Freedom Call

Προσπαθώ να κρατάω το φτυάρι μου κλειδωμένο στην αποθήκη μαζί με τα υπόλοιπα εργαλεία, αλλά κάποιες μπάντες με προκαλούν με τις κυκλοφορίες τους και με αναγκάζουν να ψάχνω να βρω κάθε φορά που έχω καταχωνιάσει το κλειδί.

Οι Freedom Call με το "Land Of The Crimson Dawn" δείχνουν να έχουν χάσει το παιχνίδι της έμπνευσης από τα αποδυτήρια. Για πρωτοτυπία δεν το συζητάμε καν. Τετριμμένο euro-power metal όσο δεν πάει. Όλα τα επίθετα που μου έρχονται στο μυαλό έχουν μπροστά το στερητικό «α-». Ανέμπνευστο, άοσμο, άχρωμο κλπ. Και να έλεγα πως φταίει μόνο η «πλαστικοποιημένη» παραγωγή. Οι δεκατέσσερις συνθέσεις (!) αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας με τα χιλιοπαιγμένα riff, τους παιδικούς στίχους και τα ανούσια χορωδιακά refrain, τα οποία κουράζουν τόσο πολύ που θες να βγάλεις το CD από το στερεοφωνικό και να το κάνεις σουβερ για να ακουμπάς την μπύρα ή τον φραπέ σου.

Τα είπε σωστά ο Matt Johnsen στη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει πριν λίγο καιρό, πως το power metal έχει πέσει σε ένα τέλμα, καθώς δεν υπάρχει πλέον δυνατότητα για διαφοροποίηση πλην κάποιων ελάχιστων περιπτώσεων. Τα ίδια ισχύουν και για τους Freedom Call, οι οποίοι φαίνεται να έχουν εισέλθει σε ένα συνθετικό φαύλο κύκλο και αν δεν βγάλουν κάποιον άσσο από το μανίκι τους στο μέλλον, τους βλέπω να το κλείνουν το μαγαζί. Μέσα σε μια πληθώρα καλών κυκλοφοριών με τις οποίες έρχεται σε επαφή καθημερινά ο εκάστοτε οπαδός, άλμπουμ σαν το "Land Of The Crimson Dawn" είναι μάλλον δύσκολο να σταθούν.