μαζί με Machine Head, Paradise Lost και Unisonic.

Οι Accept και οι Blind Guardian προσέφεραν βραδιές αντάξιες του ονόματός τους, οι Manilla Road παραλίγο να γκρεμίσουν το Κύτταρο παίζοντας 3 (!) ώρες, ενώ η καταπληκτική εμφάνιση των Grand Magus ίσως να ανακηρύσσονταν ως η συναυλία της χρονιάς, αλλά η πολύ μικρή διάρκεια του σετ δυστυχώς δεν μας επιτρέπει να πούμε κάτι τέτοιο.

Firewind και Heir Apparent ικανοποίησαν με τις εμφανίσεις τους, με τους πρώτους να βιντεοσκοπούν τις συναυλίες του Δεκεμβρίου (είχαν έρθει πάλι αρχές του έτους) προκειμένου να τις κυκλοφορήσουν σε DVD.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει άλλη μια χρονιά στο Up The Hammers Festival που μας προσέφερε κάμποσες ώρες παλιακού metal στη διήμερη διάρκειά του, ενώ δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε την εμφάνιση των Rock 'n' Roll Children, της tribute μπάντας στον Ronnie James Dio, όπου παρέλασε η αφρόκρεμα των εγχώριων τραγουδιστών, με τα έσοδα να πηγαίνουν στο φιλανθρωπικό ίδρυμα "Φλόγα".

Τέλος, απογοήτευση προσέφερε απλόχερα ο Blackie Lawless με τους W.A.S.P. στην μάλλον τελευταία εμφάνισή τους επί ελληνικού εδάφους.



What Tomorrow Knows

Το 2012 μόνο φτωχό δεν ήταν όσο αφορά τις καινούριες κυκλοφορίες και στο πλαίσιο αυτών ή εν όψη ζωντανών εμφανίσεων κάποιον συγκροτημάτων, το Rocking.gr τα είπε με αρκετούς μουσικούς.

Ο Wolf Hoffmann των Accept εξήγησε που οφείλεται η δεύτερη νιότη της μπάντας, ο Tony Kakko μίλησε για την εξέλιξη των Sonata Arctica, ενώ αν και το "King & Thives" απογοήτευσε, δεν μπορείς παρά να βγάλεις το καπέλο στον ορεξάτο συνομιλιτή Geoff Tate.

Ο Herman Li των Dragonforce υπεραμύνθηκε του ήχου της μπάντας του, ο JB Cristoffersson μας μίλησε για την Σκανδιναβική μυθολογία, οι Matt Johnsen και Chris Black μίλησαν για τους Pharaoh αλλά και τα υπόλοιπα project που τρέχουν και ο Bill Tsamis μας προσδιόρισε τι ήταν αυτό που τον ανάγκασε να επαναδραστηριοποιήσει τους Warlord.

To 2013 με το καλημέρα φαίνεται να επιφυλάσσει μεγάλες στιγμές για τον χώρο του heavy/power και αυτό που απομένει είναι να το ευχαριστηθούμε στο μέτρο το δυνατό, ακούγοντας όσο περισσότερο καλή μουσική και αγνοώντας την οικονομική κρίση και τα επακόλουθά της. Τα λέμε του χρόνου λοιπόν.