Steve Harris

Η κυκλοφορία «σόλο» δίσκου από τον Steve Harris είχε κρατηθεί καλά κρυμμένη, με αποτέλεσμα όταν ανακοινώθηκε να με ξαφνιάσει, όπως ήταν λογικό. Η λογική λέει πως θα αισθανόταν ότι με τους Maiden δεν θα μπορούσε να μετατρέψει κάποιες ιδέες σε συνθέσεις καθώς ίσως δεν ταίριαζαν στο στυλ τους, οπότε αποφάσισε να το δοκιμάσει σε αυτό το side-project. Για να πω την αλήθεια μάλλον σαν κράχτης πρέπει να μπήκε το όνομά του, καθώς με μια προσεκτική ματιά φαίνεται περισσότερο πως πρόκειται για «κανονική» μπάντα. Το θέμα ήταν με ποιό στυλ μουσικής είχαν αποφασίσει να καταπιαστούν, με τους περισσότερους να περιμένουν μια progressive rock στροφή στον τομέα των συνθέσεων.

Το "British Lion" όμως απέχει κατά πολύ από το να χαρακτηριστεί progresive. Μάλλον έχουμε να κάνουμε με μουσική επηρεασμένη από το rock της δεκαετία του '70 και μάλιστα αρκετά εμπορική. Πολύ μελωδική και με «εύκολα» refrain κατά κύριο λόγο, με τα τραγούδια να εμφανίζουν μέση διάρκεια τα πέντε λεπτά. Η επιλογή των μελών της μπάντας μοιάζει να έγινε στην pub που συχνάζει ο Harris, καθώς ομολογώ πως μου είναι παντελώς άγνωστοι (ναι ξέρω, ντροπή μου). Αυτό όμως που κάνει εντύπωση είναι η επιλογή του Richard Taylor ως τραγουδιστή. Ακούγοντας τον δίσκο καταλαβαίνω πως η χροιά της φωνής του ταιριάζει σε αυτή τη μουσική που θέλει να παίξει, αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως σίγουρα θα υπήρχαν και καλύτεροι. Κατά τα άλλα, συμπαθητική παραγωγή με το μπάσο αρκετά μπροστά, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε ποιός παίζει τι.

Ο δίσκος ανοίγει με το "This Is My God" με το οποίο καταλαβαίνεις αμέσως δύο πράγματα. Η μουσική έχει ελάχιστη σχέση με τους Iron Maiden, καθώς αν ντε και καλά έπρεπε να μπει μια ταμπέλα αυτή θα έλεγε «hard rock», και ο Taylor είναι μέτριος. Η φωνή του ακούγεται σαν να τραγουδάει κάποιος ξεψυχισμένος και μάλιστα είναι αρκετά πίσω στη μίξη. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει σε κανένα σημείο του δίσκου εντύπωση καθώς τραγουδάει συνεχώς «διεκπεραιωτικά», χωρίς να μπορεί να ακολουθήσει την όποια κλιμάκωση του τραγουδιού και κερδίζοντας άνετα τον χαρακτηρισμό «πιο επίπεδη ερμηνεία πεθαίνεις». Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο ο τραγουδιστής, αφού ούτε με τα τραγούδια δεν μπορώ να πω πως ξετρελάθηκα. Σίγουρα υπάρχουν καλές στιγμές, όπως το "Lost Worlds" με το δυναμικό μπάσιμο στο ξεκίνημα και την ωραία εξέλιξη, το "These Are The Hands" και το Maiden-ικό "Us Against The World", το οποίο φωνάζει από μακριά πως αν το τραγούδαγε ο Dickinson θα το είχε απογειώσει. Τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, με εξαίρεση το πολύ καλό "A World Without Heaven", μοιάζουν να έχουν βγει από b-sides των b-sides, τα οποία δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα καινούριο στον χώρο του μελωδικού rock.

Αν δεν υπήρχε το όνομα του Harris, δεν βλέπω πώς η εν λόγω κυκλοφορία θα μας είχε απασχολήσει. Είναι λίγο άσχημο για μουσικούς τέτοιου βεληνεκούς να κάθεσαι να ακούς και να ξανακούς τη δουλειά τους προσπαθώντας να βρεις καλά σημεία. Σίγουρα μπορώ να πω πως απογοητεύτηκα από το "British Lion" και, όσο μικρός και αν αισθάνομαι μπροστά στην ιστορία αυτού του ανθρώπου, θα ήθελα να του δώσω μια συμβουλή. Την επόμενη φορά να ρωτήσει τον Bruce πως κατάφερε και κυκλοφόρησε δύο (τουλάχιστον) δισκάρες. Αν και για μένα η απάντηση είναι λίγο προβλεπόμενη. Το πρόβατο που ξεμακραίνει απο το μαντρί το τρώει ο λύκος. Ή να το πω διαφορετικά, έκαστος στο είδος του.